แค่เธอ...ก็เกินพอ
จุดเริ่มต้นของใจ
โรงเรียนช่วงพักกลางวัน ขิมนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในมุมห้องอาหารกับเพื่อน ๆ แต่สายตากลับจับจ้องไปที่รุ่นพี่คนหนึ่งที่กำลังเดินอยู่ห่าง ๆ
จ๋า
(หันมาทางขิม) เฮ้ย! ขิมมองรุ่นพี่คนไหนเนี่ย ดูท่าทางหล่อดีนะ?
ขิม
(สะดุ้งเล็กน้อย) เอ่อ... รุ่นพี่คนนั้นเหรอ? ไม่ใช่หรอก...
จ๋า
(ยิ้มกวน) แหมๆๆ ยังไงกันล่ะ? สายตานี่มันมีเรื่องนะ!
ขิม
(หน้าแดงเล็กน้อย) ไม่มีอะไรหรอก เขา... เขาเป็นรุ่นพี่แค่คนหนึ่งที่ดูดีเฉย ๆ
จ๋า
โอ้โห! ตัดสินใจเลยนะ ดูท่าจะชอบนะเนี่ย! แต่รุ่นพี่คนนั้นไม่ได้มีแฟนแล้วเหรอ?
ขิม
(รู้สึกเจ็บในใจเล็กน้อย) ใช่... มีแฟนแล้ว... แล้วเขาก็ไม่ค่อยมาโรงเรียนด้วย
จ๋า
(แซว) แล้วถ้าเขายังไม่มีแฟนล่ะ? ก็คงยังมีโอกาสอยู่นะ
ขิม
(นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วหันไปมองรุ่นพี่ที่เดินออกไปจากโรงอาหาร) เขาคงไม่สนใจหรอก...
(เพื่อน ๆ ยิ้มและหยอกล้อกัน แต่ขิมกลับไม่สามารถห้ามใจจากการคิดถึงรุ่นพี่ได้)
ขิม
(คิดในใจ) ทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ? แค่เห็นเขายิ้มก็ทำให้ใจเต้นเร็วขึ้น...แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าเราแอบชอบเขา...
(ขิมหันไปมองเพื่อน ๆ และพยายามเปลี่ยนเรื่อง แต่ในใจกลับยิ่งรู้สึกซึมเศร้า)
จ๋า
(พูดต่อ) ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ขิม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่คนชอบรุ่นพี่แล้วไม่ได้สารภาพหรอกนะ! แต่ถ้าแกอยากลองบอกเขาก็ได้นะ!
ขิม
(ยิ้มแห้ง) ไม่เป็นไรหรอก... คงจะเก็บไว้เป็นความรู้สึกดี ๆ ในใจดีกว่า
(หลังจากนั้น ขิมก็ยังคงคิดถึงรุ่นพี่คนเดียวอยู่ในใจ แม้ว่าเขาจะมีแฟนแล้วและเริ่มห่างหายไปจากโรงเรียน)
หน้าโรงเรียน ตอนเช้าก่อนเข้าแถว
(ขิมเดินมากับจ๋า กำลังมองไปที่ตึกเรียนมัธยมปลาย)
ขิม
(เสียงเบา) เขายังไม่มาอีกแล้ว...
จ๋า
ใครอ่ะ? อย่าบอกนะว่าพี่กันต์อีกแล้ว
ขิม
ก็เขานั่นแหละ... เมื่อก่อนเขามาโรงเรียนทุกวันเลยนะ แต่พักหลัง ๆ เหมือนจะไม่ค่อยมาเลย
จ๋า
ขิมมม แกชอบเขาจริงเหรออออ?
ขิม
ไม่รู้สิ มันก็ไม่ได้ถึงกับชอบแบบหัวปักหัวปำ...แค่เวลาเห็นเขาเดินผ่าน ฉันก็ใจเต้นเฉย ๆ
จ๋า
ฮั่นแน่~ นี่แหละเรียกว่าชอบแล้ว ยอมรับเถอะน่า!
ขิม
แต่เขามีแฟนแล้วนี่... แล้วก็กำลังจะจบด้วย ฉันไม่อยากไปวุ่นวายอะไรกับเขาหรอก
จ๋า
แล้วแกจะเก็บไว้เฉย ๆ แบบนี้เหรอ? ไม่บอกเลย?
ขิม
ถ้าบอกไปแล้วมันไม่ได้อะไรขึ้นมา... ฉันขอแค่ชอบเขาเงียบ ๆ ก็พอ
(เสียงออดเข้าแถวดังขึ้น ทั้งคู่เดินแยกกันไป)
(ขิมนั่งเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุด จ๋าเดินมานั่งข้าง ๆ)
ขิม
จดความรู้สึก...เกี่ยวกับพี่กันต์
จ๋า
ขิม...แกเป็นคนอ่อนไหวกว่าที่ฉันคิดนะเนี่ย
ขิม
บางที...การชอบใครสักคน มันไม่ได้แปลว่าเราต้องครอบครองเขาใช่มั้ย?
จ๋า
(ยิ้ม) ใช่...แต่มันก็ไม่ผิดหรอกถ้าแกอยากจะลองทำอะไรสักอย่าง...ก่อนที่เขาจะจากไปจริง ๆ
ขิม
(เงียบไปครู่หนึ่ง) ถ้ามีโอกาส...ฉันก็อยากลองสักครั้งเหมือนกัน
(ขิมนั่งอยู่บนเตียง เปิดแชตในมือถือ คุยกับจ๋า)
ขิม
แกว่าเราควรบอกพี่เขามั้ย
จ๋า
ถ้าแกไม่บอกตอนนี้ อีกไม่กี่เดือนเขาก็จบแล้วนะ
ขิม
ก็กลัวอ่ะ... ถ้าพี่กันต์รู้แล้วทำเมินเราล่ะ
จ๋า
แล้วถ้าไม่บอกเลย แกจะไม่เสียใจเหรอ?
(ขิมอ่านแชตของจ๋าแล้วยิ้มบาง ๆ แต่น้ำตาเอ่อเล็กน้อย)
เสียงแม่ (ตะโกนจากข้างล่าง) ขิม! มากินข้าวได้แล้วลูก!
ขิม
(ตอบเสียงดัง) ค่าา แม่!
(ขิมวางโทรศัพท์ลง ถอนหายใจ แล้วพูดกับตัวเองเบา ๆ)
ขิม
แค่ได้ชอบเขาก็พอแล้ว...แค่นี้ก็พอแล้วจริง ๆ
(เธอลุกขึ้น หันไปปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนเดินลงไปกินข้าวกับครอบครัว)
กลิ่นอาหารหอมฟุ้งไปทั่วโต๊ะ ขิมนั่งเหม่ออยู่ที่มุมหนึ่งของโต๊ะ ส้อมในมือตักข้าวเข้าปากไปเรื่อย ๆ อย่างไร้ชีวิตชีวา
แม่แพร
(มองลูกสาวอย่างห่วง ๆ) "เป็นอะไรลูกขิม วันนี้ดูเงียบ ๆ นะ ไม่เหมือนทุกวันเลย"
ขิม
(สะดุ้งนิด ๆ แล้วรีบยิ้มกลบเกลื่อน) "เปล่าค่ะแม่ ไม่มีอะไรหรอก"
ข้าวหอม
(ยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางยักคิ้ว) "สงสัยอกหักแน่เลยแม่ เห็นนั่งถอนหายใจตั้งแต่กลับบ้านแล้ว"
ขิม
(หันขวับ) "บ้าเหรอ! เดี๋ยวจะโดน!"
แม่แพร
(หัวเราะเบา ๆ) "อย่าแกล้งพี่สิ ข้าวหอม... ขิม ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกแม่นะลูก บางเรื่องมันอาจไม่ต้องแก้ก็ได้ แค่มีคนฟังก็พอ"
ขิม
(ก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ) "ขอบคุณค่ะ แม่"
ข้าวหอม
(ยังไม่วาย) "เอาน่า ๆ พี่ขิม พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวหอมจะเอาเพลงอกหักมาเปิดให้นะ จะได้อินให้สุด!"
ขิม
(ถอนหายใจยาว ๆ พลางเขิน) "หยุดเลยนะยัยข้าวหอม!"
เสียงหัวเราะเบา ๆ ของแม่ดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นของครอบครัวที่ยังโอบอุ้มหัวใจที่กำลังสับสนของขิมไว้ในความรักที่ไม่ต้องเอ่ยคำมากมาย
เด็กผู้ชายคนนั้น
เสียงเครื่องยนต์ของรถตู้ประจำทางดังเบา ๆ ขิมนั่งประจำที่เดิม มุมใกล้หน้าต่างที่เธอชอบเพราะได้มองท้องฟ้าและหลบสายตาผู้คน
แต่เช้านี้เธอไม่ได้มองท้องฟ้าเหมือนทุกวัน…
สายตาเธอเลื่อนผ่านเบาะหน้าหนึ่งที่นั่งว่างไป ก่อนจะหยุดที่ใครบางคน—"ภูมิ" เด็กผู้ชายผิวคล้ำแดด ใส่เสื้อซับในกับกางเกงวอร์มโรงเรียนที่เหมือนจะใส่ยังไงก็ไม่เรียบร้อย ขิมเคยคิดว่าเขาดูซน ๆ กวน ๆ …และไม่สุภาพ
แต่เมื่อได้เห็นบ่อย ๆ ทุกวัน มันก็เริ่มกลายเป็นความคุ้นเคยแบบแปลก ๆ ที่เธอไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่
ขิม
ขิม (คิดในใจ): เขากับพี่ผู้หญิงคนนั้นที่ลงรถด้วยกัน…เป็นแฟนกันหรือเปล่านะ? เขาไม่เคยมองใครเลย นอกจากจ้องมือถือกับหลับตาพิงกระจก
ขิม
ขิมเบือนหน้าออกหน้าต่าง พลางพ่นลมหายใจแผ่วเบา
"จะคิดถึงเขาทำไมกันนะ…เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย"
เสียงข้อความเด้งเข้ามาในโทรศัพท์
จ๋า
วันนี้เห็นเด็กที่แกมองประจำลงพร้อมผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว 555
ขิม
จ๋า! ไม่ได้มองนะ ก็แค่…แค่เห็นบ่อย
ขิมกลอกตา ก่อนวางโทรศัพท์ลงบนตักอย่างเบื่อหน่าย แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล
ขิมขึ้นรถมาเร็วกว่าปกติ เลือกที่นั่งติดหน้าต่างด้านหลัง ภูมิเดินขึ้นรถตามมาเงียบ ๆ เขานั่งตรงกลางตามเคย ไม่ได้ทักใคร ขิมแอบมองจากด้านข้างในจังหวะที่เขาหันหน้าออกนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายามเย็นสะท้อนในดวงตาเขา
ขิม
ขิม (คิดในใจ): เขาดูเงียบ ๆ นะ ไม่ค่อยยุ่งกับใคร…แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่คิด
ทันใดนั้น ภูมิหันมา — ขิมรีบเบือนหน้าออกหน้าต่าง แสร้งทำเป็นมองวิวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หัวใจเต้นตึกตัก มือที่ถือกระเป๋านักเรียนสั่นเล็กน้อย
เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ แล้วพึมพำกับตัวเอง
เสียงเครื่องยนต์เริ่มเดินรถออกจากหน้าโรงเรียน แดดยามเย็นลอดผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในรถอุ่นนวล
ขิมยังคงนั่งนิ่ง เธอหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบเข้ามือถือ แต่ไม่ได้เปิดเพลง เพราะเธออยากแอบฟังเสียงรอบตัว...โดยเฉพาะเสียงของใครบางคน
ภูมิเปิดขนมถุงหนึ่งออก เสียงพลาสติกกรอบ ๆ ดังขึ้น เขานั่งห่างจากเธอประมาณสองที่นั่ง ขิมแอบมองผ่านกระจกบานเล็กข้างรถ
แล้วจู่ ๆ เสียงนั้นก็ดังขึ้นใกล้กว่าที่คิด
ขิมสะดุ้ง เธอหันไปมองเขาช้า ๆ เห็นภูมิยื่นขนมมาให้ ซองมันฝรั่งทอดธรรมดา แต่ในตอนนั้นเหมือนเป็นของล้ำค่า
ขิม
(หน้าแดงเล็กน้อย) ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ
ภูมิพยักหน้าเบา ๆ แล้วก็หันกลับไปกินเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ขิมยังคงนั่งนิ่ง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หูฟังยังคาหูแต่ไม่มีเสียงใด ๆ ออกมา เธอหันกลับไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม
ขิม
ขิม (คิดในใจ): ทำไมใจเต้นแบบนี้นะ...ก็แค่ขนมเองนี่นา
เธอกัดริมฝีปากยิ้มเบา ๆ กับตัวเอง ลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดไว้บางส่วน ขิมรู้สึกเหมือนลมหายใจตัวเองเบาขึ้น
และเธอเริ่มรู้ตัว...
ว่าเด็กผู้ชายคนนั้น กำลังทำให้โลกของเธอเปลี่ยนไปทีละนิด
ถึงบ้าน ขิมกำลังนั่งบนเตียงในห้องนอน เปิดมือถือขึ้นมาดูแชต
เสียงแจ้งเตือนเด้งขึ้น ขิมกดเข้าไปดู เป็นข้อความจาก จ๋า เพื่อนสนิทที่เหมือนจะรอคุยเรื่อง "ใครบางคน" อยู่เหมือนกัน
จ๋า
เฮ้ยย ขิมมมมวันนี้แกเป็นไร เหม่อทั้งวันเลยนะ
ขิม
หรออออก็แค่...ไม่มีไรป่ะ
จ๋า
โกหกอะดิ๊ฉันเห็นตอนขึ้นรถรับส่ง แกแอบมองเด็กคนนึงด้วยแหละ!
ขิม
ก็แบบ…แค่รู้สึกว่าเขาหน้าเหมือนคนในซีรีส์เฉย ๆ
จ๋า
แล้วแกมองทุกวันทำไมมมม
ขิม
บางทีเขาก็เงียบ ๆ ดีอะ แล้วก็ชอบยิ้มมุมปากด้วย
อห เขินไรไม่รู้
จ๋า
อุ๊ยยยยยยยยยยย
แกรรรรรรรรร
จ๋า
มันเริ่มแล้วป่ะเนี่ย หัวใจแกอ่ะ!
ขิม
แต่พอไม่เห็นเขาแล้วเหมือนขาดอะไรไปแปลก ๆบ้าชะมัดดด
จ๋า
ฉันขอเรียกเขาว่า "ภูมิ" ละกันนะ!
ขิมกับภูมิ แอบน่ารักอะ
ขิม
บ้าอย่าตั้งชื่อมั่วนะจ๋าาเขาอาจไม่ได้คิดอะไรเลยก็ได้…
จ๋า
แต่แกคิดแล้วไง! ฮ่าๆๆๆๆเขินอยู่ใช่ม้าา
ขิม
เงียบไปเลยยยถ้าเขารู้ ฉันมุดแผ่นดินแน่
ทันใดนั้นเสียงแม่ก็ดังขึ้นจากชั้นล่าง
แม่แพร
ขิม! ลงมากินข้าวลูก!
เธอวางโทรศัพท์ลง หยิบผ้าคาดผมแล้วเดินลงบันไดไปยังโต๊ะอาหาร
พ่อ แม่ และ ข้าวหอม น้องสาววัย 15 กำลังตักข้าวใส่จานอยู่
แม่แพร
วันนี้กลับมาดูเงียบ ๆ นะลูก เหนื่อยเหรอ?
ขิม
(ยิ้มฝืน ๆ)
นิดหน่อยค่ะ
พ่อเอ๋
ช่วงนี้อากาศก็ร้อน ต้องพักผ่อนเยอะ ๆ นะลูก
แม่แพร
ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจก็บอกแม่นะลูก อย่าเก็บไว้คนเดียว
ข้าวหอม
(แกล้งกระซิบเสียงดัง)สงสัยจะแอบรักใครแล้วโดนเมินแน่เลย
ข้าวหอม
(ยักคิ้ว ยิ้มกวน)ข้าวแค่เดานี่นา~
แม่กับพ่อหัวเราะเบา ๆ กับความขี้แกล้งของลูกคนเล็ก
แม่แพร
ไม่ว่าจะเรื่องอะไรนะลูก จำไว้ว่าบ้านคือที่ที่ขิมกลับมาได้เสมอ แม่กับพ่ออยู่ตรงนี้นะ
ขิมมองหน้าทุกคนในครอบครัว แล้วหัวใจก็อุ่นวาบขึ้นมา เธอยิ้มบาง ๆ
กลิ่นอาหารคลุกเคล้ากับความอบอุ่นของคำพูด ครอบครัวเล็ก ๆ ของเธอยังคงอยู่เคียงข้าง... แม้บางความรู้สึกในใจจะยังวุ่นวายก็ตาม
ห้องนอนเงียบสงบ มีเพียงเสียงพัดลมหมุนวนเบา ๆ และแสงไฟหัวเตียงสลัว ขิมนอนตะแคงข้าง มองเพดานนิ่ง ๆ ด้วยหัวใจที่ยังสั่นคลอน
ขิม
ขิม (คิดในใจ)ทำไมเราต้องหันไปมองเขาทุกวันด้วยนะ… ก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง...แต่รอยยิ้มนั่น มันติดอยู่ในหัวเลย
ขิมพลิกตัวไปมา จนต้องคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูแชตกับจ๋า
จ๋า
แก๊ ทำไมวันนี้มองเขาทั้งวันเลยอะ ยอมรับเหอะ
จ๋า
ไม่ชอบแต่หน้าแดงตอนไม่ได้มองนี่นะ :)
จ๋า
แกกำลังตกหลุมรักอยู่ ชัดเจนมากเว่อร์
จ๋า
ใจเย็น ๆ มันเพิ่งเริ่มต้นเอง :)
ขิมวางโทรศัพท์ลง แต่คำของจ๋ายังก้องอยู่ในหัว
ขิมถอนหายใจเบา ๆ แล้วค่อย ๆ หลับตา
ภูมิ
พี่ขิม...พี่มองผมทำไมเหรอครับ?
ขิมหันไปตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะเรียกชื่อเธอ
ภูมิ
แปลก...แต่พี่จำได้ใช่มั้ยครับ
เขาก้าวเข้ามาใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ขิมไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มบาง ๆ แล้วตื่นขึ้นมาในความเงียบ
ขิม
แต่แปลกจริง ๆ …รอยยิ้มนั่น ฉันจำได้ขึ้นใจเลย
เพื่อนบอกไปแล้ว
ขิมเดินคู่มากับจ๋าเหมือนทุกวัน จ๋ามองไปรอบ ๆ แล้วกระซิบกับขิมอย่างกระตือรือร้น
จ๋า
นั่นไง! น้องภูมิ~ ยืนกับเพื่อนเขาอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่!
ขิม
อย่าทำเสียงดังสิ...เดี๋ยวเขาได้ยินนะ!
จ๋า
(ทำท่าจะแกล้งตะโกน) งั้นฉันจะบอกตรงนี้เลยว่าเพื่อนพี่ขิม—
ขิม
(ตกใจ) อย่าาาา!! เดี๋ยว...
แต่ช้าไป จ๋ายิ้มแสบแล้วหันไปตะโกน
จ๋า
(ตะโกน) น้อง! เพื่อนพี่ชอบ~!!
ทางฝั่งภูมิที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนสนิทอย่าง “เต” ชะงักไปทันที
เต
(หันขวับ) เห้ยยย... นี่มึงไปทำอะไรไว้รึเปล่าวะภูมิ?(แกล้งผลักไหล่เบา ๆ)
ภูมิ
(งง ๆ) เปล่านะ อยู่ดี ๆ ก็ตะโกนใส่เลยอ่ะ...
เต
(หัวเราะ) มึงอะโดนแล้ว… หน้าแดงนิด ๆ ด้วยนะเว้ย(แซวพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์)
ภูมิ
(เบือนหน้าไปทางอื่น) เงียบไปเลยไอ้เต…
เต
แต่พูดจริง ๆ นะ พี่ขิมน่ารักดีว่ะ ถ้าเขาชอบแกจริง ๆ ก็ลองคุยดูดิ
ภูมิ
...ไม่รู้ดิ แค่แปลกใจนิดหน่อย
เต
ก็แค่แปลกใจ...แต่ยิ้มซะกว้างเลยนะมึง
ขิมที่วิ่งหนีขึ้นตึกไปแล้ว แอบชำเลืองมองจากทางเดินชั้นสองเห็นเตกำลังยิ้มแซวภูมิ ขณะที่ภูมิก้มหน้าขยี้ผมตัวเองเล็กน้อย
เธอหลบสายตาแล้วรีบเดินไปยังห้องเรียนด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรงไม่หยุด
ขิมนั่งซึมอยู่ริมหน้าต่าง มือยกหนังสือขึ้นบังหน้า แต่ในหัววุ่นวายจนไม่ได้อ่านอะไรเลย
ขิม
(พึมพำกับตัวเอง) เขาจะคิดว่ายังไง...ว่าเราบ้าเหรอ...หรือว่าเขาไม่ได้ยินนะ? ไม่ ๆ เขาต้องได้ยินแน่เลย…
จ๋าแอบย่องมานั่งข้าง ๆ หยิบขนมมานั่งกินอย่างหน้าตาเฉย
จ๋า
เห้ย...ไม่ขอบคุณเพื่อนหน่อยเหรอ? ฉันกล้าตะโกนให้ขนาดนั้น
ขิม
แกกล้าจริงๆ ด้วย...แต่ฉันจะตายแล้วเนี่ย...
จ๋า
แต่ภูมิเขาหยุดเดินนะ แกเห็นมั้ย? แกคิดว่าเขาหยุดเพราะอะไรล่ะ?
ขิม
อาจจะเพราะงงว่าพี่บ้าคนไหนตะโกนใส่ก็ได้...
จ๋า
เอาเถอะน่า บางทีโชคดีอาจจะเริ่มจากความบังเอิญก็ได้
ขิมนั่งตรงที่เดิมริมหน้าต่าง ขณะที่ภูมิเดินขึ้นรถมานั่งแถวหลังเธอเช่นเดิม
แต่ครั้งนี้ ขิมสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง
หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
ภูมิ
(เบา ๆ แต่ชัดเจน) พี่ชื่อขิมใช่มั้ยครับ?
ขิม
(หันไปเล็กน้อย) อ...อื้อ
ภูมิ
เมื่อเช้า... เพื่อนพี่เสียงดังมากเลยครับ ผมตกใจเหมือนกัน (ยิ้มนิด ๆ)
ขิม
(หน้าแดง)ขอโทษแทนจ๋าด้วยนะ...เธอชอบทำอะไรไม่ค่อยคิด
ภูมิ
(หัวเราะเบา ๆ):ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ว่าอะไร...แค่แปลกใจนิดหน่อย
ขิม
...อย่าใส่ใจเลยนะ ถือว่าไม่ได้ยินก็ได้
ภูมิ
แต่ผมได้ยินแล้วนะครับ
ขิม
(นิ่งเงียบ หันหน้าไปหน้าต่าง)งั้นก็...ลืมมันซะนะ...
ภูมิ
(เงียบสักพัก)แล้วพี่ชอบผมจริง ๆ เหรอ?
คำถามตรง ๆ ทำเอาขิมแทบหยุดหายใจ เธอกัดปากแน่น ก่อนค่อย ๆ พูดเบา ๆ
ขิม
...ไม่รู้เหมือนกัน…มันก็แค่รู้สึกดีเวลาเห็นนาย...แค่นั้นเอง
ภูมิ
(เสียงเบาลง)ผมก็ดีใจนะที่ได้ยินแบบนั้น...
ขิมหันไปช้า ๆ เจอสายตาของภูมิที่มองตรงมา
และครั้งนี้ เธอไม่ได้หันหนี...
หน้าบ้านขิม – หลังลงจากรถรับส่ง
ขิมเปิดประตูรั้ว เดินเข้าบ้าน แต่ยังไม่ทันจะถึงประตูมือถือก็ดังขึ้น
จ๋า
เห้ยยย แก!!! ออกมาเดินเล่นกันมั้ย แถวหน้าหมู่บ้านอะ ฉันเบื่อ!
ขิม
เพิ่งถึงเอง แป๊บนะ เดี๋ยวไป
ไม่ถึง 10 นาที ขิมก็เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดกางเกงวอร์ม เดินออกมาหาจ๋าที่รออยู่หน้าปากซอย
จ๋ายืนรออยู่ใต้เสาไฟข้างถนน มือถือในมือกำลังเล่นเกมอะไรบางอย่าง ขิมเดินเข้ามาหา
จ๋า
(หันมาแซวทันที)ก็กลัวนางจะเปลี่ยนใจ! แล้วๆๆๆ เป็นไงบ้างวันนี้ ใจยังอยู่ดีปะ หลังจากที่ฉันตะโกนบอกภูมิไปแบบนั้น!
ขิม
(หน้าร้อนผ่าว พูดไม่ออก เดินหนีไปข้างหน้า)จ๋า! พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลยอะ!
จ๋าหัวเราะเบาๆ แล้วเดินตามขิม
จ๋า
ไม่รู้เรื่อง? แต่หน้าแดงขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเขินหรือเป็นไข้น้า~
ขิมกำลังจะเถียง แต่เสียงจักรยานดังขึ้นจากอีกฝั่งถนน
ภูมิและเตกำลังขี่จักรยานสวนทางกันมา ใส่ชุดลำลองธรรมดา ภูมิใส่เสื้อสีขาวกางเกงเทา เตใส่เสื้อยืดสีเข้ม
เต
(ตะโกนทัก)เฮ้ย นั่นเด็กโรงเรียนเดียวกันปะวะ?
ภูมิ
(เงยมองแล้วชะงักเล็กน้อยก่อนยิ้มมุมปาก)“อืม ใช่ เพื่อนพี่จ๋านี่นา
ขิมหยุดเดินทันที หันหน้าหนีเล็กน้อย จ๋ารีบกระซิบข้างหู
จ๋า
เอ้าาา แกๆ จะหนียังไงงง เดี๋ยวฉันพูดอีกนะ ว่าเพื่อนฉันยังชอบอยู่
ขิม
(เสียงเบาๆ แบบอายมาก)อย่าพูดเลยย จ๋า… หนูจะขาดใจแล้ว
ภูมิขี่จักรยานมาหยุดตรงหน้า รอยยิ้มบาง ๆ ยังแต่งอยู่บนใบหน้า
ภูมิ
วันนี้ไม่รีบเข้าบ้านเหรอครับ
ขิม
(พูดเสียงเบา ก้มหน้าเล็กน้อย)ก็…อากาศดี เลยออกมาเดินเฉย ๆ…
เตยืนอยู่ข้างๆ ภูมิ มองหน้าเพื่อนแล้วแซวเบาๆ
เต
เฮ้ย ถามแบบนี้นี่สนใจเค้าหรือแค่จะจับผิด?
ขิมหน้าแดงกว่าเดิม มือกำชายเสื้อแน่น พูดอะไรไม่ออก
ภูมิ
(ยิ้มขำ)แค่ทักเฉย ๆ ไม่ได้จับผิดอะไรสักหน่อย
ขิมยังคงหลบตา เขินจนแทบอยากหายตัว
จ๋า
(รีบช่วยเพื่อน)โอเคๆ งั้นเราเดินไปอีกทางละ บ๊ายบาย!
จ๋าดึงขิมเดินออกจากตรงนั้นไวๆ ทิ้งไว้แค่เสียงหัวเราะเบาๆ ของเต
ขิม
(หน้าแดงจนสุด)ขอโทษนะ ที่ฉันอายจนทำอะไรไม่ถูกเลย…
จ๋า
ไม่ต้องขอโทษหรอก เขินก็คือเขินอะ เข้าใจได้ แล้วนี่…ใจเต้นไหม?
ขิม
(ยิ้มเขินตอบเบาๆ) มาก…
หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยังคงเหมือนจนเวลาผ่านกระทั้ง ขิมขึ้นม.6
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
