บทที่ 2: เซียน

บทที่ 2: เซียน

รถม้าพุ่งไปตามเส้นทางเล็ก ๆ อย่างรวดเร็ว ร่างของ หวังหลิน (王林) โยกไหวไปตามพื้นขรุขระ เขากอดห่อผ้าที่อยู่ในอ้อมอก พลางรู้สึกตื่นเต้นและกังวลใจไปพร้อมกัน เขาแบกรับความหวังของพ่อแม่ไว้ในใจ และออกเดินทางจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่เขาอาศัยอยู่มาตลอด 15 ปี

ระยะทางจากที่นี่ไปถึงเมืองไม่ใช่ใกล้ ๆ หลังจากเดินทางมาได้สักพัก หวังหลิน (王林) ก็เผลอหลับไป ไม่รู้ว่านานแค่ไหนก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงแรงสะกิดเบา ๆ เมื่อเขาลืมตาขึ้น ก็พบว่า สี่อา (四叔) ของเขากำลังยิ้มพลางพูดแซวว่า

"เจ้าออกจากบ้านครั้งแรก รู้สึกยังไงบ้างล่ะ เจ้าหนูเถี่ยจู้ (铁柱)?"

หวังหลิน (王林) รู้สึกถึงรถม้าที่หยุดนิ่งไปแล้ว เขายิ้มแห้ง ๆ ตอบไปว่า

"ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกขอรับ แค่มีความกังวลอยู่บ้าง ข้าไม่รู้ว่าตัวเองจะถูกเซียนเลือกหรือไม่..."

สี่อา (四叔) หัวเราะดังลั่น พลางตบไหล่เขาแรง ๆ แล้วพูดว่า

"อย่าคิดมากนัก พักผ่อนให้เต็มที่เถอะ นี่เป็นบ้านของข้า พรุ่งนี้เช้า ข้าจะพาเจ้าไปที่ตระกูลหวัง"

เมื่อหวังหลิน (王林) ลงจากรถม้า ภาพที่เห็นตรงหน้าคือเรือนกระเบื้องขนาดใหญ่ เขาเดินตามสี่อา (四叔) เข้าไปในห้องหนึ่งและนั่งลงบนเตียง แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่สามารถข่มตาหลับได้

ภาพของพ่อแม่ ญาติพี่น้อง และคำพูดของพวกเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัว เขาถอนหายใจเบา ๆ ความมุ่งมั่นที่จะได้เป็นศิษย์ของเซียนยิ่งทวีขึ้น

เมื่อเวลาผ่านไป แสงแรกของวันใหม่เริ่มส่องมา แม้ว่าหวังหลิน (王林) จะนอนไม่ค่อยหลับ แต่จิตใจของเขากลับสดชื่น เขารู้สึกตื่นเต้นและวิตกไปพร้อมกัน

ณ ตระกูลหวัง (王家)

นี่เป็นครั้งแรกที่หวังหลิน (王林) ได้เห็นคฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้ สี่อา (四叔) ของเขาเดินพลางถอนหายใจกล่าวว่า

"เถี่ยจู้ (铁柱) คราวนี้เจ้าต้องทำให้พ่อเจ้าได้เงยหน้าขึ้นมา อย่าทำให้ญาติ ๆ ดูถูกได้ล่ะ"

หวังหลิน (王林) กำมือแน่น พยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น

ในลานกว้างกลางตระกูล ชายชราผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เขาคือพี่ชายของบิดาหวังหลิน (王林) เมื่อเห็นหวังหลิน (王林) เขาเพียงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวเสียงเรียบ

"เถี่ยจู้ (铁柱) อีกไม่นาน เซียนจะมาถึง เจ้าห้ามทำตัวโง่เขลา ให้ทำตาม หวังจั่ว (王卓) ทุกอย่าง เข้าใจหรือไม่!"

น้ำเสียงสุดท้ายของเขาเข้มงวด หวังหลิน (王林) พยักหน้ารับเงียบ ๆ

ขณะที่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เขาก็เห็นเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง หน้าตาคมเข้ม ผิวคล้ำเล็กน้อย และดวงตาดูฉลาดเฉลียว เสื้อของเขาพองขึ้นเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่

เด็กหนุ่มคนนั้นเห็นหวังหลิน (王林) มองมาก็แลบลิ้นทำหน้าทะเล้น ก่อนจะเดินเข้ามาพูด

"เจ้าคือเถี่ยจู้ (铁柱) บุตรชายของท่านอาที่สองใช่ไหม? ข้าชื่อ หวังห่าว (王浩)!"

หวังหลิน (王林) ยิ้มบาง ๆ พยักหน้าให้

การมาถึงของเซียน

ทันใดนั้น เมฆบนฟ้าก็พลิ้วไหว แสงดาบสายหนึ่งพุ่งแหวกอากาศลงมาอย่างรวดเร็ว แสงนั้นสลายไป เผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มชุดขาว ดวงตาของเขาคมกริบ แฝงไว้ด้วยความเย็นชาและสง่างามเกินสามัญ

สายตาของเขากวาดผ่านเด็กทั้งสามคน และหยุดมองไปที่เสื้อพอง ๆ ของหวังห่าว (王浩) ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเย็นชา

"นี่คือสามคนที่ตระกูลหวังเสนอเข้ามางั้นหรือ?"

หวังหลิน (王林) ตัวสั่นเล็กน้อย เขารู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่าง หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและหวาดหวั่น

เด็กหนุ่มอย่างหวังห่าว (王浩) เองก็กำมือแน่น ยืนตัวตรงอย่างมีความหวัง

มีเพียง หวังจั่ว (王卓) เท่านั้นที่ดูไม่สนใจอะไรมากนัก เขามองชายหนุ่มชุดขาวด้วยสายตาดูแคลน และแค่นเสียงในลำคอ

บิดาของหวังจั่ว (王卓) รีบก้าวไปข้างหน้า โค้งคำนับชายหนุ่มชุดขาวด้วยท่าทีเคารพยิ่ง กล่าวว่า

"ท่านเซียน พวกเขาทั้งสามคือลูกหลานของตระกูลหวัง"

ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ใครคือ หวังจั่ว (王卓)?"

ชายชราผู้เป็นพ่อของหวังจั่ว (王卓) เผยรอยยิ้ม รีบจับแขนบุตรชายให้ก้าวไปข้างหน้า

"ท่านเซียน นี่คือบุตรของข้า หวังจั่ว (王卓)!"

ชายหนุ่มชุดขาวจ้องมองหวังจั่ว (王卓) อย่างลึกซึ้ง สีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนกล่าว

"เจ้าเป็นศิษย์ของ อาจารย์เต้าเซวียน (道玄真人) สินะ ดูจากรูปลักษณ์แล้ว ก็สมเป็นคนที่เขาเลือกไว้จริง ๆ"

หวังจั่ว (王卓) ยิ้มเยาะหยันก่อนหันมามองหวังหลิน (王林) และหวังห่าว (王浩) แววตาของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ชายหนุ่มชุดขาวขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนสะบัดแขนเสื้อ และพาทั้งสามลอยขึ้นไปในอากาศ กลายเป็นสายรุ้งหายไปจากลานกว้าง

สี่อา (四叔) มองขึ้นไปบนฟ้า พึมพำเบา ๆ

"เถี่ยจู้ (铁柱) เจ้าต้องได้รับเลือกให้ได้!"

เหินสู่ฟ้า

หวังหลิน (王林) มองไปเบื้องหน้า สิ่งที่เขาเห็นคือสถานที่ราวกับแดนสวรรค์

ตรงหน้าคือ สำนักเหิงเยว่ (恒岳派) หนึ่งในสำนักเซียนของแคว้นจ้าว ที่ครั้งหนึ่งเคยยิ่งใหญ่ถึงขีดสุด!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***