แค่เธอ...ก็เกินพอ จุดเริ่มต้นของใจ

โรงเรียนช่วงพักกลางวัน ขิมนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในมุมห้องอาหารกับเพื่อน ๆ แต่สายตากลับจับจ้องไปที่รุ่นพี่คนหนึ่งที่กำลังเดินอยู่ห่าง ๆ

จ๋า

(หันมาทางขิม) เฮ้ย! ขิมมองรุ่นพี่คนไหนเนี่ย ดูท่าทางหล่อดีนะ?

ขิม

(สะดุ้งเล็กน้อย) เอ่อ... รุ่นพี่คนนั้นเหรอ? ไม่ใช่หรอก...

จ๋า

(ยิ้มกวน) แหมๆๆ ยังไงกันล่ะ? สายตานี่มันมีเรื่องนะ!

ขิม

(หน้าแดงเล็กน้อย) ไม่มีอะไรหรอก เขา... เขาเป็นรุ่นพี่แค่คนหนึ่งที่ดูดีเฉย ๆ

จ๋า

โอ้โห! ตัดสินใจเลยนะ ดูท่าจะชอบนะเนี่ย! แต่รุ่นพี่คนนั้นไม่ได้มีแฟนแล้วเหรอ?

ขิม

(รู้สึกเจ็บในใจเล็กน้อย) ใช่... มีแฟนแล้ว... แล้วเขาก็ไม่ค่อยมาโรงเรียนด้วย

จ๋า

(แซว) แล้วถ้าเขายังไม่มีแฟนล่ะ? ก็คงยังมีโอกาสอยู่นะ

ขิม

(นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วหันไปมองรุ่นพี่ที่เดินออกไปจากโรงอาหาร) เขาคงไม่สนใจหรอก...

(เพื่อน ๆ ยิ้มและหยอกล้อกัน แต่ขิมกลับไม่สามารถห้ามใจจากการคิดถึงรุ่นพี่ได้)

ขิม

(คิดในใจ) ทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ? แค่เห็นเขายิ้มก็ทำให้ใจเต้นเร็วขึ้น...แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าเราแอบชอบเขา...

(ขิมหันไปมองเพื่อน ๆ และพยายามเปลี่ยนเรื่อง แต่ในใจกลับยิ่งรู้สึกซึมเศร้า)

จ๋า

(พูดต่อ) ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ขิม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่คนชอบรุ่นพี่แล้วไม่ได้สารภาพหรอกนะ! แต่ถ้าแกอยากลองบอกเขาก็ได้นะ!

ขิม

(ยิ้มแห้ง) ไม่เป็นไรหรอก... คงจะเก็บไว้เป็นความรู้สึกดี ๆ ในใจดีกว่า

(หลังจากนั้น ขิมก็ยังคงคิดถึงรุ่นพี่คนเดียวอยู่ในใจ แม้ว่าเขาจะมีแฟนแล้วและเริ่มห่างหายไปจากโรงเรียน)

เช้าวันต่อมา

หน้าโรงเรียน ตอนเช้าก่อนเข้าแถว

(ขิมเดินมากับจ๋า กำลังมองไปที่ตึกเรียนมัธยมปลาย)

ขิม

(เสียงเบา) เขายังไม่มาอีกแล้ว...

จ๋า

ใครอ่ะ? อย่าบอกนะว่าพี่กันต์อีกแล้ว

ขิม

ก็เขานั่นแหละ... เมื่อก่อนเขามาโรงเรียนทุกวันเลยนะ แต่พักหลัง ๆ เหมือนจะไม่ค่อยมาเลย

จ๋า

ขิมมม แกชอบเขาจริงเหรออออ?

ขิม

ไม่รู้สิ มันก็ไม่ได้ถึงกับชอบแบบหัวปักหัวปำ...แค่เวลาเห็นเขาเดินผ่าน ฉันก็ใจเต้นเฉย ๆ

จ๋า

ฮั่นแน่~ นี่แหละเรียกว่าชอบแล้ว ยอมรับเถอะน่า!

ขิม

แต่เขามีแฟนแล้วนี่... แล้วก็กำลังจะจบด้วย ฉันไม่อยากไปวุ่นวายอะไรกับเขาหรอก

จ๋า

แล้วแกจะเก็บไว้เฉย ๆ แบบนี้เหรอ? ไม่บอกเลย?

ขิม

ถ้าบอกไปแล้วมันไม่ได้อะไรขึ้นมา... ฉันขอแค่ชอบเขาเงียบ ๆ ก็พอ

(เสียงออดเข้าแถวดังขึ้น ทั้งคู่เดินแยกกันไป)

บนห้องเรียน

(ขิมนั่งเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุด จ๋าเดินมานั่งข้าง ๆ)

จ๋า

เขียนอะไรอยู่น่ะ?

ขิม

จดความรู้สึก...เกี่ยวกับพี่กันต์

จ๋า

ขิม...แกเป็นคนอ่อนไหวกว่าที่ฉันคิดนะเนี่ย

ขิม

บางที...การชอบใครสักคน มันไม่ได้แปลว่าเราต้องครอบครองเขาใช่มั้ย?

จ๋า

(ยิ้ม) ใช่...แต่มันก็ไม่ผิดหรอกถ้าแกอยากจะลองทำอะไรสักอย่าง...ก่อนที่เขาจะจากไปจริง ๆ

ขิม

(เงียบไปครู่หนึ่ง) ถ้ามีโอกาส...ฉันก็อยากลองสักครั้งเหมือนกัน

ตอนเย็น

บ้านขิม

(ขิมนั่งอยู่บนเตียง เปิดแชตในมือถือ คุยกับจ๋า)

ขิม

แกว่าเราควรบอกพี่เขามั้ย

จ๋า

ถ้าแกไม่บอกตอนนี้ อีกไม่กี่เดือนเขาก็จบแล้วนะ

ขิม

ก็กลัวอ่ะ... ถ้าพี่กันต์รู้แล้วทำเมินเราล่ะ

จ๋า

แล้วถ้าไม่บอกเลย แกจะไม่เสียใจเหรอ?

(ขิมอ่านแชตของจ๋าแล้วยิ้มบาง ๆ แต่น้ำตาเอ่อเล็กน้อย)

เสียงแม่ (ตะโกนจากข้างล่าง) ขิม! มากินข้าวได้แล้วลูก!

ขิม

(ตอบเสียงดัง) ค่าา แม่!

(ขิมวางโทรศัพท์ลง ถอนหายใจ แล้วพูดกับตัวเองเบา ๆ)

ขิม

แค่ได้ชอบเขาก็พอแล้ว...แค่นี้ก็พอแล้วจริง ๆ

(เธอลุกขึ้น หันไปปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนเดินลงไปกินข้าวกับครอบครัว)

บนโต๊ะอาหารบ้านขิม

กลิ่นอาหารหอมฟุ้งไปทั่วโต๊ะ ขิมนั่งเหม่ออยู่ที่มุมหนึ่งของโต๊ะ ส้อมในมือตักข้าวเข้าปากไปเรื่อย ๆ อย่างไร้ชีวิตชีวา

แม่แพร

(มองลูกสาวอย่างห่วง ๆ) "เป็นอะไรลูกขิม วันนี้ดูเงียบ ๆ นะ ไม่เหมือนทุกวันเลย"

ขิม

(สะดุ้งนิด ๆ แล้วรีบยิ้มกลบเกลื่อน) "เปล่าค่ะแม่ ไม่มีอะไรหรอก"

ข้าวหอม

(ยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางยักคิ้ว) "สงสัยอกหักแน่เลยแม่ เห็นนั่งถอนหายใจตั้งแต่กลับบ้านแล้ว"

ขิม

(หันขวับ) "บ้าเหรอ! เดี๋ยวจะโดน!"

แม่แพร

(หัวเราะเบา ๆ) "อย่าแกล้งพี่สิ ข้าวหอม... ขิม ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกแม่นะลูก บางเรื่องมันอาจไม่ต้องแก้ก็ได้ แค่มีคนฟังก็พอ"

ขิม

(ก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ) "ขอบคุณค่ะ แม่"

ข้าวหอม

(ยังไม่วาย) "เอาน่า ๆ พี่ขิม พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวหอมจะเอาเพลงอกหักมาเปิดให้นะ จะได้อินให้สุด!"

ขิม

(ถอนหายใจยาว ๆ พลางเขิน) "หยุดเลยนะยัยข้าวหอม!"

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของแม่ดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นของครอบครัวที่ยังโอบอุ้มหัวใจที่กำลังสับสนของขิมไว้ในความรักที่ไม่ต้องเอ่ยคำมากมาย

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ