ลานหน้าโรงเรียน—เวลาตกเย็น
โซระนั่งเหม่อมองคนที่กำลังยืนอยู่ข้างยูโตะ—หญิงสาวโอเมก้ารุ่นพี่ปีสาม ใบหน้าสวยและดูอบอุ่น...อบอุ่นแบบที่เขาไม่มี
“ไม่ได้เจอกันตั้งแต่ม.ต้นแน่ะ ยังจำเราได้ไหม?”
เสียงหัวเราะของรุ่นพี่กับรอยยิ้มของยูโตะทำให้หัวใจโซระเจ็บแปลบแบบไม่มีเหตุผล
เขาควรเดินเข้าไป… แต่ขากลับไม่ขยับสักนิด
—พวกเขาดูเข้ากันดี
—คุยกันแบบที่ยูโตะไม่เคยคุยกับเขา
“ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ” เขาพึมพำ แล้วเบือนหน้าหนี
ขณะเดียวกัน ยูโตะหันมา เหมือนรับรู้ได้ถึงสายตาของใครบางคน
แต่โซระกลับหันหลังเดินไปเสียก่อน
ณ ห้องชมรม
โซระนั่งเก็บของเงียบ ๆ ไม่แม้แต่จะเปิดพัดลมเหมือนเคย
ประตูห้องเปิด ยูโตะเข้ามา เห็นร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้า
“โซระ เมื่อเย็น—”
“คุยกับรุ่นพี่สนุกดีสินะ”
ยูโตะชะงัก
“นายเห็น?”
“อืม ก็แค่ผ่านมา” โซระตอบเรียบ ๆ “พวกนายดูดีนะ เหมือนเหมาะกัน”
ยูโตะเดินเข้ามาใกล้
“โซระ…ฉันกับเธอไม่ได้มีอะไร—”
“ไม่ต้องอธิบายก็ได้”
ดวงตาของโซระสั่นไหวแต่ไม่ยอมสบตา
“ฉันมันก็แค่โอเมก้าคนนึงที่นายเมตตาให้ใกล้เองมั้ง…”
เสียงในลำคอติดขัด ราวกับจะหลุดคำพูดที่กลั้นไว้ออกมาอยู่รอมร่อ
ยูโตะขยับมาใกล้กว่านั้น วางมือทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ ขังโซระไว้ในอ้อมแขน
“ฉันไม่เคย เมตตา ใครแบบนั้น—ฉัน ชอบ นายต่างหาก”
โซระเงยหน้าขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง
ยูโตะยิ้ม เศร้าแต่นุ่มนวล
“อย่าทำหน้าเหมือนตัวเองไม่สำคัญเลย ฉันรู้สึกกับนายมากกว่าที่นายคิด…มากจนกลัวว่านายจะไม่เชื่อด้วยซ้ำ”
.......
เช้าวันถัดมา
โซระก้าวเท้าอย่างมั่นใจ…มั่นใจว่าต้องไม่เผลอใจอีก
เขากอดกระเป๋าแน่น ไม่แม้แต่จะมองรอบ ๆ
แต่ทันทีที่ถึงหน้าประตูอาคารเรียน—
“โซระ!”
เสียงนั้นทำให้เขาหยุดฝีเท้าอย่างไม่ตั้งใจ ยูโตะยืนอยู่ตรงหน้าประตู พร้อมกับ…
“...ขนม?”
ยูโตะถือกล่องขนมเบนโตะที่ตกแต่งด้วยสติกเกอร์รูปแมวน้ำ และมีป้ายเล็ก ๆ เขียนว่า "ขอโทษน้า เจ้าตัวน้อยที่น่ารัก"
“นายทำเอง?” โซระเลิกคิ้ว “อย่าบอกนะว่า—”
“หัดทำตั้งแต่เมื่อคืน ดูคลิปจนตีสาม...นิ้วโป้งโดนมีดบาดด้วยนะ”
ยูโตะยื่นนิ้วให้ดู มีพลาสเตอร์แปะไว้จริง ๆ
“...ไม่ต้องบ้าแบบนี้ก็ได้มั้ง”
โซระเบือนหน้าหนี แต่แก้มกลับขึ้นสีจาง ๆ แล้ว
“ยังไม่พอสินะ งั้นรอตรงนี้ก่อน!”
ยูโตะควักอะไรบางอย่างจากกระเป๋า…
ตุ๊กตาแมวสีขาวจิ๋ว ข้างในยัดกระดาษพับเป็นรูปหัวใจ
“...นั่นอะไรของนาย”
“เขียนไว้ทุกแผ่น ว่าฉันชอบนายตรงไหนบ้าง” ยูโตะยิ้ม “ทั้งหมด 108 ข้อ…ฉบับย่อ”
โซระยืนนิ่งไปสามวินาที ก่อนจะใช้กระเป๋าทุบแขนยูโตะเบา ๆ
“โง่เอ๊ย…”
“ยอมคุยกับฉันแล้วใช่ไหม?”
“...อาจจะ”
“ยอมกินข้าวที่ฉันทำ?”
“...บางคำ”
“ยอมให้ฉันจับมือแล้วพูดว่าชอบอีกทีได้รึยัง?”
“..ก็...อาจจะ...ก็ได้มั้ง”
.......
TBC.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
![กลิ่นลมฝนไม่เคยจางหาย.[You Are The Rain]](https://cn-e-pic-aliyun.mangatoon.mobi/cartoon-posters/50034418e8f.webp)
Comments