จู่ๆ ก็หลุดเข้าไปเป็นตัวร้ายในนิยายแฟนตาซี

V | จูบแรกของผมกลับโดนชายหนุ่มคนนั้นขโมยไปเสียแล้ว

' ประชุมกับศาสตราจารย์หรอ? ' ไม่รู้เลยว่าหลังจากที่สลบไปตอนนั้นหลังจากนั้นแล้วมันเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารอดมาได้ยังไง แต่ดูเหมือนว่าเหล่าศาสตราจารย์จะรับรู้ว่ารอย ทราวิสอยู่ภายในโรงเรียนแห่งนี้เสียแล้ว

" เอาล่ะ แล้วเดี๋ยวเจอกันอีกทีตอนบ่ายแล้วกันนะ :) " เจ้าของชื่ออีแวนส์ พูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มแปลกๆ มายังผม ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปยังจุดเดิม

' ให้ตายเถอะเนื้อเรื่องตอนนี้มันยังไม่ถึงตอนที่ควินตันคิดลอบทำร้ายพระเอกเลย เพราะอย่างนั้นควินตันในตอนนี้ยังไม่ได้ทำอะไรให้อาคาเซียเสียใจเลยแม้แต่น้อย แต่ทำไมอีแวนส์ถึงได้ยิ้มให้ผมแบบนั้นกันนะ!!

' ทำไมคนพวกนี้ถึงได้ทำตัวแปลกๆ กับผมขนาดนั้นล่ะ " เหม่ออะไรอยู่ รีบเข้าเรียนได้แล้ว วันนี้เรียนขี่ไม้กวาดนะ " เป็นฟิลิปป์ที่ดึงสติของผมให้กลับมา ก่อนที่พวกเราจะเดินไปยังสนามใหญ่ของโรงเรียน

" เรื่องตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ฉันสลบไป " ฟิลิปป์และแอซล่ามองหน้ากันอยู่พักใหญ่ โดยไม่มีใครสักคนที่ปริปากพูดขึ้นมา นั้นยิ่งทำให้ความสงสัยของผมมากยิ่งขึ้น

" จะไม่บอกกันใช่มั้ย " ผมถามเน้นย้ำพวกเขาทั้งสองอีกครั้ง ก่อนที่สายตาจะเหลือบมองไปเห็นนัยต์ตาคู่หนึ่งที่มองมายังผม " อืม ไม่เป็นไรฉันไปถามโนแลนซ์เองก็ได้ " ในขณะที่ผมกำลังจะเดินไปหาโนแลนซ์ เพื่อนสนิททั้งสองกลับยื่นมือออกมาปิดช่องทางไม่ให้ผมได้เดินไป จนคนรอบๆ ต่างก็หันมามอง

" ทำอะไรเนี้ย คนอื่นหันมามองหมดแล้ว "

" ก็ช่วยไม่ได้ นายจะไปหามันนี่! "

" มัน? โนแลนซ์อ่ะหรอ แล้วทำไมฉันจะไปหาเขาไม่ได้ ยังไงก็เรียนด้วยกัน "

" ฉันไม่อนุญาต " แอซล่าที่ปิดปากเงียบอยู่เสียตั้งนานก็เอ่ยปากพูดได้เสียที แต่นั้นกลับทำให้ผมสงสัยยิ่งไปว่าเดิม " ทำไม "

" เอาล่ะนักเรียนทุกคนเรียกไม้กวาดของตัวเองออกมา เราจะเริ่มภาคปฎิบัติกันแล้ว "

การสนทนาของพวกเราจบลงแค่นั้น ก่อนที่จะเริ่มเรียกไม้กวาดของตัวเองออกมา ศาสตราจารย์ฮาร์ดี้ เดกซ์เตอร์ (Hardy Dexter) ได้อธิบายเกี่ยวกับการทรงตัวและการบังคับไม้กวาด ผมบอกตามตรงว่าฉากนี้ในหนังสือ คู่พระนางหวาดหยดย้อยมาก ๆ เพราะจริง ๆ แล้วควินตันได้ส่งลูกสมุนร่ายเวทย์ให้โนแลนซ์ขี่ไม้กวาดพลาด แต่ลูกสมุนของควินตันกลับพลาดเสียเองที่ร่ายเวทย์ไปโดนอาคาเซีย จึงทำให้พระเอกนั้นต้องเข้าไปช่วย ตอนอ่านผมเขินแทบตาย แต่ว่าเนื้อเรื่องในตอนนี้ผมไม่ได้เป็นควินตันในแบบฉบับนั้นแล้ว งานนี้คงอดดูฉากหวานๆ

' หรือว่าเราจะลองร่ายเวทย์เล่นๆ ให้พระนางเขาได้มีฉากโรแมนติกสักหน่อยดีนะ '

หลังจากที่คิดแบบนั้น ผมก็รู้สึกได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่ง (?) ที่จ้องมองมาที่ผม หนึ่งคู่มั้ยนะ " ยิ้มอะไรของนายอยู่คนเดียว " แล้วก็เป็นฟิลิปป์ที่ถามผมขึ้นมา " ป่าว ไมมีอะไร "

" โกหกเนียนมาก ก็เห็นๆ อยู่ว่าเมื่อกี้นายยิ้ม " ชายหนุ่มพูดย้ำพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้

" บ บอกว่าป่าวไง "

" เอาล่ะฟิลิปป์ เบอร์เรล ช่วยออกมาแสดงตัวอย่างให้เพื่อนๆ ดูหน่อย "

จะว่าไปการขี่ไม้กวาดเนี้ย มันทำกันยังไงล่ะเนี้ย ก่อนตายแม้แต่รถยังไม่เคยขับ จักรยานยังไม่เคยปั่น แล้วนี่มาเป็นควินตันในโลกพ่อมดแม่มดแบบนี้ จะขี่ไม้กวาดรอดมั้ยเนี้ย มันคงไม่น่ายากหรอกมั้ง แต่เดี๋ยวนะจักรยานที่มีล้อแตะพื้นยังทรงตัวไม่อยู่จนเกือบชนต้นไม้อยู่หลายครั้ง แล้วนี่ กลางอากาศ!!!

" กลัวหรือไง "

" นายไม่กลัว? "

" ฉันเป็นนักกีฬา เผื่อนายจะลืมข้อนี้ไป " เออว่ะ แอซล่าเป็นนักกีฬานี่หว่า ทั้งที่ควินตันเป็นตัวละครอีกหนึ่งตัวที่เก่งรอบด้านสูสีกับพระเอกของเรื่องแท้ๆ ทำไงล่ะทีนี้

" แค่บังคับมันให้ได้ อย่าวู่วาม ทำใจให้นิ่งๆ เข้าไว้ นายต้องเป็นคนบังคับมัน อย่าให้มันบังคับนาย "

' ขอบใจนะแอซล่า ช่วยได้เยอะ ถึงแม้ฉันจะไม่เข้าใจก็เถอะ '

หลังจากที่ฟิลิปป์ได้ทำการขี่ไม้กวาดโชว์หนึ่งรอบเรียบร้อยแล้ว ศาสตราจารย์ก็เริ่มให้ทุกคนเตรียมตัวในการเรียนภาคปฎิบัตินี้

" เชิญนักเรียนทุกคนประจำตำแหน่ง ค่อยๆ ขึ้นกันไปทีละคนล่ะ พยายามอย่าว่อกแว่ก ควบคุมมันให้ได้ "

เหล่านักเรียนเริ่มจับไม้กวาดและทำการออกตัวขึ้นไปยังบนอากาศ มือของผมสั่นระรัวนี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของผม ถึงจะพยายามควบคุมจิตใจตัวเองแล้วก็เถอะ แต่นั้นมันบนอากาศเชียวนะ ถ้าตกลงมานิยายเรื่องนี้คงจบแต่เพียงเท่านี้แหละ " เชิญได้แล้วนายควินตัน ฮอว์ก "

" ค ครับศาสตราจารย์ "

' เอาวะ เราอยู่ในร่างของควินตันเลยนะเว้ย อย่างน้อยความเก่งมันอาจจะส่งมาถึงเราด้วยก็ได้ ' ผมพยายามฮึบสู้ก่อนจะจับไม้กวาดไว้แน่น แล้วทำการออกตัวและไต่ระดับขึ้นไปบนอากาศทีละนิด

' เห้ย ก็ไม่แย่นี่หว่า '

กึก!

ราวกลับที่ผ่านมาแค่โชคช่วย เมื่อไต่ระดับมาได้ถึงความสูงที่เท่ากับคนอื่นๆ แล้ว ไม้กวาดตัวดีกลับกระตุก มือที่จับไม้กวาดแน่นรู้สึกได้ถึงไอน้ำที่ชุ่มเปียกบนมือ เหมือนกับว่านี่คืออาการของม้าพยศอย่างไงอย่างงั้น

" ไม่นะๆ อย่าทำเช่นนี้นะเว้ยไอ้ไม้กวาดตรงนี้มันสูงมาก ถ้าตกลงไปคงได้ต- " ไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยคไม้กวาดตัวดีกลับเร่งความเร็วเสียดื้อๆ

" ควินตัน!!! "

ในตอนนี้สิ่งที่ผมกลัวที่สุดกลับเป็นจริง ไม้กวาดนี้มันกำลังพยศผม ซึ่งผมไม่รู้วิธีจัดการกับมันด้วยซ้ำ หรือเพราะไม้กวาดแสนฉลาดนี่มันรู้ว่าควินตันที่ขี่มันอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่ตัวจริงกันนะ

" จะยังไงก็ช่างแต่หยุดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!! "

ร่างกายของผมโน้มลงไปเกาะไม้กวาดตัวดีแน่นเพราะความเร็วที่เกือบทำให้ร่างของผมนั้นปลิวออกไป ดวงตาแทบจะไม่กล้าเปิดมองสถานการณ์ในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

" ควินตัน! "

ผมลืมตามองไปยังเสียงของใครสักคน " โนแลนซ์ " ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังขี่ไม้กวาดเคียบเคียงอยู่ไม่ไกลนัก จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา

' ถึงแม้ว่าควินตันคนก่อนจะคิดแง่ร้ายกับนายยังไง แต่ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย เพราะงั้นช่วยฉันด้วยยยยย ' ในหัวของผมเฝ้าพึมพำภาวนา ไม่รู้ว่าสีหน้าตอนนี้จะเป็นยังไงแต่ผมหวังให้เขาช่วยผม ผมไม่อยากตายอีกครั้ง

ผมไม่อยากตาย

" ยื่นมือมาควินตัน "

" ม ไม่เอา ฉันไม่กล้า "

" เชื่อใจฉัน "

สองมือของผมจับไม้กวาดแน่นหากพลาดร่างของผมคงได้ตกลงไปแน่ๆ แต่เพราะสายตาคู่นั้น ของอีกฝ่าย ถึงแม้ผมจะกลัวแต่ยังไงก็จะเชื่อมั่นในตัวของเขา

" ใจเย็นๆ ค่อยยื่นมือออกมา ฉันจะจับไว้เอง "

" สัญญานะ "

" แน่นอน "

ผมค่อยๆ ยื่นมือออกไปตามที่อีกฝ่ายบอก แต่เพราะความเร็วในตอนนี้ที่ทำให้มืออีกข้างที่ผมเกาะไม้กวาดนั้นอยู่แทบจะหลุดออกไป

" จับได้แล้ว " ไม่นานแขนแกร่งนั้นก็ดึงร่างของผมไปยังไม้กวาดของเขาได้ ยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมเกาะโนแลนซ์แน่นอย่างหวาดกลัว

" ปลอดภัยแล้ว "

" กลัว "

" ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่แล้ว "

ความสงบเกิดขึ้นได้ไม่นานเท่าไหร่ จู่ๆ ไม้กวาดแสบนั้นก็วนกลับมาโดยพุ่งตรงมายังเราทั้งสองด้วยความเร็วจนชนเข้ากับไม้กวาดของโนแลนซ์ทำให้เขาเองก็ไม่สามารถทรงตัวได้

เราทั้งคู่ตกลงจากไม้กวาด แขนแกร่งนั้นจับประคองผมอยู่ตลอดแม้แต่ตอนตกลงบนพื้นเขากลับกอดผมไว้ ทำให้หลังจากตกลงบนพื้นร่างของผมก็ตกลงทับโนแลนซ์เต็มๆ แถม....ริมฝีปากของเรายัง......

" !!!!!!!! "

สัมผัสของอวัยวะเดียวกันนั้นทำให้ผมตกใจยิ่งกว่าการตกลงจากไม้กวาดเสียอีก ผมรีบพยุงร่างของตัวเองลุกออกจากตัวอีกคนทันที ยังดีที่จุดที่ตกค่อนข้างไกลจากคนอื่นๆ

" นี่คือการขอบคุณที่ฉันช่วยนายรึป่าว "

" อ อุบัติเหตุตั้งหาก! "

อีกฝ่ายลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเลียขอบปากอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่นานเหล่านักเรียนก็วิ่งตรงมายังทางเราทั้งสอง

" ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยควินตัน "

" ดูจากสภาพแล้ว นายคิดว่าฉันเป็นมั้ยล่ะ "

" พูดได้แบบนี้แสดงว่านายยังโอเค "

" อ ไอ้ฟิลิปป์ "

การเรียนวันนี้ไม่สนุกเอาสะเลย ไม่อยากนึกหน้าตัวเองตอนขอร้องอ้อนวอนให้โนแลนซ์ช่วยเลย [ ไอ้ไม้กวาดเฮงซวยเอ้ย แกทำให้ฉันดูแย่! ]

" ว่าแล้วว่านายต้องมาหลบอยู่ที่นี่ "

" โนแลนซ์! "

" หื้ม "

" จะมาเยาะเย้ยอะไรอีกล่ะ "

" ใครบอกว่าฉันมาเยาะเย้ย "

" ไม่รู้ "

" เป็นห่วง เลยมาหา "

" ห้ะ! "

" เผื่อนายลืมว่าตอนบ่ายเราต้องไปประชุมกับศาสตราจารย์เรื่องของ รอย ทราวิส " เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เลยทำให้ผมลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

" ศาสตราจารย์รู้เรื่องนี้แล้ว แสดงว่าเรื่องที่เราหนีออกจากบ้านพักในยามวิกาลก็.... "

" อืม เราทั้งคู่น่าจะโดนทำโทษ "

" ฉันไม่เท่าไหร่ แต่ว่าทั้งฟิลิปป์ แอซล่า ชาร์ลอตแล้วก็เลน่าไม่เกี่ยวนะ "

" ตอนนี้มีแค่เราสองคนที่โดนเรียกตัว ตอนนั้นฉันไม่ได้บอกใครว่ามีคนอื่นด้วย แต่ฉันไม่รู้ว่าศาสตราจารย์ครูซจะว่ายังไง "

" พ่อฉันหรอ? "

" อืม ในคืนนั้นศาสตราจารย์ครูซเป็นคนเข้ามาช่วยพวกเรา "

" เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันจะตามไปยังไงก็ต้องไปประชุมอยู่แล้ว "

" ไล่กันหรือไง ได้จูบจากฉันแล้วนายก็ไล่ฉันเลยรึ "

" พ พูดบ้าอะไรของนาย ก็บอกอยู่ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ "

จะบ้าจริงๆ ทั้งที่ฉากนี้มันควรเป็นฉากหวานๆ ของคู่พระนาง แต่ทำไมกลับกลายเป็นผมเองที่พลาดแทนที่จะได้ดูฉากเลิฟซีน กลับกลายเป็น.....

" ยิ้มอะไรของนาย " พลันที่สมองคิดถึงเนื้อเรื่องในหนังสือ สายตากลับมองไปเห็นรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ของนายพระเอกนี่

" ให้ฉันสอนขี่ไม้กวาดให้มั้ยล่ะ "

" ...... "

" ลองกลับไปคิดก่อนก็ได้ "

" ฉันให้เพื่อนฉันสอนก็ได้ "

" แต่ฉันอยากสอนนาย ถ้านายควบคุมไม้กวาดไม่ได้แล้วเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก นายจะทำยังไง "

" เพื่อนฉันก็ต้องช่วยฉันไง "

" แล้วนายจะจูบเขา? "

" ก็บอกว่าเป็นอุบัติเหตุ! " ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของอีกฝ่ายนี่ยั่วโมโหได้ดีจริงๆ จะว่าไป โนแลนซ์ดูไม่ตกใจเลยกับการที่...เราเผลอจูบกันแบบนั้น ทั้งที่พวกเราเองก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่

' เขาคงเป็นจำพวกไม่ได้คิดอะไรมากมาย '

หลังจากที่โนแลนซ์เดินออกไปชายหนุ่มร่างสูงก็เดินสวนเข้ามาทันที " ทำไมมันถึงมาที่นี่? "

" ก็... "

" ควินตัน\~\~ " โชคดีจริงๆ เสียงของหญิงสาวโผล่เข้ามาแทรกระหว่างบทสนทนาราวกลับมาช่วยชีวิตของผมทำให้ไม่ต้องตอบคำถามของนายแอซล่า

" เอ้ะ แอซล่าเองก็อยู่ด้วยหรอเนี้ย ว่าแต่ควินตันเป็นยังไงบ้าง "

" สบายดี ไม่เป็นอะไรแล้ว "

" โชคดีนะที่โนแลนซ์ไปช่วยไว้ได้อ่ะ ยังไงถ้านายยังรู้สึกไม่ดี มาให้ฉันสอนขี่ไม้กวาดก็ได้นะ "

" แบบนั้นมันจะดูไม่ดีนะอาคาเซีย "

" ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะแอซล่า ฉันก็อยากช่วยควินตันเหมือนกัน "

" เธอควรห่างจากเขา " น้ำเสียงทุ้มเข้มนั้นทำเอาหญิงสาวหลุบสายตาลงต่ำไม่กล้าสบตา จะว่าไปแอซล่าเวลาทำสีหน้าแบบนั้นค่อนข้างน่ากลัวเอาเสียมากๆ

" ไม่เอาหน่าแอซล่า ยังไงอาคาเซียก็เป็นเพื่อนร่วมคลาสเรานะ "

" เหอะ "