ตอน : การเสียสละของเธอ

เสียงลมหนาวพัดผ่านเข้ามาในห้องโถงของศาลเจ้าท่ามกลางความเงียบสงบ เสียงนั้นแทรกซึมไปตามผนังไม้เก่าๆ สะท้อนกับบรรยากาศที่แสนเยือกเย็นและห่างไกลจากโลกภายนอก ในห้องนั้นมีแสงเทียนริบหรี่ที่ส่องออกมาจากมุมห้อง ใบหน้าของหญิงสาวที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงนั้นซีดเซียว และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้

เธอคือนายหญิงคนก่อนที่เคยถูกเลือกและส่งไปพิทักษ์ศาลเจ้า เปรียบเสมือนหนึ่งในเงาของมาริในอนาคตที่ต้องเดินตามเส้นทางนี้

เธอชื่อว่า อาโอะ หญิงสาววัย 15 ปีที่ต้องยอมเสียสละเพื่อคำสาปอันน่าสยดสยองนั้น

ในวันนั้น อาโอะยืนอยู่ตรงหน้าศาลเจ้า พร้อมกับการถูกสั่งให้เดินทางไปยังที่ที่เธอไม่เคยรู้จัก ก่อนที่คำสาปจะเริ่มต้น เธอได้มองไปที่บ้านที่เธอจากมา แม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ภาพของพ่อแม่ที่เฝ้ามองด้วยดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้า ทำให้หัวใจของเธอหนักอึ้ง

“ข้าจะต้องจากไปแล้วหรือ?” อาโอะถามเสียงเบา ราวกับถามไปยังลมและท้องฟ้า สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถหาคำตอบที่ต้องการได้

เธอเคยถามคำถามนี้กับตัวเองหลายครั้งในช่วงเวลาที่ผ่านไป แต่ทุกครั้งที่เธอได้ยินคำตอบกลับมา ก็เป็นเพียงเสียงเงียบที่กดทับอยู่ภายในใจ

การเดินทางของเธอเริ่มต้นจากจุดนี้—ศาลเจ้าท่ามกลางป่าใหญ่ มันถูกตั้งอยู่ในที่ที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครผ่านไปมา ชีวิตของเธอและของผู้หญิงคนอื่นที่ถูกส่งไปที่นั่นเหมือนกับการตัดสินที่ไร้ความเห็นใจ ทั้งที่ไม่เคยมีใครถามว่าเธอต้องการหรือไม่

ความรู้สึกของอาโอะในตอนนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่แน่ใจ หัวใจของเธอหนักหน่วงกับการเดินเข้าสู่สถานที่นั้น แต่ความกลัวก็ไม่สามารถทำให้เธอหยุดยืนอยู่ตรงนั้นได้ เมื่อเธอผ่านประตูศาลเจ้ามาแล้ว ทุกสิ่งรอบตัวก็เริ่มเปลี่ยนแปลง

ภายในศาลเจ้าไม่เหมือนที่ไหนที่เธอเคยเห็น มันเต็มไปด้วยมืดมิดจนแทบไม่สามารถมองเห็นสิ่งใด ทุกสิ่งในนั้นดูเหมือนจะหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว บรรยากาศรอบๆ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งเฝ้าจับตามอง

วันแล้ววันเล่าเธออยู่ในสถานที่นั้น—ทั้งร่างกายและจิตใจเริ่มผุพัง ทุกคืนที่ผ่านไป เธอไม่เคยเห็นแสงสว่างจากโลกภายนอกแม้แต่น้อย ในความมืดนั้นมีเพียงเสียงกระซิบของผู้ที่เคยมาและจากไปแล้ว เสียงนั้นดังเข้ามาในหูเธอเป็นระยะ

“เจ้าจะต้องไป…ไม่สามารถหวนกลับได้” เสียงที่แหบแห้ง และเศร้าเสียใจเริ่มเข้ามาในหูอาโอะทุกวัน เหมือนกับการย้ำเตือนถึงชะตากรรมที่เธอไม่อาจหลีกหนี

แต่แล้วในคืนหนึ่ง เธอก็พบตัวเองยืนอยู่ในห้องที่มืดสนิท ไร้ซึ่งทุกสิ่งที่เคยรู้จัก ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ความเจ็บปวดก็ยังคงฝังลึกอยู่ในใจ เสียงกระซิบจากอดีตยังคงดังซ้ำๆ ย้ำเตือนถึงสิ่งที่เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ในที่สุด เธอก็ยอมรับมัน สุดท้ายไม่ว่าจะพยายามหาทางหนีอย่างไร ความจริงที่เธอต้องเผชิญก็คือการต้องสละตัวตนของเธอเพื่อรักษาคำสาปของตระกูล ความทรมานและความโศกเศร้าเริ่มกลืนกินทุกสิ่งที่เคยเป็นตัวตนของเธอ

และนั่นคือการเสียสละ อาโอะยืนนิ่งต่อคำถามนั้น ร่างกายของเธอเหมือนจะหนักอึ้ง แต่ก็ยังยืนอยู่ได้ด้วยแรงที่เหลืออยู่ในตัว ความคิดของเธอกลับไปยังช่วงเวลาเมื่อหลายปีก่อน เมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็กสาวที่ไม่เข้าใจความหมายของคำสาปนั้นมากนัก และไม่เคยรู้ว่าเธอกำลังเดินทางมาถึงจุดนี้

ในช่วงเวลานั้น ทุกสิ่งที่เธอได้รับรู้คือคำสัญญาที่ถูกกำหนดโดยตระกูล เธอไม่เคยมีสิทธิ์ที่จะตั้งคำถามหรือปฏิเสธมัน ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้แต่การมาถึงจุดนี้ที่เธอไม่สามารถย้อนกลับไปได้

การเสียสละไม่ใช่แค่การจากลา แต่เป็นการละทิ้งชีวิตเดิมๆ ที่เธอเคยมี เพื่อกลายเป็นส่วนหนึ่งของวงจรที่ไม่มีวันสิ้นสุด ทุกครั้งที่มีผู้หญิงคนใหม่ถูกส่งไป พวกเธอจะต้องพบกับความมืดมิดและความเหงาที่ไม่มีใครจะเข้าใจได้ แม้แต่คนที่เคยผ่านมันมาก่อน

“ข้ารู้…” อาโอะพูดออกมาเสียงเบา ขณะที่เธอหันไปมองที่เงาของผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ข้างๆ “แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องเป็นเช่นนี้”

หญิงสาวข้างๆ ยิ้มออกมาบางๆ เหมือนเข้าใจในความสับสนของอาโอะ “เราทุกคนไม่ได้เลือกที่เกิด แต่เรามีหน้าที่เลือกวิธีตาย… หรือจะกล่าวอีกอย่างคือการเลือกที่จะยอมรับชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้แล้ว” คำพูดนั้นทำให้อาโอะรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอถูกบีบแน่นขึ้นทุกขณะ

เสียงลมที่พัดผ่านเข้ามาทำให้ทุกสิ่งรอบตัวดูเหมือนจะสั่นไหว ราวกับศาลเจ้านี้กำลังต้อนรับการเสียสละใหม่ๆ ที่จะมาถึง ผู้หญิงทุกคนที่ผ่านไปมาที่นี่ต้องเสียสละตัวเองเพื่อให้คำสาปยังคงอยู่และศาลเจ้าดำเนินตามคำสัญญาที่เคยทำไว้

“เจ้าคิดว่าเจ้าจะรอดหรือ?” เสียงของหญิงสาวดังก้องในหูอาโอะ ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย

อาโอะรู้ดีว่าไม่ว่าเธอจะทำอย่างไร ก็ไม่สามารถหลีกหนีจากชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้แล้วได้ เธอกำลังกลายเป็นส่วนหนึ่งของวงจรแห่งการเสียสละที่ไม่เคยสิ้นสุด และจะยังคงมีคนรุ่นใหม่ๆ ที่ต้องเดินทางมาที่ศาลเจ้านี้ต่อไป

คำพูดของหญิงสาวคนเก่าเริ่มก้องอยู่ในใจของอาโอะ “เราเป็นเพียงเครื่องมือที่ถูกเลือกมาเพื่อเติมเต็มคำสาป… ตราบใดที่คำสาปยังคงอยู่ ทุกคนในตระกูลนี้จะต้องจ่ายราคาด้วยชีวิตเพื่อรักษามันเอาไว้”

การเดินทางของอาโอะเริ่มหนักหน่วงขึ้นทุกขณะ เธอไม่สามารถมองเห็นอนาคตที่ชัดเจนได้ เหมือนโลกทั้งโลกค่อยๆ มืดลงรอบตัวเธอ แม้แต่ภาพของพ่อแม่ที่เคยยืนอยู่ข้างๆ ตอนนี้ก็ไม่สามารถช่วยเธอได้

ในที่สุด อาโอะหันไปมองทางเข้าอีกครั้ง ก่อนที่คำพูดสุดท้ายของหญิงสาวจะตามมา

“เจ้าจะได้เห็นมัน… ความสิ้นหวังที่แท้จริง”

ศาลเจ้าที่เงียบสงบดูเหมือนจะตอบรับคำพูดนั้นด้วยความเงียบอันแปลกประหลาด ยิ่งนานไป ทุกสิ่งก็ยิ่งขยายออกไปในทิศทางที่ไม่มีวันหวนกลับมาได้

อาโอะยืนอยู่ในห้องมืดสนิท ร่างของหญิงสาวที่มองไม่เห็นใบหน้าเต็มไปด้วยความมืดดูเหมือนจะค่อยๆ หายไปจากสายตาเธอ เสียงกระซิบยังคงค้างอยู่ในหู แม้จะพยายามขับไล่ความคิดเหล่านั้นออกไปแต่ก็ไม่สำเร็จ ความรู้สึกอึดอัดและหนาวเหน็บเข้าครอบงำทุกส่วนของร่างกาย

“มันไม่เคยจบ… ไม่มีวันจบ…” อาโอะพึมพำกับตัวเอง มือของเธอยกขึ้นกุมหัว เหมือนกับว่าพยายามจะหลีกหนีจากความคิดที่กัดกินจิตใจของเธอเอง

เธอยังคงยืนอยู่ในศาลเจ้าแห่งนี้ ที่ที่เป็นทั้งบ้านและคุกของเธอ ทุกสิ่งที่เธอเคยรู้สึกไม่เคยมีความหมายอะไรอีกต่อไป ทุกอย่างมันค่อยๆ จางหายไปจนเหลือแต่ความว่างเปล่าและความมืดมิดที่ไร้ซึ่งการตอบกลับ

ความทรมานที่เธอได้รับมันไม่เหมือนกับการบาดเจ็บทางร่างกาย แต่เป็นการเจ็บปวดในจิตใจที่ค่อยๆ สร้างรอยแผลที่ไม่สามารถมองเห็นได้ ทุกๆ วัน ทุกๆ ชั่วโมงที่ผ่านไป ความรู้สึกที่หนักหน่วงกดทับเธอให้ยิ่งจมดิ่งลงไปในห้วงแห่งความเศร้า

วันแล้ววันเล่า เธอใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่นี้เหมือนกับว่าไม่มีสิ

คืนที่เงียบสงบ ร่างของอาโอะยืนอยู่ในห้องลึกสุดของศาลเจ้า ขณะที่สายลมพัดผ่านช่องประตูไม้เก่า เสียงกรอบไม้แตกดังเบาๆ เหมือนจะเป็นเสียงกระซิบจากโลกแห่งอดีต การยืนอยู่ในสถานที่นี้ทำให้เธอรู้สึกถึงความหลอนที่คืบคลานเข้ามาในจิตใจ ลมหายใจของเธอกลายเป็นสิ่งที่อัดอั้น เธอรู้สึกได้ถึงความมืดมิดที่ค่อยๆ กลืนกินทุกสิ่งรอบตัว

หลายปีที่ผ่านมา อาโอะไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นมนุษย์อีกต่อไป เธอเหมือนกับส่วนหนึ่งของวงจรที่ไม่มีวันสิ้นสุด เส้นทางของเธอไม่ได้ถูกกำหนดโดยเธอเอง แต่กลับถูกลากไปตามคำสาปที่มาจากตระกูลของเธอ การถูกเลือกเป็นผู้เสียสละสำหรับศาลเจ้าดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้

เสียงของหญิงสาวที่เคยยืนอยู่ข้างๆ เธอค่อยๆ จางหายไป เหลือแต่เพียงความเงียบที่บีบให้หัวใจของอาโอะรู้สึกหนักหน่วง ความเจ็บปวดในจิตใจที่ถูกสะสมมาเป็นเวลานานทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นอนาคตที่สดใสได้ การเสียสละของเธอเริ่มกลายเป็นความทรมานที่ค่อยๆ กัดกินทั้งจิตใจและร่างกาย

เธอจำได้ดีถึงคำพูดของหญิงสาวที่เคยถูกส่งไปก่อนหน้านี้ ท่ามกลางความมืดมิดนั้น พวกเธอทุกคนถูกตัดสินให้ต้องเผชิญหน้ากับความเหงาและความสิ้นหวังในศาลเจ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด ทุกคนในตระกูลนี้ต่างต้องเสียสละ ไม่ว่าจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม แต่ก็ไม่มีใครที่เคยหลุดพ้นจากคำสาปนี้ได้

“เจ้าก็จะเป็นเช่นนั้น…” คำพูดนั้นดังขึ้นในใจของอาโอะ ขณะที่เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ในความมืด ความเจ็บปวดจากการรู้ว่าตัวเองจะต้องเดินตามเส้นทางเดียวกันกับผู้หญิงเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกบีบให้กลายเป็นสิ่งที่ไม่มีชีวิต

ในห้วงเวลานี้ ความคิดของอาโอะย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่เธอยังเป็นเด็กหญิงคนหนึ่ง ในวันนั้นที่เธอเคยได้ยินคำพูดจากปากของผู้เป็นหัวหน้าตระกูลเกี่ยวกับคำสาปที่ต้องสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น ทุกคำที่พูดออกมาเหมือนกับคำสั่งที่ไม่มีทางเลือก การเสียสละจากรุ่นสู่รุ่นคือสิ่งที่ต้องปฏิบัติตามเพื่อรักษาความเจริญรุ่งเรืองของตระกูล แม้ว่าในใจเธอจะเต็มไปด้วยความสงสัยและความขัดแย้ง แต่สุดท้ายเธอก็รู้ดีว่าไม่มีทางหนี

แม้แต่ในวันที่เธอถูกเลือกให้เป็นผู้สืบทอดรุ่นต่อไป เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องมีการสละชีวิตเช่นนี้ ความทุกข์ทรมานที่เกิดขึ้นจากการสละทิ้งชีวิตเดิมๆ ทำให้เธอรู้สึกว่าทุกสิ่งที่เคยรู้จักมันค่อยๆ จางหายไปจากชีวิตของเธอ เหลือเพียงแค่การต่อสู้กับความคิดภายในจิตใจ ที่ไม่อาจหยุดยั้งได้

อาโอะมองไปที่รูปภาพของหญิงสาวรุ่นก่อนๆ ที่ถูกส่งไปในแต่ละปี บางคนได้หายไปตลอดกาล บางคนกลับมาแล้วไม่มีคำพูดใดที่จะบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอ การสูญเสียเหล่านั้นได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้ที่ไม่มีวันจบสิ้น เธอเคยหวังว่าหากได้หลีกหนีจากความเป็นจริงนี้ คงจะสามารถกลับไปมีชีวิตเหมือนเดิม แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความหวังนั้นเริ่มเลือนหายไป

เธอจำได้ดีถึงวันที่การเสียสละของเธอเริ่มต้นในคืนที่มืดมิด คืนนั้นไม่มีเสียงใดๆ ดังขึ้นในศาลเจ้าที่อัดแน่นไปด้วยความอึดอัด ภายในหัวใจของอาโอะเต็มไปด้วยความกลัวและความหวาดหวั่น ทุกก้าวของเธอในห้องนี้เหมือนการเดินเข้าไปในความมืดที่ไม่รู้ว่าจะพบอะไร การถูกเลือกให้เป็นผู้เสียสละไม่ได้หมายความว่าเธอจะได้พักผ่อน แต่กลับเป็นการเริ่มต้นของความทุกข์ทรมานที่ไม่มีวันสิ้นสุด

“การเสียสละ… ไม่มีวันจบ…” อาโอะพึมพำออกมาอีกครั้ง ขณะที่เธอยังคงยืนนิ่งในห้องที่เงียบสงัด ความคิดของเธอกลับไปยังผู้หญิงหลายๆ คนที่ต้องเผชิญหน้ากับความมืดมิด และความเหงาที่ไม่มีวันจบในศาลเจ้านี้

ทุกคำที่ถูกพูดออกมาเหมือนกับเสียงของอดีตที่ยังคงตามหลอกหลอนอยู่ในทุกๆ ย่างก้าวของเธอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***