จากนั้นไม่นาน หลังจากที่ผมได้เข้าครัวไปนานเพราะมัวแต่คิดเกี่ยวกับ มันควรเติมพริกอีกนิดไหมนะ... หรือจะใส่เต้าเจี้ยวเพิ่มดี...? ผมก็เผลอยืนจ้องหม้อต้มน้ำซุปอยู่เป็นสิบนาที โดยที่มือก็คนไปเรื่อยด้วยความเคยชิน จนกลิ่นเผ็ดร้อนของกิมจิเริ่มลอยขึ้นมาจนแสบจมูกถึงได้รู้สึกตัวว่า— โอ๊ย ร้อนจะตายอยู่แล้ว! รีบๆทำดีกว่า!
..."ซุปกิมจิเต้าหู้อ่อน… มาแล้วครับ"...
ผมพูดพลางวางถ้วยน้ำซุปร้อนๆหอมอบอวลและเผ็ดไว้ตรงหน้าหมอนั่นอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่ผมจะถอดผ้ากันเปื้อนมาพัดไอร้อนออกจากหน้าตัวเองหลังจากเข้าครัวไปนานเพราะมัวแต่ย้ำคิดย้ำทำเรื่องเมนู
ดูเหมือนเขาเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ อย่างสุภาพ (แต่ดันดูเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้) แล้วพูดเสียงเรียบที่แหบแห้งสงสัยหิวมาก
..."ขอบคุณมากครับ… คุณพ่อครัว"...
อะไรมันเนี่ย ยังจะเรียกสุภาพอีกนะ! ทั้งที่บุกร้านคนอื่นมาทำตัวน่าสงสารและขอข้าวกินฟรีแถมทำร้านเละไปหมด ผมพยายามไม่หงุดหงิดใส่ลูกค้าที่อาจจ่ายเงินก็ได้ในอนาคต(มั้ง?) แล้วเดินกลับไปหลังเคาน์เตอร์ ปล่อยให้เขานั่งมองซุปที่ผมทำให้เขา
เขาเอียงหน้ามองอาหารในถ้วยราวกับไม่เคยเห็นของแบบนี้มาก่อน กลิ่นเครื่องเทศคงแปลกใหม่สำหรับหมอนี่อยู่ไม่น้อย มือที่ใส่ถุงหนังแตะช้อนอย่างระมัดระวังก่อนจะค่อยๆ ตักข้าวคำแรกเข้าปากไป แล้วดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที แปลกใจอะไรของเขา? กลัวจะวิ่งไปอ้วกอะสิ
..."…อืม…รสชาติแบบนี้นี่เอง… อบอุ่นจังนะ"...
แล้วคือ ท่าทางเขาเหมือนพระเอกอนิเมะชิมของอร่อยแล้วน้ำตาจะไหลนั่นแหละ เล่นเอาผมที่แอบมองอยู่หลังเคาน์เตอร์ต้องกลั้นขำจนไหล่กระตุกเบาๆ ผมไอ กลบเกลือนเล็กน้อย ปล่อยให้เขาได้ทานอาหารฝีมือผมไปหน่อยคิด เงินทีหลังแล้วกันนะ
หลายนาทีผ่านไป
หลังจากหมดคำสุดท้ายในถ้วยซุป ใบหน้าคล้ายอดีตคนจรจัดเร่ร่อนตรงหน้าผมก็เปลี่ยนจากตะลึงมาเป็นพึงพอใจเต็มรูปแบบ เขาวางช้อนลงอย่างนุ่มนวลราวกับเพิ่งผ่านพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์อะไรซักอย่างมา ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเดินออกจากหลังเคาน์เตอร์
..."เอ่อ งั้น ค่าอาหารทั้งหมดก็ สามพันวอนนะครับ ของฟรีไม่มีในโลก"...
เขายื่นมือเข้าไปในกระเป๋าหนังข้างตัว แล้วคุ้ยอยู่นานพอให้ผมเริ่มมีลางสังหรณ์แปลกๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา ยิ้มบางอย่างสุภาพ (อีกแล้ว) พร้อมกับวางเหรียญอะไรบางอย่างลงบนโต๊ะเบาๆ แกร๊ก
..."ผมไม่มีเงินวอน… ไม่รู้ด้วยคืออะไร แต่ผมมีอันนี้แทน"...
ผมหรี่ตาแล้วหยิบมันขึ้นมาดู มันคือเหรียญทองขนาดใหญ่กว่าปกติเล็กน้อย แกะลายประหลาดที่ไม่คุ้นตา เหมือนอะไรซักอย่างระหว่างตราราชวงศ์กับโลโก้เกม RPG
..."ไม่รับครับ รับแต่เงินสดกับเงินโอน ไม่มีเงินก็ต้องหาวิธีจ่ายมาครับ!"...
.......
.......
.......
...— LAWRENCE —...
...จบบทที่1...
...ตอนจบใส่แถบภาพคั่นแนวนอนเป็นประจำ (หมุนเวียนเป็นโซเอน, ลอว์เรนซ์, อาหาร, โลโก้ร้าน ฯลฯ) เพื่อคั่นให้รู้ว่าจบบทแล้วแทนที่จะเป็น . . . เฉยๆแทน...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 22
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments