บทที่ 3 — เงามืดในใจ —

ยามค่ำคืน ในห้องพักของคิริว

เสียงฝนโปรยปรายกระทบหน้าต่างเป็นจังหวะ เสียงลมพัดไหวแผ่วเบา ท้องฟ้ายามราตรียังคงเต็มไปด้วยดวงดาว แต่มันดูห่างไกลจนเหมือนฝัน

คิริวนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน แสงจากโคมไฟสาดส่องลงบนกระดาษเปล่า มือของเขากำปากกาแน่น แต่ไม่สามารถขยับมันไปไหนได้

— เขาเขียนอะไรไม่ออก

มันเป็นแบบนี้มาหลายคืนแล้ว

— เพราะอะไร?

สายตาของเขาเหลือบไปมองโซฟาตรงมุมห้อง ร่างของ อาเรีย ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เธอหลับตาพริ้ม ร่างกายของเธอดูอ่อนโยนราวกับแสงดาวจางๆ ที่เลือนหายไปกับสายลม

ตั้งแต่วันที่เธอเข้ามาในชีวิตของเขา ทุกอย่างก็ดูจะวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ

และที่แย่กว่านั้น—

— เขาเริ่มชินกับการที่เธออยู่ตรงนี้

"ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ..." คิริวพึมพำเบาๆ ก่อนจะหลับตา

---

เช้าวันรุ่งขึ้น

แสงแดดลอดผ่านม่านบาง คิริวลืมตาขึ้นด้วยความมึนงง

สิ่งแรกที่เขาเห็นคือ... ดวงตาสีฟ้าใสที่จ้องมองเขาอยู่ใกล้ๆ

“!!!”

“เจ้าไม่ตื่นสักที ข้าเลยมองดูเจ้าไปเรื่อยๆ” อาเรียพูดเสียงใส พลางยิ้มอย่างไร้เดียงสา

คิริวสะดุ้ง รีบเด้งตัวลุกขึ้นทันที “เธอจะบ้าเหรอ! ใครให้มายืนจ้องหน้าคนอื่นแบบนี้!?”

อาเรียหัวเราะเบาๆ “ก็เจ้าดูน่าสนใจ”

“นี่มันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะ!”

เขายกมือขึ้นเสยผม พลางพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

"ผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่?"

---

วันที่แสนวุ่นวาย

หลังจากที่คิริวสงบสติอารมณ์ได้ เขาก็เตรียมตัวออกไปทำงาน เขาเป็นนักเขียนอิสระ แต่บางครั้งก็ต้องไปพบสำนักพิมพ์เพื่อพูดคุยเรื่องต้นฉบับ

“วันนี้เจ้าจะไปที่ไหนหรือ?” อาเรียถามขณะมองเขาสวมเสื้อแจ็คเก็ต

“ไปสำนักพิมพ์”

“ข้าไปด้วยได้ไหม?”

“ไม่ได้”

“ทำไมล่ะ?”

“เพราะมันไม่ใช่ที่ที่เธอควรไป”

อาเรียเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะกอดอก “ข้าจะไม่ก่อเรื่อง”

“เธอเป็นตัวก่อเรื่องโดยธรรมชาติอยู่แล้ว”

อาเรียทำหน้ามุ่ย “ข้าไม่ใช่เด็กนะ”

คิริวถอนหายใจ ก่อนจะตอบกลับเสียงเรียบ “โอเค งั้นลองให้ฉันอยู่เงียบๆ สักวันได้ไหม?”

อาเรียชะงัก ก่อนจะเงียบไปพักหนึ่ง แล้วพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้

“ก็ได้...”

---

ระหว่างการประชุมที่สำนักพิมพ์

คิริวเดินเข้าไปในอาคารสูง พร้อมกับแฟ้มต้นฉบับที่ยังไม่เสร็จของเขา ในห้องประชุม เขาพบกับบรรณาธิการที่ดูเคร่งเครียด

“คิริว นายหายไปหลายวันเลยนะ ต้นฉบับถึงไหนแล้ว?”

“...ยังไม่คืบหน้ามาก”

“อีกแล้วเหรอ?” บรรณาธิการขมวดคิ้ว “นายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เกิดอะไรขึ้น?”

คิริวนิ่งไปครู่หนึ่ง

— เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?

ตั้งแต่ที่ เธอ ปรากฏตัว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขาไม่มีสมาธิเขียนงานเหมือนแต่ก่อน หัวใจของเขาว้าวุ่นไปหมด

— แค่ผู้หญิงคนเดียว ทำให้ฉันเสียสมาธิได้ขนาดนี้เลยเหรอ?

---

ในขณะเดียวกัน ที่อพาร์ตเมนต์ของคิริว

อาเรียเดินวนไปมาในห้อง เธอรู้สึกแปลกๆ

— ทำไมข้ารู้สึกไม่สบายใจแบบนี้?

ตั้งแต่ที่เธอมาอยู่ที่นี่ เธอเริ่มเรียนรู้ความรู้สึกของมนุษย์หลายอย่าง แต่วันนี้เป็นวันแรกที่เธอได้อยู่คนเดียว และเธอไม่ชอบมันเลย

"ข้า... กำลังรอเขาอยู่เหรอ?"

---

เหตุการณ์ไม่คาดฝัน

หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมง คิริวกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ของเขา แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไป—

เขาเห็นอาเรียนั่งกอดเข่าบนโซฟา ดวงตาของเธอมีแววเศร้าสร้อยจางๆ

"เกิดอะไรขึ้น?" คิริวถามด้วยน้ำเสียงสงสัย

อาเรียเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะส่ายหัว "ข้าแค่... รู้สึกแปลกๆ"

"แปลกยังไง?"

เธอลังเลไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเบาๆ "ข้าไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน"

คิริวนั่งลงข้างๆ เธอ "หมายถึงอะไร?"

อาเรียก้มหน้ามองมือของตัวเอง "ข้าไม่เคย... คิดถึง ใครมาก่อน"

คิริวชะงักไปเล็กน้อย "คิดถึง?"

อาเรียพยักหน้า "วันนี้เป็นวันแรกที่ข้าอยู่คนเดียว และข้าก็รู้สึกเหมือน... มีบางอย่างขาดหายไป"

หัวใจของคิริวเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย

— นี่มันไม่ใช่เรื่องดีเลย...

"บางทีเธอแค่ยังไม่คุ้นชินกับโลกมนุษย์ก็ได้" เขาพยายามหาคำตอบที่เป็นเหตุเป็นผลที่สุด

แต่ในใจลึกๆ เขารู้ว่า... มันไม่ใช่แค่นั้น

---

ค่ำคืนนั้น ดวงดาวส่องประกายอยู่บนท้องฟ้า

อาเรียนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้ากว้าง ดวงตาของเธอเปล่งประกายจางๆ

"เจ้าเคยรู้สึกไหม..." เธอพูดขึ้นเบาๆ "ว่ามีบางสิ่งที่เจ้าควรจำได้ แต่เจ้ากลับลืมมันไป?"

คิริวหันมามองเธอ เขารู้สึกว่าคำพูดของเธอ... มันช่างใกล้เคียงกับความรู้สึกในใจของเขาเหลือเกิน

เขาเองก็มี เงามืดในใจ ที่ไม่เคยเข้าใจ

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือ—

ความรู้สึกของเขากับเธอ... อาจมีเบื้องลึกที่ซ่อนอยู่มากกว่านั้น

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***