บทที่ 1 — แสงดาวที่ร่วงหล่น —

"ตูม!!!"

เสียงกระแทกดังสนั่นกลางป่าลึก ผืนดินสะเทือนเลื่อนลั่น นกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้พากันบินหนีไปด้วยความแตกตื่น ท่ามกลางกลุ่มควันและละอองแสงที่ลอยอ้อยอิ่งในอากาศ มีร่างหนึ่งนอนอยู่กลางแอ่งดินที่พังทลาย

ร่างของหญิงสาวในอาภรณ์สีขาวฟ้า เส้นผมยาวสีเงินเรืองรองเปล่งประกายราวกับหมู่ดาว สะท้อนแสงจันทร์ที่ส่องลงมาจากเบื้องบน

อาเรียลืมตาขึ้น ดวงตาสีฟ้าของนางสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกถึงความหนักอึ้งของร่างกาย ความรู้สึกนี้... ไม่เหมือนบนสวรรค์

"ที่นี่... โลกมนุษย์งั้นเหรอ?"

ลมเย็นพัดผ่านพงหญ้าเสียงซ่าๆ อาเรียยันตัวขึ้นจากพื้นอย่างเชื่องช้า ดวงดาวบนอาภรณ์ของนางยังคงเปล่งประกายระยิบระยับ แต่พลังของนาง... อ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด

"ข้า... ถูกส่งมาที่นี่จริงๆ สินะ"

แม้นางจะยังไม่เข้าใจเหตุผล แต่สิ่งเดียวที่แน่นอนในตอนนี้คือ—นางตกลงมายังโลกมนุษย์แล้ว และไม่อาจย้อนกลับไปได้

---

อีกด้านหนึ่งของเมือง...

กลางคืนอันเงียบสงบถูกแทรกด้วยเสียงฝีเท้าบนถนนหิน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีดำเดินทอดน่องอย่างไร้จุดหมาย ท่ามกลางแสงไฟจากโคมถนนที่ส่องแสงริบหรี่ สายลมเย็นพัดโชย ทำให้เส้นผมสีดำของเขาปลิวไหว

"ดาวตกงั้นเหรอ?"

เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ภาพของแสงสีเงินที่ลากยาวไปทั่วฟ้าสะท้อนในดวงตาของเขา ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

"ก็คงแค่ปรากฏการณ์ธรรมชาติ..."

เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวกลับเพื่อเดินไปยังอพาร์ตเมนต์ที่อยู่ไม่ไกล

ชายหนุ่มผู้นี้คือ คิริว นักเขียนหนุ่มผู้ใช้ชีวิตโดดเดี่ยว แม้เขาจะเคยมีชื่อเสียงจากผลงานวรรณกรรมที่งดงาม แต่เวลานี้แรงบันดาลใจของเขาได้เหือดหายไปนานแล้ว

"เรื่องปาฏิหาริย์อะไรนั่น... ไม่มีจริงหรอก"

เขาคิดเช่นนั้นมาโดยตลอด

---

กลางป่าลึก

อาเรียพยายามก้าวเดินไปข้างหน้า ร่างกายของนางเบากว่ามนุษย์ทั่วไปเล็กน้อย แต่ตอนนี้ขาของนางกลับรู้สึกหนักผิดปกติ สายตากวาดมองไปรอบๆ

"โลกมนุษย์... ดูใกล้ชิดกว่าที่ข้าคิด"

บนสวรรค์ นางเคยเห็นโลกใบนี้จากที่สูงเสมอ แต่ตอนนี้ เมื่อได้สัมผัสพื้นดินจริงๆ ทุกสิ่งกลับดูแตกต่าง

"แล้วข้าควรทำอย่างไรต่อไป?"

เสียงของสัตว์ป่าดังขึ้นไม่ไกลจากที่นางยืนอยู่ ลมพัดยอดไม้สั่นไหวเป็นจังหวะ นางไม่รู้จักโลกมนุษย์ดีพอ และตอนนี้ก็ไม่มีพลังมากพอจะเรียกคืนพลังแห่งดวงดาว

ทันใดนั้น—

เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้น!

อาเรียสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางของเสียง ก่อนจะเห็นเงาของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตรงมา

"มนุษย์?"

---

คิริวหยุดเดินทันทีเมื่อเห็นเงาของใครบางคนยืนอยู่กลางป่า

"ใครน่ะ?"

เสียงของเขาทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยความระแวดระวัง แสงจันทร์ส่องให้เห็นร่างของหญิงสาวในชุดสีขาวฟ้า เส้นผมสีเงินยาวปลิวไหวตามสายลม ดวงตาสีฟ้าของนางเป็นประกายระยิบระยับอย่างประหลาด

"...สวย"

เขาเผลอคิดขึ้นมาในเสี้ยววินาที แต่ก็รีบสะบัดความคิดนั้นทิ้งไป

"เธอเป็นใคร?"

หญิงสาวตรงหน้ามองเขาด้วยสายตาสงบนิ่ง ก่อนจะเอียงศีรษะเล็กน้อย ราวกับกำลังประมวลผลคำถาม

"ข้า..." นางเอ่ยเสียงเบา "ข้าคือ... อาเรีย"

คิริวมองนางด้วยความสงสัย

"แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่? กลางป่ามืดๆ แบบนี้..."

อาเรียนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบอย่างจริงจัง

"ข้าตกลงมาจากฟากฟ้า"

"...หะ?"

"ข้าคือเทพธิดาแห่งดวงดาว ถูกส่งมายังโลกมนุษย์"

คิริวขมวดคิ้ว มือข้างหนึ่งยกขึ้นกอดอก

"คนบ้าเร่ร่อนงั้นเหรอ?"

เขากวาดตามองนางอีกครั้ง อาภรณ์สีขาวฟ้าที่นางสวมดูหรูหราเกินกว่าที่ใครจะหาได้ง่ายๆ บนโลกนี้ ผมสีเงินก็ดูเหมือนจะเปล่งประกายเล็กน้อย และดวงตาสีฟ้านั่น...

ไม่ว่าเขาจะจินตนาการอย่างไร มันก็ดูไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไปเลย

"...เธอพูดจริง?"

อาเรียพยักหน้า ดวงตาของนางสะท้อนแสงจันทร์อย่างสวยงาม

"แล้วเธอจะให้ฉันเชื่อยังไง?"

"ข้าจะพิสูจน์ให้ดู"

พูดจบ อาเรียก็ยกมือขึ้น ละอองแสงสีเงินค่อยๆ ก่อตัวขึ้นรอบปลายนิ้วของนาง แสงเหล่านั้นลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนจะกลายเป็นดาวเล็กๆ ที่เปล่งประกายกลางอากาศ

คิริวเบิกตากว้าง

"นี่มัน..."

นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา ไม่ใช่กลลวง และไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้

"เห็นหรือยัง?" อาเรียเอียงศีรษะ "ข้าพูดจริง"

คิริวเงียบไปอึดใจใหญ่ เขาไม่ได้เป็นคนเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติได้ง่ายๆ แต่สิ่งที่เห็นกับตาตอนนี้... มันทำให้เขาสงสัย

เขาเม้มปากแน่น ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา