สายลมแห่งการต่อสู้(1)

เสียงลมหวีดหวิวพลิ้วผ่านซากอาคารร้าง คล้ายกรีดร้องของโลกที่ลืมเลือน ขณะที่เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เก่า ปล่อยให้ความเหนื่อยล้ากัดกินหัวใจชั่วคราว

Dokuritsu นั่งพิงผนังเย็นเฉียบภายในหอคอยเก่าที่ดูเหมือนหลงเหลือจากอารยธรรมที่ถูกลืม ลมหายใจของเขาแผ่วเบา มือที่ยังคงเปื้อนคราบเลือดค่อยๆ กำแน่นก่อนจะคลายออก สิ่งที่พบเจอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังคงหมุนวนอยู่ในหัว—มอนสเตอร์ฝุ่นที่เกือบพรากชีวิตเขาไป เบาะแสของสัญลักษณ์ปริศนาที่ไม่อาจเข้าใจ และพลังเลือดที่ยังไม่มั่นคงพอจะใช้อย่างชาญฉลาด

เขากัดริมฝีปากแน่น ความคิดในหัวหมุนวนราวพายุที่ไม่มีวันหยุด ความกลัวแทรกเข้ามาในใจเหมือนเงาดำที่ค่อยๆ กัดกินความหวัง แต่ลึกลงไปในความมืดนั้น ยังมีบางอย่างที่ส่องแสงเล็กๆ อยู่

'ถ้าเข้าใจเกมนี้มากขึ้น บางทีก็คงพอมีโอกาสอยู่บ้าง' ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

Dokuritsu สูดลมหายใจลึก ข่มทุกอารมณ์ที่พุ่งพล่านในตัว เขายกมือขึ้นปัดหน้าจอโปร่งแสงที่ยังลอยอยู่ตรงหน้า สายตาของเขาจ้องไปที่เมนู [ระบบผู้ช่วย] ก่อนจะกดเลือกคำว่า [แผนที่โลก] และ [ภารกิจ]

[แผนที่โลก]

เขตปัจจุบัน: City of Disgraced Winds (เมืองแห่งสายลมอัปยศ)

ซากอารยธรรมที่พังทลายลงจากพายุแห่งการทรยศ ลมที่พัดก้องดังราวกับเสียงคร่ำครวญของวิญญาณ เศษซากอาคารและอาวุธที่ถูกพัดพาอยู่ในอากาศสามารถเป็นอันตรายต่อผู้เล่นได้ตลอดเวลา

ตำแหน่งผู้เล่น: แสดงด้วย จุดสว่างกระพริบเล็กๆ บนแผนที่ ซึ่งแสดงพิกัดที่แน่นอนของ Dokuritsu ในเขตนี้

“พื้นที่ส่วนใหญ่ยังถูกปกคลุมด้วยหมอกแห่งความลึกลับ จงระมัดระวังเมื่อเดินทางเข้าสู่เขตใหม่ เพราะบางพื้นที่อาจมีศัตรูที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน”

หน้าจอโปร่งแสงส่องแสงจางๆ ขณะที่ Dokuritsu ลากนิ้วไล่ไปตามแผนที่โลก เส้นทางที่ซับซ้อนดูเหมือนจะนำพาไปยังจุดอันตรายมากกว่าความปลอดภัย แต่ข้อมูลเล็กๆ ที่แทรกอยู่ก็พอจะช่วยให้เขาเริ่มวางแผนการเดินทางได้

“หมอกแห่งความลึกลับ...” เขาพึมพำในใจ พลางครุ่นคิดถึงคำเตือนของระบบ

แต่ก่อนที่เขาจะได้วางแผนต่อไป สายตาเหลือบไปเห็นข้อความที่อยู่บนแถบเมนู [ภารกิจ] ซึ่งกำลังเรืองแสงอ่อนๆ เขาแตะไปที่มัน ข้อความบนหน้าจอเลื่อนขึ้นมาอย่างช้าๆ

[ภารกิจสำเร็จ]

เป้าหมาย: เอาชนะมอนสเตอร์ Dust Phantom

ของรางวัล:

[เสบียงสำหรับเดินทาง] x 2

[ขวดยารักษาแผลระดับพื้นฐาน] x 1

เมื่อเขากดรับของรางวัล ข้อความบนหน้าจอค่อยๆ สลายหายไป ราวกับหมอกที่ถูกลมพัด เสบียงและขวดยารักษาปรากฏในช่องเก็บของทันที ราวกับเวทย์มนตร์ที่มาได้ถูกจังหวะ Dokuritsu ถอนหายใจเบาๆ ความกังวลในอกผ่อนคลายลงชั่วขณะ พร้อมกับคิดในใจว่า "อย่างน้อยก็ดีกว่าอดตายแหละมั้งนะ"

แต่ไม่ทันที่เขาจะพักหายใจได้นาน หน้าจอโปร่งแสงอีกบานหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า

[ภารกิจใหม่]

ชื่อภารกิจ: กระซิบแห่งอดีตในสายลม

เป้าหมาย: ออกสำรวจพื้นที่โดยรอบหอคอยร้างที่ครั้งหนึ่งเคยรุ่งเรือง สำรวจและเก็บข้อมูลเกี่ยวกับซากอารยธรรมที่เหลืออยู่ ในระยะ 2 กิโลเมตรจากจุดศูนย์กลาง เพื่อไขเบาะแสที่ซ่อนอยู่

ข้อความเรืองแสงบนหน้าจอโปร่งแสงยังคงลอยนิ่งอยู่ตรงหน้า Dokuritsu จ้องมันด้วยแววตาที่ผสมผสานระหว่างความเหนื่อยล้ากับความท้าทาย ภารกิจนี้ดูเหมือนไม่ซับซ้อน แต่ในโลกที่ทุกย่างก้าวอาจหมายถึงความตาย เขารู้ดีว่าไม่มีอะไรที่ง่ายดาย

"เอาเถอะ ยังไงก็ต้องสำรวจแถวนี้อยู่แล้วว่ามันปลอดภัยมากพอไหม" เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก

เขากวาดสายตาไปยังพื้นที่รกร้างที่ทอดยาวออกไป ตึกสูงที่เหลือเพียงครึ่งหนึ่งและเสาหินที่พังทลายเหมือนซากศพที่ถูกลืม เถาวัลย์ที่พันอยู่กับเศษอิฐ หากพื้นที่นี้ยังมีมอนสเตอร์อาศัย หรือกับดักที่เขามองไม่เห็น มันอาจกลายเป็นหลุมฝังศพของเขาแทนที่จะเป็นที่หลบภัย

เขาเริ่มออกสำรวจอย่างระมัดระวัง พื้นดินที่แตกร้าวส่งเสียงกรอบแกรบใต้ฝ่าเท้า สายลมพัดแรงพอที่จะทำให้เสื้อคลุมสะบัดพลิ้ว และเศษฝุ่นลอยฟุ้งบดบังทัศนวิสัย

เขาหยุดยืนอยู่หน้าเสาต้นหนึ่งที่หักครึ่งและมีรอยแตกคล้ายถูกแรงลมกัดเซาะมาหลายศตวรรษ เขาย่อตัวลงและสังเกตพื้นดินรอบๆ มัน

“ไม่มีร่องรอยของมอนสเตอร์ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าปลอดภัย” เขาคิดอยู่ในใจ

ทว่าในจังหวะที่เขากำลังลุกขึ้นยืน เสียงกรอบแกรบเบาๆ ดังมาจากอีกฝั่งของตึกพังตรงหน้า เสียงฝีเท้าที่ย่ำเบาแต่มั่นคง คล้ายมีบางอย่างกำลังเคลื่อนที่

เขาหันตัวกลับอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสังเกตทุกความเคลื่อนไหวในเงามืด หัวใจเต้นรัวในอก ความกลัวแทรกซึมเข้ามาในจิตใจเล็กน้อย

มือขวาของเขายกขึ้นช้าๆ สายเลือดในร่างกายเริ่มตอบสนองต่อความคิด โลหิตอุ่นร้อนค่อยๆ ไหลจากฝ่ามือและหมุนวนกลางอากาศ เขากำลังบรรจงสร้างมีดอีกครั้ง ความอุ่นแผ่ซ่านจากนิ้วไปถึงปลายแขน

เงาที่เคลื่อนไหวค่อยๆ ชัดเจนขึ้น มันไม่ได้มีรูปร่างตายตัว ร่างโปร่งแสงที่บิดเบี้ยวราวกับควันถูกลมพัดไหว แขนยาวเรียว ปลายมือเหมือนกรงเล็บบางๆ เงาสีเทาจางมีรอยแยกเล็กๆ ที่ส่องประกายแสงสลัวเป็นเส้นสายตามตัว ใบหน้าของมันคล้ายหน้ากากที่ไร้ดวงตา มีเพียงรอยแตกที่คล้ายรอยยิ้มเยาะเย้ย

[ข้อมูลมอนสเตอร์]: พบมอนสเตอร์ประเภทใหม่ - Wind Wraith

ประเภท: วิญญาณลมที่ล่องลอยในพื้นที่พายุ

ร่างกายของมันคือสายลมที่ถูกผูกมัดด้วยพลังวิญญาณ ไม่มีรูปร่างที่ตายตัว แต่แขนและกรงเล็บสามารถตัดผ่านอากาศได้ราวกับใบมีดคมกริบ โจมตีเหยื่อทั้งระยะกลางและไกล ลมที่หมุนวนรอบกายทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกัน ลดทอนการโจมตีทางกายภาพราวกับโล่ที่ไม่มีวันแตก แต่ไม่มีเกราะใดไร้รอยร้าว หากสามารถฝ่าแรงลมและโจมตีถึงแกนกลางวิญญาณได้ เพียงครั้งเดียวก็เพียงพอจะสลายร่างมันให้หายไปกับสายลม

Dokuritsu สูดลมหายใจลึก ดวงตาจับจ้องไปที่ Wind Wraith ที่ลอยตัวอยู่เบื้องหน้า เขาสัมผัสได้ถึงความเร็วและความอันตรายของมัน แม้เกราะลมที่หมุนวนจะดูเหมือนป้องกันทุกอย่างได้ แต่ต้องมีจุดอ่อนบางอย่างที่เขาสามารถใช้ประโยชน์ได้ เขาก้มลงหยิบหินก้อนเล็กๆ จากพื้นขึ้นมา ความเย็นของมันแนบอยู่กับปลายนิ้ว เขาย่อตัวต่ำอยู่หลังเศษกำแพงแล้วขว้างหินออกไปยังอีกฝั่งของซากอาคาร หินกระทบกำแพงด้วยเสียงแหลมก้อง

ทันใดนั้น Wind Wraith หยุดเคลื่อนไหว ก่อนที่กรงเล็บโปร่งแสงของมันจะกวาดไปข้างหน้า ลมตัดเฉือนออกจากปลายมือด้วยความรวดเร็ว ตัดผ่านอากาศไปยังจุดที่หินตกกระทบ เศษอิฐที่อยู่รอบบริเวณปลิวว่อนด้วยแรงกระแทก

Dokuritsu ตกใจในความเร็วในการตอบสนองของมันที่เร็วมาก แต่มีบางอย่างที่เขาสังเกตเห็น—ช่วงเวลาที่มันใช้เวทย์ เกราะลมที่หมุนวนรอบตัวมันหยุดนิ่งและสลายไปชั่วขณะ แววตาของ Dokuritsu เปล่งประกาย เขาได้พบกับวิธีที่จะปราบมันได้แล้ว เขาย่อตัวลงอีกครั้ง หยิบหินขึ้นมาอีกหลายก้อน ก่อนจะขว้างพวกมันไปในทิศทางต่างๆ อย่างต่อเนื่อง

เสียงหินกระทบพื้นดังสนั่นในหลายจุด Wind Wraith กวาดตามองหาที่มาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปล่อยเวทย์ลมออกมาหลายครั้ง ลมตัดที่ทรงพลังฟาดไปยังแต่ละจุดที่เสียงเกิดขึ้น แต่ในช่วงที่มันมัวแต่โจมตี ห่อเกราะลมที่ปกป้องร่างของมันก็หายไปตามที่เขาคาดไว้

Dokuritsu ไม่ปล่อยให้โอกาสทองนี้หลุดมือ เขาพุ่งออกจากที่กำบัง มีดโลหิตในมือเปล่งประกายสีแดงเข้ม เป้าหมายของเขาคือทำลายแกนกลางพลังงานที่เรืองแสงอยู่กลางอกของมัน แต่ Wind Wraith ไม่ได้ไร้สัญชาตญาณเหมือนหุ่นกระบอก มันจับการเคลื่อนไหวของเขาได้ทันที และหันกรงเล็บเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

Dokuritsu เบี่ยงตัวหลบในจังหวะเฉียดฉิว แต่กรงเล็บลมกรีดผ่านแก้มของเขา ทิ้งรอยแผลลึกเล็กน้อยไว้บนผิว ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้า แต่เขาไม่มีเวลาคิดถึงมัน เกราะลมของ Wind Wraith ยังไม่กลับมา และนี่คือโอกาสเดียวของเขา เขาพุ่งตัวเข้าใกล้มากขึ้น มีดโลหิตในมือถูกเหวี่ยงฟาดไปที่แกนกลาง แต่ Wind Wraith โต้กลับอีกครั้งด้วยกรงเล็บลมที่เฉือนผ่านต้นแขนของเขา เลือดซึมออกจากบาดแผล แต่ความเจ็บกลับยิ่งปลุกพลังของเขาให้ลุกโชน เขากัดฟันแน่น ใช้แรงเฮือกสุดท้ายฟันลงไปเต็มแรง

ปลายมีดแทงทะลุแกนกลางของ Wind Wraith อย่างแม่นยำ เสียงแตกดังสนั่นราวกับกระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ลมที่เคยหมุนวนรอบตัวมันพลันสงบลง ร่างโปร่งแสงสั่นไหวก่อนจะสลายกลายเป็นฝุ่นละอองที่ถูกพัดไปกับสายลม เขาทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น ลมหายใจหนักหน่วง แต่ในแววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่ยังไม่จางหาย

“แผลเล็กๆ แค่นี้... ยังดีที่รอดมาได้” เขาพึมพำพลางเช็ดเลือดที่ไหลจากแก้ม ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เขาจ้องมองเศษฝุ่นที่ลอยหายไปกับสายลม และรู้ดีว่า การต่อสู้ครั้งนี้ทำให้เขาได้เรียนรู้มากขึ้น เมื่อเขาได้นั่งพักหายใจเล็กน้อยก็เริ่มออกสำรวจสถานที่รอบๆเพิ่มเติม

เขาเดินผ่านเศษซากอาคารที่พังทลาย บางส่วนเป็นผนังหินที่ยังหลงเหลือร่องรอยของการแกะสลักลวดลายเก่าแก่ แม้ว่าร่องรอยนั้นจะถูกกัดกร่อนด้วยกาลเวลาและแรงลม แต่เส้นสายบางอย่างยังคงบอกเล่าถึงความรุ่งเรืองในอดีต

“ที่นี่...คงเคยเป็นเมืองที่สวยงาม” Dokuritsu พึมพำเบาๆ ขณะมองเศษอิฐที่กระจายอยู่ตามพื้น บางก้อนถูกปกคลุมด้วยตะไคร่น้ำ บางก้อนมีเศษเหล็กแหลมโผล่พ้นออกมาเหมือนกับดักซ่อนเร้น เดินมาอีกสักพักเขาก็ได้พบกับ โครงสร้างของอาคารที่พังครึ่งหนึ่ง ตึกสูงครั้งหนึ่งที่อาจเคยเป็นหอคอย หรือที่พักอาศัยของผู้คน บัดนี้กลายเป็นเศษซากที่มีเถาวัลย์พันรอบกำแพง บางจุดเถาวัลย์แทรกผ่านรอยแตกเหมือนสิ่งมีชีวิตที่กำลังดูดกลืนซากอารยธรรมเข้าสู่ดิน ลมพัดผ่านช่องว่างระหว่างตึก ส่งเสียงคล้ายการคร่ำครวญ เหมือนเสียงของคนที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ถูกลืมเลือนไปในพายุแห่งความทรยศ Dokuritsu สะบัดหัวเบาๆ ไล่ความคิดที่ไม่จำเป็นออกจากสมอง เขารู้ดีว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในสถานที่แบบนี้ไม่ใช่แค่ศัตรู แต่เป็นความคิดที่ไม่อาจควบคุมได้

ทางเดินข้างหน้าปูด้วยอิฐแตกที่สลายจนแทบมองไม่เห็นลวดลายเดิม ด้านข้างมีซากบ่อน้ำที่เต็มไปด้วยเศษหินและเศษโลหะ เขาเดินเข้าไปใกล้ พลางใช้รองเท้าขูดดูสิ่งที่อยู่ด้านล่าง น้ำที่ขังอยู่ในบ่อมีกลิ่นสนิมจางๆ เมื่อแหงนมองขึ้นไป ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้มด้วยเมฆหนาทึบที่ลอยคลุมทั่วบริเวณ มีแสงอาทิตย์บางส่วนที่พยายามเล็ดลอดออกมา แต่ลมแรงที่พัดอย่างต่อเนื่องกลับทำให้แสงสว่างดูไร้พลัง

เขาเดินต่อไป เจอกับซุ้มประตูหินที่พังไปครึ่งหนึ่ง หินแผ่นใหญ่บางส่วนยังคงหล่นอยู่กับพื้น ขณะที่บางส่วนแตกออกเป็นชิ้นเล็กๆ กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ เสียงลมคร่ำครวญยังคงอยู่ไม่ห่าง แต่สิ่งหนึ่งที่ Dokuritsu สังเกตได้คือ บริเวณรอบๆ นี้เงียบเกินไป ไม่มีมอนสเตอร์ ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่น ความเงียบนี้อาจเป็นได้ทั้งความปลอดภัยชั่วคราว หรือกับดักที่รออยู่ข้างหน้า

เขาหันไปมองรอบๆ ไม่มีเงาเคลื่อนไหว ไม่มีเสียงก้าวเท้า หรือ ไม่มีมอนเตอร์ใดๆ นั่นทำให้เขารู้ได้ในทันทีเลยว่า "อาจจะมีคนอยู่แถวนี้"

Dokuritsu ขยับมือจับด้ามมีดโลหิตแน่น ปลายนิ้วของเขารู้สึกถึงความอุ่นจากพลังเลือดที่เริ่มตอบสนอง แต่ก่อนที่เขาจะได้คิดแผนรับมือ เสียงลมแหวกวูบหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ยังไม่ทันที่เขาจะหันกลับมา บางอย่างก็พุ่งเข้าโจมตีจากเงามืด เขากระโจนตัวหลบไปด้านข้างโดยสัญชาตญาณ ลมแรงพัดผ่านใบหูของเขา เสี้ยววินาทีเดียวที่เขาเห็นแสงสะท้อนจากคมดาบที่เกือบปาดผ่านลำคอของเขา

เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วรีบมองหาว่าสิ่งใดโจมตีเขา แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือ ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น เงียบสงัดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นี่มันอะไรกัน…” เขาหอบหายใจ มองไปรอบๆ ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นด้านหลังอีกครั้ง เขาหันขวับทันที แต่สายตาเห็นเพียงลมที่พัดผ่านเศษฝุ่น

แล้วทันใดนั้น ร่างเงาหนึ่งก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาในพริบตา ศัตรูในชุดคลุมสีดำสนิท ดวงตาสีเทาขุ่นที่ซ่อนอยู่ใต้ฮู้ดจ้องมาที่เขาอย่างเยือกเย็น ปลายดาบสั้นของศัตรูสะท้อนแสงอ่อนจางจากท้องฟ้ามืดครึ้ม

“ผู้เล่นคนอื่น...” Dokuritsu พึมพำในใจ ก่อนที่ศัตรูจะพุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง ดาบของอีกฝ่ายฟาดลงมาที่เขาอย่างจังแต่ก็สามารถป้องกันไว้ได้อย่างหวุดหวิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***