บทที่2

บทที่2 แทนตนว่าน้า

ด้านใน ห้องโถงกว้างสีเหลืองอร่ามทอดยาวไปถึงห้องรับเเขกเขานั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขกและก็เรียกให้เธอไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องรับแขกทันที ทันใดนั้นเด็กชายตัวน้อยก็ก้าวลงมาจากชั้นบน

เด็กน้องเดินลงมาทีละขั้นๆอย่างช้าสีหน้าดูเข้มขึม บลูคลาดว่าเด็กชายตัวน้อยคนนี้คือลูกชายของชายหนุ่มที่นั่งบนโซฟา

งานดีกันทั้งคู่เลยนะพ่อลูกคู่นี้! ทำไมๆทำไมเธอต้องคิด ผู้หญิงคนนี้เพี้ยนไปแล้วใช่ไหม?

เธอเป็นเพียงครูอนุบาลทำไมต้องเจออะไรแบบนี้นะ ใช่ในบ้านนี้มีเด็กอยู่

ผู้ชายคนนี้ต้องการให้เธอเป็นครูสอนประจำตัวให้เด็กชายแน่ๆเลย!

ต้องใช่แน่! แล้วทำไมเขาต้องจูบเธอด้วยล่ะ คิดไปไดเไม่นานเด็กน้อยก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอแอบตกใจเล็กน้อย

"เอ่อ...คือว่าจะช่วยบอกหน่อยๆด้ไหมคะ?นี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ?"

ชายหนุมกระแอมคอเล็กน้อยก่อนพูดว่า"เธอต้องมาอยู่ที่นี่" บลูตกใจ

"อะไรนะคะ? ทำไมฉันต้องมาอยู่นี่ด้วย คุณคะถ้าจะให้ฉันเป็นครูหรือพี่เลี้ยงให้ลูกคุณล่ะก็ฉันว่ามันคงไม่จำเป็นต้องให้ฉันย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่หรอค่ะ!" ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปกับคำพูดของหญิงสาวก่อนจะพูดด้วนเสียงที่เรียบว่า

"ใครบอกว่าจะให้เธอมาเป็นครูหรือพี่เลี้ยงให้เด็กคนนี้?"

บลูก็นิ่งไปสามวิก่อนตอบเขาไปอย่างลังเลใจ"แล้วคุณจะพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ"

คราวนี้เด็กชายตัวน้อยเป็นฝ่ายตอบแทน "มาเป็นแม่ให้ผมไงล่ะ" เธอช็อกอย่างหนักก่อนถามกลับเด็กชายตัวน้อย

"คะคือว่าหนูจ๊ะ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? น้าจะไปเป็นแม่ให้หนูได้ยังไง?" เธอเลือกใช้คำว่า'น้า'กับเด็กชายตัวน้อยเพราะเธอไม่อยากเป็นบ้านก่อนที่จะได้อุ่มหลานของเธอหรือก็คือได้อุ่มลูกองน้องสาวของเธอนั่นเอง พอเห็นหญิงสาวทำหน้างงงวยและตกใจอยูเขาจึงได้กล่าวอ่างชัดเจนในความหมายของคำพูดคุมเครือของเด็กชาย

"เธอจะมาเป็นแม่ของเขาก็คือเธอต้องแต่งงานกับฉัน" บลู"...!!!" เป็นอีกครั้งที่หัวเต้นแรง "อะไรนะคะ? ฉะฉันต้องทำอะไรนะ?" นํ้าเสียงตะกุตะกะขอเธอทำเอาชายหนุ่มครุ่นคิดจากนั้นเขาจึงพูดอีกครั้งด้วยนํ้าเสียงเรียบเฉยแต่ชัดเจน

"**แต่งงานกับฉันนะ**"

โอมายก๊อตตตตตตต ตอนนี้หัวใจบลูหยุดเต้นไปแล้ว เธอรีบตึงสติกลับมาโดย เร็ว ชีวิตฉันตอนนี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไร?

"คุณจะว่ายังไง?" ยังจะว่ายังไงอีกล่ะ ตอนนี้ในหัวแบ่งเป็นสองด้านแล้วนะ! ถ้าแต่งกับเขาไปเราก็ได้มีชีวิตที่ดีแน่นอนดูบ้านเขาสิใหญ่ขนาดไหน

เอิ่ม...ข้อนี้ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี จะแต่งงานกับเขาได้ยังไงพึ่งเจอกันแค่ไม่ถึงสามชั่วโมงเลยด้วยซํ้าไป ในระหว่างที่เธอคิดไม่ตกเขาจึงเอ่ยปากแนะนำตัวเองก่อนถือเป็นการทักทาย "ฉันชื่อเกล์ กิจติสร วรรณพัท"

"คะค่ะ! ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!"บลูสดุงและก็บอกชื่อตัวเองกลับไปเช่นกัน "ฉะฉันบลูค่ะ บราภา รุ่งทารานะคะ"

จากนั้นเด็กชายตัวน้อยก็ได้เอ่ยชื่อตัวเองตามมาเช่นกัน"ผมพีคครับ พานุคัภ วรรณพัทครับ"

เมื่อได้ยินชื่อเด็กน้อยบลูถึงกับยิ้มออกมาเล็กน้อย'พีค'เป็นชื่อที่เหมาะกับเด็กชายคนนี้เหลือเกินเหมือนกับมาว่าชื่อสื่ออารมณ์และหน้าตาของเด็กชายตัวน้อยได้อย่างชัดเจนมากๆทีเดียว แต่ชื่อของชายหนุ่มก็ไม่เลวเหมือนกันนะ ดูสุขุมมากๆเลยล่ะเข้ากับลุคการแต่งตัวและท่วงท่าช่วงเหมาะกับเขามากเสียจริง

มากเกินไปด้วยซํ้า! จนเธออยากจะตามคนตั่งชื่อมาบูชาในฐานะที้เขามีพรสวรรค์ลํ้าเลิศในการตั่งชื่อให้คนขนาดนี้เลยเชียวนะ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***