เพราะเธอเด็ก...เลยทำให้ลุงหวั่นไหว
คุณลุงขี้แกล้ง
เช้าวันถัดมา เสียงนกร้องนอกหน้าต่างปลุกพายให้ตื่นขึ้นอย่างช้า ๆ แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องใหม่ของเขา เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจ พลางมองไปรอบห้องที่เริ่มคุ้นตา
พาย(นายเอก)
(ในใจ) ยังกับฝัน...อยู่บ้านลุงแทนจริง ๆ ด้วยแฮะ
(หันไปมองนาฬิกา) “เฮ้ย! เจ็ดโมงครึ่งแล้วเหรอ!”
เขารีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันลวก ๆ แล้วหยิบเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นมาใส่ ก่อนจะวิ่งลงบันไดด้วยฝีเท้าเบา ๆ
กลิ่นอาหารเช้าลอยมาแตะจมูก เสียงกระทะกำลังฉ่าเบา ๆ ดังมาจากในครัว
ลุงแทน(พระเอก)
(หันมามองแล้วยิ้มมุมปาก) “อรุณสวัสดิ์เด็กตื่นสาย เมื่อคืนคงเหนื่อยล่ะสิ?”
พาย(นายเอก)
(หน้าแดงนิด ๆ) “เปล่าซะหน่อยครับ แค่...ไม่คุ้นกับเตียงใหม่”
ลุงแทน(พระเอก)
(ยื่นจานข้าวผัดไข่ร้อน ๆ ให้) “กินซะ จะได้มีแรงไปอ่านหนังสือ”
พาย(นายเอก)
ทำเองหมดเลยเหรอครับพี่แทน?
ลุงแทน(พระเอก)
ไม่มีใครทำให้นี่นา ถ้าไม่อยากกินอาหารฝีมือพี่ ก็ต้องตื่นมาเร็ว ๆ แล้วทำเอง”
พาย(นายเอก)
(ยิ้มบาง ๆ) ผมว่าอร่อยดีนะครับ
(ในใจพาย) คนอะไร เป็นหมอก็เก่ง ทำกับข้าวก็ได้...แถมยังดูอบอุ่นอีก
ลุงแทน(พระเอก)
(ในใจ) รอยยิ้มแบบนี้มันโกงชัด ๆ เด็กอะไร...แค่นั่งกินข้าวยังน่าเอ็นดูขนาดนี้เลยเหรอวะ
หลังอาหารเช้า พายล้างจาน ลุงแทนก็นั่งจิบกาแฟอยู่ใกล้ ๆ ระหว่างรอเด็กหนุ่มทำงานบ้านเล็ก ๆ ด้วยตัวเอง
ลุงแทน(พระเอก)
ไม่ต้องล้างก็ได้นะ เดี๋ยวเย็นนี้พี่ทำคืนให้
พาย(นายเอก)
ไม่ได้ครับ ผมอยู่ฟรี ต้องช่วยงานบ้าง ไม่งั้นรู้สึกผิดแย่
ลุงแทนยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้าง ๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดจานขึ้นมา
ลุงแทน(พระเอก)
งั้นพี่เช็ดก็แล้วกัน เดี๋ยวจะหาว่าใช้เด็กทำงานบ้าน
พาย(นายเอก)
(หันไปยิ้มให้ แล้วก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว) “ขอบคุณครับ...”
มือของลุงแทนเผลอเฉียดโดนมือพายที่ถือจานอยู่เบา ๆ ทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย
ลุงแทน(พระเอก)
(ยิ้มเจ้าเล่ห์) “กลัวอะไรล่ะ? หรือเขิน?”
พาย(นายเอก)
(หน้าแดง) “เปล่าซะหน่อยครับ!”
ลุงแทน(พระเอก)
“ฮั่นแน่~ หน้าแดงแล้วเนี่ย”
พาย(นายเอก)
(ย่นจมูก) “พี่แทนแกล้งผมอีกแล้ว…”
ลุงแทน(พระเอก)
(หัวเราะเบา ๆ) “พี่ไม่ได้แกล้ง...พี่แค่พูดความจริง”
(ในใจแทน) แบบนี้แหละ...ถึงเรียกว่าแกล้งให้ใจเต้นไง
ช่วงบ่าย พายออกไปซื้อหนังสือกับเพื่อนสาวชื่อกวาง ขากลับพายหยิบไอติมกลับมาให้ลุงแทนด้วย
พาย(นายเอก)
“นี่ครับ ซื้อไอติมรสมะม่วงที่พี่แทนชอบมาฝาก”
ลุงแทน(พระเอก)
“โห~ รู้ได้ไงว่าชอบรสมะม่วง?”
พาย(นายเอก)
พี่ฝ้ายที่โรงพยาบาลบอกน่ะครับ ว่าพี่แทนเคยกินทุกวันตอนเวรเย็น
ลุงแทน(พระเอก)
เอ้า… แอบสืบข้อมูลส่วนตัวพี่เหรอเรา?
พาย(นายเอก)
(ยิ้ม) ก็...อยากรู้นิดนึงอะครับ
ลุงแทน(พระเอก)
(มองหน้าเด็กน้อยนิ่ง ๆ) “ระวังรู้มากแล้วจะติดใจพี่ขึ้นมานะ”
พาย(นายเอก)
(กลั้นยิ้ม เขินจนหูแดง) “พี่แทนพูดอะไรเนี่ย!”
วันผ่านไปอย่างเรียบง่าย แต่ในใจของทั้งคู่กลับเริ่มมีบางอย่างก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ
ลุงแทน...เริ่มรู้สึกว่าเสียงหัวเราะสดใสของเด็กคนนี้เติมเต็มความเงียบในบ้านได้ดีเกินไป
ส่วนพาย...เริ่มรู้แล้วว่ารอยยิ้มของใครบางคน มันมีผลกับจังหวะหัวใจมากกว่าที่คิด
Comments