“พันธะรักใต้กระบอกปืน”

ตอนที่1:หนีไม่พ้น

บทนำ

ในโลกใต้ดินที่ปกคลุมด้วยเลือดและควันปืน “คีย์” ชายหนุ่มผู้เย็นชาและไร้หัวใจ คือหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง เขาเชื่อว่าความรักคือจุดอ่อน…จนกระทั่งโชคชะตาพาให้เขาได้พบกับ “ริว” เด็กหนุ่มปากดีที่กล้าล้วงข้อมูลจากแก๊งของเขาและหนีรอดมาได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

“จับตัวมันมา ไม่ต้องให้ตาย…แต่ถ้ามันขัดขืน ก็ยิงที่ขา”

คำสั่งโหดเหี้ยมถูกส่งออกไป ทว่าภายใต้ดวงตาสีน้ำแข็งของคีย์ เขากลับรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน—ความอยากครอบครองที่เกินกว่าความแค้น...

ริวรู้ดีว่าเขากำลังเล่นกับไฟ แต่ความจริงที่เขาต้องการเปิดโปงเกี่ยวกับแก๊ง “Black Viper” สำคัญยิ่งกว่า เขาเป็นเพียงแฮกเกอร์รับจ้างที่ดันเจาะเข้าไปเจอข้อมูลต้องห้ามเข้าอย่างจัง

“คิดว่าแกแน่แค่ไหน ถึงกล้าล้วงความลับของฉัน?”

เสียงทุ้มต่ำของคีย์ดังขึ้นในห้องมืด ร่างสูงใหญ่ของเขาเดินเข้ามาใกล้ แววตาแข็งกร้าวกวาดมองร่างเล็กที่ถูกมัดติดเก้าอี้

“ก็แค่คนที่อยากรู้ว่า ‘ปีศาจ’ อย่างคุณ กลัวอะไรบ้าง…”

คำตอบของริวเรียกรอยยิ้มเหี้ยมของคีย์ ก่อนที่มือหนาจะคว้าคางของอีกฝ่ายอย่างแรง

“ถ้าอยากรู้มากนัก...อยู่กับฉัน อย่าคิดหนี แล้วแกจะได้รู้ทุกอย่าง—รวมถึงสิ่งที่แม้แต่ตัวฉันเองก็ไม่เคยยอมรับ…”

สายฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ริววิ่งฝ่าฝนเข้ามาในโกดังร้าง กลิ่นดินเปียกปนกลิ่นเลือดในอากาศทำให้เขาใจสั่น ร่างของชายที่เขาตามหา…ยืนอยู่ที่มุมห้องในเงามืด

“คีย์…คุณอยู่ที่นี่จริงๆ”

คีย์หันกลับมา ดวงตานิ่งเฉยไร้อารมณ์อย่างเคย แต่ริวรู้…เขาเปลี่ยนไป

“นายมาทำไม”

“ผมรู้หมดแล้ว เรื่องที่คุณรับกระสุนแทนผมวันนั้น…คุณเกือบตายเพราะผม…”

คีย์หัวเราะเบาๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่เย็นชาจนเหมือนลมหายใจหยุดชะงัก

“อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่ไม่อยากให้นายตายเร็วเกินไป…ยังมีเรื่องที่ฉันต้องสะสาง”

“หยุดโกหกได้แล้ว!” ริวตะโกนออกไปทั้งน้ำตา “คุณรู้ตัวไหมว่าผมรักคุณมากแค่ไหน!? แล้วคุณจะปิดกั้นหัวใจตัวเองไปถึงเมื่อไหร่!?”

คีย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ความรักไม่เคยมีอยู่จริงสำหรับคนอย่างฉัน ริว…ฉันฆ่าคน ฉันทำลายชีวิตของใครต่อใคร แล้วนายยังจะกล้ามารักคนอย่างฉันงั้นเหรอ?”

“เพราะคุณต่างหาก…ที่เป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ทำให้ผมหัวใจเต้นได้…”

“แต่ฉันไม่มีหัวใจให้ตอบกลับนายอีกแล้ว…”

คีย์หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้ริวยืนทรุดตัวลงกลางสายฝน น้ำตาไหลปนฝนไม่รู้ว่าอันไหนเจ็บกว่ากัน…