สายลมแห่งโชคชะตา

...บทที่ 2...

...สายลมแห่งโชคชะตา...

“เจ้ารู้ได้อย่างไร” เซี่ยหลันถามกลับ น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความสงสัย

ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบ “ข้าเห็นเจ้าเข้ามาในเมืองนี้โดยไม่สนใจใครเลย เป้าหมายของเจ้าชัดเจนเกินไป และข้าก็พอจะรู้ว่าใครคือผู้ที่เจ้าต้องการพบ”

“แล้วเจ้าคือใคร” เซี่ยหลันถามอย่างระแวดระวัง เธอไม่เคยไว้ใจใครง่าย ๆ

“ข้าคือ เฟิงหลิว ข้าคือพยัคฆ์วายุที่เจ้าตามหา” เฟิงหลิวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยพลังอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้

เซี่ยหลันเบิกตากว้างเล็กน้อย เธอไม่คาดคิดว่าจะเจอพยัคฆ์วายุได้ง่ายขนาดนี้ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ไม่สามารถระงับความสงสัยในใจได้ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ามาหาเจ้า”

เฟิงหลิวหัวเราะเบา ๆ “พลังของเจ้าโดดเด่นเกินกว่าจะไม่ถูกสังเกตเห็น ข้าสัมผัสได้ถึงพลังของเพลิงบุปผาที่แฝงอยู่ในตัวเจ้า แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องการอะไรจากข้า”

เซี่ยหลันสูดหายใจลึกก่อนจะตอบ “ข้าต้องการเรียนรู้วิธีควบคุมพลังของข้า และเจ้าอาจเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยข้าได้”

เฟิงหลิวพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เจ้าต้องการควบคุมพลังของเจ้าเพื่ออะไร เพื่อแก้แค้น หรือเพื่อปกป้อง”

คำถามของเฟิงหลิวทำให้เซี่ยหลันชะงักอีกครั้ง คำถามนี้เป็นเหมือนคำถามที่ชายแก่เคยถามเธอในป่า “ข้า ข้ายังไม่แน่ใจ ข้าเคยคิดว่าการแก้แค้นคือคำตอบสำหรับทุกอย่าง แต่ตอนนี้ข้าไม่แน่ใจอีกต่อไป”

เฟิงหลิวมองเธอด้วยสายตาเข้าอกเข้าใจ “การแก้แค้นไม่เคยเป็นคำตอบที่แท้จริง มันเป็นเพียงการตอบโต้ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น แต่เมื่อทุกอย่างจบลง เจ้าจะเหลือเพียงความว่างเปล่าในใจ”

“ถ้าเช่นนั้น ข้าควรทำอย่างไร” เซี่ยหลันถามเสียงเบา เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่ในทะเลที่ไม่มีจุดหมาย

“ข้าจะสอนเจ้า” เฟิงหลิวตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าจะสอนเจ้าให้รู้จักควบคุมพลังของเจ้า เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่ถูกพลังนั้นควบคุมแทน”

เซี่ยหลันรู้สึกถึงความหวังที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเธอ “เจ้าจะสอนข้าจริง ๆ หรือ”

เฟิงหลิวพยักหน้า “ใช่ ข้าจะสอนเจ้า แต่เจ้าต้องสัญญาว่าจะใช้พลังนั้นเพื่อปกป้อง ไม่ใช่เพื่อการทำลายล้าง”

เซี่ยหลันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ข้าสัญญา ข้าจะไม่ยอมให้พลังนี้ครอบงำข้า ข้าจะใช้มันปกป้อง”

เฟิงหลิวยิ้มบาง ๆ ก่อนจะยื่นมือออกไปหาเซี่ยหลัน “ถ้าเช่นนั้น มาติดตามข้า ข้าจะพาเจ้าไปยังสถานที่ที่เจ้าจะได้เรียนรู้”

เซี่ยหลันมองมือที่ยื่นมาของเฟิงหลิวอย่างลังเล แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจยื่นมือของเธอออกไปจับมือเขา มันเป็นการตัดสินใจที่เธอไม่รู้ว่าถูกหรือผิด แต่เธอรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เธอต้องทำ และแล้วเฟิงหลิวก็นำทางเธอออกจากตลาด ผ่านตรอกซอกซอยที่ซับซ้อน จนในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเขตที่เงียบสงบในมุมหนึ่งของเมือง เป็นสถานที่ที่ดูราวกับถูกซ่อนจากสายตาของผู้คน

“นี่คือที่ซ่อนของข้า” เฟิงหลิวกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ที่นี่เจ้าไม่ต้องกลัวใคร และเจ้าจะได้เรียนรู้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการรู้”

เซี่ยหลันมองไปรอบ ๆ สถานที่นี้ดูเหมือนบ้านหลังเล็ก ๆ ที่สร้างด้วยไม้เก่า ๆ แต่บรรยากาศรอบข้างกลับให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย “ขอบใจเจ้าที่ช่วยข้า"

“อย่าขอบใจข้าเลย” เฟิงหลิวตอบ “สิ่งที่ข้าทำก็เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้ากลายเป็นภัยต่อโลก ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถ และข้าก็หวังว่าเจ้าจะใช้มันให้เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น”

เซี่ยหลันพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง”

เฟิงหลิวมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ถ้าเช่นนั้น มาเริ่มการฝึกของเรากันเถอะ เจ้าจะต้องเรียนรู้วิธีควบคุมพลังของเจ้าให้ได้อย่างแท้จริง”

เซี่ยหลันพยักหน้า และก้าวตามเฟิงหลิวเข้าไปในบ้านหลังเล็ก ๆ ที่ดูเรียบง่าย แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความรู้และพลังที่รอให้เธอค้นพบ

ภายในบ้านไม้ที่ดูเรียบง่ายนั้น เซี่ยหลันรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่แผ่ซ่านอยู่รอบตัว ทุกครั้งที่เธอก้าวเดินไปข้างหน้า ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เธอรู้สึกได้ถึงสายลมที่หายไปในอากาศ แต่กลับเคลื่อนไหวอย่างมีชีวิตชีวาราวกับตอบรับการมาถึงของเธอ

เฟิงหลิวพาเซี่ยหลันเดินลึกเข้าไปในบ้าน จนกระทั่งพวกเขามาถึงห้องกว้างห้องหนึ่งที่มีหน้าต่างเปิดกว้างให้สายลมพัดผ่าน มันเป็นสถานที่ที่เงียบสงบอย่างประหลาด ต่างจากตลาดที่วุ่นวายภายนอก เซี่ยหลันรับรู้ได้ถึงความสงบที่เริ่มแทรกซึมเข้าสู่จิตใจของเธอ

“นั่งลง” เฟิงหลิวเอ่ยเสียงเรียบ พลางชี้ไปยังเบาะรองนั่งที่วางอยู่กลางห้อง เซี่ยหลันทำตามโดยไม่ลังเล เธอนั่งลงอย่างสงบ พยายามทำใจให้สงบเหมือนกับบรรยากาศรอบตัว “เจ้ารู้หรือไม่ว่าพลังของเจ้าเกิดจากสิ่งใด” เฟิงหลิวถามขณะนั่งลงตรงข้ามกับเซี่ยหลัน

เซี่ยหลันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ข้ารู้เพียงว่าพลังนี้มาจากความแค้นและความเจ็บปวดที่สุมอยู่ในใจของข้า”

เฟิงหลิวพยักหน้าเบา ๆ “ถูกต้อง พลังของเจ้าถูกกระตุ้นด้วยอารมณ์ที่รุนแรง แต่เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าอารมณ์เหล่านั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เจ้าไม่สามารถควบคุมพลังของเจ้าได้อย่างแท้จริง”

เซี่ยหลันนิ่งเงียบไป เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน “ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้น ข้าคิดว่าอารมณ์เหล่านี้เป็นแหล่งพลังงานของข้า”

“อารมณ์เป็นสิ่งที่ทรงพลัง” เฟิงหลิวกล่าว “แต่มันก็สามารถทำลายเจ้าได้เช่นกัน หากเจ้าไม่รู้จักควบคุมมัน หากเจ้าต้องการควบคุมพลังของเจ้าอย่างแท้จริง เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์ของเจ้าให้ได้ก่อน”

เซี่ยหลันรู้สึกถึงความจริงที่อยู่ในคำพูดของเฟิงหลิว เธอรู้ว่าเขาพูดถูก แม้ว่าเธอจะไม่อยากยอมรับก็ตาม “แล้วข้าจะเริ่มอย่างไร”

เฟิงหลิวยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบ “เริ่มจากการทำให้จิตใจสงบเสียก่อน เจ้าต้องทำความเข้าใจกับตัวตนของเจ้าเอง รู้ว่าอารมณ์ใดที่ครอบงำเจ้า และทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้น เมื่อเจ้าเข้าใจมันได้แล้ว เจ้าก็จะสามารถควบคุมมันได้”

“แต่ข้า ข้ามีแต่ความแค้น ความเจ็บปวดในหัวใจ” เซี่ยหลันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอ่อนแอ “ข้าไม่รู้ว่าข้าจะสามารถควบคุมมันได้อย่างไร”

“ความแค้นและความเจ็บปวดนั้นเป็นเหมือนเพลิงที่ร้อนแรง” เฟิงหลิวกล่าว “แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้ เจ้าต้องมองมันในมุมที่แตกต่าง มองว่ามันเป็นพลังที่เจ้าสามารถใช้เพื่อสร้างสิ่งที่ดีขึ้นแทนที่จะทำลายล้าง”

เซี่ยหลันพยักหน้าเบา ๆ เธอรู้สึกว่าคำพูดของเฟิงหลิวเริ่มทำให้เธอเข้าใจบางสิ่งที่เธอไม่เคยคิดถึงมาก่อน เธอต้องการที่จะเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่เพียงแค่ควบคุมพลังของเธอ แต่ยังต้องควบคุมอารมณ์ของเธอด้วย “ข้าเข้าใจแล้ว” เซี่ยหลันกล่าวอย่างมั่นใจ “ข้าจะพยายามทำใจให้สงบและควบคุมอารมณ์ของข้า”

เฟิงหลิวพยักหน้า “ดีแล้ว เจ้าต้องฝึกฝนใจของเจ้าให้แข็งแกร่ง และเมื่อจิตใจของเจ้าสงบ เจ้าเองก็จะสามารถควบคุมพลังของเจ้าได้อย่างแท้จริง”

เซี่ยหลันหลับตาลง เธอเริ่มหายใจเข้าลึก ๆ และปล่อยความคิดที่วุ่นวายออกไปจากจิตใจ เธอพยายามจดจ่ออยู่กับลมหายใจของเธอ และในที่สุดเธอก็เริ่มรู้สึกถึงความสงบที่ค่อย ๆ แทรกซึมเข้าสู่ใจของเธอ เธอรู้สึกได้ถึงสายลมที่พัดผ่านรอบตัวมันไม่ได้รุนแรง แต่มันกลับมีพลังที่แข็งแกร่งอยู่ในนั้น เธอเริ่มเข้าใจว่าเธอต้องปรับตัวให้เข้ากับพลังของธรรมชาติรอบตัว ไม่ใช่เพียงแต่พลังในตัวเธอ

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ เซี่ยหลันยังคงจดจ่ออยู่กับการฝึกฝนจิตใจของเธอ เธอรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในตัวเธอเอง มันไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจากภายใน ในที่สุด เธอก็เปิดตาขึ้นอีกครั้ง เฟิงหลิวยังนั่งอยู่ตรงหน้าเธอด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ “เจ้าทำได้ดีมาก เซี่ยหลัน นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น แต่เจ้ากำลังเดินไปในทางที่ถูกต้อง”

เซี่ยหลันรู้สึกถึงความภาคภูมิใจที่เธอสามารถก้าวข้ามผ่านความกลัวและความกังวลในใจของเธอได้ เธอยังมีหนทางอีกยาวไกล แต่เธอรู้ว่าเธอจะสามารถทำได้ “ขอบคุณเจ้าที่สอนข้า เฟิงหลิว” เซี่ยหลันกล่าวด้วยความซาบซึ้ง “ข้าจะฝึกฝนต่อไป และข้าจะไม่ยอมให้พลังนี้ควบคุมข้าได้อีก”

เฟิงหลิวยิ้ม “เจ้ามีศักยภาพมากกว่าที่เจ้าคิด ข้าหวังว่าเจ้าจะใช้มันเพื่อสิ่งที่ดี”

เซี่ยหลันพยักหน้า “ข้าจะทำตามคำสอนของเจ้า ข้าจะไม่ยอมให้พลังนี้ครอบงำข้า ข้าจะเป็นผู้ควบคุมมันเอง” และแล้วการฝึกฝนของเซี่ยหลันก็เริ่มขึ้น เธอต้องเผชิญกับความท้าทายมากมาย แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เธอรู้ว่าการควบคุมพลังของเธอไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มันเป็นสิ่งที่เธอต้องทำ เพื่อไม่ให้พลังนี้กลายเป็นภัยต่อตัวเธอเองและผู้อื่น

เวลาผ่านไป เซี่ยหลันเริ่มเรียนรู้มากขึ้นเรื่อย ๆ เธอเริ่มเข้าใจถึงความหมายที่แท้จริงของพลังที่เธอถือครอง และเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เข้ากับมัน เธอไม่เพียงแต่เรียนรู้วิธีควบคุมพลัง แต่ยังได้เรียนรู้วิธีควบคุมอารมณ์ของเธอเองด้วย

เช้าตรู่ในอีกไม่กี่วันต่อมา เสียงนกและสายลมที่แผ่วเบาในป่าล้อมรอบบ้านไม้ได้ปลุกเซี่ยหลันให้ตื่นจากการพักผ่อน หลังจากฝึกฝนจิตใจมาอย่างหนัก เธอเริ่มรู้สึกถึงพลังที่ผสานเข้ากับจิตใจของเธอได้ดีกว่าเดิม แต่นั่นเป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น

เฟิงหลิวนั่งอยู่กลางห้องฝึก ในมือของเขาถือดาบยาวคมกริบ ดาบที่เงาสะท้อนของมันเผยให้เห็นถึงความตั้งใจและความทุ่มเทในการฝึกฝนทุกวัน

“วันนี้เราจะก้าวไปสู่การฝึกขั้นต่อไป” เฟิงหลิวเอ่ยเสียงเบาแต่หนักแน่น “การควบคุมจิตใจเป็นสิ่งสำคัญ แต่เจ้าต้องเข้าใจว่าพลังของเจ้าไม่ได้มาจากเพียงจิตใจ แต่รวมถึงร่างกายด้วย เจ้าเคยจับดาบหรือไม่”

เซี่ยหลันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่เคยจับดาบจริง ๆ มาก่อน มีเพียงความรู้สึกคุ้นเคยจากการฝึกซ้อมด้วยอาวุธจำลองเมื่อครั้งยังอยู่ที่สำนักเก่า “ไม่เคย” เธอตอบอย่างซื่อตรง น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง แต่ก็ยอมรับความจริงที่เธอยังขาดประสบการณ์ในเรื่องนี้

“ไม่เป็นไร” เฟิงหลิวยิ้ม “ทุกคนมีจุดเริ่มต้น และวันนี้เจ้าจะเริ่มต้นที่นี่” เฟิงหลิวลุกขึ้นจากที่นั่ง หยิบดาบอีกเล่มหนึ่งจากผนังบ้าน แล้วเดินไปที่เซี่ยหลัน เขายื่นดาบให้เธอ ดาบเล่มนั้นมีน้ำหนักพอสมควร แต่มันไม่ทำให้เซี่ยหลันรู้สึกกังวล เธอรับดาบด้วยสองมือ รู้สึกถึงความเย็นของโลหะที่สัมผัสผิวมือของเธอ “ดาบเป็นเพียงเครื่องมือ” เฟิงหลิวกล่าวขณะที่เขาเริ่มอธิบายท่าพื้นฐาน “มันขึ้นอยู่กับเจ้าว่าจะใช้มันอย่างไร เพื่อป้องกันตัวเอง เพื่อปกป้องผู้ที่รัก หรือเพื่อทำลายล้าง ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้า”

เซี่ยหลันมองไปที่ดาบในมือของเธอ น้ำหนักของมันให้ความรู้สึกมั่นคง และเธอเริ่มรู้สึกถึงพลังที่แฝงอยู่ในอาวุธนี้ พลังที่รอให้เธอค้นพบ

เฟิงหลิวสอนท่าพื้นฐานให้กับเซี่ยหลัน ตั้งแต่การจับดาบ การยืน การเคลื่อนไหว ทุกอย่างล้วนต้องอาศัยความแม่นยำและความมุ่งมั่น ในช่วงแรกเซี่ยหลันรู้สึกถึงความยากลำบากในการควบคุมร่างกายของเธอ แต่ด้วยคำแนะนำที่มั่นคงของเฟิงหลิว เธอก็เริ่มเข้าใจและปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว “จงให้ดาบเป็นส่วนหนึ่งของเจ้า” เฟิงหลิวกล่าวขณะที่เขาสอนเซี่ยหลันถึงการโจมตีและการป้องกัน “อย่าให้มันเป็นเพียงเครื่องมือ แต่จงให้มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายและจิตใจของเจ้า”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***