ตอนที่5 ยิ้มทีพี่ละลาย

ที่ใต้ถุนของบ้านมีสองเเม่ลูกกำลังเตรียมข้าวของเพื่อที่จะได้ไปใส่บาตรที่วัดเพราะวันนี้เป็นวันพระ

"เเม่จ๊ะ จำปามีเรื่องอยากถามจ๊ะ"จำปาที่ตอนนี้กำลังช่วยจัดของใส่ปิ่นโต

"อะไรรึจำปา"เเม่พรไม่ได้สนใจมากนักเพราะตัวเองยังยุ่งกับพวกกับข้าว

"พอดีว่าเหมือนพ่อครูเขาน่าจะลืมตะกรุดจ๊ะ จำว่าจำปาจะเอาไปคืนพ่อครูจ๊ะเเม่เเล้วจำปาไม่รู้จักบ้านของพ่อครูเเม่ช่วยบอกทางให้จำปาหน่อยได้มั้ยจ๊ะ" จำปาเอ่ยพูดด้วยเสียงนุ่มละมุน

"ไม่ต้องหรอกวันนี้พ่อครูอัคคีเเกคงจะมาวัดด้วยเอ็งก็ค่อยเอาไปให้เเกตอนอยู่ที่วัดก็ได้"เเม่พรได้ตัดเเกงใส่ปิ่นโตเเละมองหน้าลูกสาวคนโต เเละยิ้มเหมือนรู้อะไรบางอย่าง

"พี่จ๋า~เเม่จ๋า ข้ามาเเล้ว"ยัยจำปีตัวเเสบวิ่งลงบันไดเเล้วมาหาสองเเม่ลูกที่อยู่ใต้ถุนบ้าน

"ว่าเเต่จะไปเทื่อไหร่จ๊ะ"หญิงสาวเอ่ยขึ้นเเละมองทั้งสองคน

"ตื่นก็สายยังจะมีหน้ามาพูดอีกป่ะก็ไปตอนนี้เเหละ "เเม่พรยืนเท้าใส่เอวเเละมองลูกสาวคนเล็กก่อนจะถอนหายใจออกมา

"ยายจ๊ะ จุกรอนานเเล้วน่ะเมื่อไหร่จะไป"ไอจุกได้เอ่ยขึ้นมาท่ามกลางวงสนทนา

"จำปาเอ็งนั่งกับจำปีน่ะข้าจะไปนั่งกับไอจุก"เเม่พรได้มองไอจุกเเละเดินไปที่หน้าบ้าน

หน้าบ้านนั้นมีรถจักรยานคันเก่า2คัน สองยายหลานได้มุ่งหน้าไปที่วัดโดยมียายพรเป็นคนปั่นส่วยไอจุกเป็นคนซ้อน

"ทำบาปคนเเก่ไอจุก!!"จำปีได้ตะโกนออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ

"หึ หึ" จำปาได้ตลกออกมา ตลกยังไงให้ดูน่ารัก

"ป่ะพี่ข้าปั่นเองพี่ก็ซ้อนท้ายไปหล่ะกัน" จำปีเดินไปพูดไปจนถึงหน้าบ้านที่เหลือจักรยานคันเดียว

"ลำบากจำปีทุกชาติจริงๆน่ะเนี้ย"จำปาพูดพร้อมกับสีหน้าที่เศร้าเเต่ก็ขึ้นซ้อนท้าย

"เอาน่าพี่ยังไงเราก็เป็นพี่น้องกันน่ะต้องพึ่งพาอาศัยกันไปกันเลย !!!" จำปีได้ปั่นจักรยานด้วยเเรงที่พอดิบพอดีไม่เร็วมากไม่ช้าเกินไป ในขณะที่จำปีปั่นจักรยานจำปาก็นั่งซ้อนมองวิวทิวทัศน์ของทุ่งนาคลอง เเละบ้านของเหล่าชาวบ้านๆอื่นๆ

เมื่อมาถึงวัด สายตาของจำปาก็ได้เหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่กำยำ ที่สวมเสื้อสีขาวทั้งตัว เเละจำปาก็เผลอยิ้มโดยที่จำปีกำลังหาที่จอดจักรยาน  เมื่อร่างสูงรู้ว่ามีคนมอง ก็หันหน้ามามองจำปา เเละเห็นร้อยยิ้มของจำปาที่เห็นกี่ครั้งก็น่ารักโดยเฉพาะปากกระจับที่นุ่มน่าจูบน่ากัด

จำปาที่ในตอนนี้เหมือนโดนมนต์สะกดก็ยิ้มหวานไม่หยุด จำปีที่เห็นเเบบนั้นมาซักครู่หนึ่งเเล้วจึงเอ่ยถามว่า

"พี่เป็นไรยืนยิ้มคนเดียว "เเละสายตาของจำปีก็เหลือบไปมองพ่อครูอัคคีที่ส่งรอยยิ้มมาให้จำปา

"อ๋ออออ ชั่งมันเถอะเข้าวัดๆๆ" จำปีดึงจำปาเเต่จำปาไม่ขยับ จำปีจึงได้มองบนเเละอุ้มจำปาเหมือนท่าเจ้าหญิงเข้าวัด เเละมองจิกใส่พ่อครูอัคคี

"พี่สวยเนอะ" เสียงของนทีน้องชายของอัคคีได้เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายของตนมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น

"พี่สะใภ้ในอนาคตมึงก็ต้องสวยเป็นธรรมดายิ่งตอนยิ้มยิ่งน่ารักคนอะไรว่ะน่ารักเป็นบ้า" พ่อครูอัคคีผู้เงียบขรึมคนนั้นได้หายไปเมื่อพูดชื่นชมหญิงสาวที่เเอบชอบ

นทีกุมขมับเเละพูดเเทงใจดำอัคคี "บอกว่าเป็นพี่สะใภ้ข้า เเม่หญิงคนนั้นเขาจะเป็นเมียพี่หรอ"

"เอ่อน้า ถ้าไม่รักกู กูเล่นของเเม่ง" อัคคีพูดออกมาได้หน้าตาเฉย

"จะเล่นของใส่ใครน่ะพ่อครู" จำปีที่ตอนนี้โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ โผล่มาเหมือนผี ทำให้สองพี่น้องนั้นสะดุ้งตัว

"เเปลกคนเป็นถึงหมอผีเเต่มาสะดุ้งเพราะคนสวย"จำปีถอนหายใจเเละมองสองพี่น้อง

"สุดสวยเป็นเมียพี่มั้ยจ๊ะ"นทีพูดออกมาไม่อายฟ้าอายดิน ทำให้โดนจำปีตบเข้าที่หน้าอย่างจัง

"สมน้ำหน้า เป็นกูกูไม่เเค่ตบกูกระทืบด้วย"อัคคีไม่ช่วยเขาเเต่ยังซ้ำเติมเขา

"ไอเเก่ โรคจิตเนอะเนี้ย มาขอใครเป็นเมียมันพูดง่ายขนาดนี้เลยหร๊อ" จำปีพูดด้วยหน้าที่นิ่ง

"เเละอีกอย่างข้้าไม่อณุญาตให้พ่อครูจีบพี่สาวข้าเพราะมันเสี่ยงเพราะงั้นอยู่ให้ห่างจากพี่สาวข้าไม่งั้นข้าจะกระทืบพ่อครู เอาให้จมดินทั้งพี่ทั้งน้องนั้นเเหละ" จำปีพูดด้วยเสียงเข้มเเละเดินเข้าโบสถ์ปล่อยให้สองพี่น้องงงเป็นไก่ตาเเตก

"ว้ายย น้องสาวเขาห่วงพี่สาวขนาดนั้นพี่คงไม่ได้จีบเขาดอกว้ายๆ" นทีได้เยาะเย้ยอัคคีผู้เป็นพี่ชาย

"มึงกลับไปมึงต้องโดนกูไอนที!!" อัคคีได้ตบหัวของนทีไปด้วยความเเรงเเละมองตามเเผ่นหลังของจำปี

นทีที่มองตามสายตาของอัคคี เเละขมวดคิ้วเข้ม "พวกควันดำพวกนั้นมันเยอะเเปลกๆน่ะพี่ข้าว่า"

"มึงสังเกตเห็นด้วยสิน่ะเหมือนว่าอีหนูนั้นจะมีเคราะห์หนักหล่ะ " เมื่อพูดจบอัคคีก็เดินเข้าโบสถ์เเละเข้าไปนั่งฟังธรรมโดยมีนทีที่นั่งอยู่ข้างหลัง เเละสายตาของนทีก็มองเเต่เเผ่นหลังของจำปี

"มึงได้ยินป่ะ ที่ว่าวัวของอีขมิ้นมันล้มตายตับไตไส้พุงมันก็หายหมด"ชาวบ้านเริ่มส่งเสียงพูด

"เออๆ กูว่่ามันต้องมีผีปอบออกอาละวาดเเน่ "

"ไก่ของลุงยะก็ตายสภาพเดียวกันเลย"

เหล่าชาวบ้านก็พากันพูดคุยกันเรื่องปอบโดยที่มีไม่เพียงกี่คนที่ไม่สนใจเรื่องนี้

"จำง่วงนอนเเล้วอยากหนุนตักพี่จัง"จำปีได้อ้อนจำปาเเละส่งสายตากระพริบปริบๆ ทำให้คนที่โดนอ้อนถึงกับไปไม่เป็นเเละต้องยอมให้หนุนตัก จำปีส่งสายตาอย่างผู้ชนะให้กับพ่อครูอัคคีเเต่รู้ไม่ว่ามันทำให้นทีเผลอยิ้มออกมา

"มึงยิ้มหาสิเเตกหยั่งบักควย" (มึงยิ้มห่าอะไรไอควาย) อัคคีได้ตบเข้าไปที่หัวของนทีอีกครั้ง

"เเล้วพี่จะยอมโดนเเย่งหรอ"

อัคคีนิ่งเเละส่ายหัว "กูบอกเเล้วว่าจำปาคือพี่สะใภ้ในอนาคตของมึงถ้าพี่สะใภ้มึงไม่รักกู กูก็ต้องทำของใส่สิ" อัคคีมองไปที่คนตัวเล็กที่กำลังหนุนตักของจำปาผู้เป็นพี่สาว จำปียิ้มเยาะให้กับพ่อครูอัคี เเละยังไม่จบ

จำปาได้ชูยิ้วกลางให้กับหมอผีทั้งสองคนด้วยความหนั่ใส้เเละพูดภาษาปากว่า

"อย่ามายุ่งกับพี่กู"

เมื่อคุณเป็นนักเขียนที่ยอมฝืนสุขภาพจิตเพื่อเเต่งนิยาย°^° นอยอ่ะคนอ่านคนคอมเมนต์ไม่มี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***