IV | พฤติกรรมของชายหนุ่มพวกนี้ที่มีต่อผมมันแปลกๆ ทั้งนั้นเลย

" ทำไมนายถึงไปอยู่ที่นั้นกับโนแลนซ์? " หลังจากที่ผมฟื้นมาได้ไม่นาน ก็ถูกชายฉกรรจ์สองคนลากออกมาสอบสวน ถึงแม้จะพยายามเลี่ยงที่จะตอบอยู่นานแต่ดูเหมือนแอซล่าจะไม่สบอารมณ์เอาเสียมากๆ

" ฉันไม่ได้ตั้งใจตามนายนั้นไป แค่ระหว่างที่เดินเล่นดันไปเห็นคนใส่ชุดคลุมคนนั้นเดินเข้าไปในห้องเก็บของ " ใจจริงก็ตามไปนั้นแหละ แต่แค่ไม่คิดว่าโนแลนซ์จะจับได้ที่ผมแอบลงไปชั้นใต้ดินด้วย

" เลิกจี้ถามควินตันได้ละ เย็นนี้เราไปขี่ไม้กวาดกันดีกว่า " ฟิลิปป์เอ่ยขึ้นเพื่อกลบบรรยากาศที่ตึงเครียด แต่ดูจากสีหน้าของแอซล่าแล้ว เขาดูจะไม่พอใจเอาเสียมากๆ ผมไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงได้แสดงท่านี้เช่นนี้ หรือเพราะว่าผมดันไปสนิทกับพระเอกของเรื่อง เหล่าตัวร้ายเลยเริ่มจะไม่พอใจผมหรอ?

" คิดอะไรของนาย " แอซล่าเอ่ยถามผม ไม่รู้ว่าเขามีเวทย์อ่านใจหรือเพราะผมแสดงสีหน้าชัดเจนเกินไป

" ป เปล่าไม่ได้คิดอะไร " จะให้ตอบว่าคิดมันก็ยังไงๆ อยู่นั้นแหละ ดูเหมือนผมต้องขุดเอาความทรงจำตอนอ่านนิยายเรื่องนี้ออกมาให้มากกว่านี้ พลาดมากเลยแหะที่มองข้ามเหล่าตัวประกอบ

แต่จะว่าไปใครจะคิดว่าเพื่อนตัวร้ายอย่างแอซล่าและฟิลิปป์จะหล่อได้ขนาดนี้ หรือเพราะในบทที่เป็นตัวร้าย เลยทำให้เราไม่สนใจและมองข้ามกันนะ ' ใครๆ ก็ต้องจินตนาการว่าพระเอกหล่อกว่าตัวร้ายอยู่แล้ว '

" นายไม่ได้หลงรักนางแล้วรึ " จู่ๆ บทสนทนาก็เปลี่ยนหัวข้อไป โดยฟิลิปป์เป็นคนเริ่มเอ่ยถาม " หลงรักใคร? "

" สมองกระทบกระเทือนหรือไง นอกจากอาคาเซียแล้วฉันก็ไม่เคยเห็นนายมองใครอื่น "

" ไม่ได้ชอบแล้ว ก็นางปฎิเสธฉันแล้ว จะให้ตื้อไปทำไมในเมื่อได้คำตอบมาแล้ว " ถึงไม่ได้คำตอบก็จะไม่มีทางจีบนางเด็ดขาด ตอนจบของบทบาทนี้มันไม่มีทางสมหวังกับตัวเอกอยู่แล้ว

" แปลกไปแล้วจริงๆ แหะ "

" ก็ฉันบอกแล้วว่าควินตันแปลกไป "

" ฉันแปลกตรงไหน ก็แค่ทำใจยอมรับความจริงได้ บนโลกนี้ไม่ได้มีแค่อาคาเซียคนเดียวนี่ " พูดจบผมก็รีบสาวเท้าเดินหนีออกจากบทสนทนานั้นทันที จะว่าไปการที่ผมไม่ได้แสดงตามเนื้อเรื่องมันจะมีผลอะไรที่ตามมาทีหลังมั้ยนะ?

" อ้าว ควินตัน! ทำไมนายถึงไม่นอนพักล่ะ พึ่งออกจากห้องพยาบาลแท้ๆ " หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนๆ เอ่ยทักผมด้วยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ " จริงๆ กำลังจะกลับไปที่บ้านพักแล้วแหละ แล้วทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ " ถ้าเป็นเนื้อเรื่องหลังจากออกจากชั้นใต้ดิน นางเอกอย่างอาคาเซียก็คงต้องเป็นห่วงโนแลนซ์ คงจะแอบไปปรุงยาแล้วนำไปให้เขาสินะ

" ฉันไปปรุงยามาน่ะ ไหนๆ ก็เจอนายพอดี " หญิงสาวพูดตอบ ก่อนจะค่อยๆ หยิบขวดยาใบเล็กออกมา " อันนี้ของควินตัน รสชาติมันอาจจะแย่ แต่ก็เพราะมันเป็นยานะ "

" ให้ฉันทำไม "

" นายเองก็บาดเจ็บ แถมน่าจะหนักกว่าโนแลนซ์ด้วยซ้ำ ถือเป็นการขอโทษนายด้วย "

" ขอโทษฉันเรื่องอะไรกัน "

" ทั้งที่นายไม่เคยคิดร้ายต่อโนแลนซ์เลย แต่ฉันทำให้ทุกคนมองนายแต่ด้านร้ายๆ " อาคาเซียพูดพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาผม อิทธิพลของตำแหน่งนางเอกเมื่อตัวร้ายมาสารภาพรักแล้วโดนปฎิเสธ คนรอบข้างก็จะคิดว่าตัวร้ายจะต้องจ้องทำร้ายพระเอกเพื่อแย่งนางเอกมาครอบครอง

" ฉันขอโทษนะ "

" ฉันไม่รับคำขอโทษ ในเมื่อเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน การปฎิเสธและทำตามความรู้สึกของตัวเองนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ใครจะมองฉันยังไงมันก็เรื่องของเขา " เมื่อพูดจบผมก็ยื่นมือไปรับขวดยานั้นมา หญิงสาวจากที่ก้มหน้า ก็กลับเงยขึ้นมามอบรอยยิ้มให้ผมอีกครั้ง

" ฉันขอตัวก่อนแล้วกัน " ผมสัมผัสได้ถึงสายตาบางคู่ที่จดจ้องมาทางเราสองคน นั้นเลยทำให้ผมรีบตัดสินใจออกจากตรงนั้นทันที

" ไหนว่าทำใจได้แล้ว "

" ฟิลิปป์ หุบปาก! "

[ มอร์เว่เร ]

พรึ่บ!

ใช่เขาหุบปากจริงๆ หลังจากร่ายคาถาเสร็จแล้ว เขาก็ไม่พูดสักคำ แต่กลับคว้าแขนผมลากไปยังที่ไหนสักที่ที่ผมเองก็ไม่รู้จัก ไม่เคยคิดว่าเราจะสนิทกันถึงขั้นพาตัวไปไหนก็ได้แบบนี้

" พามาที่นี่ทำไม "

เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ เดินนำผมไปตามทางเดินที่รอบๆ บริเวณนี้มีแต่ป่าไม้ ถึงผมจะอยากหนีกลับโรงเรียนเวทย์ยังไงก็คงทำไม่ได้สินะ นึกถึงคำพูดของโนแลนซ์เลยว่าทำไมผมถึงออกมาข้างนอกโดยไม่พกไม้กายสิทธิ์ติดตัว

ไม่นานร่างสูงตรงหน้าก็หยุดเดินและนั่งลงบนโขดหินใหญ่ " โอเค นายควรพูดได้แล้ว พาฉันมาที่นี่ทำไม "

" มานั่งนี่สิ " เขาพูดพร้อมกับตบมือลงบนโขดหินนั้นเบาๆ เป็นเชิงชักชวน ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก แต่ก็เดินไปนั่งข้างๆ

เมื่อผมนั่งลงสักพัก จู่ ๆ ฟิลิปป์ก็ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักของผม ใบหน้าคมคายในตอนนี้บวกกับบรรยากาศยามเย็นที่พระอาทิตย์ใกล้ตกมันช่าง ' ไรที่ติ '

" ฉันชอบมาที่นี่เวลาที่รู้สึกไม่สบายใจ " เขาพูดเอ่ยออกมาเบาๆ ถึงแม้จะหลับตาอยู่ " อืม วิวที่นี่สวยดี ไม่แปลกใจที่นายเลือกจะมาที่นี่ " ผมมองไปยังวิวตรงหน้า วิวทิวทัศน์ของขุนเขาและป่าไม้ มันเขียวขจีจนทำให้ใจรู้สึกสงบ

" ไม่รู้ว่าช่วงนี้นายเป็นอะไร นายดูไม่เหมือนก่อน หวังว่าที่นี่จะทำให้นายสบายใจขึ้นมาบ้าง " ก็คงจริงอย่างที่ผมคิดก่อนหน้านี้ เรามองข้ามตัวละครไปเยอะเพียงเพราะจดจ้องแต่กับคู่พระนาง จริง ๆ แล้วฟิลิปป์เองก็เป็นคนจิตใจดีอยู่เหมือนกันนะเนี้ย

" มองฉันแล้วยิ้มหมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่าใจเต้นแรงกับฉันน่ะ "

' ขอถอนคำพูดเมื้อกี้เลยแล้วกัน ที่ชมว่าเป็นคนจิตใจดี '

" ถึงตอนนี้นายจะดูไม่เหมือนเดิม แต่ว่าฉันชอบนายในตอนนี้นะ "

"? "

" นายในตอนนี้ดูเข้าถึงได้ ต่างจากเมื่อก่อนที่แม้แต่จะมองหน้าฉันหรือแอซล่าเลยก็ไม่มี "

ผมได้ทำการเปลี่ยนเส้นเรื่องในความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วสินะ ไม่รู้เนื้อเรื่องทั้งหมดจะถูกเปลี่ยนแปลงด้วยมั้ย แต่ผมกลับรู้สึกดีขึ้นมา ยังไงแล้วในมุมมองของผู้อ่านก็มองเห็นความเป็นมาของตัวละครอย่างควินตันที่ใครๆ ก็มองว่าเขานั้นร้าย แต่ก็ไม่เคยมีใครสนใจว่าเหตุผลอะไรกันที่ทำให้เขาเป็นอย่างนั้น

" เลิกเพ้อเจ้อแล้วกลับโรงเรียนได้ละ พระอาทิตย์จะตกดินอยู่แล้วถ้าเรากลับไม่ทันจะโดนทำโทษเรื่องออกนอกบ้านพักในยามวิกาล " ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะสนใจในเรื่องที่ผมพูดออกไป เขานอนหลับตาพริ้มโดยไม่มีทีท่าจะลุกออกเลยสักนิด

" ขออยู่แบบนี้อีกสักพัก "

ผมลอบถอนหายใจเพียงเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ กวาดสายตามองกลับไปยังวิวทิวทัศน์ตรงหน้า พระอาทิตย์กำลังตกดิน แสงสว่างที่อยู่คู่กับเรามาทั้งวันกำลังลับหายไป และถูกแทนที่ด้วยดวงดาวที่ถึงแม้จะส่องสว่างไม่เท่าพระอาทิตย์ แต่มันก็พยายามทำหน้าที่ส่องแสงได้อย่างงดงามตลอดทั้งคืน

" อาคาเซียวันนี้เธอปรุงยาไปให้นายควินตันหรอ? " เสียงเจื้อยแจ้วของเพื่อนสนิทเอ่ยทักถามทันทีเมื่อสองเท้าก้าวถึงห้องนอน โดยห้องของเรานั้นเป็นห้องส่วนตัวขนาดเล็กเป็นเตียงสองชั้น ซึ่งต่างจากห้องอื่น หรือแม้แต่บ้านพักบ้านอื่น จะว่ายังไงดีล่ะ คงเพราะเป็นอภิสิทธิ์จากตระกูลของฉันเองที่ทำให้ได้ในสิ่งที่ทุกคนไม่ได้ แต่ฉันค่อนข้างโอเคในเรื่องนี้เพราะยังไงแล้วฉันก็ต้องการความเป็นส่วนตัว

" ฉันให้ยาเขา ก็เพราะเขาบาดเจ็บ อีกอย่างควินตันเป็นคนช่วยโนแลนซ์ไว้ โนแลนซ์เป็นคนบอกเอง "

" นายนั้นอาจจะข่มขู่โนแลนซ์ก็ได้ เธอควรระวังตัวไว้หน่อย ฉันพูดเพราะเป็นห่วงเธอนะอาคาเซีย " เมลิโอร่าพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ฉัน จะว่ายังไงดีในตอนที่ฉันปฎิเสธความรักของควินตันไป เขาดูมีท่าทีที่โกรธมาก แต่หลังจากนั้นเขากลับไม่สนใจฉันอีกต่อไป นั้นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดเอาเสียมากๆ เพราะทุกคนต่างพูดเรื่องของเขาในแง่ร้ายเพียงเพราะฉันปฎิเสธเขา

" เขาก็ไม่ได้ทำร้ายใครนี่ ทำไมพวกเธอต้องมองเขาในแง่ร้ายแบบนั้นด้วย "

" พ่อมดที่ใช้คาถาดำได้ ฉันยังไม่เห็นว่าจะเป็นคนดีเลยสักคน แม้แต่ศาสตราจารย์ครูซเองก็เถอะ "

" ...... "

หลังจากพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็ปลีกตัวมาทำธุระส่วนตัวของตนเอง ฉันมองกระจกภายในห้องน้ำบานใหญ่นั้น สีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย ยังมีคำตอบอีกตั้งเยอะที่รอฉันอยู่ บางทีควินตันอาจจะตอบคำถามฉันได้บ้าง

" ว้ายยย "

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวเป็นจุดสนใจของฉันเป็นอย่างมาก ฉันรีบสาวเท้าตรงไปยังเจ้าของเสียงนั้นทันที

" ไอ่นกบ้านี่มันมากอีกแล้วอาคาเซีย!!! " เมลิโอร่าเมื่อเห็นว่าฉันวิ่งกลับมาที่ห้องนอนเธอก็รีบมาหลบหลังฉันทันที ไม่ใช่ว่าเมลิโอร่าไม่รู้หรอกนะว่านกที่ว่านี่เป็นนกของตระกูลฉันเอง แต่ในมุมมองของเธอที่ถึงจะห้าวหาญแต่กลับมีจุดอ่อนเป็นสัตว์ปีก ' คนที่ปกป้องฉันมาตลอดกลับแสดงมุมอ่อนแอให้ฉันได้ปกป้องบ้าง '

" อย่าขำ อาคาเซีย "

" ฉันป่าว "

" เธอยิ้มไง "

" โอเคๆ ขอโทษๆ ท่านพ่อคงมีเรื่องด่วนน่ะ " ฉันรีบเดินไปหยิบกระดาษเล็กๆ ก่อนจะส่งตัวนกตัวนั้นกลับไป

[ ฉันจะแวะไปหาเธอที่โรงเรียน แล้วเจอกันสาวน้อย ]

" ให้ตายสิ!!! "

" เกิดอะไรขึ้น มีเรื่องร้ายอะไรรึป่าว ฉันพร้อมช่วยเธอเสมอนะ "

" พี่ชายฉันจะมาที่โรงเรียนน่ะสิ "

" แล้วมันน่าตกใจตรงไหนเล่า "

" เธอก็รู้ว่าพี่ชายของฉันเป็นจุดสนใจ ฉันไม่ชอบ "

" เธอเองก็เป็นจุดสนใจในโรงเรียน "

ฉันสะบัดตัวหนีกลับไปยังห้องน้ำเช่นเดิม ทั้งที่จะไม่เครียดแล้วแต่กลับรู้สึกได้ว่าในวันรุ่งขึ้นจะต้องมีปัญหาใดตามมาแน่ๆ หวังว่าพวกพี่ๆ จะไม่ทำให้ฉันอับอายไปมากกว่านี้

" พี่มาแล้วนะจ้ะเจ้าหญิงน้อย!!! "

" นั้นใครมาตะโกนอะไรในโรงเรียนของเรา " ผมเอ่ยถามขึ้นแต่ดูเหมือนกลุ่มเพื่อนของผมเองก็คงไม่รู้เรื่องรู้ราวมากนัก เพราะพวกเราเองก็พึ่งจะมาถึงที่นี่ได้ไม่นาน สายตากวาดมองไปรอบๆ กลับพบคนหมู่มากลอบมองไปในทางเดียวกัน กลุ่มคนมาใหม่ที่ดูไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย กำลังตะโกนโหวกเหวกทักทายใครผู้หนึ่ง

" ฉันสาบานเลยว่าถ้าฉันเป็นน้องของไอ้คนพวกนั้น ฉันคงย้ายโรงเรียนหนีแน่ ๆ " ฟิลิปป์เอ่ยขึ้น ซึ่งผมเองก็รู้สึกเห็นด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเหล่าบรรดานักเรียนแม่มดกลับชื่นชอบ นี่สินะเขาเรียกว่าคนหล่อจะทำตัวบ้าบออย่างไรก็ยังคงเป็นที่น่าสนใจ

" เงียบๆ ได้มั้ยขอร้องล่ะพี่ " อาคาเซียที่ยืนหลบจากที่ไกลๆ รีบสาวเท้าเดินมาห้ามปามเหล่าชายหนุ่มทั้ง 4 คนนั้นทันที

" ได้ยินอะไรผิดป่ะ เธอเรียกเขาว่าพี่? "

" อะไรนายไม่รู้จักคนพวกนั้นหรอฟิลิปป์ "

" ฉันไม่ใช่นายที่ชอบไปงานสังคมแล้วรู้จักผู้คนมากมายนะแอซล่า ''

อย่าบอกนะว่านั้นคือเหล่าบรรดาพี่ชายของนางเอก ทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่ได้ล่ะ ในเมื่อตามบทของหนังสือ พวกเขาจะมาช่วงงานกีฬาของโรงเรียนนี่หน่า สายตาคมคู่หนึ่งจดจ้องมายังผม นัยต์ตาสีแดงฉานนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่คนโตของตระกูลอย่าง Evans Gerda (อีแวนส์ เจอร์ดา) ไม่นานชายผู้นั้นก็ค่อยๆ สาวเท้าตรงมายังกลุ่มของผมทันที

เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ก่อนจะค่อยๆ ก้มใบหน้าคมนั้นเข้ามาใกล้ " ได้ข่าวว่านายได้เห็นรอย ทราวิสแล้ว แถมยังได้สู้ด้วยกันอีกด้วย " ดวงตาเบิกโตไม่รู้ว่าควรตกใจในสิ่งที่เขากำลังพูด หรือควรตกใจกับใบหน้าคมที่เห็นสันกรามชัดเจน จะว่าไปพี่คนโตของของตระกูลเจอร์ดา ปีนี้อายุก็คงจะ 26 แล้วตำแหน่งก็ยังเป็นถึงผู้ช่วยกองกำลังพิเศษของกระทรวงเวทมนตร์อีกด้วย ถือว่าเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในกองกำลังพิเศษ ไม่อยากจะพูดเลยว่าใจเต้นแรงทุกครั้งที่ตัวละครพวกนี้เข้ามาใกล้ ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไมพอตัวละครในนิยายมีชีวิตจริงขึ้นมาถึงได้หล่อคมคายกันเช่นนี้นะ

" ผมไม่ได้สู้กับเขา "

" อย่างน้อยก็ได้พบเจอกับชายผู้นั้นแล้ว คงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ คงยังไม่รู้ด้วยสินะว่าต้องไปประชุมกับพวกศาสตราจารย์ตอนช่วงบ่ายน่ะ "

" ห้ะ! "

...Thanks for reading naka ...

...HAVE A NICE DAY...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***