เถ้าธุลีสลักใจ 2

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

รอดแล้ว

เสียงเธอแผ่วเบาราวสายลมกระซิบ แม้ไม่มีใครได้ยิน แต่สำหรับเธอ มันคือชัยชนะเล็ก ๆ ที่แลกมาด้วยชีวิต มือสั่น ๆ ของเหยียนเอ๋อร์พยายามยันตัวลุกขึ้น แต่โลกทั้งใบก็โงนเงนจนต้องฟุบลงไปอีกครั้ง เธอหลับตาแน่น รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อไม่ให้หมดสติอีกครั้ง เพราะเธอรู้ดีว่า—ที่นี่ไม่ใช่ที่ปลอดภัย

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังใกล้เข้ามา… เหยียนเอ๋อร์พยายามลืมตาขึ้นมอง แต่เปลือกตาหนักอึ้งจนทำได้แค่ได้ยินเสียง

ตปก

ตายแล้ว…เหตุใดถึงมีคนหมดสติอยู่แถวนี้ได้?

เสียงหวานนุ่มดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ ฝ่ามืออุ่น ๆ ยื่นมาอย่างระมัดระวัง นิ้วเรียวยาวแตะเบา ๆ ที่ปลายจมูกของเหยียนเอ๋อร์เพื่อตรวจชีพจร

ตปก

ยังมีชีวิต

เจ้าของเสียงกล่าวอย่างโล่งใจ แล้วช้อนตัวของเหยียนเอ๋อร์ขึ้นอย่างเบามือ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสมุนไพรลอยแตะจมูก เป็นสัมผัสสุดท้ายก่อนที่สติของเหยียนเอ๋อร์จะดับวูบไปอีกครั้ง…

เสียงฝีเท้าหนักแน่นตามเข้ามาใกล้ พร้อมกับน้ำเสียงเย็นชาที่ฟังดูไม่ใยดีแม้แต่น้อย

ตปก

เจ้าไปเก็บใครมาอีก?

เสียงนั้นเอ่ยขึ้นอย่างห้วน ๆ หญิงสาวที่ประคองเหยียนเอ๋อร์อยู่ตอบกลับอย่างอ่อนโยนแต่เด็ดเดี่ยว

ตปก

ท่านพี่ ข้าเห็นนางลอยมาติดฝั่ง…สภาพนางดูไม่ได้เลย

ตปก

ท่านจะให้ข้าเมินเฉยได้อย่างไร?

ไม่มีเสียงตอบรับทันที มีเพียงความเงียบที่กดทับบรรยากาศ ท่ามกลางความเงียบงันนั้นเอง เหยียนเอ๋อร์เริ่มขยับตัวเบา ๆ ก่อนจะครางออกมาอย่างแผ่วเบา

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

อะ..อือ

ตปก

นางฟื้นแล้ว! ท่านพี่ นางฟื้นแล้ว!

เหยียนเอ๋อร์เบิกตากว้าง ตัวสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่ได้ เธอถอยกรูดจนหลังชนหัวเตียง มองสองพี่น้องด้วยแววตาหวาดระแวงสุดขีด

หญิงสาวรีบหันไปต่อว่าพี่ชายทันที

ตปก

ท่านพี่!ท่านทำให้เธอกลัว!!

เซียวหรูหยิบผ้าสะอาดชุบน้ำอุ่น บิดจนหมาด ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อเช็ดคราบเลือดและโคลนบนใบหน้าเหยียนเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน แต่ยังไม่ทันที่ปลายผ้าจะสัมผัสผิว…

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

อย่า!! อย่าแตะตัวขะ…ข้า!

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

เหยียนเอ๋อร์ร้องลั่น ส่ายหน้ารัว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นสุดขีด ร่างทั้งร่างสั่นระริกเหมือนลูกนกที่ถูกไล่ล่า ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดระแวง เหมือนกับว่า…เพียงแค่การสัมผัสเบา ๆ ก็อาจเป็นภัยคุกคามถึงชีวิต เซียวหรูชะงักนิ่ง มองเหยียนเอ๋อร์ด้วยแววตาเวทนาและเจ็บปวด ส่วนเซียวเหยียนที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกลเพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง แววตาเย็นชานั้นอ่านไม่ออกว่าเขาคิดเช่นไร

เซียวหรู /น้องสาว

ข้าไม่ทำร้ายเจ้า…ไม่ทำร้ายจริง ๆ นะ

เซียวเหยียน

น้องสาวข้าอุตส่าห์เก็บหมาอย่างเจ้ามา

เซียวเหยียน

ก็ควรดีใจ

เสียงเย็นชาและไร้เยื่อใยของเซียวเหยียนดังขึ้น ทะลุผ่านอากาศที่เงียบงันราวใบมีดกรีดเนื้อ เหยียนเอ๋อร์ชะงักไป ราวกับถูกตบหน้าเต็มแรง ดวงตาที่พร่าเลือนจากพิษไข้เบิกกว้าง ก่อนที่เสียงหัวเราะแห้ง ๆ จะแทรกออกมาจากลำคอ

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

ฮะ..ฮะ..ใช่

เธอก้มหน้าลง ซุกตัวกอดเข่าแน่น เสียงหัวเราะของเธอสั่นพร่าเหมือนคนใกล้แตกสลาย

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

ข้าเป็นหมาบ้า…จริง ๆ

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

รอดแล้ว…ข้าต้องหนี

เสียงพึมพำนั้นดังชัดเจน เหยียนเอ๋อร์กอดตัวเองแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับกำลังยึดเศษเสี้ยวสุดท้ายของชีวิตเอาไว้ไม่ให้แตกสลายอีกครั้ง เซียวหรูรีบย่อตัวลง ขยับเข้าใกล้อย่างระมัดระวัง

เซียวหรู /น้องสาว

ไม่ต้องกลัวนะ…เจ้าไม่ต้องหนี ข้าอยู่ตรงนี้

เธอเอื้อมมือออกไปอย่างอ่อนโยน แต่ก็ไม่แตะตัวเหยียนเอ๋อร์ เพียงแค่ยื่นอยู่ตรงนั้น—เป็นสัญญาณว่า ถ้าเหยียนเอ๋อร์ต้องการมือช่วย เธอพร้อมอยู่เสมอ ส่วนเซียวเหยียนเพียงหรี่ตาลง มองภาพนั้นด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก…

เหยียนเอ๋อร์ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้น — เต็มไปด้วยความว่างเปล่าและโหยหา — เหลือบมองไปยังประตูไม้เก่า ๆ ที่เปิดอ้าอยู่ นอกประตูนั้น… แสงอาทิตย์ยามเย็นกำลังสาดทอเข้ามา ราวกับมือของสวรรค์ที่ยื่นมาทักทายเธอเป็นครั้งแรกในชีวิต ร่างกายที่บอบช้ำสั่นเทิ้ม แต่เหยียนเอ๋อร์ยังฝืนยกมือขึ้นสูงเหนือศีรษะ ฝ่ามือเล็ก ๆ สั่นระริก ทาบทับลงบนเส้นแสงสีทองที่อบอุ่น

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

แสงอาทิตย์

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

ข้า…ได้เห็นแล้ว

น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินลงตามรอยแผลบนใบหน้า ทั้งเจ็บปวด ทั้งสุขสม เหมือนทั้งชีวิตที่เคยถูกจองจำ…บัดนี้ได้สัมผัสอิสระแม้เพียงเสี้ยววินาที

สองพี่น้องสบตากันครู่หนึ่ง แววตาของเซียวหรูเต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่สุดท้ายเธอก็ได้แต่เม้มริมฝีปากแน่นแล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ เซียวเหยียนถอนหายใจเบา ๆ แล้วหันหลังเดินนำออกไปก่อน เซียวหรูชำเลืองมองเหยียนเอ๋อร์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตามพี่ชายออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ ประตูไม้ปิดลงเบา ๆ เหลือเพียงความเงียบว่างเปล่าปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง เหยียนเอ๋อร์ยังคงยกมือแตะแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านช่องประตูนั้น แสงอ่อน ๆ สัมผัสปลายนิ้วของเธอเหมือนคำปลอบโยนจากสวรรค์ เธอกระพริบตาช้า ๆ ราวกับจะจดจำภาพนี้ไว้ในหัวใจชั่วชีวิต

สองวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า บาดแผลตามตัวเหยียนเอ๋อร์เริ่มสมานดีขึ้น ร่างกายที่เคยอ่อนแรงก็ค่อย ๆ ฟื้นตัวทีละนิด ตลอดช่วงเวลานั้น เซียวหรูแวะเวียนมาหาเธอแทบทุกวัน นำน้ำแกงอุ่น ๆ ผ้าสะอาด และแม้แต่เงินเล็ก ๆ จำนวนหนึ่งวางไว้เงียบ ๆ ข้างหมอน เหยียนเอ๋อร์มองทุกอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เหมือนคนที่ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรดี และไม่กล้าแม้แต่จะหวัง จนกระทั่งวันนี้… เซียวหรูยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหมุนตัวเตรียมก้าวออกจากประตูเหมือนทุกครั้ง

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

ขอบคุณ

เสียงของเหยียนเอ๋อร์ดังขึ้นกะทันหัน แม้จะแผ่วเบาแต่หนักแน่น เซียวหรูชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหันมายิ้มกว้างกว่าเดิม แววตาอ่อนโยนนั้นราวกับแสงแดดยามเช้า อบอุ่นจนเหยียนเอ๋อร์ต้องหลบสายตาอย่างไม่รู้ตัว

เซียวหรู /น้องสาว

เจ้าหายไว ๆ นะ

เซียวหรูพูดเพียงเท่านั้น แล้วเดินจากไปอย่างเบาเทา ทิ้งให้เหยียนเอ๋อร์นั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางความเงียบอันอบอุ่น

ในเช้าวันหนึ่งที่ท้องฟ้าโปร่งใส เซียวหรูเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างเคย แต่วันนี้ ห้องที่เคยมีร่างเล็ก ๆ นั่งอยู่ กลับว่างเปล่า… บนโต๊ะไม้ตัวเก่า มีเพียงจดหมายแผ่นหนึ่งวางอยู่อย่างเรียบร้อย เซียวหรูคว้ามันขึ้นมาอ่าน ลายมือไม่เรียบร้อยนัก แต่ข้อความกลับหนักแน่นและจริงใจ “ขอบคุณท่านมาก ขอบคุณทั้งสองท่านที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าสัญญา…วันหนึ่งข้าจะกลับมาตอบแทน” มือเรียวบางของเซียวหรูสั่นน้อย ๆ ขณะกำกระดาษแผ่นนั้นไว้แน่น ภายในห้อง เงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านหน้าต่าง ทอดเงาว่างเปล่าไปทั่วห้อง เหลือไว้เพียงร่องรอยจาง ๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งที่หายตัวไปพร้อมกับความตั้งใจแน่วแน่ในหัวใจ

เซียวหรู /น้องสาว

ท่านพี่นางไปแล้ว

เซียวเหยียน

เซียวหรูปกติเจ้าไม่เคยห่วงใคร แม้แต่พี่ตัวเองเจ้ายังไม่ห่วง

เซียวหรู /น้องสาว

พี่ตัวเท่ายักษ์ นิสัยก็ยังโหดเหมือนพ่ออีก

เซียวหรู /น้องสาว

จะให้ข้าเป็นห่วงได้อย่างไร

เซียวเหยียน

เอาเถอะเรารีบกลับเมืองหลวงกันท่านพ่อจะกินหัวข้าอยู่แล้ว

เซียวเหยียน

บ่นในเอกสารอยู่นั้น