ไม่รู้จะลืม หรือยังอยากรัก

บรรยากาศวันกีฬาสีคึกคัก เสียงกลองเชียร์ดังทั่วสนาม
เสียงเพื่อน ๆ เชียร์กันสนั่น
จ๋า
จ๋า
ขิม! สีเรามีแข่งตอนบ่ายนะ แต่สีเขา... เตะบอลเช้า 9 โมง!
ขิม
ขิม
หืม... เขาเหรอ?(แกล้งทำไม่รู้ แต่หัวใจเต้นแรง)
จ๋า
จ๋า
เออออ ภูมิน่ะสิ! อย่ามาแอ๊บเลยนังขิม รีบไปจองที่นั่งเลยมั้ย?
ขิม
ขิม
(หัวเราะแห้ง ๆ) บ้าสิ เดี๋ยวใครเขาจะหาว่าไปเชียร์สีตรงข้าม...
จ๋า
จ๋า
แต่ไปดูเขาไง ไม่ได้ดูสี
ตัดภาพไปสนามฟุตบอล ขิมกับจ๋านั่งหลบมุมใต้ต้นไม้ มองไปยังสนาม
ภูมิวิ่งอยู่ในสนาม เหงื่อไหลแต่รอยยิ้มยังสดใส
ขิม
ขิม
(เสียงในหัว) : ทำไมเราถึงอยากเห็นหน้าเขาขนาดนี้นะ ทั้งที่ก็พยายามลืมอยู่แท้ ๆ...
ภาพตัดไปยังผู้หญิงอีกสีหนึ่งวิ่งถือขวดน้ำไปให้ภูมิ ภูมิรับไว้แล้วยิ้มขอบคุณ
ขิมชะงัก สีหน้าหม่นลงทันที มือกำชายเสื้อแน่น
จ๋า
จ๋า
(หันมามองขิม) : เฮ้ย... ไม่เป็นไรนะ
ขิม
ขิม
(พยายามฝืนยิ้ม) : เราโอเค... เดี๋ยวเรากลับเต๊นท์ก่อนนะ
จ๋า
จ๋า
"ขิม... (แต่ขิมลุกเดินไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่หันกลับมา)
ตอนบ่าย
ภูมิเดินมาเจอขิมในโรงอาหาร
ภูมิ
ภูมิ
อ้าว พี่ขิมสีเหลืองแข่งยังครับ? ได้เหรียญไหม?
ขิม
ขิม
อืม... ก็... ได้รองแชมป์แหละ (หลบตา)
ภูมิ
ภูมิ
(ยิ้ม) : ดีแล้ว! สีผมยังแพ้รอบคัดเลือกเลย
ขิม
ขิม
(เสียงในหัว) : ทำไมยังยิ้มได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย...
ภูมิ
ภูมิ
พี่ขิมหิวมั้ย เดี๋ยวผมไปซื้อขนมมาให้
ขิม
ขิม
ไม่เป็นไร พี่ต้องไปซ้อมเชียร์ต่อน่ะ
ขิมเดินหนีช้า ๆ ทิ้งภูมิที่ยืนงงเล็กน้อย
กลางคืน
ขิมนอนมองเพดานในห้องน้ำตาคลอ
ขิม
ขิม
(ในใจ) :ทำไมต้องเจ็บกับคนที่ไม่รู้ใจเราเลย...หรือเพราะเราคาดหวังไปเองตั้งแต่แรกกันแน่ถ้าห่าง... จะได้ไม่ต้องเจ็บอีก...
เช้าวันต่อมา
สนามกีฬา
หลังการแข่งบอล สีม่วงชนะ
เสียงเชียร์ค่อย ๆ ซาลง นักกีฬาเริ่มเดินออกจากสนาม ขิมเดินปลีกตัวออกจากมุมอัฒจันทร์ ก้มหน้า หลีกเลี่ยงสายตาใคร ๆ ระหว่างทางเธอก็เกือบสวนกับภูมิ แต่รีบเบี่ยงตัวหนีทันที
ภูมิ
ภูมิ
(หันไปเห็นขิมกำลังเดินเร็ว ๆ ผ่านไป) …พี่ขิม?
เขาขมวดคิ้ว สีหน้าไม่แน่ใจ ก่อนจะรีบเดินตามไป
ใต้ร่มต้นไม้ข้างอาคารเรียน
ขิมกำลังนั่งเช็ดเหงื่อ จ๋าเดินเข้ามาพร้อมขวดน้ำ
จ๋า
จ๋า
นี่ อยู่ดี ๆ ก็วิ่งออกมาแบบนั้นอีกแล้ว เป็นอะไรของเธอนะขิม…
ขิมไม่ตอบ เธอกัดริมฝีปากเหมือนพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้
ภูมิ
ภูมิ
(เดินเข้ามาช้า ๆ แต่สีหน้าจริงจัง) พี่ขิม…
จ๋าสะดุ้งเล็กน้อย ขิมเงยหน้าขึ้นช้า ๆ แล้วรีบก้มหลบสายตาเขาทันที
ภูมิ
ภูมิ
ผม…ทำอะไรให้พี่ไม่พอใจรึเปล่า
ขิมพยายามยิ้มกลบเกลื่อน
ขิม
ขิม
เปล่านี่…ไม่มีอะไรเลย
ภูมิ
ภูมิ
(นั่งลงข้าง ๆ อย่างระมัดระวัง)พักนี้พี่หลบหน้าผมตลอดเลยนะ ไม่ทัก ไม่สบตา แล้วก็เดินหนี ผมดูไม่ออกจริง ๆ ว่าผมไปทำอะไรผิด…
ขิมเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดเสียงเบา
ขิม
ขิม
บางเรื่องไม่ต้องทำอะไรผิด…มันก็เจ็บได้นะ
ภูมิ
ภูมิ
…หมายความว่ายังไงพี่ขิม?
ขิมเม้มปากแน่น น้ำตาเริ่มเอ่อ แต่พยายามหันหน้าหนี
ขิม
ขิม
ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ชิน
ภูมิ
ภูมิ
(เอื้อมมือจะจับแขนแต่ชะงัก)พี่ขิม…ผมอยากรู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมไม่ชอบที่พี่ทำเหมือนไม่อยากอยู่ใกล้กันแบบนี้เลย…
ขิมลุกขึ้นทันที
ขิม
ขิม
ขอโทษนะภูมิ พี่ต้องไปแล้ว
เธอวิ่งออกไป ปล่อยให้ภูมินั่งนิ่งอย่างสับสน ส่วนจ๋าก็ยืนมองตามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
ใต้ต้นไม้ข้างสนามหลังโรงเรียน
หลังจากหนีออกมาจากบทสนทนากับภูมิ ขิมก็พาตัวเองมานั่งเงียบ ๆ คนเดียวใต้ต้นไม้ หยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อกลบความรู้สึกบางอย่าง
ไม่นาน จ๋าก็ตามมาทัน นั่งลงข้าง ๆ แบบไม่พูดอะไรสักพัก
จ๋า
จ๋า
(ถอนหายใจ)…เธอจะหนีไปถึงเมื่อไหร่ขิม
ขิม
ขิม
(ไม่หันมอง)เราไม่ได้หนี…
จ๋า
จ๋า
แล้วที่วิ่งหนีตอนภูมิมาถามว่าสะกิดใจตรงไหน? ถ้าจะหลบเก่งขนาดนี้ ไปซ่อนตัวในหนังเกาหลีเหอะ
ขิม
ขิม
(กัดปากแน่น)เราก็แค่…ไม่อยากให้เขารู้ว่าเราเสียใจ
จ๋า
จ๋า
(ขมวดคิ้ว)เสียใจเรื่องอะไร? เรื่องผู้หญิงที่เอาน้ำให้ภูมิเหรอ
ขิม
ขิม
(พยักหน้าเบา ๆ)อืม…มันไม่ได้ผิดอะไรเลย แต่แค่เห็นแล้วมันจุกอะจ๋า เหมือนเรามันไม่ได้มีสิทธิ์อะไรเลยด้วยซ้ำ
จ๋า
จ๋า
แต่เธอก็ไม่เคยบอกเขานะ ว่าเธอรู้สึกยังไง เธอเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว แล้วก็มานั่งเสียใจแบบนี้
ขิม
ขิม
เพราะเรารู้ไงว่า…เขาคงไม่ได้คิดอะไรแบบเดียวกับเรา เขาอาจจะเห็นเราเป็นแค่เพื่อนของเพื่อน พี่สาวของคนรู้จัก หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คนสำคัญ
จ๋า
จ๋า
(จับมือขิมไว้แน่น)แต่เธอก็ยังรู้สึกอยู่ใช่ไหม ยังรักเขาอยู่
ขิม
ขิม
(น้ำตาคลอเบ้า พยักหน้าเบา ๆ)เราไม่รู้ว่าจะหยุดรักเขายังไง
จ๋า
จ๋า
(ยิ้มบาง ๆ)งั้นก็อย่าเพิ่งหยุดเลย…แต่อย่าทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้พอ เพราะเขายังไม่รู้ความรู้สึกเธอ เธอมีสิทธิ์เสียใจ แต่เธอก็มีสิทธิ์ที่จะยังหวังเหมือนกัน…ถึงจะนิดเดียวก็เถอะ
ขิม
ขิม
ขอบใจนะจ๋า ที่อยู่กับเราตลอดเลย
จ๋า
จ๋า
แน่นอนสิ ฉันก็ต้องอยู่ดูเธอมีความสุขกับรักของตัวเองอยู่แล้ว ไม่งั้นจะอยู่เชียร์มาตั้งนานทำไมเล่า
ขิมหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่น้ำตายังไม่แห้ง รู้สึกโล่งขึ้นเล็กน้อย แม้จะยังสับสนอยู่ก็ตาม

กกาวน์โหลดทันที

ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
กกาวน์โหลดทันที

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!