ตอนที่ 5: คำสัญญาใต้แสงดาว

คืนนี้ท้องฟ้ากรุงเทพฯสว่างไสวด้วยแสงไฟจากตึกสูง แต่กลับมีดาวบางดวงที่พอให้เห็นท่ามกลางความวุ่นวาย ฉันกับฝ้ายยืนอยู่บนดาดฟ้าของคาเฟ่เล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในซอยสงบ ฝ้ายชวนฉันมาที่นี่บอกว่าอยากหาที่นั่งดูดาวและพูดคุยกันเงียบๆ

สายลมเย็นพัดผ่าน ผมยาวของฝ้ายพลิ้วไหวไปตามแรงลม เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า ดวงตาเป็นประกาย

“นนท์ เธอว่าดาวที่นี่สู้ดาวต่างจังหวัดได้ไหม?” ฝ้ายถามด้วยรอยยิ้ม

ฉันหัวเราะเบาๆ "สู้ไม่ได้หรอก แต่สำหรับฉัน วันนี้ดาวที่นี่สวยที่สุดแล้ว"

เธอหันมามองฉัน แววตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น "ขอบคุณนะ ที่ยังอยู่ตรงนี้"

---

เรานั่งลงบนเก้าอี้ริมขอบดาดฟ้า ฝ้ายถอนหายใจยาวเหมือนกำลังปลดปล่อยบางสิ่งออกจากหัวใจ

“นนท์...” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว

“ว่าไง?”

“เธอรู้ไหมว่าตอนที่ฉันอยู่ต่างประเทศ ฉันคิดถึงที่นี่มากแค่ไหน”

ฉันนิ่งฟัง เธอยังคงเล่าต่อ

“แต่สิ่งที่ฉันคิดถึงมากที่สุดคือเธอ...” เสียงของฝ้ายเริ่มสั่น "ฉันรู้ว่าฉันทำให้เธอเจ็บมาก แต่ในทุกๆ วัน ฉันอยากกลับมาหาเธอ ฉันแค่กลัวว่าถ้าฉันกลับมาแล้ว เธอจะไม่รอฉันอีก"

ฉันจับมือเธอไว้แน่น "ฉันไม่เคยไปไหนเลยฝ้าย ฉันรอเธอเสมอ"

น้ำตาคลอที่ดวงตาของฝ้าย เธอยิ้มทั้งน้ำตา "ขอบคุณที่เธอไม่เคยลืมฉัน"

---

ลมเย็นพัดผ่านอีกครั้ง ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า

“ฝ้าย...” ฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หืม?”

“ครั้งนี้เรามาสัญญากันเถอะ ว่าจะไม่มีวันปล่อยมือกันอีก”

ฝ้ายพยักหน้า น้ำตายังเอ่อคลอที่ดวงตา "ฉันสัญญา นนท์ ฉันจะไม่หายไปอีก"

เราจับมือกันแน่น ราวกับจะยืนยันคำมั่นสัญญานี้ต่อหน้าดวงดาว

---

เวลาผ่านไปจนลมเริ่มแรงขึ้น ฝ้ายลุกขึ้นยืนแล้วหัวเราะเบาๆ "หนาวจัง ไปหาอะไรอุ่นๆ ดื่มกันไหม?"

“ถ้าเธอชวน ฉันไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว”