ตอนที่ 2 มีนา

ในวันต่อมา นทีได้พบกับ "มีนา" เพื่อนสนิทที่คอยอยู่เคียงข้างมาตลอด มีนาเป็นหญิงสาวที่อบอุ่น คอยเป็นกำลังใจและช่วยเหลือนทีในยามที่เขาทุกข์ใจหลังมินตราเสียชีวิต แต่เบื้องหลังรอยยิ้มนั้น มีนาซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ เธอแอบหลงรักนทีมานานหลายปี และลึกๆ แล้วก็รู้สึกเกลียดมินตราที่เป็นคู่หมั้นของเขา

บทสนทนาระหว่างมีนาและนที

“นที…” มีนาพูดอย่างลังเลขณะที่ทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่ในสวนสาธารณะ “นายยังคิดถึงมินตราอยู่หรือเปล่า”

นทีพยักหน้า ดวงตาของเขาดูเศร้า “ใช่ ฉันยังลืมเธอไม่ได้ เธอคือทุกอย่างของฉัน”

มีนารู้สึกเหมือนถูกกรีดลงกลางใจ แม้เธอจะรู้ว่านทีรักมินตรามาก แต่เธอก็ไม่เคยหยุดหวังว่าจะได้หัวใจของเขาสักวัน แต่เธอไม่รู้เลยว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับมินตรานั้น ตัวเธอเองมีส่วนอยู่ในนั้น...

บทที่ 2: มีนา

ในวันนั้นที่สวนสาธารณะ มีนานั่งข้างๆ นที ขณะเขาเงียบสงบและจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ท่ามกลางความสงบของสวน มีเพียงเสียงนกร้องและใบไม้ที่ลู่ลม

“นที…” มีนาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความลังเล ดวงตาของเธอหลบหลีกไม่กล้าสบตากับเขาเต็มๆ “นายยังคิดถึงมินตราอยู่หรือเปล่า”

นทีเงยหน้าขึ้นจากพื้นดิน ดวงตาของเขาหม่นหมองราวกับจะสะท้อนความทุกข์ในใจของเขา เขาพยักหน้าอย่างช้าๆ “ใช่… ฉันยังลืมเธอไม่ได้ เธอคือทุกอย่างของฉัน…” เสียงของเขาหม่นหมองขึ้น พร้อมกับหันไปมองท้องฟ้าที่เบื้องหน้า

มีนานั่งนิ่ง ความรู้สึกเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ เธอไม่เคยปิดบังตัวเองว่าเธอรักนที แต่ถึงแม้เธอจะซ่อนความรู้สึกนี้ไว้ลึกๆ ในใจ มันก็ยังคงเจ็บทุกครั้งที่เขาพูดถึงมินตรา การที่เขายังคงรักเธอ ทำให้ความหวังที่มีนาเคยเก็บไว้ค่อยๆ หมดไป

“ฉันรู้ว่าเธอคือความสำคัญของนาย...” มีนาพูดเสียงเบา พร้อมกับหันหน้าไปข้างๆ เพื่อไม่ให้นทีเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “แต่... นายเคยคิดถึงตัวเองบ้างหรือเปล่า?”

นทีหันไปมองมีนา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและสับสน “ฉัน... ฉันไม่รู้จะพูดยังไง มีนา” เขาพูดช้าๆ ก่อนจะหันกลับไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง “เธอคือลมหายใจของฉันในช่วงที่ฉันสูญเสียทุกสิ่งไป... ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ ฉัน”

มีนารู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทงอีกครั้ง เธอได้ยินคำขอบคุณนั้น แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนเธอเป็นแค่เงาของมินตราเท่านั้น ท่ามกลางคำขอบคุณของนที เธอรู้สึกได้ถึงการขาดหายไปจากโลกของเขา

“นายเคยคิดไหมว่า… บางทีสิ่งที่เกิดขึ้นกับมินตราอาจจะไม่ใช่ความผิดของนายก็ได้” มีนาเงยหน้าขึ้นไป มองไปที่นทีอย่างลึกซึ้ง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหมายบางอย่างที่ไม่อาจบอกได้

นทีหันมามองเธออย่างสงสัย “หมายความว่าไง?”

มีนามองเขาอย่างแวบหนึ่งก่อนที่จะหันไปมองพื้นดิน “บางที… อาจจะมีคนที่ต้องการเห็นมินตราหายไปจากชีวิตของนาย...” เธอเว้นช่วงไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “อาจจะมีใครบางคนที่ทำให้มันเกิดขึ้น… และฉันก็รู้สึกว่า... ฉันอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องในนั้น”

นทีเบิกตากว้างอย่างตกใจ “อะไรนะ? หมายความว่าอย่างไร?”

คำพูดของมีนาเหมือนสายฟ้าฟาดกลางใจ เขาสั่นสะท้านด้วยความไม่เข้าใจ แต่ลึกๆ แล้วในใจเขากลับรู้สึกถึงความจริงบางอย่างที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้น

“ฉันไม่อยากให้นายต้องเจ็บปวดกับความจริงทั้งหมด” มีนาพูดเสียงสั่น ราวกับกลัวว่าความลับที่เธอเคยเก็บซ่อนไว้จะทำลายทุกสิ่ง “แต่นที... สิ่งที่เกิดขึ้นกับมินตรา อาจจะไม่ได้เกิดขึ้นเพราะนายหรอกนะ”

"เธอพูดถึงอะไรกันแน่มีนา" นทีถามด้วยความฉุนและงงงวย

"อะ..เอ่อ..ฉันพูดไปเรื่อยแหละแค่ไม่อยากให้นายคิดมาก" มีนาพูดด้วยเสียงที่ตะกุกตะกัก "ฉันมีธุระต้องไปแล้ว แล้วเจอกันนะนที" มีพูดและลุกออกไปอย่างรวดเร็ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***