ตอนที่2 กูขอโทษ

ตอนนี้เป็นเวลา 2 ทุ่ม เเละวันนี้เป็นเดือนดับ ทำให้เป็นวันที่ดีที่ต้องทำพิธี จำปีได้เดินไปนั่งในห้องพระด้วยชุดนุ่งขาวเเละกำชับกับกุมารทองทั้งสองว่า

"อย่าให้ใครเข้าห้องเเม่น่ะ "ครั้งนี้เป็นครั้งเเรกที่จำปีพูดเพราะกับกุมารทองทำให้ไอเเก้ว ไอพลอยได้พยักหน้า

"เเม่อาจตายคืนนี้ใครจะรู้ อีผีตนนั้นมันมีฤทธิ์มาก ถึงยังไงเเม่ก็ใากพวกเเกทั้งสองให้ป้าต้นอ้อเเล้วน่ะ หนูอย่าดื้อกับป้าเขาน่ะ"

"เเม่ครู พวกข้าจะเป็นเด็กดี" ไอเเก้ว ไอพลอยได้โผล่กอดจำปีเเละร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าเสียใจ จำปีได้ฝืนยิ้มเเละกอดตอบทั้งสอง

"ถึงเวลาเเล้วเดี๋ยวเเม่ต้องจัดการพิธีก่อนน่ะอย่าลืมโทรบอกป้าอ้อด้วยน่ะถ้าไม่เห็นว่าเเม่ไม่หายใจ" หญิงสาวบอกกับกุมารทองทั้งสองเเละได้เดินเข้าห้องพระไปเพื่อทำพิธี

"ยาย ตา ฝากบ้านด้วยน่ะจ๊ะ ฝากดูเเลไอต้นอ้อด้วยน่ะยาย ถึงมันจะเป็นคนที่พยายามเข้มเเข็งเเต่มันก็เป็นคนที่อ่อนไหวง่าย"จำปีได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปที่ ตากับยายที่ยืนอยู่ตรงด้านหน้าก่อนที่พวกเขาทั้งสองจะพยักหน้าตอบรับ

จำปีได้เริ่มทำพิธีกรรมโดยมีวิญญาณของผู้เป็นพี่สาวอย่างจำปามายืนมองอยู่ข้างๆ เมื่อเริ่มสวดคาถาต่างๆไปไม่นาน ก็เกิดเสียงกรี๊ดเเสบหูดังตามสายลมเเละประตูหน้าต่างทุกบ้านก็เปิดปิดๆได้ด้วยตัวเอง

"ไม่มึงก็กูที่ต้องมาตายอีผีชาติชั่ว" จำปีได้เอ่ยออกมาด้วยความเคียดเเค้น

"กรี๊ดดดดดดดด" เสียงกรี๊ดเเสบเเก้วหูได้ดึงขึ้น

"มึงสิกรี๊ดหาเเม่มึงเบาะอีห่า" (มึงจะกรี๊ดหาเเม่งมึงหรออีห่า)

จำปีได้เริ่มทำพิธีจนใกล้เสร็จ พิธีนี้คือพิธีที่ตาทวดของเธอได้บอกไว้ว่า เมื่อใดที่พี่สาวของจำปีเสียชีวิตให้ทำพิธีนี้ไม่เกิน 2วันหลังเสียชีวิต โดยที่ตาทวดของจำปีพูดไว้ว่า เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม จำปีกับจำปาจะได้กลับไปอยู่ในที่ๆควรอยู่

ในขณะที่จำปีได้สวดมนต์จนถึงบทสุดท้ายเธอจึงยิ้มเเสยะให้ผีผู้หญิงชุดไทยโบราณก่อนจะพูดคำๆหนึ่งออกมา

" ผกาเอ๋ย ชาติไหนเจ้าก็ไม่มิใช่คู่ครองของข้าดอก ปล่อยวางเถอะ" อยู่ๆฉันก็ขมวดคิ้วด้วยความงงทำไมฉันถึงพูดเเบบนั้น เเต่มันทำให้ผีผู้หญิงชุดไทยได้โกรษมาก

"เพราะมัน!!! มันทั้งพี่ทั้งน้องมันทำให้กูต้องคลาดรักจากมึง อีจำปีมึงต้องเป็นของกู มึงคือของกูนานเเล้ว!!!! กรี๊ดดดดดดด"เมื่อผีชุดไทยพูดจบมันก็ใช้อิทธิฤทธิ์ทำให้ท้องฟ้าเเปรปรวนเเละทำให้เกิดพายุโหมกระหน่ำ

บัดนี้จำปีเริ่มสวดคาถาบทสุดท้าย ซึ่งบทนี้ต้องเเลกกับชีวิตของเธอ เเต่จำปีก็ยอมเสียสละชีวิตเพื่อจองจำวิญญาณผีที่ชื่อว่า ผกา เเละช่วยวิญญาณของจำปาซึ่งตอนนี้ไม่สามารถไปเกิดได้เพราะถูกผีผกากักขังไว้ไม่ให้ไปผุดไปเกิด

"ข้าพเจ้า นางสาว กัณญาภัคร มณีจันทร์ ชาตินี้หมดเวรหมดกรรมเเละขอใช้บุณที่สะสมมาทั้งหมดกักขังวิญญาณร้ายผู้นี้ ด้วยการเเลกด้วยชีวีของข้าพเจ้า " เมื่อพูดจบจำปีก็ได้หยิบมีดอาคมที่ลงยันต์อักขระมาเเทงที่ท้องของตัวเอง เพื่อสังเวยชีวิต

ในขณะที่ผกา ผีสาวชุดโบราณในตอนนี้กำลังกรี๊ดร้องด้วยความทรมานเเละได้เห็นจำปี เสียสละชีวิตตัวเองเพื่อกักขังเธอ ทำให้ผกาก็เกิดความเศร้าปนความโกรษ

"จะชาติไหนถ้ามึงไม่ได้เป็นของกู กูก็จะไม่ปล่อยมึงถึงมึงจะจองจำกูนานเพียงใดกูจะหาทางออกไปให้ได้" ผกาได้กรี๊ดเสียงดัง จนวิญญาณของผกาได้ถูกยมทูตลากลงกรงขัง เเละจำปีก็ได้ยิ้มก่อนจะสิ้นใจในที่สุด

เมื่อถึงรุ่งเช้าของอีกวัน กุมารทองอย่าง ไอเเก้ว ไอพลอยมันรู้ว่านายของมันได้เสียชีวิตไปเเล้วมันจึงโทรหาต้นอ้อ ทำให้เพื่อนสนิทอย่างต้นอ้อได้ร้องไห้ออกมาเเละรีบพาเเม่งมาที่บ้านเรือนไทยโบราณของจำปี

"มึงมันเเย่ไอจำปีมึงเเม่งทิ้งกู ฮึก " ต้นอ้อได้ร้องไห้เสียงดัง ทำให้ผู้เป็นเเม่อย่างเเสงจันทร์ต้องมากอดปลอบ

"มันถึงเวลาของจำปีเเล้วลูกปล่อยเพื่อนไปเถอะ อย่างน้อยจำปีมันก็รู้หน้าที่เเละบอกหนูไว้ไม่ใช่หรอลูก " ป้าเเสงจันทร์ได้เดินไปปลอบต้นอ้อผู้เป็นลูกสาวก่อนจะมองไปที่ ไอเเก้ว ไอพลอย กุมารทองทั้งสอง

ป้าเเสดงจันทร์เเกเป็นหมอดูเเกจึงสามารถเห็นวิญญาณได้ "มานิม่ะเดี๋ยวยายเลี้ยงหนูทั้งสองเเทนเเม่เอง"

ไอเเก้ว ไอพลอยเมื่อเห็นเเบบนั้นจึงวิ่งไปกอดป้าเเสดงจันทร์ก่อนจะร้องไห้ออกมา

"ขอให้มึงกับพี่มึงไปสู่สุคติน่ะ ถ้าชาติหน้ามีจริงมึงก็มาเป็นเพื่อนกูอีกนะจำปีเพื่อนรัก" ต้นอ้อได้เดินไปกอดร่างที่ไร้วิญญาณของจำปี พ่อม่านพ่อของต้นอ้อได้เดินมาอุ้มร่างของฉันก่อนจะพาไปจัดการพิธีศพ

ลุงม่านหรือ พ่อม่าน คือสัปปะเหร่อ ลุงเเกรู้หน้าที่ดีว่าควรทำเช่นไรต่อ "เดี๋ยวพ่อดูลูกให้ด้วยน่ะ "

พ่อม่านได้เอ่ยบอกจำปีที่ตอนนี้เป็นเพียงวิญญาณเเละกำลังยืนยิ้มให้กับทุกคน

"จำปีเเบบนี้ดีเเล้วหรอ" จำปาผู้เป็นพี่ได้เอ่ยขึ้นมา

"พี่เเบบนี้ดีเเล้วนี่ไม่ใช่ที่ของเราตั้งเเต่เเรก เรากลับไปอยู่ในที่ ที่เราควรอยู่จะดีกว่า "จำปีได้เดินจับมือผู้เป็นพี่สาวออกจากบ้านก่อนที่ทั้งสองจะกลายเป็นเพียงละอองล่องลอยไปในอากาศ

ในวัดมีเเต่เสียงร้องไห้ของต้นอ้อที่ร้องไห้หน้าศพ ของเพื่อนรักอย่างจำปี

พ่อม่านได้เดินมาหาต้นอ้อเเละหยิบกระดาษบางอย่างให้ต้นอ้ออ่าน

"กระดาษอะไรหรอค่ะพ่อ"ต้นอ้อได้มองกระดาษในมือของผู้เป็นพ่อ

"ลองอ่านเอาสิลูก" ลุงม่านได้หยิบกระดาษใบนั้นใส่มือของผู้เป็นลูกเเละเดินเลี่ยงออกจาตรงนั้น

ต้นอ้อได้อ่านกระดาษใบนั้นเเละน้ำตาเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ

'ถึงไออ้อเพื่อนรักของจำปี รักน่ะมุมุ

อย่าร้องไห้ดิเพื่อนคนสวยของจำปี

จำปีไม่อยากเห็นคนสวยร้องไห้

ฮึบไว้ ดีที่ให้ลุงเอามาให้อ่านไม่งั้นคงบ้าเเน่นอน

ยิ่งคนอย่างต้นอ้อบ้าๆบอๆอยู่

เอาหล่ะเข้าเรื่องดีกว่า

ขอโทษน่ะต้นอ้อ กูขอโทษที่ต้องจากมึงเเต่มันคือสิ่งที่ถูกกำหนดมา ขอบคุณช่วงเวลาดีๆที่มึงคอยอยู่เป็นเพื่อนกูตลอด ถึงกูจะเป็นคนไม่ดีมึงก็ยังเป็นเพื่อนกับกู ตั้งเเต่ที่กูถูกหาว่าไอลูกไม่มีพ่อไม่มีเเม่ก็ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับกู มีเเค่มึง ตั้งเเต่เล็กยันตอนโตกูขอบคุณมึงมากน่ะที่คอยอยู่กับกูไม่ว่าจะลำบากเเค่ไหน มึงฮึบดิ กูไม่อยากให้เพื่อนคนสวยอย่างต้นอ้อร้องไห้ กูฝากลูกกูด้วยน่ะ ไอเด็กสองตัวนั้นก็น่าสงสารเนอะ ถูกคนในครอบครัวฆ่าจนกลายเป็นผีเร่ร่อน มันไม่ได้รับไออุ่นจากครอบครัวหลังจากนี้มึงก็ช่วยเป็นครอบครัวให้มันหน่อยน่ะ ถึงกูจะไม่อยู่กับมึงเเล้ว มึงจนรู้ไว้ว่า กูอยู่ในหัวใจมึงเสมอ ฮั่นเเน่ อย่าคิดลึกดิ๊เตง อย่าลืมทำบุญเพื่อพี่ด้วยน่ะน้อง ของขนมอร่อยไมาให้กินน่ะกูเป็นผีเลือกกิน 5555

สุดท้ายอยากบอกว่า กูรักมึงเพื่อนรักของกู '

จาก จำปีเพื่อนสาวสุดหล่อ

"ฮึก ฮื้อ~"เมื่อต้นอ้อได้อ่านกระดาษเเผ่นนั้นจบก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมเเต่ก็ต้องฮึบไว้ จนผ่านไปหลายวันงานศพก็ได้เสร็จสิ้นไปด้วยดี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***