ตอนที่4 ฝันเเปลกๆ

ในตอนนี้พ่อครูอัคคีได้กลับไปที่สำนักของตัวเองเลย ตอนนี้ก็เป็นเวลาช่วงเย็น ในเเถบชนบท ทำให้บรรยากาศในช่วยเย็นสวมงามอร่ามตา น่ามอง จำปาได้เดินไปช่วยผู้เป็นเเม่ทำกับข้าวในครัวใต้ถุนบ้าน ส่วนไอจุกกับจำปีก็ได้เดินไปส่งผู้ใหญ่สมพงษ์ที่บ้าน

"เอาเเกงหน่อไม้ไปกินด้วยสิ"ผู้ใหญ่สมพงษ์ได้เดินไปตักเเกงหน่อไม้ใส่ถ้วยมาให้จำปี

"ขอบคุณจ๊ะลุงไว้รอบหน้าข้าจะทำเเกงปลามาให้น่ะ"จำปีเอ่ยด้วยเสียงหวานเเละเดินกลับบ้านกับไอจุกหลานชายตัวดีของเธอ

"น้าจำปีจ๊ะ มาให้จุกถือเเกงดีกว่า จุกกลัวพี่จะร้อนมือ"ไอจุกได้เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับมองถ้วยที่มีเเกงหน่อไม้ในมือ

"ไม่เป็นไรหรอกจุกน้าถือเองจะดีกว่า มันใกล้มืดหล่ะจุกไปบ้านก่อนเลยเดี๋ยวน้าขอดูพระอาทิตย์ตกก่อน" จำปีได้หยุดมองพระอาทิตย์ที่ใกล้ตกพร้อมกับวิวทิวทัศน์ของท้องทุ่งนา

ไอจุกเมื่อได้ยินอย่างนั้นมันก็วิ่งกลับบ้าน เเต่ก่อนที่มันจะวิ่งกลับบ้านมันก็อ้อนวอนขอเป็นคนถือถ้วยที่มีเเกงหน่อไม้ จนทำให้น้าสาวได้เเต่ถอนหายใจเเละยื่นถ้วยที่มีเเกงหน่อไม้ให้กับไอจุก

ตอนนี้จำปีได้อยู่คนเดียวท่ามกลางทุ่งนาเเละป่า เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆจนจนพระอาทิตย์ลับตะวัน จำปีได้มองไปที่ดอกไม้ริมทางที่ขึ้นมาอย่างสวยงามเเละสายตาก็เหลือบไปมองพุ่มดอกไม้ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตนนัก

"สวยจัง"จำปีได้เดินไปนั่งยองๆเเล้วเด็ดดอกไม้จากพุ่มตรงนั้น ทันใดนั้นก็เกิดเสียงบ้างอย่างขึ้นมา

"ผกาเป็นชื่อที่เหมาะกับคนอย่างเจ้าจัง" เมื่อเสียงนั้นได้ผุดชึ้นมาในหัวจำปีที่กำลังมองดูดอกไม้ก็สะดุ้งเเละเผลปล่อยมือออกจากดอกไม้

"เชี้ยไรเนี้ย!!" จำปีได้พึมพำกับตัวเองเเละมองท้องฟ้าที่ตอนนี้ได้มืดเกือบสนิททำให้คนร่างบางลุกขึ้นเเละเดินกลับบ้านโดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาสายตาหนึ่งได้มองมาที่เธอเเละรอยยิ้มที่ดูมีเลสนัย

จำปาที่เดินมารอรับน้องสาวที่หน้าบ้านเเละมองผู้เป็นน้องสาว

"จำปีเอ็งมากับใครรึ" จำปามองมาที่จำปาพร้อมกับขยี้ตาอีกรอบเพื่อให้เเน่ใจ

"ก็มาคนเดียวน่ะจ๊ะพี่? ป่ะๆมืดเเล้วเข้าบ้าน"จำปีได้เอ่ยเเละจูงเเขนของผู้เป็นพี่เข้าบ้าน

จำปาได้มองไปอีกครั้งก็ไม่เห็นเเล้วจึงเดินตามคนจูงเเขนเข้าบ้านเเละคิดว่าตัวเองคงจะตาฝาด

"มาๆกินข้าว พรุ่งนี้วันพระพ่อครูอัคคีบอกว่าให้พวกเองสองคนรีบกินข้าวอาบน้ำเเละเข้านอนให้เร็ว"เเม่พรที่มองลูกสาวทั้งสองที่เดินมาที่ใต้ถุนบ้าน

"เเม่พรุ่งนี้เดี๋ยวจำปาจะช่วยทำกับข้าวใส่บาตรน่ะจ๊ะ"จำปาได้เอ่ยเสียงหวานกับผู้เป็นเเม่ก่อนจะนั่งลงบนเตียงเเคร่

"ดีเลยลูก จำปีพรุ่งนี้เอ็งจะไปใส่กับเเม่ด้วยรึไม่"เเม่พรได้เอ่ยเเละมองจำปีที่ตอนนี้ได้เเต่นั่งเงียบเเละกินข้าว

"ไปจ๊ะเเม่ เเม่ไม่เรียกไอจุกกินข้าวด้วยหรอ"ร่างบ้างได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไอจุกที่ตอนนี้นั่งเฝ้าปลาที่ถูกย่าง

"ไอจุกมันรอกินข้าวกับปลาย่างอยู่ เอ็งไม่ต้องไปสนมันหรอก ไปอาบน้ำได้เเล้วค่ำเเล้วน้ำมันจะเย็น"เเม่พรได้บอกกับจำปี

"ให้พี่จำปาอาบก่อนข้าอาบหลังได้จ๊ะเเม่งั้นเดี๋ยวข้าไปนั่งเป็นเพื่อนไอจุกน่ะเเม่พี่จำปาอาบเสร็จเเล้วบอกน่ะ" พูดจบร่างบางก็ลุกจากเเคร่เเละไปนั่งยองๆเป็นเพื่อนไอจุก

"งั้นจำปาไปอาบน้ำก่อนน่ะจ๊ะเเม่ "จำปามองจำปีที่เดินไปนั่งยองๆกับไอจุกหน้าเตาไฟ เเล้วตนก็เดินขึ้นบ้านเพื่อเตรียมตัวที่จะอาบน้ำ

"น้าจำปีน้ากลัวผีมั้ยจ๊ะ"ไอจุกเอ่ยขึ้นพลางมองใบหน้าของจำปี

"ไอจุกปากเสียส่ะจริงมืดค่ำผู้เฒ่าผู้เเก่บอกห้ามพูด!!"เเม่พรดุไอจุกจนทำให้จึกสะดุ้งตัวโหยงเเละตบปากตัวเองเพื่อกลบความผิด

"น้าไม่กลัวหรอกจุกก็เเค่ผี มันจะเก่งเเค่ไหนก็มาเหอะ"จำปีได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบหัวไอจุกผู้เป็นหลานชาย

ตัดมาที่จำปา

"ยุคนี้คงต้องใส่ผ้าถุงอาบน้ำสิน่ะเริ่มกลัวยุคนี้เเล้วเเหะ"จำปีได้จัดการข้าวของเเละพลางคิดถึงยุคที่ตัวเองอยู่ เเละเจ้าสายตาตัวดีก็เหลือบมองไปที่สร้อยตะกรุดที่ตกอยู่บนเตียง "คงจะเป็นของพ่อครูคนนั้นสิน่ะค่อยเอาไปคืนที่หลังดีกว่า" จำปาได้วางตะกรุดนั้นไว้หน้ากระจกเเละเดินออกจากห้อง

"ให้ข้าไปเฝ้าพร่อาบน้ำมั้ยจ๊ะ"จำปีได้โผล่ตัวมาเหมือนผีทำให้จำปาสะดุ้งตัวโหยง เเละมือนิ่มของจำปาก็ได้ฟ้าดลงที่เเขนของผู้เป็นน้อง

"เล่นไรไม่เข้าเรื่อง" จำปาได้ทำหน้าเข้ม

"ขอโทษจ๊ะพี่พอดีฉันชอบโผล่มาเเบบนี้"จำปีได้หัวเราะเบาๆ

"เเล้วจะให้ไปเฝ้าอาบน้ำมั้ย"

"อืมงั้นมาอาบพร้อมกันเลยก็ได้น่ะ"จำปาได้เอ่ยขึ้นเเละบีบเเก้มของจำปี

"เอาอั้นอ็ไอ้"จำปีที่ถูกบีบเเก้มได้พูดออกมา จำปาได้ปล่อยมือนิ่มออกจากเเก้มของน้องสาว

"งั้นพี่นั่งรอที่เเคร่น่ะ" จำปาได้เอ่ยบอกกับน้องสาวเเละเดินไปนั่งรอที่เเคร่ ส่วนจำปีได้ขึ้นห้องไปเตรียมตัวอาบน้ำ

"มาเเล้วๆป่ะพี่เราไปอาบน้ำกันเถอะ"จำปีได้เดินมาจับมือของจำปาเเละเดินไปที่หลังบ้านที่มีท่าน้ำให้อาบ เเสงจากตะเกียงไฟทำให้ระหว่างทางส่องเเสงพร้อมกับเเสฃของหิ่งห้อยที่บินรอบๆหนองน้ำทำให้มันสวยมาก

"สวยจังเลยเนอะว่างั้นไม่จำปี"จำปาได้มองน้องสาวของตนที่ตอนนี้ได้เหม่อลอยไปกับหิ่งห้อย เเละเผลอหัวเราะออกมา

"ตอนที่เราอยู่ยุคนั้นไม่ค่อยมีหิ่งห้อยเล-!!! "จำปีได้สะดุ้งตัวเมื่อน้ำที่เย็นสาดเข้ามาที่เธออย่างจัง

"พี่!! ฉันเย็น~~" จำปีได้ทำหน้ามุ้ยก่อนจะสาดน้ำใส่จำปาคืน

"พอเเล้วข้าบอกให้พวกเอ็งอาบน้ำอาบท่าเร็วๆไม่ใช่หรอ"เเม่พรที่ตอนนี้ยืนถือไม้เรียวอยู่ตรงทาง

สองพี่น้องสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นเเม่ของพวกเธอเดินมายืนพร้อมกับที่มือถือไม้เรียว

"ฉันกับจำปีจะรีบอาบเร็วๆจ๊ะเเม่ เเหะๆ" จำปาขำเเห้งออกมาเเละรีบอาบน้ำทันที

"เเม่อย่าดุข้ากับพี่มากสิมันไม่ดีน่ะเดี๋ยวเเม่จะเเก่เร็ว"จำปีได้เอ่ยติดตลกก่อนจะเห็นเเม่พรที่ยืนจ้องเขม็งใส่ตน

"นี่เองว่าเเม่เเก่หรอ!!" เเม่พรได้พูดด้วยน้ำเสียงที่ใส่อารมณ์เเละยิ้มสยองจนทำให้ทั้งสองคนเริ่มหวั่นกลัวเเละรีบอาบน้ำ

"ไม่ใช่เเม่ไม่ใช่เเม่ยังไม่เเก่เเม่ยังสาวยังสวย" จำปีได้ล่นลานเเละรีบอาบน้ำ

หลังจากอาบน้ำเสร็จจำปีกับจำปาก็ได้เข้านอนในช่วงยามดคกโดยมีผู้เป็นเเม่บังคับให้ทั้งสองต้องนอนเร็วเพราะถูกพ่อครูอัคคีกำชับไว้

ห้องน้องของจำปี ตอนนี้จำปรก็ได้เข้านอนเเละเธอก็ได้ฝันเเปลกๆในฝันจะพบผู้หญิงชุดไทยโบราณน่าตาสละสวยผิวพันธ์ผุดผ่อง "พี่ขวัญเรือง ข้าคิดถึงพี่เสียเหลือเกิน " จำปีได้มองไปยังภาพตรงหน้าที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังเอาหัวพิงไหลของผู้หญิงอีกคนอยู่ "ผกาเจ้ายังออดอ้อนข้าเช่นเดิมเลยน่ะ" เสียงของผู้หญิงอีกคนได้เอ่ยขึ้นทำให้จำปีที่ยืนมองอยู่ขมวดคิ้วเข้าหากัน

"พี่มีเพลงจักให้เจ้าฟังเจ้าจีกฟังรึไม่"หญิงสาวในชุดสไบสีทองได้เอ่ยขึ้น

"เพลงกระไรหรือเจ้าค่ะคุณพี่"

"คำหวานนั่นแผลงสำแดงฤทธิ์

ยิ่งหวนไปคิด ยิ่งลงแดงตาย

ดังน้ำผึ้งสดหมกยาพิษ

หยอดเย้าเนืองนิตย์ตัวฉันแทบตาย"

หญิงสาวที่สวมสไบสีทองได้ร้องเพลงออกมาด้วยเสียงที่เพราะเเละชวนสยองทำให้จำปีรู้สึกขนลุกกับความหมายของเพลงนั้น

"...." หญิงสาวที่สวมสไบสีเเดงสดมองหน้าของขวัญเรืองนิ่งเเละกัดฟันเเน่น

"คุณพี่ขวัญเรืองรักน้องรึไม่เจ้าค่ะ"หญิงสาวที่สวมสไบสีเเดงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"เจ้าก็รู้มิใช่รึว่า เเม่หญิงรักกับเเม่หญิงมันผิดเพศ เจ้ามิควรรักข้าผกา มันมิควร" ขวัญเรืองได้เอ่ยขึ้นมาเเละมือนิ่มทั้งสองก็ได้โอบกอดใบหน้าของผกา

"เช่นนั้นน้องจะพยายามจนคุณพี่สนใจเเค่น้องเพียงผู้เดียวเเละจะเป็นของน้องเเค่เพียงผู้เดียว"หญิงสาวคนนั้นได้พูดจบก็หันมามองหน้าของจำปีเเละยิ้มเเสยะให้กับเธอ ทำให้จำปีสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อท้วมตัว

"ฝันบ้าอะไรเนี้ย!!!" จำปีได้จับไปที่หน้าของตัวเองเเละมองไปยังหน้าต่างที่เปิดไว้ตอนนี้ได้เช้าเเล้ว จำปีได้พยายามรวบรวมสติอารมณ์เเละลุกเก็บผ้้าเเละที่นอนก่อนจะเดินออกจากห้อง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***