โซระกอดเสื้อนอกของยูโตะแน่นขึ้น กลิ่นอัลฟ่าที่ติดอยู่บนผ้าทำให้เขาเผลอสูดลึกอย่างห้ามไม่ได้
ทั้งที่ควรจะกลั้นไว้ ทั้งที่ควรจะผลักไส
แต่พอเป็น "กลิ่นของยูโตะ" …กลับไม่อยากหนีเลยสักนิด
“โซระ…” ยูโตะยังคงนั่งห่างอยู่ ไม่แม้แต่จะขยับเข้ามาอีกนิ้วเดียว แต่สายตาเขากลับจับจ้องด้วยความกังวลปนอ่อนโยน
"ยูโตะ…" เสียงเรียกนั้นหลุดจากปากโดยไม่รู้ตัว
ยูโตะเงยหน้าทันที สบตากับดวงตาสั่นไหวของโซระที่มองตรงมาหาเขา
"ฉัน..." โซระเม้มริมฝีปากแน่น ลมหายใจติดขัดนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็กลั้นไม่อยู่
"...อยากให้ยูโตะอยู่ใกล้กว่านี้อีกนิด"
ยูโตะไม่พูดอะไร เขาแค่ขยับเข้ามาอย่างช้า ๆ ระมัดระวังราวกับกลัวว่าความรู้สึกบางอย่างจะล้นออกมาก่อนเวลา
จนกระทั่ง...เขาอยู่ตรงหน้า
"แน่ใจนะ?" น้ำเสียงของยูโตะแผ่วเบา มือเขาหยุดไว้กลางอากาศใกล้ไหล่ของโซระ "ถ้านายไม่พูด ฉันจะไม่แตะ"
โซระเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาสั่นระริกแต่มั่นคง
“ฉันพูดแล้ว…ยูโตะ”
มือของยูโตะสัมผัสลงบนไหล่เขาเบา ๆ ราวกับปลอบโยน และในจังหวะที่ความร้อนของตัวทั้งสองเริ่มไหลรวมกัน... ความห้ามใจที่พยายามกั้นไว้ก็เริ่มสั่นคลอน
เช้าวันถัดมา
เสียงจดชอล์กกระทบกระดานเงียบ ๆ จากห้องข้าง ๆ ขณะที่โซระนั่งอยู่ริมหน้าต่าง โต๊ะข้าง ๆ ว่างเปล่า
ยูโตะยังไม่มา…
เขามองออกไปข้างนอก รู้สึกถึงลมเย็นที่ไม่ช่วยทำให้ใจเย็นลงเลย
—เมื่อคืนเขายอมให้ยูโตะอยู่ใกล้
ไม่… “เรียกให้เข้ามาใกล้” ต่างหาก
ความรู้สึกอุ่นที่ยังติดอยู่ในอกทำให้เขาเผลอกัดหลอดนมในกล่องเบา ๆ
“ห้ามใจไม่อยู่สินะ…เราเองนั่นแหละ” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วหัวเราะให้ตัวเอง
“พูดกับใครอยู่เหรอ?”
เสียงคุ้น ๆ ทำให้โซระสะดุ้งเล็กน้อย เขาหันไป ยูโตะยืนอยู่ข้างโต๊ะพร้อมถุงขนมปังสองชิ้น
"ไม่ตอบล่ะ งั้นฉันนั่งนะ" ยูโตะยิ้มบาง ๆ แล้วนั่งลงโดยไม่รอคำอนุญาต
โซระอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่พอเห็นสายตานั้น—อบอุ่น นุ่มนวล แบบที่เขาได้เห็นเมื่อคืน… ใจก็สั่นอีกแล้ว
“นาย…ไม่อึดอัดเหรอ?”
ยูโตะหันมามอง
“อึดอัด?”
“ก็…หลังจากเมื่อวาน ที่ฉัน…”
ยูโตะวางขนมลง หันตัวมาหาเขาเต็ม ๆ มือข้างหนึ่งเอื้อมมาจับมือโซระอย่างแผ่วเบา
“โซระ ฉันอยากอยู่ข้างนาย ไม่ว่าจะตอนที่นายยิ้ม หรือ…แม้แต่ตอนที่นายห้ามใจไม่ไหว”
ดวงตาของโซระเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนที่ใบหน้าจะแดงจัดจนแทบซุกโต๊ะ
“อย่าพูดแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นสิ!”
“งั้นก็ให้พูดตอนอยู่กันแค่สองคน?”
“ยูโต๊—!”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ของยูโตะดังขึ้น พร้อมกับขนมปังที่ยื่นมาตรงหน้า
“กินก่อน เดี๋ยวหมดพักแล้วจะไม่มีแรงเขิน”
TBC.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
![กลิ่นลมฝนไม่เคยจางหาย.[You Are The Rain]](https://cn-e-pic-aliyun.mangatoon.mobi/cartoon-posters/50034418e8f.webp)
Comments