เส้นทางแห่งการกลับมา

...บทที่ 4...

...เส้นทางแห่งการกลับมา...

เซี่ยหลันนั่งลงที่กลางห้อง หลับตาลงและหายใจเข้าลึก ๆ เธอสัมผัสถึงพลังที่เคยมีอยู่ในบ้านหลังนี้ พลังแห่งความรักและความผูกพันที่เคยเติมเต็มชีวิตของเธอ แต่เมื่อเปิดตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็รู้ว่าถึงเวลาที่จะปล่อยวางและก้าวต่อไป

“ข้าขอโทษที่ห่างหายไปนาน” เซี่ยหลันกล่าวกับความเงียบ “แต่ข้าก็ได้เติบโตและเปลี่ยนแปลงไป ข้าได้พบกับความหมายใหม่ในชีวิตของข้า และข้าสัญญาว่าข้าจะใช้พลังของข้าเพื่อสร้างสรรค์สิ่งที่ดี ข้าจะไม่ปล่อยให้ความแค้นครอบงำข้าอีกต่อไป”

เฟิงหลิวยืนอยู่ข้าง ๆ เซี่ยหลัน เฝ้าดูเธอด้วยความภูมิใจ เขาเห็นว่าเธอได้พบความสงบในใจของเธอ และเขารู้ว่าเธอพร้อมจะก้าวเดินต่อไป

เซี่ยหลันลุกขึ้นยืน มองไปรอบ ๆ ห้องเป็นครั้งสุดท้าย “ข้าจะจดจำทุกสิ่งที่พวกท่านมอบให้ ข้าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อทำให้พวกท่านภูมิใจ” เธอหันหลังกลับเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเฟิงหลิว ทิ้งบ้านหลังเก่าไว้เบื้องหลังพร้อมกับความทรงจำและความเจ็บปวด เซี่ยหลันรู้สึกว่าเธอได้ปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างออกไป และตอนนี้เธอพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ เมื่อเดินออกมานอกบ้าน เซี่ยหลันมองไปยังท้องฟ้าที่สว่างไสว “ข้าพร้อมที่จะก้าวต่อไป ข้าจะไม่ปล่อยให้ความแค้นมาบดบังอนาคตของข้าอีกต่อไป”

เฟิงหลิวยิ้มอย่างพอใจ “นั่นแหละคือสิ่งที่ข้าหวังจะเห็นจากเจ้า เซี่ยหลัน ข้ายินดีที่ได้เห็นเจ้าเติบโตและค้นพบเส้นทางของตัวเอง ข้าจะไปในที่ที่เจ้าต้องการไป ข้าจะคอยสนับสนุนเจ้าเสมอ”

เซี่ยหลันหันมามองเฟิงหลิวด้วยความซาบซึ้งใจ “ข้าขอบใจท่านมาก หากไม่ได้ท่าน ข้าคงไม่สามารถมาถึงจุดนี้ได้ ข้าจะไม่ลืมสิ่งที่ท่านได้สอนข้า”

ทั้งสองคนเริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่ เซี่ยหลันรู้สึกถึงความเบาสบายในใจ เธอไม่ต้องห่วงพะวงเกี่ยวกับอดีตอีกต่อไป ทุกอย่างที่เธอได้ปล่อยวางไปทำให้เธอสามารถก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจและมุ่งมั่น

หลังจากที่เซี่ยหลันได้กล่าวลาพ่อแม่ของเธออย่างสมบูรณ์ เธอและเฟิงหลิวก็ออกเดินทางต่อไปยังหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ห่างไกลจากตัวเมือง หมู่บ้านแห่งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวใหม่ในชีวิตของเซี่ยหลัน การเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่การหลบหนีจากอดีต แต่เป็นการสร้างเส้นทางใหม่ที่เต็มไปด้วยความหวัง

หมู่บ้านที่ทั้งสองมาถึงนั้นตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขา สถานที่เงียบสงบและสวยงาม มีแม่น้ำสายเล็ก ๆ ไหลผ่านและต้นไม้เขียวขจีที่ล้อมรอบบ้านเรือนหลังเล็ก ๆ บรรยากาศที่นี่ทำให้เซี่ยหลันรู้สึกผ่อนคลายและสงบ เธอสามารถปล่อยวางทุกความกังวลและมองเห็นความงามในชีวิตได้มากขึ้น

เมื่อเข้ามาในหมู่บ้าน ชาวบ้านต้อนรับพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น ทุกคนต่างเป็นมิตรและเต็มใจช่วยเหลือ ทั้งสองได้พบกับหัวหน้าหมู่บ้าน ชายชราที่เต็มไปด้วยความเมตตาและปัญญา “ยินดีต้อนรับทั้งสองท่าน” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าได้ยินมาว่าพวกท่านเดินทางมาจากที่ไกล พวกท่านต้องการพักผ่อนที่นี่ใช่ไหม”

เฟิงหลิวพยักหน้า “ใช่แล้ว พวกเรากำลังมองหาสถานที่ที่สงบสำหรับการพักฟื้นและเดินทาง ข้าได้ยินมาว่าหมู่บ้านนี้มีความสงบและมีความเป็นชุมชนที่แข็งแกร่ง”

หัวหน้าหมู่บ้านยิ้มกว้าง “พวกท่านมาถูกที่แล้ว หมู่บ้านของเรามีความสงบสุขและผู้คนต่างให้ความช่วยเหลือกัน หากพวกท่านต้องการพักผ่อนที่นี่ พวกเรายินดีต้อนรับเสมอ”

เซี่ยหลันรู้สึกถึงความอบอุ่นในคำพูดของหัวหน้าหมู่บ้าน เธอรู้สึกถึงพลังของความเป็นชุมชนที่แข็งแกร่งและเป็นกันเอง มันทำให้เธอคิดถึงสิ่งที่เธอสูญเสียไปในอดีต แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกได้ว่าเธอสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ที่นี่ “ขอบคุณท่านหัวหน้า” เซี่ยหลันกล่าวด้วยความซาบซึ้ง “ข้าและเพื่อนของข้าจะทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยเหลือหมู่บ้านของท่าน พวกเรามาที่นี่เพื่อหาความสงบ”

หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้า “ดีมาก ข้าชื่นชมในความมุ่งมั่นของพวกท่าน การที่พวกท่านเลือกที่จะมาอยู่ที่นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับพวกเราเช่นกัน พวกท่านจะเป็นส่วนหนึ่งของหมู่บ้านนี้และข้าหวังว่าพวกท่านจะพบความสุขที่นี่”

หลังจากนั้น หัวหน้าหมู่บ้านได้พาทั้งสองไปยังบ้านหลังเล็ก ๆ ที่อยู่ริมแม่น้ำ ที่นี่เป็นบ้านไม้ที่สวยงามและเรียบง่าย มีสนามหญ้าหน้าบ้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้ป่า และวิวที่มองเห็นแม่น้ำที่ไหลผ่าน “นี่จะเป็นบ้านของพวกท่าน” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว “ข้าหวังว่าพวกท่านจะพอใจ”

เซี่ยหลันยิ้มด้วยความขอบคุณ “มันสวยงามมาก ข้ารู้สึกสงบเพียงแค่ได้ยืนอยู่ที่นี่ ข้าขอบคุณท่านมากสำหรับความกรุณา”

หลังจากที่พวกเขาได้ย้ายเข้าไปในบ้านใหม่ เซี่ยหลันและเฟิงหลิวก็เริ่มปรับตัวกับชีวิตในหมู่บ้าน พวกเขาช่วยเหลืองานในชุมชน ไม่ว่าจะเป็นการเก็บเกี่ยวพืชผล หรือการซ่อมแซมบ้านเรือนที่เสียหาย เซี่ยหลันรู้สึกถึงความสุขที่ได้ทำงานร่วมกับผู้คนและเห็นผลลัพธ์ที่เป็นรูปธรรมจากความพยายามของเธอ

วันหนึ่งขณะที่เซี่ยหลันกำลังช่วยชาวบ้านซ่อมแซมสะพานที่ข้ามแม่น้ำ เธอได้พบกับเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อว่า เสี่ยวหาน เด็กหญิงคนนี้มีดวงตาที่สดใสและรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา เสี่ยวหานสนใจในทุกสิ่งที่เซี่ยหลันทำและคอยถามคำถามไม่หยุดหย่อน “พี่เซี่ยหลัน ทำไมพี่ถึงมาที่หมู่บ้านของพวกเราเหรอ” เสี่ยวหานถามด้วยความสนใจ

เซี่ยหลันยิ้มและก้มลงมองเด็กหญิง “พี่มาที่นี่เพราะต้องการหาความสงบ พี่อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่และค้นพบความสุขในสิ่งที่เรียบง่าย”

เสี่ยวหานพยักหน้า “ข้าชอบที่นี่มาก หมู่บ้านนี้มีทุกสิ่งที่ข้าต้องการ ข้าหวังว่าพี่จะพบความสุขที่นี่เหมือนกับที่ข้าพบ” คำพูดของเสี่ยวหานทำให้เซี่ยหลันรู้สึกถึงความอบอุ่นในใจ เธอรู้สึกว่าหมู่บ้านนี้เป็นสถานที่ที่เธอสามารถฟื้นฟูตัวเองได้ และเด็ก ๆ อย่างเสี่ยวหานก็เป็นสัญลักษณ์ของความหวังและอนาคตที่สดใส

เมื่อฤดูใบไม้ผลิผ่านไป เซี่ยหลันเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวเอง เธอไม่เพียงแค่ปล่อยวางความแค้น แต่ยังเริ่มเปิดใจรับความสุขที่มาจากการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและการช่วยเหลือผู้อื่น

เฟิงหลิวเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ในเซี่ยหลัน เขารู้สึกยินดีที่ได้เห็นเธอเติบโตและมีความสุขมากขึ้นทุกวัน เขารู้ว่าเธอได้ค้นพบเส้นทางที่แท้จริงของเธอแล้ว และไม่ว่าเธอจะต้องเผชิญกับอะไรในอนาคต เธอก็จะสามารถผ่านมันไปได้ด้วยความสงบและมั่นคงในใจ

ในคืนหนึ่ง ขณะที่เฟิงหลิวและเซี่ยหลันนั่งอยู่บนระเบียงหน้าบ้าน มองดวงดาวที่ส่องสว่างบนท้องฟ้า เฟิงหลิวก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น “เจ้ารู้ไหม เซี่ยหลัน ข้าไม่เคยสงสัยเลยว่าเจ้าจะสามารถผ่านพ้นทุกสิ่งทุกอย่างมาได้ ข้าเห็นความแข็งแกร่งในตัวเจ้าเสมอ และตอนนี้เจ้าก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้ว”

เซี่ยหลันยิ้มและหันไปมองเฟิงหลิว “ข้าขอบคุณท่านมาก ท่านเฟิงหลิว ข้าไม่รู้ว่าข้าจะทำอย่างไรถ้าหากไม่ได้ท่านคอยอยู่เคียงข้าง ข้าจะไม่ลืมสิ่งที่ท่านได้ทำเพื่อข้าเลย”

เฟิงหลิวมองเซี่ยหลันด้วยความภูมิใจ “เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้า สิ่งที่เจ้าทำทั้งหมดเป็นผลจากความพยายามและความมุ่งมั่นของเจ้าเอง ข้าแค่ช่วยให้เจ้าพบเส้นทางของตัวเอง”

เช้าวันใหม่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้เริ่มต้นด้วยเสียงนกร้องและสายลมที่พัดเบา ๆ ผ่านแม่น้ำ เซี่ยหลันตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกสงบใจที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน เธอมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นดอกไม้ป่าที่เริ่มบานเป็นสีสดใส ชีวิตใหม่ที่นี่เริ่มต้นอย่างสวยงาม แต่เธอก็รู้ว่าความสงบสุขนี้จะอยู่ไม่นาน

เซี่ยหลันและเฟิงหลิวใช้เวลาหลายเดือนที่ผ่านมาในการช่วยเหลือชาวบ้าน ซ่อมแซมบ้านเรือน ดูแลพืชผล และสอนเด็ก ๆ ให้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดี จนกระทั่งวันหนึ่งเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

เช้าวันนั้น เซี่ยหลันกำลังช่วยชาวบ้านเก็บเกี่ยวข้าวโพดในไร่ที่อยู่ไกลจากหมู่บ้าน จู่ ๆ ก็มีเสียงดังราวกับฟ้าผ่าดังขึ้นจากทิศตะวันตก ทุกคนในไร่หยุดทำงานและหันไปมอง เซี่ยหลันรู้สึกถึงความผิดปกติในอากาศ และเธอสามารถสัมผัสได้ถึงพลังที่ไม่คุ้นเคย“นั่นมันเสียงอะไร” เสี่ยวหานถามอย่างตื่นตระหนก มือเล็ก ๆ ของเธอกุมกระโปรงเซี่ยหลันแน่น

เซี่ยหลันมองไปยังทิศทางของเสียง แล้วจึงเอ่ยตอบ “ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่ข้ารู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ”

เฟิงหลิวที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็รีบเดินเข้ามาหาเธอ “เซี่ยหลัน เราควรไปตรวจสอบดู ข้าเกรงว่ามันอาจจะไม่ใช่เรื่องธรรมดา”

ทั้งสองรีบออกเดินทางไปยังทิศทางที่เสียงดังขึ้น พวกเขาเร่งรีบผ่านป่าและภูเขาเพื่อไปถึงที่หมาย เมื่อพวกเขามาถึงทุ่งหญ้าที่ทอดยาว เซี่ยหลันก็เห็นภาพที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง กลางทุ่งหญ้านั้น มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนอยู่ ท่ามกลางพวกเขาคือชายคนหนึ่งในชุดคลุมสีดำที่ดูน่ากลัว ใบหน้าของเขาถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีเงิน เซี่ยหลันสามารถรู้สึกได้ถึงพลังที่แรงกล้ารอบตัวเขา ราวกับว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

“พวกนั้นคือใคร?” เซี่ยหลันกระซิบถามเฟิงหลิว

เฟิงหลิวจ้องมองกลุ่มคนเหล่านั้นด้วยสายตาที่เคร่งเครียด “ข้าไม่รู้ แต่ข้ารู้สึกว่าพวกเขาไม่ธรรมดา ดูจากพลังที่แผ่ออกมา ข้าเกรงว่าพวกเขาจะมีเป้าหมายบางอย่างที่ไม่ดีต่อหมู่บ้านเรา”

ชายในชุดคลุมสีดำยืนอยู่กลางกลุ่ม เขายกมือขึ้น และพลังที่รุนแรงก็แผ่ออกมาจากตัวเขา ทันใดนั้น พื้นดินก็สั่นสะเทือน และหมอกควันสีดำก็ก่อตัวขึ้นรอบตัวเขา “หมู่บ้านแห่งนี้จะต้องถูกทำลาย” ชายคนนั้นประกาศเสียงดังก้อง “ไม่มีใครจะขัดขวางข้าได้!”

เซี่ยหลันรู้สึกถึงความกลัวที่แล่นผ่านหัวใจของเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมให้มันครอบงำ เธอหันไปหาเฟิงหลิว “เราต้องทำอะไรสักอย่าง ข้าไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาทำลายหมู่บ้านนี้ได้”

เฟิงหลิวพยักหน้า “ข้าเห็นด้วย เจ้าพร้อมที่จะสู้ไหม เซี่ยหลัน ข้ารู้ว่ามันอาจเป็นการต่อสู้ที่ยากและอันตราย”

เซี่ยหลันสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ข้าพร้อมแล้ว ข้าจะไม่ปล่อยให้สิ่งที่พวกเราสร้างมาถูกทำลายลง”

เฟิงหลิวมองเซี่ยหลันด้วยความภูมิใจ เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่ขลาดกลัวต่ออันตราย และเธอพร้อมที่จะสู้เพื่อปกป้องสิ่งที่เธอรัก

ทั้งสองก้าวออกจากที่ซ่อนและเดินเข้าหาชายในชุดคลุมสีดำ ผู้ที่กำลังสั่งการให้พลังของเขาทำลายทุกสิ่งในทุ่งหญ้านั้น “หยุดเดี๋ยวนี้!” เซี่ยหลันตะโกนขึ้น พลังของเธอเริ่มปะทุออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว อากาศรอบ ๆ ตัวเธอเริ่มเปลี่ยนแปลง เฟิงหลิวรู้สึกได้ถึงพลังที่ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ มันเป็นพลังที่เกิดจากความมุ่งมั่นและความต้องการที่จะปกป้อง

ชายในชุดคลุมสีดำหันมามองพวกเขา “พวกเจ้าคือใครที่กล้าขัดขวางข้า”

เซี่ยหลันตอบด้วยเสียงที่มั่นคง “ข้าเป็นคนที่ปกป้องหมู่บ้านนี้ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำลายมัน!”

ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ “พวกเจ้าคิดว่าจะหยุดข้าได้อย่างนั้นหรือ ข้าไม่ใช่คนธรรมดา ข้าคือผู้ที่ได้รับพลังจากความมืด เจ้าจะไม่มีวันชนะข้า”

เฟิงหลิวก้าวขึ้นมายืนข้างเซี่ยหลัน “เราอาจจะไม่ใช่ผู้ที่มีพลังมากเท่าเจ้า แต่เรามีความมุ่งมั่น และเราจะไม่ยอมแพ้”

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด พลังของเซี่ยหลันและเฟิงหลิวปะทะกับพลังแห่งความมืดของชายในชุดคลุม การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่การต่อสู้เพื่อปกป้องหมู่บ้าน แต่เป็นการต่อสู้เพื่อค้นหาความแข็งแกร่งที่แท้จริงในตัวของพวกเขา เซี่ยหลันสามารถรู้สึกถึงพลังของเธอที่เพิ่มขึ้นทุกครั้งที่เธอนึกถึงความรักและความหวังที่เธอมีต่อหมู่บ้านนี้ เธอไม่ใช่หญิงสาวที่หลงอยู่ในความแค้นอีกต่อไป แต่เป็นคนที่เต็มไปด้วยพลังแห่งความรักและการปกป้อง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***