บทที่ 5 - การกลับคืน

----

สุดท้ายแล้ว ไม่มีเด็กหนุ่มทั้ง 11 คนผ่านการทดสอบ มีเพียงเด็กสาวคนหนึ่งที่ไปได้ไกลเท่ากับหวังหลิน (王林)

วันนั้น เด็กหนุ่มทุกคนที่สอบไม่ผ่านถูกส่งกลับลงไปที่ตีนเขา ศิษย์ของสำนักเหิงเยว่ (恒业) พาพวกเขากลับบ้านทีละคน คนที่มารับหวังหลินกลับบ้านคือเด็กหนุ่มคนเดิมที่พาเขามาที่นี่ พร้อมกับหวังจัว (王浊) และหวังฮ่าว (王浩)

ศิษย์หนุ่มประสานมือและพูดว่า "พี่หวังจัว (王浊) ขอแสดงความยินดีด้วยที่ได้เป็นศิษย์ของอาจารย์อา อนาคตของพี่สดใสแน่นอน"

หวังจัว (王浊) เผยสีหน้าหยิ่งผยองและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "แน่นอนอยู่แล้ว อาจารย์บอกว่าหลังจากข้าจัดการเรื่องทางบ้านเสร็จ เขาจะเริ่มสอนวิชาของผู้ฝึกตนให้ข้า"

หวังฮ่าว (王浩) เงยหน้าขึ้นและพูดแทรก "ข้าไม่ชอบท่าทางหยิ่งยโสของเจ้าเลย ต่อให้เจ้ามีอาจารย์แล้วยังไง ข้าก็จะได้เรียนรู้วิธีหลอมโอสถอมตะเช่นกัน"

หวังจัว (王浊) มองหวังฮ่าว (王浩) อย่างดูแคลนก่อนจะเบนสายตามาที่หวังหลิน (王林) ซึ่งยืนเงียบอยู่ด้านข้าง เขายิ้มเยาะและกล่าว "ไท่จู (太祖) เป็นอย่างไรบ้าง? ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าไม่มีความสามารถ แต่ทั้งเจ้าและบิดาของเจ้ายังดื้อรั้นไม่ยอมเชื่อ ตอนนี้เจ้ารู้ผลแล้วใช่หรือไม่?"

หวังหลิน (王林) เงยหน้าขึ้น มองหวังจัว (王浊) เล็กน้อยก่อนกล่าวด้วยเสียงเรียบว่า "ท่านครับ บิดามารดาข้ากำลังรอข้าที่บ้าน ได้โปรดพาข้ากลับโดยเร็ว"

หวังจัว (王浊) เห็นหวังหลิน (王林) เพิกเฉยต่อเขาก็แค่นเสียงเยาะ "เจ้าคนบ้านนอก เจ้าควรกลับไปเป็นช่างไม้ในหมู่บ้านของเจ้าเหมือนบิดาของเจ้าเถอะ"

ศิษย์ของสำนักเหิงเยว่ (恒业) เพียงยิ้มบาง ๆ โดยไม่กล่าวสิ่งใด เขาสะบัดแขนเสื้อก่อนนำทั้งสามคนหายตัวไปจากภูเขาของสำนักเหิงเยว่ (恒业)

---

เมื่อเทียบกับการเดินทางขึ้นเขาครั้งก่อน อารมณ์ของหวังหลิน (王林) ในขณะนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ก่อนหน้านี้เขาเต็มไปด้วยความหวัง แต่ตอนนี้มีเพียงความสิ้นหวัง

ไม่นานนัก บ้านของตระกูลหวัง (王) ก็ปรากฏขึ้นในสายตา หวังหลิน (王林) ลืมตาขึ้น เขาสามารถมองเห็นได้จากที่ไกล ๆ ว่าบ้านตระกูลหวัง (王) ถูกประดับประดาด้วยแสงไฟและบรรยากาศที่ครึกครื้น มีโต๊ะจัดเลี้ยงมากมายจนแทบจะเต็มลานบ้าน

สมาชิกตระกูลหวัง (王) มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ แม้แต่ผู้ที่ออกไปทำการค้าก็เดินทางกลับมาเพื่อร่วมงานเลี้ยง ทุกคนพูดคุยและดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน

ผู้นำงานเลี้ยงครั้งนี้คือพี่ชายคนโตของหวังเถียนสุ่ย (王天水) น้องชายคนที่สามของเขาก็อยู่ด้วย ญาติพี่น้องล้วนมารวมตัวกันเพื่อแสดงความยินดีแก่กัน

"เสี่ยวเอ้อ (小二) คราวนี้ลูกชายของเจ้าจะต้องได้รับเลือกแน่ ๆ หลังจากนี้เจ้าจะไม่ต้องเป็นช่างไม้อีกต่อไป ใครเห็นเจ้าก็ต้องเรียกว่าผู้อาวุโสแล้วล่ะ!"

"ลาวเอ้อ (老二) ย้อนกลับไป ข้าก็รู้อยู่แล้วว่าชีวิตเจ้าจะต้องไม่ธรรมดา เจ้าทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อไท่จู (太祖) และตอนนี้เขากำลังจะกลายเป็นเซียน บิดาของเขาก็ต้องไม่ธรรมดาเช่นกัน!"

"พี่รอง (二哥) คราวนี้ลูกเจ้าไท่จูกับลูกข้าจะได้รับเลือกทั้งคู่แน่ ๆ พวกเราพี่น้องไม่ได้พบกันมาเป็นสิบปี คืนนี้พวกเราต้องดื่มกันให้เต็มที่!" ชายคนหนึ่งพูดพลางยกแก้วสุราขึ้น

บิดาของหวังหลิน (王林) มองดูญาติพี่น้องที่เคยดูถูกเขา วันนี้พวกเขาล้วนแต่พูดจายกยอเขา ความขมขื่นในใจของเขาถูกกวาดล้างไปหมดสิ้น แต่ถึงกระนั้น เขากลับรู้สึกกดดันอย่างประหลาด

"ไท่จู (太祖) เจ้าจะต้องได้รับเลือก!"

"พี่สะใภ้ (嫂子) คราวนี้การแต่งงานของเจ้ากับพี่รอง (二哥) ถือเป็นโชควาสนาจริง ๆ มีลูกชายอย่างไท่จู (太祖) ใครในละแวกนี้จะไม่รู้จักเจ้า?"

"พี่สะใภ้ (嫂子) ลูกชายของเจ้ามีพรสวรรค์ยิ่งกว่าลูกข้เสียอีก ตั้งแต่ยังเล็กเขาก็ฉลาดนัก"

"พี่สะใภ้ (嫂子) พวกเราแม้จะเป็นญาติห่าง ๆ แต่ก็ยังมีการแต่งงานระหว่างเครือญาติอยู่บ้าง ลูกสาวข้ายังไม่ได้แต่งงาน และอายุพอ ๆ กับไท่จู (太祖) ไท่จู (太祖) เองก็ดูสง่างามนัก ข้าชอบเขามาก ทำไมพวกเราไม่จับคู่แต่งงานกันเลยล่ะ?"

ขณะที่มารดาของหวังหลิน (王林) กำลังถูกกลุ่มสตรีรายล้อมด้วยคำพูดชวนให้จับคู่บุตรสาวของพวกเธอ บิดาของหวังจัว (王浊) กลับนั่งเงียบสงบ สีหน้าแสดงความเฉยชา แต่ภายในใจกลับคาดหวังให้เซียนของสำนักเหิงเยว่ (恒业) ประกาศว่าไท่จู (太祖) ไม่ผ่านการทดสอบ เขาอยากเห็นปฏิกิริยาของพี่ชายรอง

ขณะที่คิดเช่นนั้น เขาหัวเราะเบา ๆ และยกจอกสุราขึ้นดื่มกับญาติที่กำลังชมเชยลูกชายของเขา

งานเลี้ยงเป็นไปอย่างครึกครื้นและเต็มไปด้วยความรื่นเริง

ขณะนั้นเอง ลำแสงหนึ่งพลันปรากฏขึ้นก่อนจะร่อนลงมายังลานบ้าน ภายในลำแสงนั้นปรากฏเงาร่างสี่คน

บริเวณโดยรอบพลันเงียบสนิท ไม่มีใครในตระกูลหวัง (王) กล้าเอ่ยวาจาใด ๆ

ศิษย์สำนักเหิงเยว่ (恒业) กวาดตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจ ในใจนึกย้อนกลับไปถึงวันที่ตนเองได้รับเลือกเข้าสำนัก บรรยากาศแห่งความยินดีในหมู่บ้านของเขาก็ไม่ต่างกันนัก

เขามองไปยังหวังหลิน (王林) ด้วยความเวทนา "เส้นทางที่เขาต้องเดินต่อไปนั้นช่างโหดร้ายนัก..." ศิษย์หนุ่มส่ายศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะจากไปพร้อมกับแสงดาบที่พุ่งขึ้นสู่ฟากฟ้า

"ผู้ฝึกตนต้องละทิ้งกิเลสทางโลก จัดการธุระของเจ้าซะ ข้าจะมารับเจ้าอีกสามวัน" เสียงของเขาดังก้องจากระยะไกล

เมื่อบิดาของหวังจัว (王浊) เห็นเซียนจากไป เขารีบวิ่งเข้าไปหาบุตรชายและถาม "หวังจัว (王浊) เซียนฮุ่ยปิงรับเจ้ามาเป็นศิษย์หรือไม่?"

หวังจัว (王浊) เชิดหน้าตอบด้วยความภาคภูมิ "แน่นอน อาจารย์บอกว่าในสิบปีข้าจะได้เป็นหัวหน้าศิษย์แห่งสำนักเหิงเยว่ (恒业)!"

บิดาของหวังจัว (王浊) ดีใจจนตบไหล่ลูกชายอย่างแรงพลางหัวเราะ "ดี! หวังจัว (王浊) เจ้าจะได้เป็นเซียนในอนาคต! ตระกูลหวัง (王) ของเราจะมีเซียนแล้ว!"

---

(*หมายเหตุ: ไท่จู (太祖), เสี่ยวเอ้อ (小二), ลาวเอ้อ (老二) เป็นชื่อเรียกแบบดั้งเดิมของตัวละคร)

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว