ตอนที่ 2: ความทรงจำที่ไม่เคยลบเลือน

เสียงดนตรีแจ๊สเบาๆ ในร้านคาเฟ่ยังคงบรรเลงต่อไป แต่ภายในใจของฉันกลับดังก้องไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ยากจะบรรยาย การปรากฏตัวของฝ้ายเหมือนสายลมที่พัดพาความทรงจำในอดีตกลับมา

“นนท์...” เสียงของฝ้ายทำลายความเงียบที่ปกคลุมระหว่างเรา

“ว่าไง?” ฉันพยายามควบคุมอารมณ์ให้สงบนิ่ง แม้หัวใจจะยังเต้นรัว

“สองปีที่ผ่านมา เธอเป็นยังไงบ้าง?” น้ำเสียงของฝ้ายเจือไปด้วยความกังวล

ฉันหัวเราะเบาๆ แต่แววตาเจ็บปวด "ก็... ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ทำงาน กลับบ้าน วนลูปเดิมๆ"

ฝ้ายก้มหน้าลงเล็กน้อย “ขอโทษนะ... ที่ฉันหายไปแบบนั้น”

"มันผ่านมาแล้ว" ฉันตอบเรียบๆ แม้ความเจ็บปวดจะยังคงอยู่ "แต่บางครั้งฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอจะกลับมาหรือเปล่า"

ฝ้ายเงียบไป ราวกับกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง

---

สองปีที่ไม่มีฝ้าย โลกของฉันเหมือนขาดสีสันไป ความทรงจำเกี่ยวกับเธอยังคงตามหลอกหลอน ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ที่เราเคยไปด้วยกัน เพลงที่เคยฟังด้วยกัน หรือแม้แต่กลิ่นหอมจางๆ ของน้ำหอมที่เธอชอบใช้

ฉันจำได้ดีถึงครั้งสุดท้ายที่เรายืนอยู่ด้วยกันที่สนามบิน ฝ้ายหันมายิ้มให้ฉันก่อนจะเดินผ่านประตูผู้โดยสารขาออกไป

"เดี๋ยวฉันกลับมานะ" นั่นคือคำพูดสุดท้ายของเธอ

แต่เวลาผ่านไปหลายเดือนก็ไม่มีข่าวคราวจากฝ้าย ฉันพยายามติดต่อเธอทุกช่องทาง แต่กลับได้รับความเงียบเป็นคำตอบ

---

“เธอรู้ไหมว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหน?” ฉันเอ่ยออกมาโดยไม่ทันคิด

ฝ้ายเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงเรื่อเหมือนกำลังกลั้นน้ำตา "ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกันนนท์ แต่ตอนนั้นฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ"

ฉันพยายามเข้าใจเธอ แม้จะมีคำถามมากมายที่ยังไม่ได้รับคำตอบ "แล้วตอนนี้ล่ะ เธอมีแผนยังไง?"

ฝ้ายยิ้มบางๆ "ฉันกลับมาแล้ว และฉันอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ที่นี่"

คำพูดนั้นเหมือนปลดปล่อยความหนักอึ้งที่ฉันแบกรับมานาน

---

เวลาผ่านไปจนกระทั่งกาแฟในแก้วของเราหมดลง แต่บทสนทนาระหว่างฉันกับฝ้ายกลับเพิ่งเริ่มต้น

“นนท์ ไปเดินเล่นกันไหม?” ฝ้ายชวนขึ้นอย่างไม่คาดคิด

ฉันพยักหน้า “ได้สิ”

เราเดินออกจากร้านคาเฟ่ไปด้วยกัน สายลมเย็นในยามค่ำคืนพัดผ่าน ท่ามกลางแสงไฟของเมืองกรุงที่ยังคงสว่างไสว ฝ้ายเดินข้างฉัน ใกล้ชิดจนหัวใจของฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

“จำตรงนี้ได้ไหม?” ฝ้ายชี้ไปที่มุมหนึ่งของฟุตบาท

ฉันหัวเราะเบาๆ "จำได้สิ ตอนนั้นเธอลื่นแล้วเกือบล้ม ดีที่ฉันจับไว้ทัน"

ฝ้ายหัวเราะตาม "ใช่ ฉันอายแทบแย่เลย"

ความทรงจำดีๆ ค่อยๆ หวนกลับมา เราเดินผ่านร้านค้าริมทางที่เคยแวะซื้อของด้วยกัน ผ่านซอกซอยที่เคยหลบฝนด้วยกัน

ทุกก้าวที่เดินไปเหมือนกับการเยียวยาบาดแผลในใจของฉัน

---

เราหยุดยืนตรงสะพานลอยที่มองเห็นวิวของแยกราชประสงค์ ฝ้ายยืนมองแสงไฟจากรถยนต์ที่วิ่งไปมา

“นนท์...” เธอพูดขึ้นเบาๆ

“ว่าไง?”

“เธอยังรักฉันอยู่ไหม?” คำถามนั้นทำให้หัวใจฉันเต้นแรง

ฉันหันไปมองฝ้าย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวังและความกลัว

“ฝ้าย... ฉันไม่เคยหยุดรักเธอเลย”

น้ำตาคลอที่ดวงตาของฝ้าย เธอยิ้มทั้งน้ำตา "ขอบคุณนะที่ไม่เคยลืมฉัน"

ฉันจับมือเธอไว้แน่น "ครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหายไปอีก"

---

ในคืนที่กรุงเทพฯมีสายลมเย็นพัดผ่าน หัวใจของฉันกลับรู้สึกอบอุ่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังอีกครั้ง เพราะฝ้ายได้กลับมา และครั้งนี้เราจะเริ่มต้นใหม่ไปด้วยกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***