บทนำ
ในโลกใต้ดินที่ปกคลุมด้วยเลือดและควันปืน “คีย์” ชายหนุ่มผู้เย็นชาและไร้หัวใจ คือหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง เขาเชื่อว่าความรักคือจุดอ่อน…จนกระทั่งโชคชะตาพาให้เขาได้พบกับ “ริว” เด็กหนุ่มปากดีที่กล้าล้วงข้อมูลจากแก๊งของเขาและหนีรอดมาได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
“จับตัวมันมา ไม่ต้องให้ตาย…แต่ถ้ามันขัดขืน ก็ยิงที่ขา”
คำสั่งโหดเหี้ยมถูกส่งออกไป ทว่าภายใต้ดวงตาสีน้ำแข็งของคีย์ เขากลับรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน—ความอยากครอบครองที่เกินกว่าความแค้น...
ริวรู้ดีว่าเขากำลังเล่นกับไฟ แต่ความจริงที่เขาต้องการเปิดโปงเกี่ยวกับแก๊ง “Black Viper” สำคัญยิ่งกว่า เขาเป็นเพียงแฮกเกอร์รับจ้างที่ดันเจาะเข้าไปเจอข้อมูลต้องห้ามเข้าอย่างจัง
“คิดว่าแกแน่แค่ไหน ถึงกล้าล้วงความลับของฉัน?”
เสียงทุ้มต่ำของคีย์ดังขึ้นในห้องมืด ร่างสูงใหญ่ของเขาเดินเข้ามาใกล้ แววตาแข็งกร้าวกวาดมองร่างเล็กที่ถูกมัดติดเก้าอี้
“ก็แค่คนที่อยากรู้ว่า ‘ปีศาจ’ อย่างคุณ กลัวอะไรบ้าง…”
คำตอบของริวเรียกรอยยิ้มเหี้ยมของคีย์ ก่อนที่มือหนาจะคว้าคางของอีกฝ่ายอย่างแรง
“ถ้าอยากรู้มากนัก...อยู่กับฉัน อย่าคิดหนี แล้วแกจะได้รู้ทุกอย่าง—รวมถึงสิ่งที่แม้แต่ตัวฉันเองก็ไม่เคยยอมรับ…”
สายฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ริววิ่งฝ่าฝนเข้ามาในโกดังร้าง กลิ่นดินเปียกปนกลิ่นเลือดในอากาศทำให้เขาใจสั่น ร่างของชายที่เขาตามหา…ยืนอยู่ที่มุมห้องในเงามืด
“คีย์…คุณอยู่ที่นี่จริงๆ”
คีย์หันกลับมา ดวงตานิ่งเฉยไร้อารมณ์อย่างเคย แต่ริวรู้…เขาเปลี่ยนไป
“นายมาทำไม”
“ผมรู้หมดแล้ว เรื่องที่คุณรับกระสุนแทนผมวันนั้น…คุณเกือบตายเพราะผม…”
คีย์หัวเราะเบาๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่เย็นชาจนเหมือนลมหายใจหยุดชะงัก
“อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่ไม่อยากให้นายตายเร็วเกินไป…ยังมีเรื่องที่ฉันต้องสะสาง”
“หยุดโกหกได้แล้ว!” ริวตะโกนออกไปทั้งน้ำตา “คุณรู้ตัวไหมว่าผมรักคุณมากแค่ไหน!? แล้วคุณจะปิดกั้นหัวใจตัวเองไปถึงเมื่อไหร่!?”
คีย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ความรักไม่เคยมีอยู่จริงสำหรับคนอย่างฉัน ริว…ฉันฆ่าคน ฉันทำลายชีวิตของใครต่อใคร แล้วนายยังจะกล้ามารักคนอย่างฉันงั้นเหรอ?”
“เพราะคุณต่างหาก…ที่เป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ทำให้ผมหัวใจเต้นได้…”
“แต่ฉันไม่มีหัวใจให้ตอบกลับนายอีกแล้ว…”
คีย์หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้ริวยืนทรุดตัวลงกลางสายฝน น้ำตาไหลปนฝนไม่รู้ว่าอันไหนเจ็บกว่ากัน…
---
เวลาผ่านไปหลายสัปดาห์หลังจากวันที่คีย์ผลักไสริวออกไปจากชีวิต แก๊งศัตรูเริ่มรุกหนักขึ้นทุกวัน แต่สิ่งที่ทำให้คีย์ร้อนรนกลับไม่ใช่สนามรบ หากแต่เป็นความว่างเปล่าที่ริวเคยอยู่…
เขาเห็นภาพเงาของเด็กหนุ่มคนนั้นทุกครั้งที่ลืมตา และได้ยินเสียงหัวเราะจางๆ ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว
“ฉันมันขี้ขลาด…”
เขาพึมพำกับตัวเองในความมืด
วันหนึ่ง คีย์ได้รับข่าวว่า ริวถูกจับตัวไปโดยแก๊งคู่แค้นเพื่อล่อเขาให้ติดกับ สีหน้าเย็นชาอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปทันที
“เตรียมคนทั้งหมด เราจะบุกคืนนี้”
---
ในโกดังเก่า…คีย์ยืนเผชิญหน้ากับศัตรูพร้อมเสียงปืนที่ดังก้อง แต่สายตาของเขากลับจับจ้องเพียงร่างหนึ่งที่ถูกมัดไว้กลางห้อง — ริวที่ทั้งเนื้อตัวเปรอะเลือดแต่ยังยิ้มออกมาเมื่อเห็นเขา
“ฉันมาช้าไป…”
“ไม่เป็นไร…ขอแค่คุณมา”
หลังการยิงต่อสู้จบลง ศัตรูทุกคนล้มลง คีย์วิ่งเข้าไปปลดเชือกผูกริว แล้วกอดเขาแน่น…เป็นครั้งแรกที่แขนของเขาไม่ได้สั่นเพราะความโกรธ แต่เพราะความกลัวว่าจะเสียเขาไป
“ฉันเคยคิดว่าความรักคือจุดอ่อน…แต่ถ้านายคือจุดอ่อนนั้น ฉันยอมแพ้ก็ได้…”
เสียงของคีย์สั่นเครือ น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนไหล่ของริว
“นายทำให้ฉันรู้จักคำว่าหัวใจอีกครั้ง…ขอโทษที่เคยผลักไสนายไป”
ริวยิ้มทั้งน้ำตา แขนสั่นๆ โอบตอบกลับไปเบาๆ
“ผมก็รักคุณ…ไม่ว่ายังไงก็ตาม”
---
“อย่าเป็นอะไรไปนะ…ฉันยังรักนายไม่พอเลย”
กลางดึกในฤดูหนาว อากาศเย็นจัดและเงียบงัน โกดังลับหลังเมืองถูกล้อมรอบด้วยศัตรูที่ตามล้างแก๊งของคีย์ไม่ลดละ
เสียงระเบิดดังสนั่น เสียงปืนยิงสวนกันไม่หยุด คีย์พาริวหลบเข้าไปหลังเสา
“อยู่ตรงนี้ อย่าขยับ” คีย์สั่งเสียงเข้ม ใบหน้าเปื้อนเลือดไม่รู้ว่าเป็นของใคร
“แต่คุณบาดเจ็บ!” ริวคว้าข้อมือเขาไว้ “คุณจะออกไปแบบนี้ไม่ได้…”
“ฉันต้องปกป้องนาย…เพราะถ้าเสียนายไป ฉันจะไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว”
คีย์พูดจบก็ผลักริวให้หลบ แล้วลุกขึ้นเผชิญหน้าศัตรูทันที กระสุนพุ่งสวนเข้าร่างเขาหลายนัดในเสี้ยววินาที
“คีย์!!!” ริวกรีดร้องสุดเสียงก่อนจะวิ่งเข้าหาอย่างลืมตัว
ร่างสูงใหญ่ล้มลงต่อหน้าเขา เลือดแดงฉานเปรอะเต็มเสื้อ คีย์พยายามฝืนลืมตา ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวบัดนี้กลับอ่อนแรงเต็มที
“เฮ้…อย่าหลับนะ…อย่าหลับ!” ริวร้องไห้สะอึกสะอื้น “ผมยังไม่ได้บอกรักคุณให้พอเลย…”
คีย์ยกมือสั่นๆ แตะใบหน้าริวเบาๆ
“อย่าร้อง…ฉันมันคนโหดร้าย นายไม่ควรต้องเสียน้ำตาเพื่อคนอย่างฉัน…”
“คุณเป็นบ้านะ…คุณคิดว่าผมจะรักคุณแค่ตอนมีชีวิตอยู่เหรอ? ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผมก็จะรักคุณ…ไม่ว่ายังไง!”
เสียงไซเรนของรถหน่วยแพทย์เริ่มใกล้เข้ามา แต่ริวกลับรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบจะพังลง
“คีย์…อย่าเป็นอะไรไปนะ ได้ยินไหม…ฉันยังรักนายไม่พอเลย…”
---
แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างกระจกในห้องทำงานของคีย์ เมื่อหลายเดือนก่อน
ริวในวันนั้น ยังไม่ใช่คนที่เขายอมให้เข้าใกล้หัวใจ แต่ก็เป็นคนเดียวที่กล้าพูดจาโต้กลับเขาอย่างไม่กลัวตาย
“คุณมันก็แค่มาเฟียที่กลัวจะรู้สึกอะไรไง”
“หุบปากซะ ก่อนที่ฉันจะสั่งให้หายใจไม่ได้อีก”
“ถ้าคุณกล้ารักจริงๆ เหมือนที่กล้าฆ่าคน…คุณคงไม่เหงาขนาดนี้หรอก”
คำพูดวันนั้นทำให้หัวใจเขาเหมือนมีดเล่มบางเฉียบ เฉือนผ่านความเย็นชาที่เขาสร้างขึ้นมาป้องกันตัวเอง
คีย์ไม่เคยลืม...
คืนนั้นหลังจากริวเดินออกจากห้อง เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบสร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมา
สร้อยที่มีจี้รูปหัวใจเล็กๆ สีเงิน…
ของขวัญชิ้นเดียวที่เขาเคยเตรียมไว้จะให้ริว แต่ไม่เคยมีโอกาสพอจะยื่นมันให้
“ฉันไม่มีสิทธิ์จะรักใคร...แต่นายทำให้ฉันอยากเป็นคนธรรมดาขึ้นมาเฉยเลย…”
เสียงลมหายใจเงียบงันในห้องนั้นยังจำได้ดี
่
“ของขวัญที่ไม่ได้ให้…กับคนที่ยังรักอยู่เสมอ”
หลังเหตุการณ์ยิงกันในโกดัง ร่างของคีย์ถูกพาตัวส่งโรงพยาบาลในสภาพสาหัส…ริวอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง จนสุดท้าย…เสียงของแพทย์ก็ดังขึ้นว่า “เราทำเต็มที่แล้ว…”
ริวไม่ได้ร้องไห้ทันที เขาแค่นั่งนิ่งๆ มองใบหน้าที่หลับตาแน่นิ่งไป ดวงตานั้นไม่มีเสียงเข้ม ไม่มีรอยยิ้มมุมปาก มีเพียงความเงียบ…ที่ทำให้โลกทั้งใบเย็นเฉียบ
ไม่กี่วันต่อมา ริวกลับมาที่ห้องทำงานของคีย์ เขาเดินช้าๆ อย่างคนหมดแรง ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้
มือของเขาเอื้อมไปเปิดลิ้นชักโต๊ะตามสัญชาตญาณ
และนั่นเอง…ที่เขาเจอ กล่องเล็กๆ สีดำด้าน วางอยู่อย่างเงียบงันใต้แฟ้มงาน
เมื่อเปิดมันออก…
ข้างในคือ สร้อยคอเส้นเงิน ที่มีจี้รูปหัวใจเล็กๆ เรียบง่าย แต่สวยงามจนน้ำตาเอ่อขึ้นอีกครั้ง
ข้างใต้กล่อง มีกระดาษแผ่นเล็กๆ พับไว้
ลายมือคุ้นตาเขียนเอาไว้ว่า…
> “ถึงนายจะไม่เชื่อว่าคนอย่างฉันจะกล้ารักใคร
แต่นี่คือสิ่งที่ฉันเลือกให้นายตั้งแต่วันแรกที่นายด่าฉันว่า ‘ขี้ขลาด’
ขอโทษที่ไม่ได้ให้มันทันเวลา
– คีย์”
“ไอ้บ้า…” ริวพึมพำเสียงสั่น “ทั้งที่เก็บไว้แบบนี้ แล้วยังจะกล้าผลักไสกันอีกเหรอ…”
เขากำสร้อยนั้นแน่น ราวกับหวังว่ามันจะพาเขาย้อนเวลากลับไป
“กลับมาสิ…ฉันยังไม่ได้บอกเลย ว่าจะใส่มันให้คุณเอง…”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
