"โรสทรีต เบอร์เรล เจ้ามีความผิดโทษฐานคิดร้ายต่อพระชายาเอลิซ่า"

หญิงสาวผู้เป็นบุตรตรีของดยุคเบอร์เรลอย่างข้าต้องมานั่งคุกเข่าต่อหน้านังสามัญชนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนั้นหรือ?

ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

"โทษของเจ้า คือการโดนตัดหัว!!!"

สิ้นเสียงขององค์รัชทายาททหารทั้งหลายโดยรอบก็เข้ามาลากตัวของเธอออกไป เธอเพียงทำได้แต่ขัดขืนและมองไปยังนังหญิงแพศยาที่กำลังยิ้มลับหลังและมาทางเธอ

"ฉันไม่ผิด! ข้าไม่ได้ทำ... ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นข้าโดนใส่ร้าย!"

เหมือนคำพูดคนอย่างเธอจะไม่มีเหตุผลเสียเท่าไหร่ที่องค์รัชทายาทจะต้องฟัง เขาหันหน้าหนีและกอดปลอบประโลมเอลิซ่า

เมื่อเหล่าทหารนำตัวเธอมายังคุกใต้ดินที่บรรยากาศและกลิ่นมันชวนอ้วกแล้วพวกมันก็พากันกลับไป เหลือเพียงแต่ทหารเฝ้ายามเพียงเท่านั้น

"ท่านทำอย่างนี้กับข้าได้อย่างไรกัน เฮลิกซ์"

ตัวข้าทั้งพยายามเรียนมารยาทที่เพียบพร้อมทั้งยังต้องมานั่งทนทุกข์ทรมานที่ต้องอดอาหารเพื่อให้หุ่นของตัวเองดูดีอยู่ตลอด

"เลดี้ผู้เพียบพร้อม... อนาคตจักรพรรดินี เฮอะ! หน้าตลกสิ้นดี!!!"

ตอนนี้เธอทั้งแค้นและเจ็บซ้ำน้ำใจที่คนรักของเธอนั้นหักหลังกันได้ลงคอ

เธออยากจะฆ่าพวกมันให้หมด ตอนนี้มันมีแต่ความเคียดแค้นและอยากจะเอาคืน

และเธอยังได้รู้อีกว่าเจ้าพวกนั้นยังเป็นสาเหตุที่ทำให้ตระกูลของเธอต้องพังพินาศและต้องโดนถอนออกจากบรรดาศักดิ์ เพราะถูกใส่ร้ายว่าเป็นกบฏ

ท่านพ่อของเธอนั้นต้องไปใช้แรงงานเป็นทาสที่เหมือง เสี่ยงอันตรายในทุกๆวัน ส่วนท่านแม่ก็โดนขายเอาไปเป็นทาสที่ตลาดมืดไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร

ส่วนพี่น้องคนอื่นๆ แม้แต่ญาติพี่น้องตัวของเธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ก็ขอเพียงภาวนาว่าจะปลอดภัยกันดี

และแล้วเวลาของเธอก็มาถึง

"ฆ่ามันซะ!"

"ตัดหัวมันเลย!"

"กล้าดียังไงที่ทำกับพระชายาแบบนั้น!"

เสียงด่าทอตะโกนออกมาจากประชาชนผู้โกรธเคือง พร้อมทั้งขว้างปาหินผักผลไม้ที่เน่าเสียมาที่เธอ

โรสทรีตเธอได้แต่กัดฟันเอาไว้

ตัวของเธอโดนกดบังคับให้นั่งคุกเข่าก้มตัวลงไปที่เครื่องประหาร เธอเองก็ไม่อยากนึกว่านี่จะเป็นเวลาตายของตัวเองจริงๆ

"มีอะไรจะสั่งเสียหรือไม่ โรสทรีต"

เธอจ้องมองไปที่เฮลิกซ์ด้วยสายตาที่แดงก่ำจากการร้องให้ แต่ว่า

เธอไม่อยากจะอ่อนแอให้กับผู้ใดได้เห็น ไม่อยากจะให้พวกมันได้เยาะเย้ยตัวของเธอไปมากกว่านี้อีกแล้ว

"สั่งเสีย?"

เสียงถอนหายใจพ่นออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย

"ฉัน... ฉันสาบานแม้ว่าข้าจะตายไป แต่ข้าขอสาปแช่งให้พวกเจ้าทุกคนที่ทำร้ายข้าครอบครัวข้ามันพังพินาศและจะได้ไม่ตายดี!!!"

เมื่อสิ้นเสียงของโรสทรีตองค์รัชทายาทถึงกับมีสีหน้าไม่สู้ดี และสั่งให้เพชรฆาตดำเนินการต่อ

และเมื่อนั้นก็สิ้นตระกูลของเบอร์เรล

โรสทรีต เบอร์เรล สมาชิกตระกูลคนสุดท้าย

‘ตื่นขึ้นมาสิ ลูกหลานของข้า’

ใครกัน?

"เฮือก!"

ร่างของโรสทรีตสะดุ้งเฮือกอย่างตื่นตกใจ ก่อนที่มือบางของเธอจะจับที่ลำคอของตัวเองทันที

แต่เมื่อได้สัมผัสเธอก็พบว่าคอของเธอนั้นยังติดอยู่กับบ่าอยู่ นั่นเลยทำให้ตัวเธอนั้นสงสัย

"ทำไม... เรายังไม่ตายกันนะ?"

โรสทรีตหันมองไปรอบตัวของเธอ พอมองสำรวจไปรอบๆ ก็ได้พบว่าตอนนี้ตัวเธออยู่ในห้องของตัวเธอเอง ซึ่งมันไม่ควรจะเป็นแบบนั้นเลย

เพราะตระกูลเบอร์เรลนั้นล้มสลาย คฤหาสน์เลยถูกยึดเป็นสมบัติของราชวงศ์

เธอได้แต่สงสัยใครรู้ ว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นความฝันหรืออาจจะเป็นเพราะว่าตัวเธอได้ตายลงและอาจจะได้เป็นวิญญาณที่ต้องสิงสถิตอยู่ที่คฤหาสน์ของตนที่เคยผูกพัน

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนู เช้านี้อากาศดีนะคะ"

แต่จู่ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องและยกเตรียมกระมังน้ำเอาไว้ให้กับเธอเพื่อล้างหน้า

แต่พอโรสทรีตจ้องมองดูดีๆแล้ว กับพบว่านั้นคือเมสัน เมสันเป็นเมดส่วนตัวของโรสทรีตเธอกับเมสันสนิทสนมกันตั้งแต่ยังเด็กเพราะพวกเราอายุไล่เลี่ยกัน

"เมสัน... เหรอ?"

เธอพูดออกไปด้วยความประหลาดใจ ไม่ใช่ว่าเมสันลาออกหลังจากที่ตระกูลของเธอล้มสลายไปแล้วหรอกเหรอ แล้วทำไมเมสันยังอยู่ที่นี่ล่ะ?

"คุณหนูคะ เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าคุณหนูไม่สบาย?"เมสันเอ่ยถามอย่างร้อนรนใจ

แล้วปกติเมสันจะเรียกตัวของเธอว่าท่านหญิงด้วยแต่ก็จะมีแค่ช่วงที่เราเด็กๆ ที่เมสันเรียกเราว่าคุณหนูตอนตัวของเธออายุ12ปี

แต่พอตัวเธออายุเกินไปกว่านั้นเมสันก็เปลี่ยนศัพท์นาม

หรือว่า...

โรสทรีตรีบวิ่งไปทางกระจกทันทีเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ เธอหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นตะลึงกับสิ่งที่มหัศจรรย์นี้

ถึงแม้โลกใบนี้จะมีเวทมนตร์ก็ตามที แต่ว่าการได้ย้อนเวลามามันก็น่าเหลือเชื่อไปหน่อยไม่ใช่เหรอ

แล้วตอนนี้เธอก็อยู่ได้12ปี และอีกไม่นานก็จะเป็นวันเกิดของเธอ ซึ่งเมื่อถึงตอนนั้นเองก็จะเป็นการจับเธอหมั้นหมายกับองค์รัชทายาท

โรสทรีตใช้มือเล็กๆ ของเธอคํ้ายันกับโต๊ะเครื่องแป้งเอาไว้ พลางใช้ความคิดเพื่อจะหลีกเลี่ยงปัญหาต่างๆ ที่จะตามมา

และแผนการแก้แค้นของเธอต่อจากนี้

"คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่ไหมค่ะ?"

เมสันเธอเห็นท่าทีของคุณหนูผู้ที่เธอนั้นรับใช้อยู่เกิดการกระวนกระวายใจขึ้นมา คุณหนูของเธออาจจะปวดหรืออาจจะไม่พอใจอะไรบางอย่างก็เป็นได้

"ไม่หรอก... ไม่มีอะไร เมสันเตรียมชุดให้ฉันที่สิ ได้เวลาทานมื้อเช้าแล้ว ถ้าไปสายเดี๋ยวท่านพ่อจะดุเอาเสียเปล่า"

โรสทรีตยิ้มออกมาด้วยอารมณ์สมสุข เพราะว่าได้ยืนยันแล้วว่าตนเองได้ย้อนเวลากลับมาในอดีตจริงๆ

แล้วต่อจากนี้ไปเธอก็จะเริ่มจัดการกับพวกที่มันทรยศหักหลังตระกูลของเธอทีละคนและจะให้พวกมันได้ทรมานไปเรื่อยๆ ไม่ยอมให้พวกมันเหล่านั้นได้ตายง่ายๆหรอก

และแผนการของเธอก็จะเริ่มตั้งแต่ตอนนี้ด้วย

ส่วนคนผู้แรกที่จะได้รับการลิ้มรสความแค้นของเธอก็คือ

ทางญาติห่างๆ ของท่านแม่อย่างไรเล่า

แกรนเซียร์ แฮมเธอร์ หญิงหม้ายเพราะเสียสามีและลูกไปท่านแม่ของเธอเห็นแล้วสงสารจับใจเลยรับมาอยู่ด้วยกันที่อาณาเขตของท่านพ่อ

แกรนเซียร์เป็นคนที่มาคอยทำให้ความสัมพันธ์ของท่านพ่อและท่านแม่ต้องระหองระแหงกันอยู่บ่อยครั้งเพราะคอยเป่าหูท่านแม่อยู่ตลอดเวลา

ไม่พอยังจะอ่อยท่านพ่อของเธอและยังลามไปถึงพี่ชายของเธออีกด้วย ซึ่งพวกท่านก็ไม่หลงกลและยังถอยห่างจากแกรนเซียร์อีกด้วย

เมื่อตอนนั้นเธอยังไม่ประสีประสาอะไรเลยไม่รู้เรื่องแต่ตอนนี้เธอเข้าใจหมดทุกอย่างแล้วว่าแกรนเซียร์ต้องการอะไร

เพราะฉะนั้นเธอเลยต้องขัดขวาง ต้องทำทุกวิธีทางเพื่อที่จะไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปให้ได้

โรสทรีตเดินเข้าไปยังห้องอาหารด้วยกิริยาท่าทางนิ่งสงบและมั่นคง และหันไปมองทางแกรนเซียร์ด้วยสายตาประเมิน

เธอย่อตัวและทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้มอันสดใส

"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ พอดีว่าหนูตื่นสายนิดหน่อย"

เธอเดินไปทางเก้าอี้ระหว่างพี่ชายคนโตอย่างโนอาห์และพี่ชายคนรองอย่างโจชัว พี่ชายทั้งอสงต่างพากันยิ้มให้เธอก่อนจะเอ่ยทักทายกัน

"โรสทำไมวันนี้ตื่นสายล่ะ ไม่สบายหรือเปล่า?"

โนอาห์ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเขานั้นรักและหวงแหนน้องสาวคนนี้เป็นอย่างมาก

และก็ไม่ต้องอะไรกับพี่คนรองอย่างโจชัวที่ใช้หลังมือสัมผัสกับบริเวณหน้าผากของเธอพร้อมกับจับใบหน้าของเธอหันซ้ายทีขวาที

"อืมม~ ไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหม?"

โรสทรีตยิ้มให้และตอบกลับไป

"หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่รู้สึกเพลียๆเท่านั้นเอง"

"หนูโรสไม่เป็นอะไรแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราเริ่มทานกันเลยไหมคะ"เป็นแกรนเซียร์ที่เอ่ยขัดกานสนทนาระหว่างครอบครัวอย่างไร้มารยาท

และเป็นไปอย่างตามที่โรสทรีตเธอคาดเอาไว้แกรนเซียร์ที่ชอบทำตัวเหมือนกับตนเองเป็นดัชเชส นั้นมันน่ารำคาญตาของเธอเสียจริง

"อ่า.. นั่นสินะ ตอนนี้ก็สายมากแล้วล่ะ"ดัชเชสอย่างมากาเร็ตเอ่ยออกมาเพราะไม่อยากจะทำให้บรรยากาศโดยรอบมันน่าอึดอัดใจไปมากกว่านี้

และแล้วมื้ออาหารยามเช้าก็เริ่มขึ้น แกรนเซียร์ที่นั่งทานอาหารเช้าอย่างเสียงดัง

เสียงช่อนกระทบกับจานบ้างแหละหรือจะเป็นการกินที่มูมมามบ้างแหละ

มันเลยทำให้ท่านพ่อและคนอื่นๆ เริ่มแสดงสีหน้าออกมาอย่างชัดเจน ไม่เว้นแม้แต่ข้ารับใช้ที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ตาม

"ฉันขอตัวก่อน"ดยุคเบอร์เรลเช็ดปากและยืนตัวตรงก่อนจะเดินออกไปจากห้องอาหาร

"ผมก็ด้วย"

"ผมอิ่มแล้วครับ"

ทั้งพี่ชายทั้งสองของโรสทรีเองก็เอือมระอาต่อพฤติกรรมเหล่านี้ของผู้เป็นญาติด้วยเช่นกัน

ไม่มีความเกรงใจไม่มีแม้แต่มารยาทเป็นถึงอดีตเคาน์เตส

และแล้วก็จบลงด้วยความอึดอัดอย่างเช่นเดิม ท่านแม่ได้แต่กุมขมับทำอะไรไม่ถูกกลัวลูกกับสามีจะโกรธเธอ

และเป็นทางโรสทรีตเองที่เข้าไปปลอบใจ

"ไม่เป็นไรนะคะท่านแม่ ท่านพ่อกับพี่ๆไม่ได้โกรธหรือเคืองอะไรท่านแม่หรอกค่ะ"

เธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์และหันไปมองทางแกรนเซียร์ก่อนจะยิ้มออกมา

"ท่านน้าคะ หนูอยากจะใช้เวลากับท่านน้าน่ะค่ะ"

แกรนเซียร์มองมาทางโรสทรีตด้วยสายตาที่ได้ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เสียเท่าไหร่แต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นยิ้มและเล่นไปตามนํ้า

'เอาเถอะ ยังไงซะถ้าฉันจัดการแม่กับลูกสาวมันได้ล่ะก็ ต่อไปฉันก็คงจะได้เป็นดัชเชสแห่งเบอร์เรลแทน' แกรนเซียร์นึกในใจ

"อ่า นั่นสินะ แมรี่แอนด์ก็ไปด้วยกันสิ"แกรนเซียร์พูดโน้มน้าวให้สองแม่ลูกไปปิกนิกกันที่ทางสวนหลังคฤหาสน์ตระกูลเบอร์เรล

โรสทรีตเธอยอมรับเลยว่าแกรนเซียร์นั้นเป็นคนช่างสังเกตแต่ก็นะ

ท่านน้าของเธอคนนี้ไม่ค่อยจะฉลาดและมีสมองเสียเท่าไหร่

"ได้สิ นานแล้วเหมือนกันนะที่เราไม่ได้ไปปิกนิกด้วยกันน่ะแกรนเซียร์"ดัชเชสผู้แสนดีส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้

"ถ้าอย่างนั้นกำหนดการก็เป็นอีก2วันนะ ฉันรอแทบไม่ไหวเลยที่จะได้ใช้เวลาแสนวิเศษกับพวกเธอแบบสาวๆ"เมื่อว่าจบแกรนเซียร์ก็หันหลังและเดินจากไป พลางยิ้มลับหลังสองแม่ลูกและคิดเกี่ยวกับแผนการต่างๆนาๆ

ส่วนทางโรสทรีตนั้นมีเหรอจะยอมให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นซํ้าซ้อน ถึงในชีวิตก่อนหน้านั้นเธอกับแม่จะไม่ได้ตายแต่ท่านแม่ก็เสียขวัญเป็นอย่างมาก

และมีหรือที่ผู้หญิงร้ายกาจอย่างแกรนเซียร์จะใช้วิธีดาดดื่นแบบนี้

เพราะฉะนั้นโรสทรีตเลยเตรียมแผนการที่จะกำจัดแกรนเซียร์ให้ออกจากตระกูลและไม่มีหน้าเข้าสังคมชนชั้นสูงได้อีกต่อไป