ตอนที่:2:เธอคือความเจ็บปวด...ที่ฉันยอมรับได้”

เวลาผ่านไปหลายสัปดาห์หลังจากวันที่คีย์ผลักไสริวออกไปจากชีวิต แก๊งศัตรูเริ่มรุกหนักขึ้นทุกวัน แต่สิ่งที่ทำให้คีย์ร้อนรนกลับไม่ใช่สนามรบ หากแต่เป็นความว่างเปล่าที่ริวเคยอยู่…

เขาเห็นภาพเงาของเด็กหนุ่มคนนั้นทุกครั้งที่ลืมตา และได้ยินเสียงหัวเราะจางๆ ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว

“ฉันมันขี้ขลาด…”

เขาพึมพำกับตัวเองในความมืด

วันหนึ่ง คีย์ได้รับข่าวว่า ริวถูกจับตัวไปโดยแก๊งคู่แค้นเพื่อล่อเขาให้ติดกับ สีหน้าเย็นชาอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปทันที

“เตรียมคนทั้งหมด เราจะบุกคืนนี้”

---

ในโกดังเก่า…คีย์ยืนเผชิญหน้ากับศัตรูพร้อมเสียงปืนที่ดังก้อง แต่สายตาของเขากลับจับจ้องเพียงร่างหนึ่งที่ถูกมัดไว้กลางห้อง — ริวที่ทั้งเนื้อตัวเปรอะเลือดแต่ยังยิ้มออกมาเมื่อเห็นเขา

“ฉันมาช้าไป…”

“ไม่เป็นไร…ขอแค่คุณมา”

หลังการยิงต่อสู้จบลง ศัตรูทุกคนล้มลง คีย์วิ่งเข้าไปปลดเชือกผูกริว แล้วกอดเขาแน่น…เป็นครั้งแรกที่แขนของเขาไม่ได้สั่นเพราะความโกรธ แต่เพราะความกลัวว่าจะเสียเขาไป

“ฉันเคยคิดว่าความรักคือจุดอ่อน…แต่ถ้านายคือจุดอ่อนนั้น ฉันยอมแพ้ก็ได้…”

เสียงของคีย์สั่นเครือ น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนไหล่ของริว

“นายทำให้ฉันรู้จักคำว่าหัวใจอีกครั้ง…ขอโทษที่เคยผลักไสนายไป”

ริวยิ้มทั้งน้ำตา แขนสั่นๆ โอบตอบกลับไปเบาๆ

“ผมก็รักคุณ…ไม่ว่ายังไงก็ตาม”

---

“อย่าเป็นอะไรไปนะ…ฉันยังรักนายไม่พอเลย”

กลางดึกในฤดูหนาว อากาศเย็นจัดและเงียบงัน โกดังลับหลังเมืองถูกล้อมรอบด้วยศัตรูที่ตามล้างแก๊งของคีย์ไม่ลดละ

เสียงระเบิดดังสนั่น เสียงปืนยิงสวนกันไม่หยุด คีย์พาริวหลบเข้าไปหลังเสา

“อยู่ตรงนี้ อย่าขยับ” คีย์สั่งเสียงเข้ม ใบหน้าเปื้อนเลือดไม่รู้ว่าเป็นของใคร

“แต่คุณบาดเจ็บ!” ริวคว้าข้อมือเขาไว้ “คุณจะออกไปแบบนี้ไม่ได้…”

“ฉันต้องปกป้องนาย…เพราะถ้าเสียนายไป ฉันจะไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว”