แสงแดดอ่อน ๆ ทอดผ่านม่านบาง ๆ ที่ยังคงเปียกน้ำฝนจากเมื่อคืน
กลิ่นดินชื้นผสมกับกลิ่นหอมของสบู่จากใครบางคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
โซระยังนอนขดอยู่บนโซฟา ผ้าห่มพันรอบตัวแน่น… ใบหน้าแดงนิด ๆ จากหวัดเบา ๆ ที่มาพร้อมฝน
ยูโตะเดินออกมาจากห้องน้ำเช็ดผมอยู่ เขาเหลือบมองร่างนั้นก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ
“ตื่นหรือยัง?”
“อืม…” โซระครางในลำคอเล็กน้อย แต่ยังไม่ยอมลืมตา
“เมื่อคืนใครบอกว่า ฝนแค่นี้ไม่เป็นไรไง?” ยูโตะหัวเราะเบา ๆ พลางแตะหลังมืออังหน้าผาก “ตัวร้อนนิด ๆ นะเนี่ย”
“ก็… อยากรับน้ำฝนนี่นา…” โซระพึมพำเสียงงัวเงีย
ยูโตะถอนหายใจอย่างเอ็นดู ก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าให้เบา ๆ
“คราวหน้ารับน้ำฝนก็ขออนุญาตหมอก่อนนะครับ คนป่วยจะได้ไม่โดนจับฟัดจนหายใจไม่ออกแบบนี้”
โซระเบิกตาขึ้นช้า ๆ มองยูโตะที่ตอนนี้หน้าใกล้มากจนเห็นหยดน้ำเกาะบนขนตาอีกฝ่าย
“...จะจับฟัดจริงดิ”
“ถ้าไม่อยากก็ไม่ฝืนหรอกนะ” ยูโตะยิ้มกวน แต่เสียงกลับอ่อนโยน
“...แล้วถ้าบอกว่าอยากล่ะ”
ยูโตะชะงัก ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ มือที่ไล้ผมอยู่เปลี่ยนเป็นลูบแก้มแทน
“งั้นหายก่อน แล้วค่อยโดนจับฟัดทั้งคืนก็แล้วกัน”
ห้องดนตรี—ช่วงเย็น
กลิ่นฝนจากหน้าต่างยังคงลอยอวลในอากาศ กลบกลิ่นบางอย่างที่เริ่มอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ จากตัวของใครบางคน
โซระนั่งพิงพัดลมตัวเล็กในห้องชมรม พยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ อย่างใจเย็น มือข้างหนึ่งกำแน่นกับขอบโต๊ะ
—ตอนนี้ไม่ได้... จะให้เขารู้ไม่ได้เด็ดขาด...
“โซระ?”
เสียงของยูโตะดังขึ้นจากอีกมุมของห้อง เขาหยุดเก็บของ แล้วหันมามองร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าซุกแขนตัวเอง
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“...เปล่า แค่เวียนหัวนิดหน่อย”
โซระตอบเบา ๆ พยายามให้เสียงไม่สั่น
แต่ร่างกายกลับไม่ให้ความร่วมมือ—เหงื่อซึมตามไรผม ลมหายใจร้อนขึ้นจนแม้แต่พัดลมก็เอาไม่อยู่
ยูโตะขยับเข้ามาใกล้
“เหรอ... แต่หน้าแดงนะ ตัวก็ร้อนด้วย” เขาวางมือลงบนหน้าผากโซระโดยไม่รอคำอนุญาต “หรือว่า—”
“ยูโตะ อย่าเข้าใกล้ได้ไหม…”
ประโยคนั้นดังขึ้นเบา ๆ แต่กลับมีแรงสะกดให้ยูโตะหยุดชะงัก
"...ฉันไม่ได้ไม่ไว้ใจนาย แต่ตอนนี้ฉัน... ฮีท"
เสียงสุดท้ายหลุดออกมาแทบไม่ได้ตั้งใจ
ยูโตะเบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งข้าง ๆ อย่างช้า ๆ
“งั้นก็ให้ฉันอยู่...ห่างเท่าที่นายต้องการ”
“แต่นายเป็นอัลฟ่า... กลิ่นของนายมัน—มันยิ่งทำให้ฉัน...” โซระเม้มปากแน่น ใบหน้าร้อนจนแทบละลาย
ยูโตะยิ้มบาง ๆ
“งั้นก็ใช้เสื้อนี่คลุมไว้ ฉันไม่เข้าไปใกล้ แค่นั่งตรงนี้ก็พอแล้ว”
เขาถอดเสื้อนอกของตัวเองอย่างช้า ๆ วางไว้ตรงหน้า พร้อมกับหลบสายตา
“แต่ถ้านายต้องการฉันจริง ๆ ล่ะก็...ขอแค่เอ่ยชื่อฉันก็พอ โซระ”
TBC.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
![กลิ่นลมฝนไม่เคยจางหาย.[You Are The Rain]](https://cn-e-pic-aliyun.mangatoon.mobi/cartoon-posters/50034418e8f.webp)
Comments