บทที่ 1

"โรสทรีต เบอร์เรล เจ้ามีความผิดโทษฐานคิดร้ายต่อพระชายาเอลิซ่า"

หญิงสาวผู้เป็นบุตรตรีของดยุคเบอร์เรลอย่างข้าต้องมานั่งคุกเข่าต่อหน้านังสามัญชนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนั้นหรือ?

ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

"โทษของเจ้า คือการโดนตัดหัว!!!"

สิ้นเสียงขององค์รัชทายาททหารทั้งหลายโดยรอบก็เข้ามาลากตัวของเธอออกไป เธอเพียงทำได้แต่ขัดขืนและมองไปยังนังหญิงแพศยาที่กำลังยิ้มลับหลังและมาทางเธอ

"ฉันไม่ผิด! ข้าไม่ได้ทำ... ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นข้าโดนใส่ร้าย!"

เหมือนคำพูดคนอย่างเธอจะไม่มีเหตุผลเสียเท่าไหร่ที่องค์รัชทายาทจะต้องฟัง เขาหันหน้าหนีและกอดปลอบประโลมเอลิซ่า

เมื่อเหล่าทหารนำตัวเธอมายังคุกใต้ดินที่บรรยากาศและกลิ่นมันชวนอ้วกแล้วพวกมันก็พากันกลับไป เหลือเพียงแต่ทหารเฝ้ายามเพียงเท่านั้น

"ท่านทำอย่างนี้กับข้าได้อย่างไรกัน เฮลิกซ์"

ตัวข้าทั้งพยายามเรียนมารยาทที่เพียบพร้อมทั้งยังต้องมานั่งทนทุกข์ทรมานที่ต้องอดอาหารเพื่อให้หุ่นของตัวเองดูดีอยู่ตลอด

"เลดี้ผู้เพียบพร้อม... อนาคตจักรพรรดินี เฮอะ! หน้าตลกสิ้นดี!!!"

ตอนนี้เธอทั้งแค้นและเจ็บซ้ำน้ำใจที่คนรักของเธอนั้นหักหลังกันได้ลงคอ

เธออยากจะฆ่าพวกมันให้หมด ตอนนี้มันมีแต่ความเคียดแค้นและอยากจะเอาคืน

และเธอยังได้รู้อีกว่าเจ้าพวกนั้นยังเป็นสาเหตุที่ทำให้ตระกูลของเธอต้องพังพินาศและต้องโดนถอนออกจากบรรดาศักดิ์ เพราะถูกใส่ร้ายว่าเป็นกบฏ

ท่านพ่อของเธอนั้นต้องไปใช้แรงงานเป็นทาสที่เหมือง เสี่ยงอันตรายในทุกๆวัน ส่วนท่านแม่ก็โดนขายเอาไปเป็นทาสที่ตลาดมืดไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร

ส่วนพี่น้องคนอื่นๆ แม้แต่ญาติพี่น้องตัวของเธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ก็ขอเพียงภาวนาว่าจะปลอดภัยกันดี

และแล้วเวลาของเธอก็มาถึง

"ฆ่ามันซะ!"

"ตัดหัวมันเลย!"

"กล้าดียังไงที่ทำกับพระชายาแบบนั้น!"

เสียงด่าทอตะโกนออกมาจากประชาชนผู้โกรธเคือง พร้อมทั้งขว้างปาหินผักผลไม้ที่เน่าเสียมาที่เธอ

โรสทรีตเธอได้แต่กัดฟันเอาไว้

ตัวของเธอโดนกดบังคับให้นั่งคุกเข่าก้มตัวลงไปที่เครื่องประหาร เธอเองก็ไม่อยากนึกว่านี่จะเป็นเวลาตายของตัวเองจริงๆ

"มีอะไรจะสั่งเสียหรือไม่ โรสทรีต"

เธอจ้องมองไปที่เฮลิกซ์ด้วยสายตาที่แดงก่ำจากการร้องให้ แต่ว่า

เธอไม่อยากจะอ่อนแอให้กับผู้ใดได้เห็น ไม่อยากจะให้พวกมันได้เยาะเย้ยตัวของเธอไปมากกว่านี้อีกแล้ว

"สั่งเสีย?"