ตอนที่3 อยู่ในที่ที่ควรจะอยู่

"เฮือก!!! " จำปาได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อที่ไหลออกมาเเละสายตาก็กวาดมองไปรอบห้อง

"ยายพี่จำปาตื่นเเล้ว!!" เสียงของเด็กผู้ชายอายุราว6-7ขวบได้ ร้องลั่นขึ้นมาเเละวิ่งออกจากห้อง

จำปีเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเเม่เเละไอจุกหลานชาย

"ขวัญเอ๋ยขวัญมาลูกเเม่ เเม่นึกว่าจะต้องเสียพวกเองไปเเล้ว" เเม่พรได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับกลั้นน้ำตา

"ข้าดีใจที่พี่ฝื้นขึ้นมาน่ะพี่จำปา"จำปีผู้เป็นน้องสาวได้เอ่ยทักขึ้นก่อนจะส่งยิ้มบางให้กับผู้เป็นพี่

"ไอจุกไปบอกผู้ใหญ่บ้านเร็วว่า จำปามันฝื้นเเล้ว" ยายพรได้เอ่ยบอกกับหลานชาย

"ได้จ๊ะยาย"เมื่อฟังคำพูดของผู้เป็นยายจบไอจุกก็รีบวิ่งออกจากห้องของจำปาทันที

"ฉะ...ฉันอยู่ที่ไหนเนี้ย"จำปาจับหัวเเละมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัยเเละปวดหัว

"เเม่จ๊ะเดี๋ยวให้พี่จำปาเขาพักก่อนน่ะเเม่ พี่จำปลาอาจจะเบลอก็ได้ เดี๋ยวข้าจักจะเฝ้าพี่จำปาให้เองเเม่ไม่ต้องเป็น" จำปีได้เอ่ยขึ้นเเละส่งยิ้มให้กับผู้เป็นเเม่

"งั้นเดี๋ยวข้าไปทำกับข้าวต่อน่ะ จำปีเอ็งก็ดูเเละพี่เองด้วยน่ะ" พรได้เอ่ยขึ้นมาก่อนจะเดินออกจากห้องเเละปิดประตู

"จะ..จำปีที่นี่ที่ไหนนี่ไม่ใช่บ้านเราเลย"จำปาได้เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับสีหน้ากังวล

"พี่ตอนนี้เราอยู่ในยุค 90 เเละที่พี่เห็นอยู่คือเราทะลุมิติมายุคนี้ เเละจำที่ตาทวดเคยบอกได้มั้ยว่า เมื่อถึงเวลาที่กำหนดโชคชะตาจะพามาเอง "จำปีได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้คนตรงหน้า

"ยุค 90 หรอ ยุคที่มักจะมีเเต่พวกเล่นของไสยศาสตร์ เเละโจรเยอะๆน่ะหรอ" จำปามองผู้เป็นน้องด้วยความสงสัย

"ก็ใช่พี่ เรามาอยู่ยุคนี้เเล้ว คำพูดกับการกระทำต้องเปลี่ยนด้วยน่ะ" เมื่อจบคำพูดของจำปีจำปาก็ได้มองเครื่องนุ่งห่มของตัวเองที่เป็นเสื้อเเขนยาวโบราณเเละมองจำปีที่สวมสไบสีซีด

"เเล้วมันเกิดอะไรขึ้นทำไมพี่เป็นเเบบนี้" จำปามองที่มองทั้งสองข้างเเละสายสิญจน์ที่ผูกมัดไว้ที่มือ

"ข้าก็มีพี่ ข้าได้ฟังมาจากไอจุกเเล้วว่า ก่อนเราจะเข้ามาอยู่ร่างนี้ สองพี่น้องร่างนี้เคยถูกผีพรายมันลากลงน้ำเเละจมน้ำเเต่ดีที่ไม่ตายเพราะถูกช่วยขึ้นก่อน พอถูกช่วยมาเเล้วถึงไม่ตายเเต่ก็หลับไหลเป็นเจ้าหญิงนิทรา" จำปีส่งยิ้มให้จำปาเเละเดินไปเปิดหน้าต่างห้องของจำปา

"งั้นเราก็มาขออาศัยร่างคนอื่นอยู่สิน่ะ"จำปาพูดด้วยเสียงที่สั่นพรางมองไปที่จำปีที่กำลังเปิดหน้าต่าง

"อะไรกันเนี่ยพี่ไม่เข้าใจหรอ มันไม่ใช่ร่างคนอื่น เเต่เดิมทีนี่มันคือร่างของเราตั้งนานเเล้วพี่!!" จำปีเอ่ยเสียงอ่อนโยนกับผู้เป็นพี่

"...." จำปาได้เงียบเเละคิดทบทวนก่อนจะปรับความเข้าใจอีกครั้ง

"ดีจังเลยเนอะพี่ เราอยู่ในยุคไสยศาสตร์ หนูจะได้เล่นของเเละเบี- เเค่กๆๆ" จำปีได้สำลักน้ำลายตัวเอง

"ดีได้ยังไง มันอันตรายทั้งนั้นเลยทั้งโจร ทั้งพวกหมอผี" จำปาได้เอ่ยเสียงดุ

"°^°" จำปีได้ทำเเต่หน้ายู้ พองเเก้ม ทำให้จำปาเอ็นดู

'มันคือเรื่องดีพี่ยุคนี้มีคนเล่นของเยอะพอจะหาช่วยกำจัดอีผีบ้านั้น ถึงจะขังมันได้เเต่เเม่งก็ออกมาได้เหมือนเดิม' จำปีได้จมอยู่กับความคิดของตัวเอง

"จำปี จำปี" จำปาได้เอ่ยเรียกชื่อของน้องสาวที่ตอนนี้ไม่มีท่าทีว่าจะมีสติ

"จำปี!!! " จำปาได้ตะโกนลั่นห้องทำให้จำปีสะดุ้งโหยง

"ว่าไงพี่จำปามีอะไรรึ" จำปีได้เดินมานั่งที่ขอบเตียงของจำปาเเละมองผู้เป็นพี่สาว

"เหม่ออะไรอยู่ทำไมเรียกหลายรอบเเล้วไม่ได้ยิน"จำปาพูดด้วยความสงสัยเเละมองน้องสาวของตนเอง

"กำลังคิดคำอยู่พี่ว่ายุคนี้ต้องใช้คำอะไร"จำปีได้เอ่ยพลางยิ้มหวาน

"เเล้วคิดคำได้หรือยัง"จำปาได้เอามือไปลูบหัวของจำปีอย่างอ่อนโยน

"คิดได้เเล้วพี่ ยุคนี้มันต้องคำนี้ กางอณาเขต พรมเเดนไร้เข- โอ้ย!!!"ไม่ทันที่จำปีจะพูดจบจำปาก็ตบหน้าผากของจำปี

"เบียวเก่งน่ะเราเนี้ยมันใช่เวลามั้ย!!"จำปาเอ่ยเสียงเข้มเเละถอนหายใจ

"เเปปๆจำปีขอตั้งสติก่อน อา~~วู้- โอ้ย!!" จำปาได้ทำการตีหน้าผสกของจำปีอีกครั้งเเละส่ายหัวด้วยความเหนื่อยใจ

"เอาดีๆไอน้องคนนี้"จำปาดุจำปีเเละหันไปหยิบน้ำมาดื่ม

"ก่อนอื่นที่นี้คือภาคอีสานตอนใต้ ซึ่งเราอยู่ที่จังหวัด สุรินทร์ ซึ่งจากประวัติศาสตร์ได้บอกมาว่า ทางภาคอีสานตอนใต้มักจะมีเเต่พวกโจร เล่นของมนต์ดำ หมอผี เเละผีต่าง เเละยุคนี้ต้องใช้คำโบราณ เเบบว่า ข้า เอ็ง มึง กู พี่ น้อง เเละทางภาคนี้มีภาษาถิ่นด้วย มีภาษาเขมร ส่วย ลาว เพราะฉะนั้นพี่ต้องรู้จักใช้คำที่เหมาะสมกับยุคด้วยน่ะ "จำปีได้เอ่ยขึ้นมายาวเหยียด~~~

"พูดมาส่ะยาวเลยเอาสั้นๆหน่อย"จำปามองผู้เป็นน้องสาว

"นี่คือย่อมาเเล้วน่ะพี่ ต้องขอขอบคุณไส-เอ้ย ประวัติศาสตร์ที่สอนมาเเหะๆ"จำปีขำเเห้งเเละมองจำปา

"อีกสักเเปปลุงผู้ใหญ่บ้านคงมา เเละพี่ไม่ต้องรนน่ะพี่เป็นตัวของตัวเองเลยเพราะว่านิสัยพี่กับร่างนี้ไม่อยากจะพูดไปดีกว่า" จำปีได้เดินออกจากห้องเเละลงไปช่วยเเม่ทำกับข้าวปล่อยให้จำปามึนงง

ในขณะนั้นประตูห้องก็ได้เปิดขึ้นมา ลุงสมพงษ์ลุงผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับไอจุกเเละอีกคนที่เดินมาตามหลัง

"นังหนูเอ็งกับน้องเอ็งยังคงมีบุญถึงทำให้ฝื้นขึ้นมาได้ มาเดี๋ยวลุงจะให้พ่อครูอัคคีเรียกขวัญให้น่ะ ไอจุกเอ็งไปเรียก จำปีมาด้วยจะได้ทำการเรียกขวัญพร้อมกันเลย"สิ้นสุดคำพูดของลุงสมพงษ์ไอจุกก็รีบวิ่งไปเรียกจำปีมา

จำปามองไปที่ลุงผู้ใหญ่บ้านเเละเหลือบมองไปที่พ่อครูรูปงามร่างกายกำยำ หุ่นดีสวมเเค่กางเกงสีดำขายาว ร่างกายของพ่อครูท่อนบนมีรอยยันต์อักขระเต็มร่างกายเเต่ไม่ได้ทำให้ดูรกตา

เมื่อพ่อครูจับสังเกตจำปาที่ตอนนี้ได้เเอบมองมาที่เขา เขาก็มองไปที่จำปาเเละส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอ เขาพิจารณาใบหน้าของจำปา ที่ขาวสวย ใบหน้าทรงรูปไข่ ปากกระจับ ดวงตากลมโตพวงเเก้มที่หน้าหยิกหน้ากัด ผิวที่ขาว จมูกโด่ง ทำให้พ่อครูเผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะ

"จังหวะตกหลุมรักเป็นเเบบนี้" จำปีที่ตอนนี้ยืนพิงประตูหน้าห้องพี่สาวเเละมองการกระทำของทั้งสองก่อนจะร้องเพลง เเกล้งเล่น ทำให้คนทั้งสองคน สะดุ้งโหยก

"มาเเล้วรึจำปีเอ็งมานั่งกับพี่สาวเอง เดี๋ยวลุงจะให้พ่อครูอัคคีเรียกขวัญให้" ลงสมพงษ์ได้เอ่ยขึ้น

"ของข้าไม่ต้องเรียกขวัญหรอกจ๊ะลุ- "ยังพูดไม่จบประโยคจำปีได้หันไปมองหน้าพี่สาวที่ตอนนี้ทำหน้าไม่พอใจใส่เธอ จำปีจึงต้องเข้าร่วมพิธีการเรียกขวัญ โดยมีเสียงหัวเราะเล็ดออกมาจากพ่อครูอัคคี

"เอาหล่ะกูจะเรียกขวัญให้พวกมึง เพราะงั้นช่วยอยู่นิ่งๆด้วยน่ะ"พ่อครูอัคคีได้เอ่ยเสียงทุ่มขึ้น จำปาที่เผลอยิ้มออกไปโดยไม่รู้ตัว โดยมีสายตาจากจำปีที่เหล่มองเเละมองไปที่พ่อครู

"พี่กู กูไม่ให้จีบ" จำปีได้พูดออกมาโดยไม่มีเสียงโดยที่พ่อครูอัคคีก็รู้ว่าหมายความว่ายังไงเเต่เขาก็ยังส่งยิ้มให้จำปาต่อหน้าต่อของจำปี

"พี่ก้มลงหน่อยข้าเห็นอะไรมันติดหัวของพี่" จำปาได้ดึงสติเเละก้มหัวลงให้ เเละในขณะที่จำปาก้มลง จำปีที่อดทนอดกลั้นอยู่ก็ ชูนิ้วกลางให้กับพ่อครูอัคคี เเละรีบเก็บเมื่อจำปาเงยขึ้น

"อะไรหรอ"จำปาได้เอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัย

"มันเป็นเเมงมุมจ๊ะพี่ ข้าเอาออกให้เเล้ว"จำปีเเถ่ไปเรื่อยเเต่จำปาก็ไม่ได้จับผิดอะไร

พ่อครูที่นั่งงงเป็นไก่ตาเเตกกับสัญลักษณ์เมื่อกี้ที่จำปีส่งให้หมายถึงอะไร เพราะเขานั้นไม่รู้จัก พ่อครูอัคคีทำได้เเค่เก็บความสงสัยไว้ในตัวเเละเริ่มทำพิธีเรียกขวัญ

"ข้าวขวัญเเก้ว ตบเเต่งเเล้วดอมดาดี สายสิญจน์นี้ให้คลอมคุ้มคีง ปกป้องโพยภัย มาเยอขวัญเยอ ขวัญเจ้าเอ๋ยมาเยอ ขวัญบินไกลไปตก  ย่อนชูชกเอาไม้ไล่ตี เสือนอนขวางไว้ ขวัญตกใจเจิดหนี ให้เจ้าคืนมาเยอมาอยู่คีงเจ้า"

เมื่อจบบทเรียกขวัญ ของพ่อครูอัคคี พ่อครูจึงผูกสายสิญจน์ ให้กับจำปาเเละจำปี

จำปาที่ตอนนี้ยิ้มอ่อนโยนเเละมองพ่อครูในขณะที่พ่อครูเองก็ส่งยิ้มหวานให้

"อะเเฮ่ม!!! ผูกเสร็จเเล้วก็กลับไปส่ะพ่อครู "จำปีมองตาขวางเเละไล่พ่อครู

"จำปีนิสัยไม่ดีเลยไล่พอครูไปได้ยังไง"จำปาที่เห็นเเบบนั้นจึงดุน้องสาว

จำปี :พี่กูมึงอย่ามาจีบไม่งั้นเดี๋ยวเเม่เสกความธนูเข้าท้องเเม่ง

นักเขียน : มึงก็ห่วงพี่เกินไป ปล่อยเขาสองคนไป๊!!!!

เเอดอัพวันละตอนหน้าทุกคนนน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***