อายาโตะ​ ไอขิ

ก่อนพักเที่ยงผมเดินตามมิโดรินไปผมเอาข้าวกล่องมาส่วนมิโดรินยัยเพื่ิอนที่แสนจะสดใสร่าเริงนั้นต้องถ่อไปถึงโรงอาหารเพื่อซื้อขนมปังมากินเพราะว่าเธอนั้นอยู่คนเดียวแถมยังทำอาหาร​ไม่เป็นอีกต่างหาก

ผมจึงใจอ่อนจะยอมแบ่งข้าวกล่องให้ก็ได้เพราะถึงยังไงผมก็ทำอาหารมาเยอะเกินไปอยู่แล้วส่วนมากจะเป็นของเหลือจากเมื่อวานที่แม่ทำให้ส่วนผมก็ทำแค่อาหารง่ายๆ

แต่ว่าเมื่อคืนแม่ผมบอกว่าจะไปทำงานที่ต่างประเทศกับพ่อแล้วหันมาถามผมว่าผมอยู่ได้ใช่มั้ยด้วยเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ให้แม่ทะเลาะกับพ่อเรื่องผมอีกผมจึงตอบไปว่า"อยู่ได้ครับ"

เพราะถึงยังไงผมก็ไม่มีความรู้​สึกไม่มีอารมณ์​อยู่แล้วด้วยความรู้​สึกหิวมันคืออะไรผมยังไม่รู้เลยรู้แค่ว่ากินเพื่อมีชีวิตอยู่เท่านั้นแหละ

ระหว่างเดินไปสวนที่มีน้ำพุอยู่​ตรงกลางที่มีต้นซากุระรายล้อมที่มิโดรินเธอคุยโม้ว่ามันสวยมากถึงเพียงไรหากได้นั่งกินข้าวชมสวนที่สวยงามอย่างนี้

นั้นและเหตุผลที่ผมเดินตามไม่สิต้องเรียกว่าเธอกอดแขนผมและลากผมไปมากกว่าและด้วยไม่อยากๆให้ใครเป็นอันตรายใดเพราะถ้าขืนเธอยังออกแรงลากผมที่ไม่ขยับเลยแม้แต่เสี้ยวอยู่แบบนี้เธอเองนั้นแหละที่หลังจะไปชนขอบโต๊ะ​รึไม่ก็กำแพงก่อน

ทำให้ผมต้องเดินตามเธออย่างช่วยไม่ได้ระหว่างทางเธอก็เรียกชื่อผมไปและอยู่ๆก็ได้ยินชื่อที่สดุดหูขึ้นมา"ยัตจัง"ผมจึงหันหน้าไปหาเธอและเธอก็เริ่มยิ้มหลังจากนั้นเธอก็เรียกชื่อนี้ผมไปโดยปริยาย

ส่วนผมทำไมถึงไม่ห้ามนะหรอก็ไม่ได้ใส่ใจกับชื่อเรียกอยู่แล้วอะน่ะใครจะเรียกอะไรก็เอาที่สบายใจเถอะ

ระหว่างทางผมเงียบตลอดทางโดยตอบมิโดรินบ้างเป็นบางคำส่วนมิโดรินก็คุยจอไม่หยุดปากก่อนที่ผมจะชงักเท้าที่กำลังจะเดินเมื่อผู้หญิงที่เดินมาหัวมุมตรงทางเลี้ยวมาชนผมเข้า

ผมมองเธอสักพักก่อนจะยื่นมือให้เธอเป็นการช่วยเหลือรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆมิโดรินก็ถึงกับหยุดปากที่กำลังจะพล่ามต่อเมื่อผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองเห็นมือผมเธอก็ยิ้มน่ารักให้ผม

ผมรู้สึก​ว่าโลกมันสดใสขึ้นมาทันตาเห็นเลยล่ะทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่สิตั้งแต่เกิดผมรู้สึกว่าโลกที่ผมมองเห็นมันเป็นสีเทาและผมก็รู้สึกหน้าแดงหัวใจเต้นเร็วขึ้นอย่างน่าประหลาดรู้สึกเหมือนได้รับการเติมเต็ม​รู้สึกดีมากๆเลย

หรือว่านี่จะเป็นคนที่แม่บอกพร่ำสอนอยู่ตลอดๆว่า"สักวันหนึ่งลูกจะเจอกับคนที่ใช่​ สักวันหนึ่งลูกจะได้เจอกับคนพิเศษที่เข้ามาทำให้ผมรู้สึกเติมเต็ม​"พอแม่พูดเรื่องนี้ทีไรพ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันตลอดเลย

พอผมช่วยเธอลุกขึ้นมาได้ผมรู้สึกว่ามือของเธอมันนุ่มมากแค่ไหนและพอมิโดรินเห็นแบบนั้นก็ถามผมทันทีที่เธอคนนั้นเดินนจากไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า

"ยัตจังรู้จักรุ่นพี่ยามิดะด้วยหรอ"มิโดรินถามผม

"ยามิดะ"ผมถามกลัยไปด้วยความงงบวกความสงสัยไว้ด้วย

"ใช่น่ะสิ​ คนที่เดินชนยัตจังเมื่อกี้นี้น่ะ​ ชื่อว่า​ ยามิดะ​ ทาเอโกะ​ เป็นรุ่นพี่สุดสวยชั้นปี​ 2​ เลยนะ​ ปกติเป็นคนเงียบๆ​ คูลๆ​ แถมยังชอบอ่านหนังสือสุดๆไปเลยล่ะ"มิโดรินพูดพล่ามไม่หยุดเกี่ยกับรุ่นพี่ยามิดะส่วนผมแค่จ้องมองทางที่รุ่นพี่เดินไปจนลับสายตาเท่านั้นเอง

(ขอย้ำอีกครั้งเลยนะคะเรื่องนี้เป็นวายแบบBLเราก็จะเน้นตัวละครนายเอกอย่างอายาโตะและตัวละครที่ชอบนายเอกของเราเท่านั้นส่วนตัวละครที่ไม่ได้มีเซตติ้งเอาไว้จะไม่มีอยู่ในเนื้อเรื่องนี้เข้าใจตรงกันนะคะ​ //ยิ้มหวานที่แฝงไปด้วยยาพิษ)

(อ๋ออีกอย่างคือตัวละครอย่างเพื่อนนายเอกอย่างน้องมิโดรินกับยามิดะ​ ทาเอโกะ(คนนี้เราสร้างมาเพื่อน้องอายาโตะเลยนะคะก็แบบว่าจะให้ผู้ชายชอบผู้ชายมันก็ยังไงๆอยู่ไม่เช่นนั้นมันก็จะจบเร็วเกินไปหากน้องอายาโตะชอบผู้ชายแบบคงชอบยามาดะ​ ทาโร่ไปตั้งแต่แรกแล้วอะไรทำนองนั้นฉะนั้นก็จะไม่มีใจให้กับใครและศัตรูหัวใจผู้ชายก็จะไม่ได้ออกโรงเพราะแบบนั้นเราเลยสร้างตัวละครนี้ขึ้นมาแบบว่าก็อยากให้เป็นศัตรูหัวใจของเหล่าผู้ชายอะไรทำนองนั้นเห็นใจความพยายามที่ไปหาภาพมาหน่อยนะคะ)และก็ตัวละครศัตรูหัวใจผู้หญิงจะแยกพาสออกมาเลยนะคะแน่นอนว่าบางตัวละครก็ทำให้ตัวเอกของเราความสัมพันธ์​ก้าวหน้าขึ้นไปมากเลยทีเดียวสำหรับวันนี้พอแค่นี้แหละคะ​ บายยยย)

...****************...

...ยามิดะ​ ทาเอโกะ...

นิสัย:ใจดี​ อ่อนโยน​ เงียบๆ​ เรียบร้อย​ เงียบขรึม​ พึ่งพาได้​ น่ารัก​ ห้าวนิดหน่อย​ คูลๆ

ชอบ:อ่านหนังสือ​ ที่สงบๆ

เกลียด:คนเสียงดัง​ ที่ที่วุ่นวาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***