บทที่4: ทานอาหาร

ขณะที่มือผมถือมีดแน่นเพื่อหั่นแครอทตามเคย สมองก็เริ่มประมวลผลช้าๆ ว่าตกลงนี่ผมกำลังจะทำเมนูเพิ่มให้คนแปลกหน้าที่บุกเข้ามาขอกินข้าวฟรี... แล้วจู่ๆ ก็กลายมาเป็นลูกมือแบบนี้จริงดิ? เอาหมอนี่มางี้... หวังว่าคงไม่ไปเบียวทำท่าปล่อยคลื่นเต่าใส่ลูกค้าเพราะคิดว่าเป็นจอมมารบูนะ!

..."เฮ้อ... จริงๆเลยตัวเราร้านก็ใกล้เจ๊งยังจะหาพนักงานเพิ่มอีก ช่างเถอะจบวันนี้คงไม่มาแล้วละมั้ง"...

ผมถอนหายใจอีกที ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่ของวัน เสียงน้ำจากก๊อกยังคงไหลไม่ขาดสาย เสียงจานกระทบกันเบาๆ ดังเป็นจังหวะฟังแล้วก็แปลกหูดี ถ้าไม่ติดว่าเป็นเสียงจากคนแปลกหน้าที่เพิ่งมาแป๊บเดียวจะทำงานบ้านเป็นกับเขาด้วย นึกว่าด็อกฮูซะอีก

หลังผมหั่นผักเสร็จ ผมก็จัดแจงหยิบกระทะขึ้นตั้งไฟ มือเทน้ำมันอย่างคุ้นเคย พลางพึมพำกับตัวเองเล็กน้อยเบาๆ มือลงมือผัด ผักที่หั่นไว้ลงในน้ำมันร้อนและปรุงรสให้ออกเค็มๆเพื่อกินคู่กับข้าว

..."ก็แค่เมนูง่ายๆ ไข่เจียวกับผัดผักรวมมิตร... จะได้หมดเรื่องและไล่ๆเขากลับไปสักที"...

แต่ตอนที่ผมหันไปมองเขาอีกที กลับเห็นเจ้าตัวกำลังโน้มตัวเช็ดพื้นที่มุมห้องอย่างตั้งอกตั้งใจ ทั้งๆ ที่มันเป็นจุดที่แม้แต่ผมยังแทบไม่ได้เข้าไปเช็ดด้วยซ้ำแฮะ โห... เขาจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ? จริงๆรับเขามาทำงานด้วยก็คงได้นะ คงร้านน่าอยู่ขึ้นเยอะเลยแหละจากรังหนูสู่บ้านทรายทองรึป่าวนะ?

..."เฮ้ย! อย่าไปใจอ่อนนะโซเอน เขาก็แค่ทำตัวเหมือนลูกหมาหิวข้าวเฉยๆ รับคนมาทำงานมั่วๆเดียวได้รั่วจริงๆแน่"...

ผมบ่นพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง พลางพยายามตั้งสมาธิกับเสียงน้ำมันเริ่มเดือดในกระทะ แต่ถ้าเอามาทำงานสุ่มๆแบบนี้มีหวังได้ถังแตกจริงๆแน่จากเจ๊งเป็นเละชัวงี้ ให้ตายเถอะ กลับมาจดจ่อกับการทำอาหารให้เขารีบๆกินรีบๆไปดีกว่า

ผ่านไปหลายนาที

กลิ่นไข่เจียวหอมๆ ลอยคลุ้งทั่วร้านจนผมเองยังแอบกลืนน้ำลายตาม ข้าวสวยร้อนๆ ถูกตักใส่จานเรียบร้อยพร้อมกับผัดผักที่สีสันดูน่ากินใช้ได้ ถึงจะเป็นเมนูง่ายๆ แต่ก็เป็นมื้อเที่ยงที่คนธรรมดากินแล้วใจฟูได้เหมือนกันนะ โดยเฉพาะช่วงกลางเดือนที่ไม่ค่อยมีเงินกัน ไม่ทำเมนูไข่ ก็ต้มบะหมี่แห้งกินกันนี่แหละ

..."เฮ้ย! เสร็จแล้ว มากินได้แล้ว!"...

ผมตะโกนออกไปแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่ เสียงฝีเท้าคล้ายกึ่งวิ่งกึ่งพุ่งตัวดังขึ้นจากด้านนอก ก่อนเจ้าตัวจะโผล่หัวเข้ามาในครัวพร้อมใบหน้าที่มีแววตา... อะไรเนี่ย มันเปล่งประกายอีกแล้วเหรอ? หมอนี่ทำตัวแบ๊วทั้งที่เปิดตัวมาได้อย่างกับลูกหมาตกน้ำเนี่ยนะ

..."โห! น่ากินจังเลยครับ"...

..."ก็แค่ข้าวไข่เจียวกับผัดผัก"...

..."แต่มันหอมมากเลยนะครับ เหมือนกลิ่นบ้านเกิด เอ่อ ไม่สิ... กลิ่นที่ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อนเลยนะครับ"...

สายตาของผมหรี่ตามองเขา เหมือนจะพยายามแก้ประโยคอะไรสักอย่างนะ แต่ช่างเถอะ อย่าใส่ใจมาก เดี๋ยวกลายเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติอีก

..."กินไปสิ ยืนเกร็งอยู่ได้ เดี๋ยวข้าวเย็นหมด"...

เขาพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่ง ก้มหน้าเหมือนจะสวดมนต์กับไข่เจียวก่อนส้อมจะตักคำแรกเข้าปาก... พอมองเขากินชัดๆแล้วทำไมปากเขาอ้าได้กว้างจัง? แบบนี้คงชนะกิจกรรมกินเบอร์คำเดียวหมดไรนั่นแน่ แต่ไม่ทำไรเสียงตะโกนก็ตามดังมาหลังเขากลืนอาหารคำแรกไป

..."อร่อย!"...

ผมสะดุ้งจนมีดในมือเกือบหล่นใส่เท้าตัวเองเพราะเสียงตะโกนที่ดังลั่นแบบไม่ตั้งตัวของเขา

..."เฮ้ย! เบาๆ ก็ได้ อยู่ในร้านนะไม่ได้อยู่ในค่ายลูกเสือ!"...

..."ขอโทษครับ แต่แบบ... ผมไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อนเลย"...

เขาตักไข่เจียวต่ออย่างเอร็ดอร่อย สลับกับข้าวแล้วก็ผัดผัก ใบหน้าเหมือนกำลังกินของวิเศษจากเทพเจ้า เอ็นดูนิดๆ แต่ก็ดูเวอร์ไปจริงๆ คิดว่ากำลังเลียนแบบอนิเมะเรื่องโซมะรึป่าวนะ?

..."แล้วปกตินี่ นายกินอะไรเป็นส่วนใหญ่หรอ? กับแค่ไข่ไก่ 5 บาท กับข้าว 1 ถ้วย ทำเป็นตื่นเต้นไปได้นะ"...

..."ก็... ปกติผมกินแต่พวกเนื้อมอนสเตอร์แห้งกับซุปน้ำดำๆ ครับ อันนี้รสชาติเหมือนอาหารในตำนานเลย"...

.......

.......

.......

...CHAPTER #4...

...จบบทที่4...

...(เสริม)...

...ความหมายของคำว่าด็อกฮู...

...ในภาษาเกาหลีจะใช้คำว่า "오타쿠" (โอ-ตา-คู) เหมือนเสียงอ่านภาษาญี่ปุ่นเลยครับ แต่ในบางครั้งอาจมีความหมายลบหรือแซวๆ คล้ายในญี่ปุ่นยุคก่อน เช่น หมายถึงคนที่หมกมุ่นกับอนิเมะ เกม หรืองานอดิเรกเฉพาะทาง...

...ถ้าจะให้ซอฟต์ลง คนเกาหลีอาจใช้คำว่า "덕후" (덕심이 깊은 사람 \= 덕후) อ่านว่า "ด็อกฮู" ซึ่งย่อมาจาก "แฟนพันธุ์แท้" หรือ "แฟนคลับที่หลงใหลอะไรบางอย่าง" ก็ได้เหมือนกัน...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***