บูโด​ มาซึตะ

ในหัวของผมตอนนี้ว่างเปล่าถึงเวลาเรียนนานแล้วแต่ยังเอาแต่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ​อยู่เลยย​ และใช่..ผมหลับ​ สงสัยเมื่อคืนฝึกท่าใหม่จนดึกไปหน่อยล่ะมั้งนะ

"ฮ้าว~"ผมหาวออกมาในที่สุดเมื่อถึงคาบเรียนที่ 2​ ก่อนจะฟุบหลับลงไปเลยผมง่วงมากจริงๆนะและคาบเรียนก็น่าเบื่อด้วย

"อย่านอนสิบูโดอีกสักพักก็พักเที่ยงแล้วถ้าจะนอนก็ไปนอนดีๆตอนพักเที่ยงสิ"เพื่อนของผม​ ยามาดะ​ ทาโร่​ กระซิบบอกกับผมแบบนั้น

"ก็มันช่วยไม่ได้นี้ฉันง่วงสุดๆเลยนะตอนนี้"ผมกระซิบตอบกลับไปก่อนที่สักพักเสียง​กระดิ่งโรงเรียนจะดังขึ้นบ่งบอกว่าถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว

"นายช่วยทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่น่านับถือหน่อยจะได้มั้ยล่ะ"ทาโร่ยังคงบ่นผมต่อไปแม้ว่าผมจะไม่ฟังเลยสักนิดก็เถอะ

"เข้าใจแล้วน่าทาโร่​ ไปกินข้าวกัน"ผมทำท่าทีว่าเข้าใจสิ่งที่หมอนี้พูดก่อนจะพูดเบียงประเด็นก่อนว่าไปกินข้าวกันพร้อมทำท่ากุมท้องว่าหิวสุดๆไปเลย

"ได้สิ"แน่นอนว่าทาโร่พอเห็นแบบนั้นก็ไม่ปฏิเสธ​หรอกพร้อมหยิบข้าวกล่องที่คุณแม่ของมันทำให้ออกมา

ส่วนผมนั้นไปซื้อขนมปังยากิโซบะมาเมื่อเช้าก็หยิบขนมปังขึ้นมาจากกระเป๋า​ 2​ ชิ้น​กับขนมคบเคี้ยวอีกเล็กน้อย แล้วถามต่อว่า

"จะไปกินข้าวที่ไหนกันดีน้ำพุกลางสวนเหมือนเดิมรึว่าอะไร"พอผมถามจบทาโร่มันก็ตอบกลับมาทันทีเลยว่า

"เหมือนเดิม"ทาโร่ให้คำตอบไม่ผิดจากที่ผมว่าไว้สักเท่าไหร่นักหรอกเพราะช่วงเช้าถ้าทาโร่มันไม่ไปนั่งอ่านหนังสือ​ประวัติศาสตร์​หน้าน้ำพุก็มาอยู่ที่ห้องเรียนที่เงียบสงยเพราะตอนเช้าคงไม่มีใครเข้ามาห้องเรียนหรอกจริงมั้ยล่ะ

หรือว่าถ้าไม่อยู่​ 2​ สถานที่นี้ก็อาจจะอยู่ห้องสมุดก็เป็นไปได้เหมือนกันหมายถึงมีสิทธิ์​เป็นไปได้ล่ะนะก็หมอนี้มันอยู่ชมรมห้องสมุดนี้น้าแต่ส่วนมากจะอยู่หน้าน้ำพุในสวนมากกว่าไม่ว่าจะเช้ากลางวันบ่ายพอถึงช่วงพักเมื่อไหี่ก็จะไปอยู่หน้าน้ำพุเนี้ยและ

จนเขาอดคิดไม่ได้นะว่าที่ตรงนั้นมีอะไรดีขนาดนั้นเลยรึไง

นั้นไงพูดไม่ทันขาดคำทาโร่มันก็เดินนำหน้าเขาไปยังน้ำพุกลางสวนแล้วเขาได้แต่กลอกตาไปมาเท่านั้นและ

"มาเร็วสิบูโด"ทาโร่มันเร่งผมที่กำลังเดินอย่างเอือยเฉื่่อยอยู่ให้รีบเดินตามมันไป

"นี้ทาโร่วันนี้เราเปลี่ยนสถานที่กันดีมั้ยอะ​ เช่น​ ดาดฟ้่า​ สวนดอกไม้หลังโรงเรียน​ หรือใต้ต้นไม้หลังโรงเรียนก็ได้"พอผมได้มีโอกาสพูดผมก็พูดแต่ขายังเดินตามมันอยู่่

"ไม่อ่้ะ"ทาโร่มันปฏิเสธ​ผมท่าเดียวอยู่แบบนี้ก่อนที่มันจะเปิดประตูสู้สวนกลางโรงเรียนและก็มีน้ำพุตั้งอยู่แต่สถานที่นั้นแออัดไปด้วยนักเรียนปี​ 1​ เต็มไปหมดเลย ทาโร่ดูชะงักไปมากแป๊บ​หนึ่งเลยล่ะ

"ก็กะเอาไว้แล้วอ่ะนะ​"ผมพูดชึ้นทาโร่ชี้นิ้วมาทางผมอย่างสั่นๆและถามว่า

"หมายความว่าไง"ผมจึงได้เริ่มต้นการอธิบายที่ค่อนข้างไม่ละเอียดเอาซะเลยให้

"ก็นะ​ ปีนี้เด็กปี​ 1​ พึ่งเข้ามาใหม่ยังไม่รู้จักสถานที่ในโรงเรียนเท่าไหร่นักและนายคิดว่าสถานที่อะไรที่เด็กปี​ 1​ หนึ่งจะใช้เป็นสถานที่กินข้าวกันล่ะ"ผมอธิบาย​ และเหมือนทาโร่จะเข้าใจอย่างถ่องแท้เลยล่ะ

"ขอโทษนะครับ.. ขอทางหน่อยครับ"เสียงเด็กผู้ชายที่ฟังดูเย็นชาเอ่ยขึ้นจากด้านหลังผม

"อ่ะ.. ขอโทษทีนะ"พอผมหันไปมองก็เจอเด็กผู้ชายผมสีนิลดวงตาสีนิลไร้ประกายและเด็กผู้หญิงผมเขียวตาสีเขียวเป็นประกายสดใสกอดแขนเด็กผู้ชายอยู่

'น่ารักจัง'​ผมได้แต่คิดในใขเพราะเด็กผู้ชายตรงหน้าถึงหน้าตาจะเรียบนิ่ฃเฉยยังไงถึงเสียงที่เปล่งออกมาจะเย็นชาแต่ใบหน้าอีกฝ่ายดันน่ารักมากๆเลย

ตึกตัก​ ตึกตัก​ ตึกตัก​ ผมรู้สึกได้ยินเสียงหัวใจผมเต้นแรงมากยามองใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนี้

"โถ่.. ยัตจังไปเย็นชาใส่เขาได้ไงกันล่ะ​ ขอโทษด้วยนะคะ"ผู้หญิงผมเขียวดูเหมือนจะหันไปบ่นกับเด็กผู้ชายข้างๆก่อนจะหันมาขอโทษเขา

"อ่า.. ไม่เป็นอะไรฉันผิดเองและที่ยืนขวางประตู"เขาไม่เป็นอะไรหรอกที่สำคัญเขาผิดจริงๆด้วย

"ไปได้แล้วมิโดรินเพราะเธอมัวแต่เลือกซื้อขนมปังไม่ใช่รึไงเราถึงได้มาช้าขนาดนี้น่ะ​ ถ้าช้ากว่านี้จะไม่มีที่ดีๆให้นั่งน่ะ"เด็กผู้ชายดูเหมือนจะหันมาพูดกับเด็กผู้หญิงผมเขียวที่น่าจะชื่อมิโดรินและออกแรงขืนให้แขนหลุดออกจากอ้อมแขนเธอ

"อ่ะ.. รอเดี๋ยวสิยัตจัง"มิโดรินจังพูดก่อนจะขอโทษเขาอีกครั้งก่อนจะวิ่งตามเด็กผู้ชายที่น่าจะชื่อยัตจังคนนั้นไป

"ผมชื่อ​ อายาโตะ​ ไอชิ​ อย่ามาตั้งชื่อเล่นแปลกๆให้คนอื่นสิ"อายาโตะดูเหมือนจะทนไม่ไหวหันไปแห้วใส่มิโดรินจังก่อนทั้ง​ 2​ จะเดินหายไปในกลีบฝูงชน

"หว้า~เอาไงดีล่ะเนี้ยจะไปกินข้าวที่ไหนกันดี"ผมพูดขึ้นลอบสังเกตุคนข้างๆที่ทำเพียงแค่เดินกลับห้องเรียน

มันต้องอย่างนั้นสิ​ เปลี่ยนบรรยากาศการกินข้าวบ้างจะให้ไปกินสถานที่เดิมๆมันก็ไม่ได้มั้ยล่ะ

แต่มันแปลกๆระหว่างเดินกลับห้องเรียนผมสังเกตุว่าตัวของทาโร่มันดูสั่นๆยังไงไม่รู้แต่ก็ไม่ได้สนใจมันมากเท่าที่ควร

'ว่าแต่เด็คนนั้นชื่อ​อายาโตะสินะ'​ผมคิดในใจหัวใจกลับมาเต้นแรงอีกครั้งและหน้าก็ร้อนผ่าวพึ่งสังเกตุจากกระจกทางเดินว่าผมหน้าแดงไปถึงใบหูแล้ว

แต่ระหว่างกินข้าวเนี้ยสิการสังเกตุมันง่ายมากเลยล่ะทาโร่ดูเหม่อๆหน้าแดงไปหมดจนถึงใบหูและไม่มีจิตวิญญาณที่จะกินข้าวเลยด้วยซ้ำไปรวมถึงผมด้วยล่ะนะ

...****************...

...บูโด​ มาซึตะ...

นิสัย:ตรงไปตรงมา​ พูดตรงๆ​ไม่ชอบอ้อมค้อม​ เก่งศิลปะป้องกันตัว​โดยเฉพาะ​คาราเต้​ สดใสร่าเริง​ เข้ากับคนอื่นง่าย

ชอบ:อายาโตะ ไอชิ​ แอบมอง​ สต็อกเกอร์​ ถ่ายรูป​ ฆ่าคน​

เกลียด:ผู้ชายและผู้หญิงที่เข้าใกล้​อายาโตะ​ ไอชิ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***