III | นี่สินะความสามารถของตำแหน่งพระเอก

..." เดินตามมาเสียตั้งไกล จะกลับกันแล้วรึเด็ก ๆ "...

เราทั้งสองคนต่างนิ่งเงียบไม่ตอบโต้เสียงขานนั้น จากที่ตอนแรกกำลังจะก้าวเท้าเดินกลับไปทางเดิม แต่กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ผมพยายามหันหน้าไปมองตามเสียงนั้น แต่กลับไม่พบใครที่ยืนอยู่บริเวณนี้เลย ' หมายความว่ายังไงเนี้ย '

" ไม่มีใครอยู่เลยด้วยซ้ำ เสียงมันมาจากไหน "

[ ควินตัน ฮอว์ก ประสาทสัมผัสเจ้านี่ช่างอ่อนหัดยิ่งนัก แต่ช่างแปลกใจที่ได้เห็นพวกนายสองคนอยู่ด้วยกัน ]

" มันคือเสียงของรอย นายอาจจะมองไม่เห็นเขา เพราะเขาอยู่ในห้องโถงนั้น แต่เขาเห็นเราแล้ว " โนแลนซ์พูดอธิบายให้ผมเข้าใจถึงสถานการณ์ในตอนนี้ ถึงแม้จะยังไม่เข้าใจอะไรมากนัก แต่เพราะนี่มันคือเมืองที่ทุกคนต่างมีเวทมนตร์ นั้นคงไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาด

" เราควรทำยังไงดี "

" ฉันจะไปถ่วงเวลา ส่วนนายรีบวิ่งกลับไปด้านบน "

" ไม่ได้ จะให้ฉันทิ้งนายไว้ที่นี่คนเดียวได้ยังไง "

" เพราะฉันคิดว่ายังไงเราสองคนก็สู้เขาไม่ได้ เพราะอย่างนั้นคงต้องมีใครสักคนไปขอความช่วยเหลือ " ให้ตายสิ ระดับตำแหน่งพระเอกกลับพูดออกมาว่าสู้ไม่ได้ หรือว่าเนื้อเรื่องจะเปลี่ยน!

' เห้ย! แต่ตามเนื้อเรื่องในหนังสือจริงๆ โนแลนซ์จะโดนโจมตีถึงปางตายก็ชนะมาได้ อย่างงั้นเราควรออกไปจากตรงนี้เพื่อไปขอความช่วยเหลือจากศาสตราจารย์หรืออยู่ช่วยโนแลนซ์ที่นี่ดี '

" ฉันจะช่วยนาย! ถ้าเราร่วมมือกัน… "

" แบบนั้นมันจะอันตรายเกินไป "

" นายควรคิดเรื่องอันตรายตั้งแต่ก้าวเท้าลงมาที่นี่แล้วโนแลนซ์ เพราะงั้นไม่ต้องถึงกับชนะเขาหรอก แค่เราร่วมมือกันแล้วหนีกลับขึ้นไปได้ก็พอ " ผมเอ่ยออกไปด้วยความมุ่งมั่น ถึงแม้ในใจนั้นจะค่อนข้างกังวลอยู่ในระดับหนึ่งก็เถอะ

ตัวละครควินตันเก่งกาจผมพอรู้ แต่...นี่คือผม ไม่ใช่ควินตันสักหน่อย แอบจำคาถาไม่ได้ด้วยซ้ำ กลัวว่าจะเป็นภาระให้กับโนแลนซ์เสียมากกว่าจะช่วยเหลือนี่สิ

" งั้นฝากซัพพอร์ตฉันด้วยแล้วกัน ฝากด้วยนะควินตัน " อีกฝ่ายพูดพร้อมกับยื่นมือมาทางผม

ผมยื่นมือไปจับมือเขาเป็นการตอบรับเข้าแผนการนั้น เขาเลือกที่จะให้ผมเป็นฝ่ายซัพพอร์ต แสดงว่าเขาจะเป็นฝ่ายนำ สมแล้วกับตำแหน่งพระเอก!!!!

โนแลนซ์ออกตัวพร้อมกับท่องคาถา [ โพโวเกส เด ลา ฟูเม่  ] ทำให้ทางเดินด้านหน้านั้นเต็มไปด้วยหมอกควันปกคลุมปิดการมองเห็น ก่อนที่เขาจะส่งสัญญาณให้ผมรีบวิ่งกลับไปทางเดิมที่เรามา

[ เรสเต้ อิมโมบิเล่ ]

เสียงคาถาจากด้านหลังถูกเอ่ยขึ้นก่อนที่แสงสีเขียวนั้นจะพุ่งตรงผ่านหมอกควันของโนแลนซ์มายังเราสองคน

" ระวังอย่าโดนคาถานั้น " ถึงผมจะไม่รู้ว่าคาถานั้นมันคืออะไร แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องดีถ้าเราโดนเวทย์ของศัตรูอยู่แล้ว!!! เราทั้งสองวิ่งมาตามทางเดิน แต่กลับโดนคาถานั้นโจมตี เมื่อพบตอกช่องว่างระหว่างทางก็รีบเข้าไปหลบภัยทันที

[ เฟเม่ ลา เช็น ]

" มันใช้คาถาปิดทางออกเราแล้ว " ร่างสูงพูดเมื่อได้ยินเสียงคาถาไม่ใกล้ไม่ไกลนัก

ผมพยายามนึกถึงบทเนื้อเรื่องในหนังสือ หรือแม้แต่คาถาที่ตัวควินตันใช้บ่อยๆ อีกฝ่ายก็เป็นผู้ใช้คาถาดำ เพราะงั้นผมควรช่วยอะไรโนแลนซ์ได้บ้าง

" โอ้ ชิทททท! "

โนแลนซ์หันมามองผมด้วยความแปลกใจ เมื่อได้ยินผมสบถด้วยความหัวเสีย " นายพูดถูกฉันควรขึ้นไปขอความช่วยเหลือตั้งแต่แรก ไม่น่าอยู่เป็นภาระนาย "

" ฉันบอกนายหรือยังว่านายคือภาระ "

" นายยังไม่พูด แต่ก็เตรียมพูดได้เลย เพราะฉัน...

                ไม่ได้เอาไม้กายสิทธิ์มาน่ะ "

" ... นายออกมาข้างนอก โดยไม่พกไม้กายสิทธิ์? "

" อือหึ "

" เหลือจะเชื่อนายจริงๆ "

" เรากำลังทำผิดกฎ โดยมีแอซล่าเป็นคนต้นคิด ฉันเป็นเพียงผู้สมรู้ร่วมคิดเท่านั้น "

" เงียบหน่าเลน่า ถ้าเธอยังบ่นอยู่เช่นนี้ เราทั้งหมดจะถูกจับได้ " หญิงสาวอีกคนเอ่ยห้ามปราม ซึ่งนั้นเป็นสิ่งที่ผมเห็นด้วย พวกเราสี่คนพากันออกมาด้านนอกบ้านพักในยามวิกาล ซึ่งมันผิดกฏเหล็กของโรงเรียน หากถูกจับได้พวกเราทั้งสี่จะต้องโดนโทษหนักแน่

แต่ว่าการที่ควินตันหายตัวไปกลางดึกเป็นเรื่องที่ผิดปกติ ผมเองก็คิดว่าเขาคงแค่ไปสูดอากาศไม่ไกลนัก แต่กลับกลายเป็นว่าเขาดันหายไปจากบ้านพักของเรา

" นายคิดว่าควินตันจะไปที่ไหนในเวลาแบบนี้ " ฟิลิปป์เอ่ยถามขึ้น ซึ่งผมเองก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน

" ถ้าให้คิดคงเป็นห้องปรุงยา " ชาร์ลอตเสนอความคิดนี้ขึ้นมา แต่ผมไม่คิดว่านั้นจะเป็นคำตอบที่ถูก " ห้องปรุงยาน่ะ ในบ้านพักเราก็มีถ้าควินตันอยากจะปรุงยาในเวลาเช่นนี้ ฉันคิดว่าเขาไม่น่าจะออกไปข้างนอก "

" แล้วจะเป็นที่ไหนไปได้อีก "

ระหว่างทางเดินพวกเราพบว่ามีศาสตราจารย์บางท่านยังคงเดินอยู่บริเวณรอบๆ โรงเรียน เราทั้งสี่คนพยายามหลบในมุมมืดเท่าที่จะทำได้ แต่แล้วเมื่อกำลังเดินผ่านห้องเก็บของ ฟิลิปป์กลับหยุดนิ่ง

" เห้ พวก! นี่อาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนักนะ แต่ฉันได้กลิ่นของพลังเวทย์ในห้องนี้ "

" คงเป็นศาสตราจารย์มั้ยอ่ะ ฉันว่าควินตันไม่น่าจะเข้าไปในห้องเก็บของโทรมๆ นี้นะ "

" ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก เราต้องหาทุกที่ที่คิดว่าเป็นไปได้อยู่แล้ว " ผมพูดตอบก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูตรงหน้า

เมื่อประตูห้องถูกปิดลงความมืดมิดก็เข้ามาแทรก แต่กลับมีแสงสว่างสีเขียวเตะสายตาของพวกเราไม่ไกลมากนัก

" นี่มันคือ.. "

" เหมือนจะเป็นประตูลับเลยแหะ มีแสงเล็ดลอดออกมาแบบนี้แสดงว่ามีคนอยู่ในนั้นจริงๆ สินะ "

" ร เราจะไปกันจริงๆ งั้นหรอ "

ผมตัดสินใจเปิดประตูลับนั้นขึ้น ก่อนที่แสงสว่างสีเขียวจะปะทะเข้ามา เมื่อปรับโฟกัสสายตาได้แล้วผมจึงคิดข้อเสนอให้แก่กลุ่มเพื่อนของเรา

" ฉันกับฟิลิปป์จะลงไปด้านล่าง เธอสองคนเฝ้าทางนี้เข้าใจมั้ย ถ้าหากมีเรื่องอะไรให้ส่งสัตว์ประจำตัวมาบอก "

" นั้นเป็นความคิดที่ดีมากเลยแอซล่า ฉันไม่ได้อยากทิ้งพวกนายหรอกนะแต่ว่า... "

" ฉันก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะทิ้งฉันนะเลน่า แต่เพราะเราเป็นทีมเดียวกันก็ต้องแบ่งหน้าที่กันยังไงล่ะ "

" อื้ม เราสองคนจะเฝ้าทางนี้ให้เอง พวกนายไปเถอะ ระวังตัวกันด้วย "

" ฝากด้วยนะ "

หลังจากที่เราทั้งสองเดินลงมาจนสุดทางบันไดแห่งนี้ ก็พบว่ามีม่านสีเขียวกั้นพวกเราไม่ให้ไปต่อ " เอาไงต่อล่ะ เหมือนจะไปต่อไม่ได้แล้วนะ " ฟิลิปป์เอ่ยขึ้นมาหลังจากที่พยายามเอื้อมมือไปสัมผัสม่านนั้น

" มันข้ามไปไม่ได้แอซล่า "

" มนตร์สีเขียวนี่มันดูไม่คุ้นเลยแหะ "

" แต่จากที่เราเรียนมา มันคือคาถาดำไม่ใช่หรือไง

ควินตันทำหรอ? "

เพราะประโยคสุดท้ายที่ทำให้ผมคิดหนัก หากเป็นคาถาของควินตันจริง แล้วเหตุผลอะไรที่ควินตันต้องมาที่นี่ในเวลานี้ แล้วถ้าหากไม่ใช่ควินตัน ภายในชั้นใต้ดินแห่งนี้มีใครที่ใช้คาถาดำแฝงตัวอยู่ล่ะ

[ ดิสทรูเลีย ] ในตอนนี้สิ่งที่ต้องทำมีแต่ต้องตามหาควินตันให้เจอ จะเป็นคาถาของใครก็ตาม ยังไงก็ต้องผ่านม่านนี้ไปตามหาควินตันให้ได้ ผมพยายามท่องคาถาเพื่อทำลายม่านนี้ แต่ก็ไม่เป็นผล คาถาของผมไม่สามารถทำอะไรม่านนี้ได้เลยด้วยซ้ำ

[ อิซสาเย่ เด ดิสทรูเลีย ]

" คาถาของฉันก็ทำลายม่านนี้ไม่ได้เหมือนกัน "

ฟิลิปป์เองที่พยายามจะร่ายคาถาใส่ม่านแต่ก็ยังคงไม่เป็นผลเช่นเดียวกัน แต่เมื่อมองทะลุผ่านม่านนั้นเข้าไป เราทั้งสองกลับพบว่ามีบุคคลปริศนาใส่ผ้าคลุมปกปิดทั้งร่างกายและใบหน้ายืนอยู่ในนั้น

" หวังว่านั้นจะไม่ใช่ศาสตราจารย์ครูซหรอกนะ "

จริงอย่างที่ฟิลิปป์พูด เรื่องของคาถาดำนอกจากควินตันแล้วก็คงเป็นศาสตราจารย์ครูซ แต่จากที่มองดูรูปร่างแล้วดูเหมือนบุคคลนั้นจะไม่เหมือนศาสตราจารย์เสียเท่าไหร่

หมอกควันลอยขึ้นตรงจุดที่ร่างปริศนายืนอยู่ ทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ ก่อนที่ผมจะเห็นใครอีกสองคนที่วิ่งออกมาจากช่องทางเดินในมุมมืด

" ควินตัน! "

" แล้วเราจะทำลายม่านนี้ได้ยังไงวะ "

หลังจากที่โนแลนซ์ท่องคาถาทำให้เกิดควันขึ้นเพื่อปิดการมองเห็นของอีกฝ่ายเสร็จ พวกเราทั้งสองก็รีบวิ่งตรงไปยังบันไดทางออกทันที

[ เรสเต้ อิมโมบิเล่ ]

ขยันร่ายมนตร์นี้มาจังวะ วิ่งก็หนื่อยแล้วยังต้องมาหลบคาถานี้อีก ' เดี๋ยวนะ .... นั้นมัน แอซล่ากับฟิลิปป์หนิ '

" พ พวกนั้นมาที่นี่ได้ยังไงเนี้ย "

[ ดูแมก ฟีซิเกส ]

อั่ก!

เมื่อสายตาพลันเปลี่ยนจุดสนใจทำให้พลาดการระวัง ผมโดนเวทย์นั้นเข้าเต็มแรง ร่างของผมโดนผลักจนไปชนกับกำแพง ความเจ็บเริ่มถาโถมเข้ามาทั้งที่พยายามจะลุกขึ้นแล้ว แต่เหมือนกับร่างกายส่วนอื่นไม่ให้ความร่วมมือ

ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางๆ ผ้าม่านถูกเปิดออกเพื่อให้แสงแดดรอดผ่านเข้ามา ดวงตากลมค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างช้าๆ และค่อย ๆ ปรับโฟกัสของสายตา

" ฟื้นแล้วสินะ ควินตัน ฮอว์ก " น้ำเสียงของใครบางคนที่ไม่คุ้นหูเอ่ยทักทายผมขึ้นมา ทำให้ผมหันไปหาเจ้าของเสียงนั้นทันที

" ศาสตราจารย์โรแลนด้า ลินเซย์ (Rolanda Lindsay) "

" ไม่ได้รุนแรงถึงขั้นความจำเสื่อมสินะ เพื่อนเธอกังวลเหมือนกับว่าเกิดเหตุร้ายแรงอย่างไงอย่างงั้น "

ถ้าที่นี่คือห้องพยาบาล หญิงสาวผู้นี้ก็คงเป็นศาสตราจารย์โรแลนด้าที่อยู่ประจำห้องนี้ ขอบคุณที่ผมยังพอจำตัวละครอื่น ๆ ได้อยู่บ้าง

" เพื่อนเธอบอกว่าเธอล้มจนสลบไป คราวหน้าคราวหลังก็ระวังตัวให้มากกว่านี้ล่ะ ฉันต้องไปสอนแล้วขอตัวก่อน "

" ขอบคุณครับศาสตราจารย์ "

แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? คนอื่นๆ ล่ะ ได้รับบาดเจ็บกันมั้ยนะ

" ควินตันนนนนนน ศาสตราจารย์บอกฉันตรงระหว่างทางว่านายฟื้นแล้ว เป็นยังไงบ้าง " เลน่าพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับตรวจเช็คร่างกายของผมทันที

" พวกเราเป็นห่วงนายแทบแย่ ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย "

" ขอบใจนะเลน่า ชาร์ลอต ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว " ผมเอ่ยตอบออกไปเพื่อไม่ให้ทั้งสองต้องเป็นห่วงแต่แล้วจู่ๆ ประตูห้องพยาบาลก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

" ฉันเห็นว่าควินตันไม่ได้เข้าเรียน เลยไปถามฟิลิปป์แล้วเขาบอกว่านายอยู่ที่นี่ เป็นอะไรมากมั้ย บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า " อาคาเซียเดินตรงเข้ามาหาผมพร้อมกับถามไถ่อย่างเป็นกันเอง

" ไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอบใจนะที่เป็นห่วง "

" คือว่า... ฉันจดบทเรียนของคาบเช้ามาให้ วิชานี้ยากมากฉันเลยเป็นห่วง " อาคาเซียยื่นสมุดเล่มหนึ่งมาให้ผม ถ้าให้เดาคงเป็นวิชาเกี่ยวกับพิษของพืช และวิธีแก้พิษ

" ขอบคุณนะ "

" มาทำแบบนี้มันเหมือนกับให้ความหวังเลยเนอะเลน่า "

" นั้นสินะ ถ้าไม่รักก็ไม่น่ามาทำแบบนี้น้าาา "

" ที่พวกเธอพูดหมายถึงใครกันห้ะ!! " เมลิโอร่าเพื่อนสนิทของอาคาเซียเอ่ยถามหญิงสาวทั้งสองอย่างไม่สบอารมณ์

" ใจเย็นๆ ก่อนสิเมลิโอร่า...ขอโทษแทนเมลิโอร่าด้วยนะเลน่า ชาร์ลอต ฉ ฉันไม่รบกวนนายแล้ว พักผ่อนเถอะ " เมื่อพูดจบหญิงสาวผมสีชมพูสลวยก็เดินออกจากห้องนี้ไป ตามด้วยเพื่อนสาวคนสนิทของเขา

" พวกเธอนี่นะ ห้ามพูดแบบนั้นสิ "

" ก็มันจริงนี่ หล่อนจะทำตัวตามปกติก็ได้ แต่นี่ควินตันไม่ได้ไปตามตอแยอะไรหล่อนแล้ว ทำไมหล่อนถึงยังเลือกมาทำแบบนี้ล่ะ "

" นั้นสิ มันเหมือนมาให้ความหวังนายเลยนะ "

" เธอก็แค่เอาสมุดนี่มาให้ แล้วก็มาเยี่ยมฉันเท่านั้นเอง ว่าแต่พวกเธอไม่มีเรียนหรืออย่างไร "

" คาบเช้าเรียนการขี่ไม้กวาด พวกเราเรียนเสร็จแล้ว ส่วนแอซล่ากับฟิลิปป์อีกเดี๋ยวคงตามมามั้ง เพราะนางอาคาเซียยังออกมาหานายได้ แสดงว่าคลาสนั้นคงเรียนเสร็จแล้วเหมือนกัน "

...Thx for reading naka...

...HAVE FUNNNN ! ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***