แค่เธอ...ก็เกินพอ เพื่อนบอกไปแล้ว

ตอนเช้า

หน้าโรงเรียน

ขิมเดินคู่มากับจ๋าเหมือนทุกวัน จ๋ามองไปรอบ ๆ แล้วกระซิบกับขิมอย่างกระตือรือร้น

จ๋า

นั่นไง! น้องภูมิ~ ยืนกับเพื่อนเขาอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่!

ขิม

อย่าทำเสียงดังสิ...เดี๋ยวเขาได้ยินนะ!

จ๋า

(ทำท่าจะแกล้งตะโกน) งั้นฉันจะบอกตรงนี้เลยว่าเพื่อนพี่ขิม—

ขิม

(ตกใจ) อย่าาาา!! เดี๋ยว...

แต่ช้าไป จ๋ายิ้มแสบแล้วหันไปตะโกน

จ๋า

(ตะโกน) น้อง! เพื่อนพี่ชอบ~!!

ทางฝั่งภูมิที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนสนิทอย่าง “เต” ชะงักไปทันที

เต

(หันขวับ) เห้ยยย... นี่มึงไปทำอะไรไว้รึเปล่าวะภูมิ?(แกล้งผลักไหล่เบา ๆ)

ภูมิ

(งง ๆ) เปล่านะ อยู่ดี ๆ ก็ตะโกนใส่เลยอ่ะ...

เต

(หัวเราะ) มึงอะโดนแล้ว… หน้าแดงนิด ๆ ด้วยนะเว้ย(แซวพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์)

ภูมิ

(เบือนหน้าไปทางอื่น) เงียบไปเลยไอ้เต…

เต

แต่พูดจริง ๆ นะ พี่ขิมน่ารักดีว่ะ ถ้าเขาชอบแกจริง ๆ ก็ลองคุยดูดิ

ภูมิ

...ไม่รู้ดิ แค่แปลกใจนิดหน่อย

เต

ก็แค่แปลกใจ...แต่ยิ้มซะกว้างเลยนะมึง

ขิมที่วิ่งหนีขึ้นตึกไปแล้ว แอบชำเลืองมองจากทางเดินชั้นสองเห็นเตกำลังยิ้มแซวภูมิ ขณะที่ภูมิก้มหน้าขยี้ผมตัวเองเล็กน้อย

เธอหลบสายตาแล้วรีบเดินไปยังห้องเรียนด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรงไม่หยุด

เที่ยง – ในห้องเรียน

ขิมนั่งซึมอยู่ริมหน้าต่าง มือยกหนังสือขึ้นบังหน้า แต่ในหัววุ่นวายจนไม่ได้อ่านอะไรเลย

ขิม

(พึมพำกับตัวเอง) เขาจะคิดว่ายังไง...ว่าเราบ้าเหรอ...หรือว่าเขาไม่ได้ยินนะ? ไม่ ๆ เขาต้องได้ยินแน่เลย…

จ๋าแอบย่องมานั่งข้าง ๆ หยิบขนมมานั่งกินอย่างหน้าตาเฉย

จ๋า

เห้ย...ไม่ขอบคุณเพื่อนหน่อยเหรอ? ฉันกล้าตะโกนให้ขนาดนั้น

ขิม

แกกล้าจริงๆ ด้วย...แต่ฉันจะตายแล้วเนี่ย...

จ๋า

แต่ภูมิเขาหยุดเดินนะ แกเห็นมั้ย? แกคิดว่าเขาหยุดเพราะอะไรล่ะ?

ขิม

อาจจะเพราะงงว่าพี่บ้าคนไหนตะโกนใส่ก็ได้...

จ๋า

เอาเถอะน่า บางทีโชคดีอาจจะเริ่มจากความบังเอิญก็ได้

เย็น – บนรถรับส่ง

บรรยากาศบนรถเงียบผิดปกติ

ขิมนั่งตรงที่เดิมริมหน้าต่าง ขณะที่ภูมิเดินขึ้นรถมานั่งแถวหลังเธอเช่นเดิม

แต่ครั้งนี้ ขิมสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง

หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

ภูมิ

(เบา ๆ แต่ชัดเจน) พี่ชื่อขิมใช่มั้ยครับ?

ขิม

(หันไปเล็กน้อย) อ...อื้อ

ภูมิ

เมื่อเช้า... เพื่อนพี่เสียงดังมากเลยครับ ผมตกใจเหมือนกัน (ยิ้มนิด ๆ)

ขิม

(หน้าแดง)ขอโทษแทนจ๋าด้วยนะ...เธอชอบทำอะไรไม่ค่อยคิด

ภูมิ

(หัวเราะเบา ๆ):ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ว่าอะไร...แค่แปลกใจนิดหน่อย

ขิม

...อย่าใส่ใจเลยนะ ถือว่าไม่ได้ยินก็ได้

ภูมิ

แต่ผมได้ยินแล้วนะครับ

ขิม

(นิ่งเงียบ หันหน้าไปหน้าต่าง)งั้นก็...ลืมมันซะนะ...

ภูมิ

(เงียบสักพัก)แล้วพี่ชอบผมจริง ๆ เหรอ?

คำถามตรง ๆ ทำเอาขิมแทบหยุดหายใจ เธอกัดปากแน่น ก่อนค่อย ๆ พูดเบา ๆ

ขิม

...ไม่รู้เหมือนกัน…มันก็แค่รู้สึกดีเวลาเห็นนาย...แค่นั้นเอง

ภูมิ

(เสียงเบาลง)ผมก็ดีใจนะที่ได้ยินแบบนั้น...

ขิมหันไปช้า ๆ เจอสายตาของภูมิที่มองตรงมา และครั้งนี้ เธอไม่ได้หันหนี...

หน้าบ้านขิม – หลังลงจากรถรับส่ง

ขิมเปิดประตูรั้ว เดินเข้าบ้าน แต่ยังไม่ทันจะถึงประตูมือถือก็ดังขึ้น

แชต

จ๋า

เห้ยยย แก!!! ออกมาเดินเล่นกันมั้ย แถวหน้าหมู่บ้านอะ ฉันเบื่อ!

ขิม

เพิ่งถึงเอง แป๊บนะ เดี๋ยวไป

ไม่ถึง 10 นาที ขิมก็เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดกางเกงวอร์ม เดินออกมาหาจ๋าที่รออยู่หน้าปากซอย

ถนนหน้าหมู่บ้าน

จ๋ายืนรออยู่ใต้เสาไฟข้างถนน มือถือในมือกำลังเล่นเกมอะไรบางอย่าง ขิมเดินเข้ามาหา

ขิม

มาเร็วจังนะ

จ๋า

(หันมาแซวทันที)ก็กลัวนางจะเปลี่ยนใจ! แล้วๆๆๆ เป็นไงบ้างวันนี้ ใจยังอยู่ดีปะ หลังจากที่ฉันตะโกนบอกภูมิไปแบบนั้น!

ขิม

(หน้าร้อนผ่าว พูดไม่ออก เดินหนีไปข้างหน้า)จ๋า! พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลยอะ!

จ๋าหัวเราะเบาๆ แล้วเดินตามขิม

จ๋า

ไม่รู้เรื่อง? แต่หน้าแดงขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเขินหรือเป็นไข้น้า~

ขิมกำลังจะเถียง แต่เสียงจักรยานดังขึ้นจากอีกฝั่งถนน

ภูมิและเตกำลังขี่จักรยานสวนทางกันมา ใส่ชุดลำลองธรรมดา ภูมิใส่เสื้อสีขาวกางเกงเทา เตใส่เสื้อยืดสีเข้ม

เต

(ตะโกนทัก)เฮ้ย นั่นเด็กโรงเรียนเดียวกันปะวะ?

ภูมิ

(เงยมองแล้วชะงักเล็กน้อยก่อนยิ้มมุมปาก)“อืม ใช่ เพื่อนพี่จ๋านี่นา

ขิมหยุดเดินทันที หันหน้าหนีเล็กน้อย จ๋ารีบกระซิบข้างหู

จ๋า

เอ้าาา แกๆ จะหนียังไงงง เดี๋ยวฉันพูดอีกนะ ว่าเพื่อนฉันยังชอบอยู่

ขิม

(เสียงเบาๆ แบบอายมาก)อย่าพูดเลยย จ๋า… หนูจะขาดใจแล้ว

ภูมิขี่จักรยานมาหยุดตรงหน้า รอยยิ้มบาง ๆ ยังแต่งอยู่บนใบหน้า

ภูมิ

วันนี้ไม่รีบเข้าบ้านเหรอครับ

ขิม

(พูดเสียงเบา ก้มหน้าเล็กน้อย)ก็…อากาศดี เลยออกมาเดินเฉย ๆ…

เตยืนอยู่ข้างๆ ภูมิ มองหน้าเพื่อนแล้วแซวเบาๆ

เต

เฮ้ย ถามแบบนี้นี่สนใจเค้าหรือแค่จะจับผิด?

ขิมหน้าแดงกว่าเดิม มือกำชายเสื้อแน่น พูดอะไรไม่ออก

ภูมิ

(ยิ้มขำ)แค่ทักเฉย ๆ ไม่ได้จับผิดอะไรสักหน่อย

ขิมยังคงหลบตา เขินจนแทบอยากหายตัว

จ๋า

(รีบช่วยเพื่อน)โอเคๆ งั้นเราเดินไปอีกทางละ บ๊ายบาย!

จ๋าดึงขิมเดินออกจากตรงนั้นไวๆ ทิ้งไว้แค่เสียงหัวเราะเบาๆ ของเต

ระหว่างเดินกลับบ้าน

ขิม

(หน้าแดงจนสุด)ขอโทษนะ ที่ฉันอายจนทำอะไรไม่ถูกเลย…

จ๋า

ไม่ต้องขอโทษหรอก เขินก็คือเขินอะ เข้าใจได้ แล้วนี่…ใจเต้นไหม?

ขิม

(ยิ้มเขินตอบเบาๆ) มาก…

หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยังคงเหมือนจนเวลาผ่านกระทั้ง ขิมขึ้นม.6

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ