บทที่ 4

"อากาศดีจังเลยนะคะ"

"นั่นสินะจ๊ะ ลูกเองก็พึ่งจะได้ออกมาเที่ยวไกลจากบ้านแบบนี้เป็นครั้งแรกล่ะสิ"

แกรนเซียร์มองสองแม่ลูกกำลังมีความสุขแล้วอยากจะขำ เพราะอีกไม่นานเธอเนี่ยแหละที่จะทำให้ทั้งสองคนต้องโดนไล่ออกไปจากตระกลู

"อีกไม่นานก็จะถึงแล้วล่ะจ๊ะ"

การตีสองหน้าของแกรนเซียร์ยังไม่ได้จบเพียงเท่านี้และยังพูดจาเอาอกเอาใจโรสทรีตและแม่อีกต่างหาก

และไม่นานก็มาถึงสวนอีกฝั่งหนึ่ง โรสทรีตมองไปรอบๆ มันมีทั้งลำธารและแปลงดอกไม้ล้อมรอบไปทุกที่และยังมีป่าไม้ขนาดย่อมอยู่

และโรสทรีตเองก็เห็นบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญอยู่ประมาณสองสามคนกำลังหลบอยู่หลังต้นไม้และมองดูท่าทีอยู่

เมื่อเดินลงมาถึงฝั่งริมลำธารสาวใช้คนหนึ่งที่ติดตามแกรนเซียร์มาก็รีบปูที่นั่งและวางของสัมภาระเอาไว้

และแกรนเซียร์ก็ไล่ให้สาวรับใช้คนนั้นออกไปจากตรงนี้ทันทีที่ทำหน้าที่เสร็จ

"มานั่งกันตรงนี้สิ"

แกรนเซียร์พูดคุยกับแมรี่แอนด์ ส่วนโรสทรีตก็เดินชมนกชมไม้อยู่แถวบริเวณนั้น

เธอเห็นทางพุ่มไม้สั่นไหวเล็กน้อยพร้อมกับเห็นทางชายกลุ่มนั้นค่อยๆเคลื่อนไหวมาทางนี้

โรสทรีตยิ้มออกมาเล็กน้อยและเดินไปทางแม่จองเธอ

"แม่คะ"

"อ้าว... โรส ทำไมกลับมาไวจังเลยล่ะ"

"พอดีว่าหนูอยากให้คุณแม่ไปดูที่ที่หนึ่งน่ะค่ะ สวยมากเลย"

แมรี่แอนด์ยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดูลูกสาวของตัวน้อยของเธอ

แกรนเซียร์ที่มองอยู่ก็ออกอาการไม่พอใจอยู่เล็กน้อยแต่ถึงอย่างนั้นหน้ากากของเธอก็ยังคงอยู่รอยยิ้มที่แสดงท่าทีเป็นเอ็นดูโรสทรีต

แต่ก่อนที่จะได้ไปที่ไหนกันต่อ กลุ่มผู้ชายที่เธอเห็นว่าแอบซุ่มอยู่ก็โผล่ออกมา พวกมันล้อมเราเอาไว้ทั้งหมด

"อะไรกันน่ะ"

แมรี่แอนด์พูดออกมาและยังคงกอดตัวของโรสทรีตเอาไว้แน่น

ส่วนแกรนเซียร์ก็ยิ้มออกมาอย่างสะใจและลุกออกไปทางชายกลุ่มนั้น

"แกรนเซียร์จะไปทางนั้นทำไม"

"เธอนี่มันโง่เสียจริงแมรี่ ไม่รู้ว่าทำไมท่านแกรนด์ ดยุคถึงได้แต่งงานกับเธอได้"

เมื่อได้พูดเรื่องที่อัดอั้นออกไปมันก็เลยทำให้แกรนเซียร์พูดทุกสิ่งทุกอย่างออกมา

"ทำไมคนคนนั้นถึงไม่เป็นฉันแต่เป็นเธอกันล่ะ!"

แกรนเซียร์ตะคอกใส่สุดเสียงใบหน้าที่แดงก่ำจากอารมณ์โกรธเกรี้ยว สีหน้าบิดเบี้ยวไม่เหลือภาพลักษณ์ของสาวชนชั้นสูง

แกรนเซียร์สั่งให้เหล่าชายกลุ่มนั้นจัดการจับเอาตัวโรสทรีตไปโยนลงในลำธาร ส่วนแมรี่แอนด์นั้นแกรนเซียร์ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ

"งั้น... จะทำอะไรก็ทำแล้วกัน"

แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงฝีเท้ามากมายดิ่งตรงมาทางนี้

แกรนเซียร์ทำตัวไปถูก เพราะเสียงฝีเท้าเหล่านั้นเป็นของเหล่าองครักษ์ของตระกูลเบอร์เรล

"สัตว์เลื้อยคลานเลี้ยงไม่เชื่องอย่างนี้ฉันควรจะทำอย่างไรดีกันนะ"

แกรนด์ดยุคสั่งให้เหล่าองครักษ์พาตัวของโรสทรีตและแมรี่แอนด์กับมา

"ไม่ได้โดนทำอะไรใช่ไหม?"

เขาถามผู้เป็นภรรยาด้วยความเป็นห่วง

"ไม่... ไม่ค่ะ ฉัน... ฮึก"

แต่ถึงอย่างนั้นดัชเชสก็เสียขวัญเป็นอย่างมากที่เธอทั้งโดนหลอกให้เชื่อใจและโดนหักหลัง

"เธอกับลูกไปรอที่รถม้าเถอะ"

เมื่อพูดจบเขาก็ให้องครักษ์หญิงคนหนึ่งประคองพาตัวดัชเชสและคุณหนูไปที่รถม้า

แกรนด์ดยุคเมื่อเห็นภรรยาเดินลับตาไปก็หันมาเผชิญหน้ากับแกรนเซียร์

"ฉันคงต้องจัดการเรื่องของเธออย่างจริงจังซะแล้วล่ะ"

"กล้าดียังไง มีแตะต้องครอบครัวของฉัน"

เมื่อพูดจบเสียงร้องอย่างเจ็บปวดปางตายก็ร้องอย่างสุดเสียง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***