บทที่ 2 — เทพธิดาผู้บุกรุก —

กลางดึกในเมืองเงียบสงบ คิริวเดินกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ของเขาพร้อมกับ หญิงสาวแปลกหน้า ที่อ้างตัวว่าเป็น เทพธิดาแห่งดวงดาว

— "ฉันพาเธอมาที่นี่เพราะช่วยไม่ได้ แต่แค่คืนนี้เท่านั้น"

เขาเตือนตัวเองแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา

คิริวเป็นคนไม่ชอบความวุ่นวาย และไม่เคยคิดจะยุ่งเกี่ยวกับใคร นับตั้งแต่ที่เขาใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมาหลายปี เขาเคยช่วยแมวจรจัด แต่ไม่เคยช่วย ผู้หญิงแปลกหน้าในป่าลึก แบบนี้มาก่อน

และเธอ... ก็ดูไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไปเลยสักนิด

---

ภายในอพาร์ตเมนต์ของคิริว

คิริวอาศัยอยู่ในห้องเล็กๆ ขนาดพอดีตัว มีโต๊ะทำงานที่วางกองหนังสือและต้นฉบับที่ยังไม่เสร็จ ฝุ่นจับเล็กน้อย บ่งบอกว่าเจ้าของแทบไม่ได้แตะมันมานานแล้ว

อาเรียเดินเข้ามาในห้อง ดวงตาสีฟ้าของเธอกวาดมองไปรอบๆ อย่างสนอกสนใจ

"มนุษย์ใช้ชีวิตกันแบบนี้เองหรือ..."

เธอเดินเข้าไปใกล้หน้าต่าง ยกมือขึ้นสัมผัสกระจก มองออกไปยังเมืองที่เต็มไปด้วยแสงไฟ

"โลกของมนุษย์... สวยกว่าที่คิด"

"เธอจะนอนตรงไหนก็เลือกเอา แต่ช่วยอย่าทำอะไรแปลกๆ" คิริวพูดเสียงห้วน พลางเดินไปหยิบผ้าห่มมาวางบนโซฟา

อาเรียหันกลับมาแล้วกะพริบตา "เจ้าจะให้ข้านอนที่นี่หรือ?"

"แล้วเธอจะไปไหนได้อีกล่ะ?"

อาเรียนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มบางๆ "ขอบใจเจ้ามาก"

เธอเดินไปนั่งบนโซฟา ท่าทางผ่อนคลายราวกับที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง

คิริวขมวดคิ้ว มองเธอด้วยความรู้สึกแปลกๆ

"ทำไมเธอดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย?"

— ผู้หญิงคนนี้น่าสงสัยเกินไป

---

กลางดึก คิริวนอนไม่หลับ

เขาพลิกตัวไปมา ก่อนจะเหลือบมองไปที่โซฟา หญิงสาวคนนั้นยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แสงจันทร์ส่องกระทบใบหน้าของเธอ ทำให้เธอดูราวกับเป็นภาพวาดจากเทพนิยาย

คิริวลอบถอนหายใจ

"ฉันคงฝันไปจริงๆ"

เขาคิดแบบนั้น ก่อนจะหลับตาลง พยายามไม่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้

---

เช้าวันรุ่งขึ้น

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่าง คิริวลุกขึ้นมาขยี้ตา พลางบิดขี้เกียจ

— เมื่อคืนเป็นแค่ความฝันหรือเปล่า?

แต่เมื่อเขาหันไปมองโซฟา หญิงสาวคนนั้นก็ยังอยู่ที่เดิม กำลังจ้องมาที่เขาด้วยดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย

คิริวสะดุ้งเล็กน้อย "เธอยังอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอ?"

"แน่นอน ข้าไม่มีที่ไป" อาเรียตอบกลับอย่างไร้เดียงสา

"..."

คิริวถอนหายใจหนักๆ เขายังคิดไม่ออกว่าควรจะจัดการเรื่องนี้ยังไงดี

"เธอจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ตลอดไปนะ"

"ข้าจะอยู่จนกว่าจะหาทางกลับไปได้"

"แล้วมันต้องใช้เวลานานแค่ไหน?"

อาเรียเงียบไป ก่อนจะพูดเบาๆ "ข้าเองก็ไม่รู้..."

คิริวพ่นลมหายใจแรงกว่าเดิม "ให้ตายสิ!"

— นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

เขาไม่อยากมีปัญหา แต่ตอนนี้ปัญหา เดินเข้ามาในบ้านของเขาเอง

---

อาเรียสำรวจโลกของมนุษย์

หลังจากเถียงกันเล็กน้อย คิริวก็ตัดสินใจออกไปข้างนอกเพราะมีงานต้องทำ อาเรียตื่นเต้นกับทุกสิ่งรอบตัว เธอมองถนน มองตึก มองร้านค้าอย่างสนอกสนใจ

"เจ้าบอกว่าโลกมนุษย์ไม่มีปาฏิหาริย์ แต่ดูสิ ทุกอย่างมีชีวิตชีวา"

คิริวถอนหายใจ "นั่นไม่เรียกว่าปาฏิหาริย์ มันคือความเป็นจริง"

อาเรียหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปสนใจเด็กน้อยที่กำลังเล่นฟองสบู่ข้างทาง ดวงตาของเธอเปล่งประกายเมื่อเห็นฟองสบู่ลอยขึ้นไปบนฟ้า

"สวยจัง"

คิริวเหลือบมองเธอเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงตื่นเต้นกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

---

ขณะที่ทั้งสองเดินอยู่ จู่ๆ อาเรียก็รู้สึกว่าพลังของเธอกำลังลดลง ดวงตาของเธอพร่าเลือน ขาเริ่มอ่อนแรง

"พลังของข้ากำลัง... หายไป?"

เธอหยุดเดินกะทันหัน

"เป็นอะไรไป?" คิริวหันมามองด้วยความเป็นห่วง

อาเรียเม้มปากแน่น ก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน "ข้าแค่เหนื่อยนิดหน่อย"

แต่คิริวสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย

เขาขมวดคิ้ว "เธอไม่ไหวก็บอกมาเถอะ"

อาเรียลังเล ก่อนจะพยักหน้า "ข้าคงต้องพักสักหน่อย..."

คิริวพยักหน้าก่อนจะพาเธอไปนั่งที่ม้านั่งในสวนใกล้ๆ

---

"ดูเหมือนเธอจะอยู่ในโลกนี้ได้นานไม่มากนัก"

"ข้าก็พอจะเดาได้"

อาเรียมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าร่างกายของเธอกำลัง อ่อนแอลง เมื่ออยู่ในโลกมนุษย์นานเกินไป

คิริวถอนหายใจ "เธอต้องหาทางกลับไปให้เร็วที่สุด"

"ข้า... คงต้องหาทางให้ได้เร็วๆ นี้"

แต่ในใจลึกๆ อาเรียรู้ดีว่า—

"ข้าไม่อยากกลับไป..."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***