บทนำ: การพบเจอ

...(ร้านเซนโอะ)...

     ขณะที่กลิ่นซุปกิมจิเต้าหูอ่อนยังคงลอยหอมอบอวลอยู่ในอากาศภายในร้านเล็กๆ ที่ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากผม — เด็กหนุ่มหัวขาวหงอกที่มักจะโดนแซวว่า "ลุง" บ่อยๆจนชิน ผมยืนรอลูกค้าอย่างตั้งใจจนหลังขดหลังแข็ง

ผมชื่อโซเอนครับ เป็นเหมือนชื่อผวนของ เซนโอะอย่างงั้นแหละ เอาเป็นว่าผมมาอยู่ที่ร้านนี้ได้หลังเรียนจบมหา'ลัยในวัย21ปี ก็มาจากการเรียนเร็วกว่าชาวบ้านเพราะเริ่มเรียนก่อนวัย ผมกลับมารับช่วงร้านอาหารเล็กๆ ของคุณยายที่ป่วยหนัก โดยผมหวังว่าจะสามารถฟื้นฟูมันขึ้นมาได้สักวันแน่ๆ

แต่ความจริงมันไม่ง่ายเลย — ลูกค้ายิ่งน้อยลงทุกวัน นอกจากพนักงานออฟฟิศขาประจำก็แทบจะไม่มีใครมากินแล้ว ไหนจะป้ายร้านที่ก็เริ่มซีด สีทาบนกำแพงหลุดลอกตามกาลเวลา และแม้แต่เสียงหม้อหุงข้าวก็ฟังดูเงียบเหงาเกินไปจนเหมือนผมที่ได้แต่ตั้งตารอความหวังอย่างเหงาๆ รอแฟนเก่ากลับมาหายังไม่เศร้าเท่าลูกค้าไม่มีเลย!

ทันใดนั้น... มันก็มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

เสียง “ตึง!” ดังขึ้นจากหน้าร้าน พร้อมกับร่างของชายแปลกหน้าที่ล้มฟุบลงกับพื้น เสื้อผ้าเหมือนนักผจญภัยที่อย่างกับหลุดมาจากมังงะนิยายแฟนตาซี แถมตัวยังเปรอะเปื้อนด้วยคราบโคลนจนพื้นร้านเละไปหมด แต่ยังไม่ทันได้ด่าสักคำ เสียงท้องร้องก็ดังพอๆ กับเสียงล้มดังขึ้นตามมาไม่ขาดช่วง

..."ข-ขอข้าวได้ไหม… ขอแค่จานเดียว… นะครับ..."...

     ภายใต้ความเงียบยาวนานผมตั้งคำถามกับตัวเองเป็นร้อยคำถามที่ต้องการคำตอบไม่ว่าจะ ไอหมอนี่เป็นใคร? คนจรจัดไม่มีบ้านหรอ? แต่สภาพแบบนี่คงจะใช่เพราะดูแล้วเหมือนกับคนไปขุดขยะมากินและนอนในบ้านลังเปียกๆอย่างนั้นแหละ แถมยังมากล้ามาขอกินข้าวฟรีอีก! ชีวิตนี่มันบ้าอะไรเนี่ย!

แต่จะว่ายังไงคุณยายผมก็เคยบอกว่าให้ข้าวคนจรจัดกินบ้างก็ดีถือเป็นการสร้างมิตรสร้างความน่าเชื่อถือมันก็จริง แต่กลัวคนเหล่านั้นจะติดนิสัยแล้วมาขอกินทุกวันน่ะสิ... แต่ไม่ให้ก็กลัวจะออกข่าวหน้าหนึ่งอีกว่าเกิดเหตุการณ์ปล้นชิงทรัพย์แบบอารมณ์ประมาณว่า — ข่าวสลด! พบหนุ่มเจ้าของร้านเล็กๆ โดนแทงดับกลางร้านเพราะไม่ให้ข้าวคนจรจัด. ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ไม่เอาด้วยหรอก!

      สุดท้ายผมก็ไม่มีทางเลือก ถ้าเขาไม่ทำร้ายผม ก็อดห่วงอดกลัวว่าเขาจะอดตายในร้านผมจนคนอื่นๆคิดว่าเป็นเหตุการณ์ฆาตกรรมอีก ผมถอนหายใจยาวจ้องคนจรจัดตรงหน้าด้วยสายตาแบบที่เขาคงไม่รู้ว่าผมกำลังชั่งใจจะให้อะไรกินดีระหว่างข้าวสวยราดซีอิ๊วกับข้าวเปล่าใส่น้ำเปล่า แต่แบบนั้นคงใจร้ายเกินไปหน่อยเดี๋ยวขาดสารอาหารมาตัวซีดออกนอกร้านทำไง

..."ไปนั่งรอตรงนั้นก่อน"...

ผมพยักพเยิดเขาไปยังโต๊ะไม้ตัวในสุดของร้านที่ดูจะสะอาดที่สุดแล้ว ถ้าไม่นับคราบฝุ่นบางๆ ที่สะสมจากการไร้ลูกค้าหลายวันมานี้จนแทบร้าง แต่ยังดีที่เขาหน้าพยักหน้าและยอมไปตามจริงๆ แต่ติดตรงที่เขาคลานไปที่โต๊ะและไม่ใช่เดินไปนั่งเหมือนคนปกติ ย้ำว่าเขา คลาน ไปนั่งแทน

... "ข-ขอบคุณนะครับ…"...

      โอ้ มาย ก๊อด ทันทีที่ผมเห็นแล้วอยากกรี๊ดใส่เขาจริงๆ! ร้านที่ปกติเละอยู่แล้วเจอโคลนยาวตามทางไปแบบนี่นึกว่าฉากในหนังสยองขวัญที่มีฆาตกรลากศพตามทางงั้นแหละแค่เปลี่ยนเป็นโคลนแทน ผมทำเป็นไม่สนใจและเข้าครัวไปเพื่อจะได้ทำไรให้เขาได้กินพักท้องจะได้หยุดเสียงท้องร้องอย่างกับฟ้าร้องงั้นแหละ

..."จะเอาอะไรให้กิน... ไม่ถามกันหน่อยเหรอครับ…?"...

เขาพึมพำเบาๆ แต่ผมแกล้งไม่ได้ยินเพราะเสียงเขาแหบมากเหมือนไม่ได้ดื่มน้ำมาหลายวันเลย รอดมาได้ไงวะเนี่ย

..."พอดีร้านนี้ไม่ได้เสิร์ฟตามเมนูลูกค้า แต่เสิร์ฟตามใจพ่อครัว ให้ไรไปก็กินๆไปเถอะ"...

 ผมพูดเสียงดังพอให้ได้ยินผ่านบานผ้าม่านที่กั้นตรงประตูครัวเพื่อกันกลิ่นหรือควันออกจากครัว กลัวลูกค้าหนีเพราะคิดว่าร้านไหม้ด้วยแหละ

      ผมเปิดตู้เย็นก็ได้เจอเต้าหู้ กิมจิ กับต้นหอมยังไม่หมดอายุด้วย ดีล่ะ ทำซุปกิมจิเต้าหูอ่อนให้เขาซดดับกระหายก็ดีเพราะจากเสียงแล้วเขาคงไม่ได้กินหรือดื่มอะไรมานานมากแน่ๆ แถมข้าวก็พอมีอยู่ แม้จะไม่หอมใหม่แล้ว แต่ก็ยังพอกินได้ จริงๆอยากแถมเนื้อสัตว์ให้ด้วยนะแต่กังวลว่า...

ถ้าผมแค่ให้ข้าวและเนื้อชิ้นเล็กๆพออาหารครบหมู่กับหมอนี่กินครั้งเดียวแล้วมันจะติดลมไหมวะ? หรือพรุ่งนี้มันจะพาเพื่อนจรจัดอีกสามสี่คนมานั่งรอหน้าร้าน แล้วถ้าไม่ให้เพื่อนมันกิน ผมจะโดนพวกมันบุกร้านมั้ย เดี๋ยวได้ออกข่าวอีกทีแน่เลย แต่จะว่าไปแต่ถ้าเขาหิวจริงๆ ก็แค่ให้กินสักมื้อ จะเป็นไรไปเนอะ

แต่พอผมเงยหน้าขึ้นไปเห็นเจ้าหมอนั่นนั่งหลังตรงเหมือนนักเรียนเกาหลีที่รออาหารฟรี มันก็น่าขำจนต้องถอนหายใจอีกรอบอยู่นะ บางทีพอมองจริงๆ เขาดูไม่เหมือนคนเกาหลีสักนิดไหนจะเบียวใส่ คอนแทคเลนส์สองสีอีก สงสัยคอสเพลย์เข้าเส้นโดนแม่ไล่ออกจากบ้านมาหางานทำมั้งเนี่ย

      ยังไงซะเอาเป็นว่า ชั่งมันเถอะ พอเขากินเสร็จแล้วค่อยเก็บเงินยังไงดูแล้วก็ไม่เหมือนคนจรจัดสักทีเดียวนี่หน่า ไหนจะมีแหวนแปลกๆกับเสื้อผ้าหนังและเกราะเหล็กอย่างกับนักรบนักผจญภัยแบบนี้ เขาก็คงมีเงินติดบ้างแหละหน่า?

.......

.......

.......

...— SOEN —...

...จบบทนำ...

...ขอบคุณที่รับอ่านและติดตามรอนะครับ เหล่าผู้อ่านที่น่ารักทุกคน! เรื่องนี้ผมพึ่งคิดๆก็แต่งเลย บางจุดอาจจะเปลี่ยนเล็กน้อยถ้าย้อนมาอ่านซ้ำ...

...และมีภาพเจนAI เพื่อบรรยาภาพเสริมด้วย ถึงเป็นภาพAI ก็ไม่อนุญาตให้นำไปใช้ต่อ เว้นแต่ตั้งโปรไฟล์แอคเคาท์ที่ไม่ใช่ตัวละครในนิยาย อันนี้ผมอนุญาตครับ!...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***