กลิ่นเลือดในห้องเหล็กปิดสนิทลอยคลุ้ง

นายพลฮาเรน คีลน์ จ้องหญิงสาวตรงหน้า ร่างเขาเต็มไปด้วยรูพรุนจากกระสุนเจาะชั้นกล้ามเนื้อ

แต่อวัยวะสำคัญยัง “ไม่โดน”

เธอจงใจ

เขารู้

และเขากำลังตาย

อย่างช้าๆ… และเจ็บปวด

> “ฉัน... ฉันขอโทษ... ถ้าฉันรู้ว่าเธอรอดมาได้ ฉัน—”

ปัง!

กระสุนเจาะเข้าต้นขาขวาอย่างแม่นยำ เส้นเลือดปริแตก แต่ไม่ตัดขาด

เลือดไหลท่วมพื้น แต่ความตายยังอีกไกล

หญิงสาวผมดำในชุดสีเทาสะอาดเงยหน้ามองเขาอย่างเยือกเย็น

แววตาเธอไม่มีคำถาม ไม่มีความแค้น ไม่มีแม้แต่ความสะใจ

> “คุณจำเด็กหญิงอายุ 13 คนหนึ่งที่ชื่อโซอี้... ได้ไหม?”

ฮาเรนเบิกตากว้าง หายใจติดขัด

> “มันก็แค่... คำสั่งจากเบื้องบน ฉันไม่รู้เลยว่าเป็นครอบครัวของ—”

ปัง!

กระสุนเข้าที่มือขวา กระดูกแตกละเอียด นิ้วกระตุกอย่างน่าสมเพช

[17 ปีก่อน – เขตการปกครองกลาง เมือง Atria]

> “พ่อ! หนูเขียนโค้ดเสร็จแล้ว!”

โซอี้ตัวน้อยยื่นแท็บเล็ตไปให้พ่อ

มันเป็นโค้ด AI ที่สามารถแฮ็กระบบจราจรของเมืองได้ทั้งเมือง ด้วยเวลาแค่ 2 นาที

“ลูกอัจฉริยะของพ่อ...”

เขาลูบหัวเธออย่างภูมิใจ แม่ยิ้มอ่อนๆ จากครัว

บ้านเล็กๆ ของครอบครัวนักวางแผนยุทธศาสตร์อาจไม่ใหญ่โต

แต่เต็มไปด้วยอบอุ่น

วันนั้น... คือวันเกิดของโซอี้

และในคืนเดียวกัน

มีกระสุนยิงทะลุกระจกห้องนั่งเล่น

พ่อเธอขาดใจตายเพราะบาดแผลกลางอก แม่โดนจับตัวไปต่อหน้าเธอ

[เช้าวันถัดมา – ห้องใต้ดินสอบสวนของฝ่ายความมั่นคง]

> “เธอคือภัยคุกคามระดับ 0 — มีความสามารถเทียบเท่า AI ระดับ 7”

“พ่อแม่เธอเกี่ยวข้องกับแผนกบ่อนทำลายรัฐบาล”

“และเธอ… จะถูกลบออกจากระบบ เริ่มต้นชีวิตใหม่ใน 'เขตนอกระบบ'”

โซอี้ตัวเล็กเพียงแค่นั่งเงียบๆ มองเลือดของพ่อที่เปื้อนเสื้อตัวเอง

ในขณะที่ฮาเรน คีลน์ เซ็นคำสั่ง "ลบตัวตน" ของเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ

> “เด็กคนนี้… ฉลาดเกินไป”

“ถ้าปล่อยไว้ เธออาจเขียนจุดจบของพวกเราได้ในอีกสิบปี”

ฮาเรนไม่รู้... ว่าคำพูดนั้นคือ “คำทำนาย”

[กลับสู่ปัจจุบัน – บังเกอร์ใต้ดินของฮาเรน คีลน์]

> “เธอรอดไปได้ยังไง…”

ฮาเรนกระอักเลือด ถามเสียงสั่น

“ใครสอนเธอ… ใครอยู่เบื้องหลัง…”

โซอี้เดินเข้ามาใกล้ วางเข่าลงข้างตัวเขา

หยิบปืนพกขึ้น ประกบที่อกด้านซ้าย

ปลายนิ้วเธอแนบไกปืน… แต่ยังไม่เหนี่ยว

> “ฉันนั่งในบ่อขยะ 6 เดือน กินน้ำสนิม ฝึกยิงปืนด้วยศพ และเรียนแฮ็กระบบจากเศษฮาร์ดแวร์”

“แต่ไม่มีใคร ‘สอน’ ฉันหรอก...”

> “คุณ… เป็นคนสร้างฉันขึ้นมาเอง”

ปัง… ปัง… ปัง…

สามนัดสุดท้าย

แต่ละนัดเข้าที่ "หัวใจสำรอง" — ไม่ใช่เพื่อฆ่า แต่เพื่อหยุดระบบเลือดทีละส่วน

ฮาเรนสั่นเป็นจังหวะ สุดท้ายร่างเขาชักเกร็งตายคาที่ — ด้วยเวลารวม 74 นาที

ทุกวินาทีเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องของร่างกาย

แต่ปากของเขาพูดไม่ออกอีกแล้ว

โซอี้เดินออกจากบังเกอร์ด้วยฝีเท้านิ่งสนิท

ปล่อยร่างไร้วิญญาณของศพแรกทิ้งไว้

ท่ามกลางความเงียบและไฟกระพริบของระบบล่ม

> 1/13… ตายแล้ว

เธอพูดเบาๆ กับตัวเอง

ก่อนจะหายเข้าไปในเงามืดอีกครั้ง

โกดังร้าง – เขตชั้นนอกของเมืองวาเรนส์

แสงจากจอคอมเพียงเครื่องเดียวส่องให้เห็นใบหน้าของโซอี้ ในสายตาเธอมีเพียงความนิ่งราวกับคนตาย

นิ้วเรียวยาวกดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ข้อมูลไหลขึ้นมาบนหน้าจอเป็นรหัสแปลกๆ และภาพใบหน้าเก่าๆ ที่เต็มไปด้วย "เงื่อนไขปิดผนึก"

Dr. Eton Graves

ชื่อที่เธอเคยได้ยินเพียงครั้งเดียว ตอนที่พ่อของเธอตะโกนใส่ทหารก่อนถูกลากตัวไป

ตอนนั้นเธออายุแค่ 10 ขวบ…

วันนี้เธอจะจำให้หมดว่า "เขา" คือใคร

---

[ข้อมูลที่หาได้ - เลเยอร์ 1]

> • ชายวัย 50 ปี อดีตจิตแพทย์ทหาร ปัจจุบันอยู่ในระบบข่าวกรองชั้นสูง

• เกี่ยวข้องกับ “โครงการลบตัวตน” ซึ่งจัดการกับพยาน เด็กทดลอง หรือบุคคลที่รัฐบาลไม่ต้องการให้โลกจำได้

• มีบ้านอยู่ในเขตภายใน แต่ข้อมูลตำแหน่งระบุว่า “ลบออกจากแผนที่”

โซอี้ขมวดคิ้ว

> “แม้แต่แผนที่ก็ลบมันออกไปแล้วงั้นเหรอ… งั้นฉันจะทำให้มันกลับมาใหม่ — บนศพของเขา”

---

[ข้อมูลเลเยอร์ 2 – ต้องใช้การแฮกจากฐานลับของนายพลเซน]

การเข้าระบบไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

เพราะทุกไฟล์ที่เกี่ยวกับ Dr. Graves ถูกเข้ารหัสซ้อนหลายชั้น และใช้ AI ตรวจจับเจตนาผู้ค้นหา

ถ้าใครค้นหาเขาเกิน 3 นาที ระบบจะส่งบอทติดตามกลับมาที่ IP ต้นทางทันที

แต่โซอี้…ไม่ได้แฮกธรรมดา

เธอเขียน "โปรแกรมลวงชื่อ Zoe-Error-0" ใส่ลงในระบบ

ระบบจะคิดว่าเธอคือไฟล์ขยะที่โดนลบไปแล้ว — จึงไม่แจ้งเตือนกลับ

---

ระหว่างค้น

เธอเจอ “รายการรายชื่อที่ถูกลบไปแล้ว”

หนึ่งในนั้นคือเธอเอง — โผล่มาแค่ชื่อกับรหัส

> Zoe Kreisler | No. 024-73X | Status: TERMINATED – Unrecoverable Identity

ใต้บรรทัดนั้น

มีลายเซ็นของ Dr. Eton Graves…

---

โซอี้มองลายเซ็นนานหลายวินาที

แล้วจึงเริ่มพิมพ์ชื่อเขาในช่องค้นหาพิเศษ

> “ได้เวลาชำระบัญชีให้ครอบครัวฉันแล้ว...ด็อกเตอร์”

---

เธอดาวน์โหลดไฟล์ลับลงแฟลชไดรฟ์ แล้วเผาทิ้งเครื่องทั้งชุด

ออกจากโกดังไปในความเงียบ…

เหลือไว้เพียงเถ้าถ่าน และไฟแค้นที่ยังไม่ดับ

---

(อย่าถือสาเลยนะครับ นี่เป็นการเขียนเล่นๆ และเป็นการเขียนครัเงแรกมันอาจไม่ลงตัว แต่ขอให้อภัยและเวลาหน่อยนะครับ :) หวังว่าจะสนุกนะครับ)

วาเรนส์ในยามค่ำคืนเป็นเมืองที่ไร้ชีวิต แม้จะมีแสงไฟนีออนจากตึกสูงระยิบระยับ แต่เมื่อมองลงมาจากดาดฟ้า ตรงจุดที่โซอี้นั่งอยู่ ทุกอย่างกลับดูตายซาก ไร้สีสัน คล้ายความทรงจำของเธอ

โซอี้นั่งไขว่ห้าง มือขวาถือแท็บเล็ตที่เพิ่งแฮกระบบข่าวกรองชั้นสูงไปเมื่อคืนก่อน แฟ้มข้อมูลจำนวนมากยังอยู่ในระบบเข้ารหัส และเธอรู้ว่า มันไม่ได้จบแค่การรู้ชื่อ ดร. อีตัน เกรฟส์

"คนแบบนี้ไม่มีบ้าน ไม่มีเลขประจำตัว ไม่มีแม้แต่รูปถ่ายบนโลกออนไลน์" เธอพึมพำกับตัวเอง ริมฝีปากกระตุกเล็กน้อยเหมือนกำลังยิ้ม แต่นัยน์ตาเย็นเฉียบ

เธอเริ่มแกะรอยจากจุดที่อ่อนที่สุดในระบบ – การเบิกงบลับขององค์กร

การขอเบิกเงินสดจำนวนมากมักถูกเก็บไว้อย่างลวกๆ โดยพนักงานบัญชีชั้นปลาย โซอี้ไล่เปิดไฟล์เก่าจากฐานข้อมูลการเงินลับสุดของสำนักงานข่าวกรอง แฮกผ่านไฟร์วอลล์ 5 ชั้นโดยใช้ไวรัสตัวใหม่ที่เธอเขียนเองชื่อว่า "Wraith-Z03"

และแล้ว… เธอก็พบชื่อผู้รับเงินที่ไม่ควรจะปรากฏ

> นายทุนรับเหมาชื่อ 'Lorus Gray' เบิกงบลับจากแหล่งเดียวกับที่ Dr. Graves เคยอนุมัติโครงการลบตัวตนเมื่อ 9 ปีก่อน

แปลก… Lorus Gray ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ แต่รับงานส่งวัตถุอิเล็กทรอนิกส์ขั้นสูงให้กับตำแหน่งที่ไม่มีในแผนที่

"มาสเตอร์คีย์ อยู่กับผู้ส่งของสินะ…ไม่ใช่ตัวเป้าหมายโดยตรง แต่ต้องรู้เส้นทาง" เธอพึมพำ

โซอี้ใช้เวลาอีกสองวันในการดักจับเส้นทางขนส่งของ Lorus ผ่าน GPS ปลอมที่ฝังไว้ในระบบคลังสินค้า

ในคืนวันที่ 3 รถตู้คันหนึ่งแล่นเข้าเขตต้องห้ามนอกเมือง จุดที่แม้ในระบบดาวเทียมก็ไม่มีรายละเอียดภาพใดๆ

เธอแทรกเข้าระบบดาวเทียมเพื่อเปิดแผนที่ความร้อน แสดงรังสีอุณหภูมิจากยานพาหนะและคน

ที่นั่น…ในซอกหุบเขาเทียมที่ถูกปรับสภาพด้วยมือมนุษย์ เธอเห็นร่องรอยของฐานลับ

ไม่มีชื่อ ไม่มีหมายเลข ไม่มีใครพูดถึง

แต่มีอุณหภูมิร้อนพุ่งขึ้นจากจุดกลาง

"บ้านของปีศาจ…อยู่ที่นี่สินะ"

---

ก่อนจะเคลื่อนไป โซอี้ใช้เวลาสืบความสัมพันธ์ย้อนหลังของ Graves กับบุคคลในองค์กร

มีชื่อหนึ่งที่โผล่ขึ้นมา: เจ้าหน้าที่ผู้หญิงระดับกลางชื่อว่า 'Clara Nox'

คนนี้เคยทำงานในฝ่ายรักษาความปลอดภัยของดร. Graves มาก่อนจะลาออกอย่างกะทันหันเมื่อสามปีก่อน

เธอปัจจุบันเปิดบาร์เล็กๆ ในเขตล่างของเมือง — สถานที่ที่ข่าวกรองไม่กล้าลงไปบ่อยเพราะกลัวถูกหักหลัง

โซอี้สวมวิญญาณของหญิงไร้บ้าน เดินทางเข้าไปในเขตนั้น เสื้อผ้าเก่าโทรมเต็มไปด้วยฝุ่น ข้างในแอบซ่อนปืน Glock 19 และมีดพับคมพิเศษใต้แขนเสื้อ

บาร์เล็กๆ ชื่อว่า "Nox’s End"

เสียงเพลงเบสต่ำกระทบกระโหลกเหมือนจะทำให้หลอนตายทั้งยืน

โซอี้เดินเข้าไปนั่งมุมมืด สั่งวิสกี้หนึ่งช็อต แล้วเฝ้าดูผู้หญิงผมบลอนด์กลางคนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์

…นั่นแหละ Clara

ไม่เกินสิบนาที เธอใช้เทคนิคสะกดจิตผ่านการพูดคุยสั้นๆ และการมองตา แฝงคำถามด้วยโทนเสียงเย็นเฉียบ

> "ถ้าคุณมีอะไรที่อยากลบออกจากอดีต ฉันพอมีวิธีนะ"

Clara เหมือนชะงักไปเล็กน้อย เธอหลบตา และยื่นเหล้าอีกแก้วมาให้แทนคำตอบ

คืนนั้น โซอี้ไม่ได้ยิงใคร ไม่ได้กรีดใคร แต่เธอได้เบาะแสสำคัญ…

> Graves ยังติดต่อกับกลุ่มอาสาสมัครการแพทย์ปลอมชื่อว่า "Healers-Black" ที่ทำหน้าที่ขนส่งคนและอวัยวะจากโครงการทดลองเก่า

และนั่นคือประตูไปสู่รังของเขา

---

เมื่อโซอี้กลับถึงที่ซ่อน เธอหยิบมีดขึ้นมาลับ

คืนนั้น เงาของหญิงสาวผู้ไม่มีตัวตนส่องลงบนโต๊ะไม้

ในมือของเธอคือไฟล์ข้อมูลใหม่ สถานที่ตั้ง ชื่อพนักงาน รายละเอียดการเข้า-ออก

Dr. Eton Graves มีที่อยู่แล้ว

การล่าจึงเริ่มต้น

ไม่ใช่เพียงแค่การแก้แค้น แต่เป็นการส่งคืน "ลมหายใจของปีศาจ" กลับสู่นรก

---