บทที่ 4 — ไร้หัวใจ (无情)

บันไดหินที่ไม่สม่ำเสมอทอดยาวขึ้นไปตามแนวเขาทั้งสองข้าง เพียงแค่ก้าวพลาดเพียงครั้งเดียวก็อาจลื่นล้มและตกลงไปได้

ผ่านไปไม่ถึงครึ่งวัน ขาของ หวังหลิน (王林) รู้สึกราวกับถูกถ่วงด้วยตะกั่ว เขาเหงื่อท่วมตัวและหอบหนัก ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความยากลำบาก ตอนที่มองขึ้นไปจากตีนเขา เส้นทางนี้ไม่ได้ดูยาวมากนัก แต่ตอนนี้มันกลับรู้สึกราวกับไม่มีที่สิ้นสุด หัวใจของหวังหลินจมดิ่งลง เขาไม่อาจห้ามความคิดสิ้นหวังที่เริ่มแทรกซึมเข้ามาได้

เบื้องหน้าของเขามีเด็กหนุ่มร่างกายแข็งแรงกว่าหนึ่งโหลที่กำลังค่อย ๆ ปีนขึ้นไป พวกเขาต่างก็หอบเหนื่อยเช่นกัน แต่จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครยอมแพ้

หวังหลินกัดฟันแน่น เขารู้ว่านี่คือโอกาสสุดท้ายของเขา ความคาดหวังของพ่อแม่ลอยเข้ามาในหัวของเขา และในตอนนั้นเอง เด็กชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขาพลาดลื่นล้ม ร่างของเด็กชายร่วงตกลงไปพร้อมเสียงกรีดร้อง

“ข้ายอมแพ้! ช่วยข้าด้วย!”

ทุกคนหยุดและหันไปมองพร้อมกันทันที และเห็นแสงสีดำวาบผ่านร่างของเด็กชาย ศิษย์ของ สำนักเหิงเยว่ (恒岳派) ปรากฏตัวขึ้นอย่างไร้ที่มา คว้าตัวเด็กชายไว้ได้ก่อนที่เขาจะตกลงไป จากนั้นร่างของพวกเขาก็ค่อย ๆ ลอยลงไปที่ตีนเขา

หวังหลินหน้าซีดเผือดแต่ยังคงเงียบสนิท เขาค่อย ๆ ไต่บันไดขึ้นไปต่อ เวลาดูเหมือนจะเคลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผ่านไปสองวัน เขาเริ่มมองเห็นเงาของเด็กหนุ่มกว่าหนึ่งโหลที่อยู่ข้างหน้าเขา

เขาไม่รู้ว่ามีเพื่อนร่วมชะตากรรมกี่คนที่อาจจะยอมแพ้ แต่สิ่งเดียวที่เขารู้คือเขาห้ามยอมแพ้ ขาของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและบวมเป่ง ทุกก้าวที่เดินไปเขารู้สึกปวดแสบปวดร้อนราวกับถูกไฟเผา แต่เขายังคงกัดฟันไต่ขึ้นไปด้วยมือทั้งสองข้าง

ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าซีดเซียวลอยลงมาตามบันไดจากยอดเขา

“เด็กน้อยเอ๋ย จงมีจิตใจที่แข็งแกร่ง เพราะเส้นทางนี้ไร้ความปรานี แต่ทุกสิ่งที่เจ้าผ่านมานั้นไม่สูญเปล่า ไม่มีอะไรที่สูญเปล่า…”

เขาถอนหายใจยาวขณะที่ลอยผ่านเด็กหนุ่มที่กำลังปีนขึ้นไป

ชายวัยกลางคนลอยผ่านหวังหลินไป เขาเป็นเด็กหนุ่มคนที่หกที่ชายผู้นี้ผ่านร่าง และหวังหลินดูเหมือนจะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในกลุ่ม เสื้อผ้าของเขาเปียกโชกไปด้วยเลือด เขามีบาดแผลทั่วร่าง หัวเข่าและนิ้วเท้าถูกบดขยี้จนแหลกเละ หวังหลินกำลังปีนขึ้นไปด้วยมือทั้งสองข้าง

ชายวัยกลางคนถอนหายใจและเอ่ยถาม

“เด็กน้อย เจ้าชื่อว่าอะไร?”

หวังหลินมองเห็นทุกอย่างพร่ามัว ความคิดเดียวในหัวของเขาคือไปให้ถึงยอดเขาหรือไม่ก็ตาย เขาไม่ได้ยินแม้แต่คำถามของชายผู้นั้น

ชายวัยกลางคนมองลึกเข้าไปในดวงตาของหวังหลิน ลึกลงไปในใจเขารู้สึกประทับใจเล็กน้อย เขาวางมือบนศีรษะของหวังหลินและพูดพึมพำกับตัวเอง

“เด็กคนนี้มีความอดทนที่ยอดเยี่ยม น่าเสียดายที่เขาขาดพรสวรรค์ น่าเสียดายจริง ๆ…”

จากนั้นเขาก็ลอยลงบันไดไป

คืนนั้นมือของหวังหลินเต็มไปด้วยเลือด เขาทิ้งร่องรอยของโลหิตไว้บนบันไดขณะที่ปีนขึ้นไป เขาไม่รู้ว่าทำไมเขายังคงขยับร่างกายได้ แต่บางสิ่งบางอย่างขับเคลื่อนให้เขาไปต่อ แม้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนจะตายได้ทุกเมื่อ

ตะวันขึ้นในวันที่สาม และในที่สุดหวังหลินก็เห็นจุดสิ้นสุดของบันไดในระยะไกล ทว่าทันใดนั้นเอง เสียงอันดังสนั่นก็ดังก้องเข้าไปในหัวใจของเขา

“หมดเวลาแล้ว มีเพียงสามคนที่ผ่านเข้ารอบ ส่วนที่เหลือ… ล้มเหลว!”

หวังหลินหัวเราะขมขื่น เขามองลงไปขณะที่ร่างของเขาค่อย ๆ เอนตัวลงไปบนบันได ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบไป

---

ที่ยอดเขา ชายวัยกลางคนในชุดดำจ้องมองหวังหลินจากระยะไม่ถึง 50 เมตร เขามีสายตาเย็นชาไร้ความปรานี

เหล่าศิษย์ของสำนักเหิงเยว่เริ่มเดินลงมาจากยอดเขา พวกเขาหยุดลงข้าง ๆ เด็กหนุ่มที่หมดสติ และให้พวกเขากินยา

ศิษย์หญิงของสำนักเหิงเยว่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ศิษย์พี่ จากผู้เข้าสอบทั้งหมด 39 คน มี 25 คนที่ยอมแพ้ มีเพียง 3 คนที่ผ่านการทดสอบ และยังมีอีก 11 คนที่ยังไม่ฟื้นตัว”

เธอเองก็เคยผ่านการทดสอบอันโหดร้ายนี้มาเช่นกัน เธออาศัยศิลปะการต่อสู้ที่ฝึกฝนมาตั้งแต่เด็กเพื่อเอาตัวรอด แม้ว่าเวลาจะผ่านไปสิบปี เธอก็ยังไม่อาจกลายเป็นศิษย์แท้จริงได้

ชายวัยกลางคนในชุดดำมองเด็กหนุ่มที่หมดสติ 11 คนด้วยสายตาเย็นชา เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะออกคำสั่ง

“พาสามคนที่ผ่านการทดสอบไปฝึกงานที่เหมาะสม ส่ง 25 คนที่ยอมแพ้กลับบ้าน ส่วนเด็ก 11 คนสุดท้าย รอให้พวกเขาฟื้นตัว แล้วส่งไปที่ ‘เรือนจิตวิญญาณกระบี่ (剑灵堂)’ เพื่อตรวจสอบว่ามีใครที่สามารถเข้ากับจิตวิญญาณกระบี่ได้หรือไม่ หากไม่มีใครผ่าน ก็ส่งพวกเขากลับบ้าน”

หลังจากออกคำสั่งเสร็จ เขาก็จากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเด็กหนุ่มที่ยังหมดสติ

---

สามวันต่อมา ที่ เรือนจิตวิญญาณกระบี่ (剑灵堂)

เด็กหนุ่ม 11 คนยืนเรียงกันด้วยใบหน้าซีดเซียว แม้ว่าบาดแผลภายนอกของหวังหลินจะได้รับการรักษาแล้ว แต่บาดแผลในจิตใจของเขายังคงเปิดกว้าง ความเจ็บปวดจากความล้มเหลวกัดกินจิตใจและร่างกายของเขาไม่หยุด

ชายในชุดขาว ผู้ที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน จ้องมองเด็กหนุ่มทั้ง 11 คนราวกับพวกเขาเป็นมดปลวก

“นี่คือการทดสอบสุดท้าย หากเจ้าสามารถเดินเข้าไปในเรือนได้ เจ้าจะผ่าน”

----

-----

-------

---------

^.^

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***