Episode 5 V

 เช้าวันจันทร์ ร่างสูงที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อสูทนักเรียนสีน้ำเงินยืนอยู่ปลายเตียง เขาไม่ได้ยืนออกกำลังกายแต่กำลังปลุกคนขี้เซาที่นอนกอดหมอนอยู่ ขี้เซาแบบนี้เลยหรอเนี่ยยิ่งกว่าเลี้ยงเด็กๆ พวกนั้นอีก

วันนี้เขาต้องออกไปเรียนตอน8:35ถึงยังไงก็ทันเพราะนี้พึ่ง7:02นาทีแต่เจ้าหมอนี้ไม่ยอมตื่นซักทีนอนเป็นตายเลยให้ตายสิ

ร่างสูงเอื่อมมือไปเขย่าตัวอีกคนเพื่อให้ตื่นขึ้นมาแต่ก็ยังนอนแน่นิ่งไม่ไหวติ่งใดๆ เฮ้ย เมื่อวานก็นอนแต่หัวค่ำแท้ๆแต่ทำไมตื่นยากจังครับ

"เฮ้ นี้นายจะตื่นได้รึยัง"ชินอิจิเอ่ยขึ้นมาเป็นรอบที่ล้านเพื่อปลุกร่างโปร่งที่นอนอยู่

"..."ไม่มีสัณญาณตอบรับตากเลขหมายที่ท่านเรียก เงียบกริบไม่มีเสียงอะไรออกตากปากเลย เอ๋ รึว่าจะเอาแผนนี้ดี

ร่างสูงพอคิดเรื่องดีๆ ออกก็เดินออกไปยังห้องครัวแล้วหยิบสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ด็อกเตอร์อากาสะจะเอาไปทำอาหารให้กินตอนเช้านี้ แต่เขายังไม่กินเพราะต้องทำการปลุกเจ้าตัวขี้เซาก่อน

เขาขึ้นมาบนห้องอีกครั้งพร้อมกับปลาตัวหนึ่งที่หยิบมาได้เขาเดินเข้ามาที่ปลายเตียงก่อนที่จะสกิดร่างโปร่งของไคโตะให้รู้สึกตัว แต่ก็คงไม่

"ถ้านายยังไม่ตื่นฉันจะเอาปลาวางบนตัวนาย"ชินอิจิเอ่ยเมื่ออีกฝ่ายมีปฎิกิริยาขยับตัวนิดหน่อย

"นายไม่กล้าหรอก"เสียงงัวเงียที่ยังคงตื่นไม่เต็มตื่นของคนบนที่นอนอย่างไคโตะเอ่ยทั้งที่ยังไม่ลืมตามาดูโลกที่กำลังจะเกิดขึ้น

ร่างสูงมองร่างโปร่งอีกครั้งว่จะทำยังไงดีจะว่างไว้ตรงไหนดีเนี่ยถ้าแค่สัมผัสน่าจะรู้สึกตัวแล้วละมั้ง แต่ถ้าว่างลงไปเลยล่ะมันจะเป็นยังไง

ไวกว่าความคิดก็มือผมนี้แหละ ปลาที่อยู่ในมือตอนนี้ลงไปนอนบนหลังของคนที่นอนอยู่อย่างลืมตัว

ร่างโปร่งที่เมื่อกี้นอนอยู่เหมือนจะรู้ตัว เขาสัมผัสถึงความเย็นและน้ำอะไรบ้างอย่างเหมือนจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เขาเกลียดที่สุดในโลกอย่างปลา! อ้ากกกจริงหรอว่ะ

"อ้ากก! ป ป ปลาาา! "ไคโตะตะโกนเมื่อรู้ตัวว่านั้นคือปลาจริงๆ

ตุ้บ!

ไม่ทันที่ร่างสูงจะเอื่อมมือไปรับอีกฝ่ายที่กำลังจะตกเตียง ไคโตะตกลงไปนั่งตรงเตียงพล่างลูบก้นตนเองไปด้วย อะไรกันเนี่ยไม่นึกว่าพ่อยอดนักสืบคนนี้จะกล้าเอาปลามาขู่เขาแฮะ

"ตื่นได้รึยังครับ"ชินอิจิเอ่ยขึ้นแล้วยืนมือไปเพื่อช่วยให้อีกคนลุกขึ้นอีกฝ่ายก็จับและลุกขึ้นตามแรงดึ้ง

"เออ ตื่นแล้วคร้าบ"ไคโตะเอ่ยเสร็จร่างสูงก็จัดการหยิบปลาและผลักให้อีกฝ่ายเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำที่เข้าเอาเสื้อผ้าไปไว้ให้แล้ว วันนี้เขาจะพาอีกฝ่ายกลับบ้านแล้วกะว่าจะไปส่งที่โรงเรียนด้วยเหมือนกันแผนสูงเหมือนกันนะเราเนี่ย

ร่างสูงเดินไปขอกุญแจรถจากด็อกเตอร์แต่รายนั้นยังไม่ตื่นเลยเข้าไปหยิบพร้อมกับแปะโพสอิทสีฟ้าไว้ตรงบอร์ดโต๊ะทำงานของด็อกเตอร์เพื่อไม่ให้ท่านเป็นห่วงมากนัก

ตอนนี้พวกเขาเดินทางเกือบมาถึงที่หมายของคนที่เขาลักพาตัวมา พวกเรามีเรื่องคุยกันนิดหน่อยระหว่างเดินทางไปบ้านอีกคน

"ตอนแรกฉันคิดว่านายจะพาฉันไปส่งตำรวจซะอีกแฮะ"ไคโตะเอ่ยขึ้นมาระหว่างการเดินทางตอนแรกๆ ที่เขาตื่นมานึกว่าอีกฝ่ายจะพาเขาไปส่งตำรวจแล้วเสียอีกแต่ไม่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะพาเขาไปเลยเพราะอะไรเขาก็อยากรู้

"ฉันอยากจับนายให้ได้เองต่างหาก แต่นายโดนทำร้ายนี้หน่า"ชินอิจิเอ่ยพร้อมกับมองหน้าร่างโปร่งที่ถามเขาขึ้นมาก่อนเขาแค่อยากจับอีกคนให้ได้เองไม่ใช่จับได้เพราะโดนทำร้ายมันจะดูขี้โกงไปหน่อยสำหรับเขา

"เอ๋ ไม่คิดว่านายจะคิดแบบนี้นะเนี่ย แต่เอาเถอะยังไงก็ขอบใจ"

"อืม ไม่เป็นไร"ชินอิจิเอ่ยก่อนที่จะยิ้มให้ร่างโปร่งที่นั่งยิ้มให้เขาอยู่เหมือนกัน อยากเห็นอีกคนในมุมน่ารักๆ แบบเมื่อวานบ้างจังแฮะคนเมื่อวานหายไปไหนเนี่ย

รถที่เต่าสีเหลืองคู่ใจของด็อกเตอร์อากาสะมายืนจอดรถอยู่หน้าบ้านของไคโตะโดยที่มีพ่อยอดนักสืบตามมาด้วย เขากับไคโตะเดินลงจากรถไม่ทันไรก็มีชายวัยสูงอายุวิ่งเข้ามาเสียแล้ว

ไคโตะที่กำลังจะปิดประตูรถต้องหันมาตามเสียงฝืเท้าที่วิ่งออกมาจากบ้านเขา คนที่ดูจะเป็นห่วงเขามากที่สุดในตอนนี้

"คุณหนูครับ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ คุณหนูไคโตะหายไปหลายวันแบบนี้จิอิคนนี้ไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปเจอคุณท่านกับคุณนายเลยนะขอรับ"ปู่จิอิเอ่ยขึ้นพร้อมกับคุกเข่านักลงแล้วจับมือร่างโปร่งเอาไว้ เสียงของคุณปู่คนนี้นี้เองหรอเนี่ย

"อ เอ๋ ปู่ลุกขึ้นก่อนเถอะไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ แล้วผมก็สบายดีน่า"ไคโตะเอ่ยพร้อมกับเอื่อมมือไปพยุงคุณปู่ที่ลงทุนนั่งขุกเข่ากับพื้นขนาดนี้คงจะรักหลานคนนี้หน้าดูนะเนี่ย

ปู่กับหลานคุยกันอยู่สักพักคุณปู่ที่ชื่ออิจิเอ่ยถามเรื่องราวต่างๆ ที่ไปอยู่มารวมถึงเรื่องที่อีกฝ่ายโดนยิ่งอีกด้วยพอปู่คนนั้นได้ยินก็เอาแต่สารภาพผิดเรื่องที่เข้าไปช่วยไม่ทัน

ส่วนร่างสูงที่ยืนอยู่ก็ได้แต่นึกเอ็นดูความน่ารักของครอบครัวนี้จัง อยากเห็นภาพที่มีคุณโทอิจิกับแม่อีกฝ่ายอยู่ร่วมกันจังแฮะ

จะว่าไปไอตัวเราก็ได้แต่ยืนมองอะเนอะ

"ใครหรอครับ คุณหนู"

"เอ่อ คนที่ช่วยผมตอนที่โดนยิ่งนะปู่"ไคโตะเอ่ยพร้อมกับแนะนำชื่อของเขาให้คุณปู่ได้ยินรายนั้นก็พูดขอบคุณเขาใหญ่ เห็นอย่างงั้นพร้อมก็ก้มหัวเป็นคำตอบเพราะไม่รู้ตะคอบอะไร

ปู่จิอิชักชวนเขาให้เข้าไปนั่งเล่นรอ เพราะเขาบอกว่าจะไปส่งอีกฝ่ายตอนนั้นก็บอกว่าจะไปเองปู่เขาก็ดูจะไม่เห็นด้วยที่จะให้อีกฝ่ายไปเองกลัวว่าจะโดนลอบทำร้ายไปด้วย

เขานั่งรออีกฝ่ายไม่นานร่างโปร่งก็เดินลงจากบันไดมาในชุดกักคุรันของโรงเรียนดูเหมือนจะเป็นโรงเรียนที่ผ่านมาตากทางเข้ามาทางบ้านอีกฝ่ายไม่ไกลนัก

"อ้าว ปู่หายไปไหนอ่ะ"ไคโตะเอ่ยแล้วหันหน้าซ้ายขวาเพื่อมองหาใครคนหนึ่ง

"เห็นเขาบอกว่าจะไปหาใครสักคนนะ"ชินอิติเอ่ยให้อีกฝ่ายได้ยินคุณปู่คนนั้นเป็นคนบอกเขาว่าจะไปหาใครสักคน

"แล้วจะไปกันรึยัง"ชินอิจิเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่านเดินมาทางนี้ พวกเขาเดินออกมาจากบ้านก่อนที่จะพากันขับรถไปที่โรงเรียนอีกฝ่ายเขาใกล้เวลาที่จะได้เวลาเรียนแล้วแต่ไม่ได้บอกอีกฝ่ายหรอกกลัวโดนไล่

อันที่จริงก่อนที่คุณปู่คนนั้นจะออกไปข้างนอกก็ได้มาคุยกับเขาแล้วถามเรื่องราวทั้งหมดเพราะว่าไม่แน่ใจว่าจะเป็นความจริงเลยมาถามเขาอีกครั้ง

คุณปู่รู้ว่าเขาเป็นนักสืบมอปลายที่เคยช่วยสารวัตรนากาโมริจับจอมโจรคิดมาแล้วครั้งหนึ่งและอีกหลายๆ ครั้งที่เข้ามาในเหตุการณ์ แต่ไม่รู้อะไรโดนใจให้คุณปู่ไว้ใจเขาที่จะเล่าเรื่องทุกอย่าง

ตอนนั้นเขาก็ได้ฟังอะไรหลายๆ อย่างเหมือนกันเรื่องที่ว่าทำไมเข้าตัวถึงมาเป็นจองโจรคิดเพราะอยากที่จะกระชากหัวของคนที่เป็นคนฆ่าพ่อตนในเห็นการเมื่อแปดปีก่อนและรู้อีกเรื่องว่าพ่อของไคโตะเป็นจอมโจรคิดที่เป็นคู่ปรับของพ่อแต่เป็นเพื่อนสนิทกันส่วนแม่อีกฝ่ายที่อยู่ต่างประเทศก็เป็นจอมโจรอย่างแฟนท้อมเลดี้

ครอบครัวนี้มันสืบสายเลือดแบบนี้เหรอ

"นี้ที่โรงเรียนนายมีคนรู้ว่านายเป็นจอมโจรคิดรึเปล่า"ชินอิจิเอ่ยถามเพราะเขาอยากรู้ว่าจอมโจรใต้แสงจันทร์จะมีใครรู้ความจริงแล้วบ้างเขาสังหรณ์ใจว่าไม่น่าจะมีแค่เขาหรอก

"อยากรู้ทำไปทำไมล่ะครับ พ่อยอดนักสืบ"ไคโตะเอ่ยด้วยเสียงและใบหน้ากวนโอ้ยเหมือนเมื่อวาน

"นายอยากเอาปลามาอยู่ใกล้ไหม"ผมเอ่ยอย่างขู่ๆ เพราะเมื่อเช้าเห็นอีกฝ่ายกลัวมากแต่เก็บอาการเขานี้อยากจะตีจริงๆเลยที่แกล้งเพราะอยากเห็นมุมของคนที่ชื่อว่าจอมโจรใต้แสงจันทร์

อีกฝ่ายที่ได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์เหมือนเมื่อวานอีกแล้วแค่ถามแต่กลับได้เห็นมุมที่อยากเห็นซะงั้นบุญเยอะจริงๆ เราเนี่ย

"ตกลงมีรึเปล่า"ชินอิติเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง

"อืมมีเป็นนักสืบเหมือนนายชื่อฮาคุบะซางูรุ ส่วนอีดคนเป็นแม่มดชื่อโคอิสึมิอาคาโกะ"ไคโตะเอ่ยชื่อของคนที่รู้ความจริงของเขาแต่ทุกครั้งที่พวกนี้จะพูดว่าเขาเป็นจอมโจรคิดก็ปฎิเสธเสมอถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็ตามแต่ะวกนั้นก็ไม่บอกใคร

"แม่มด? มีอยู่จริงหรอเนี่ย"ชินอิติเอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่าย

"ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อหรอกแต่พอเอาจริงแม่นั้นเกือบทำฉันหายไปเลยล่ะ"ไคโตะเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเห่ยๆ เพราะเขาไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนั้นเท่าไหร่มันดูจะทรหดมากเลย

ส่วนอีกฝ่ายที่ทำหน้าไม่เชื่อเหมือนเดิมเขานี้อยากจะให้มาลองจริงๆ เลยนะเนี่ย มันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับคนอย่างคุโรบะไคโตะคนนี้เลยครับ!

ตอนนี้พวกเรามาอยู่หน้าโรงเรียนของอีกฝ่ายที่ด้ชื่อว่าจอมโจรคิดแล้ว ร่างโปร่งเอ่ยขอบคุณแล้วเดินเข้าโรงเรียนไปปล่อยให้เขามองออกไปตามจนร่างโปร่งหายเขาไปบนตึกเรียน

ร่างสูงที่เห็นว่าอีกฝ่ายได้ขึ้นไปอยู่ในห้องแล้วก็เคลื่อนตัวรถออกไปเขาน่าจะขอเบอร์หรืออีเมลอีกฝ่ายไว้นะเนี่ย เขา...

รู้สึกคิดถึงแปลกแฮะ

อ้ากกก!! ชินอิจิคนนี้อยากจะบ้าตาย พอขับรถออกมาก็ได้แต่นึกถึงหน้าของคนที่เข้าโรงเรียนไปแล้วอย่างคุโรบะไคโตะคนนั้น ทำไมหน้าหมอนั้นถึงลอยมาในสมองเขาละเนี่ยต้องไปหาหมอซะแล้ว

ใครก็ได้ช่วยด้วยผมรู้สึกคิดถึงไคโตะที่เจอกันไม่ถึงอาทิตย์มาคิดแบบนี้มันใช่เรื่องรึเปล่าเนี่ย แถมรู้สึกใจเต้นแปลกๆ

หรือว่ารักแรกพบ เห้\~ แบบนี้ก็ได้เหรอ[--|||]

วันนี้เขาจะเรียนรู้เรื่องรึเปล่าเนี่ยอย่าให้เจอนะคุโรบะไคโตะนายต้องรับผิดชอบความรู้สึกกับหัวใจผมด้วย!

-talk-kaito

ฮัดชิ้วว!

เสียงจามของร่างโปร่งทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างนากาโมริอาโอโกะเพื่อนสมัยเด็กตกใจก่อนที่จะเอ่ยถามขึ้นเพราะความเป็นห่วง

"เป็นอะไรรึเปล่าไคโตะ"อาโอโกะเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าเป็นห่วงส่งมาทางร่างโปร่ง

"อ เออ เปล่า"เขาเอ่ยตอบไปงั้นแค่รู้สึกเหมือนว่ามีใครเอ่ยถึงชื่อเขาด้วยความรู้สึกอะไรบ้างอย่างแค่นั้นเองส่วนเรื่อวที่ว่าเป็นใครเขาก็ไม่รู้เอ๋ ไปทำให้ใครแค้นไว้หว่า

"คงจะเป็นคนที่อยู่ในรถเต่าสีเหลืองรึเปล่านะ"อาคาโกะเอ่ยขัดความคิดของเขาก่อนที่จะทำหน้าหยอกล้อแบบที่เคยทำในบ้างครั้งที่ความรู้สึกตนเองบอกแบบนั้น

"อ อะไรของเธอ"ไอเจ้าพ่อยอดนักสืบมอปลายคนนั้นน่ะหรอ หึ ไม่มีทางหรอกเขาไปทำอะไรให้

"นี่ๆใครหรอคนที่อยู่บนรถเต่าสีเหลืองน่ะไคโตะ"อาโอโกะเอ่ยถามเพื่อนสมัยเด็ดของตนที่ดูเหมือนจะไม่ได้เล่าอะไรให้เธอรู้เลย ว่าแต่หมอนั้นจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย

"นี่ไคโตะนายอย่าเงียบแบบนี้สิ"

เฮ้อออ วันนี้เขาจะเรียนรู้เรื่งรึเปล่าเนี่ย

-talk-shinichi

เฮ้อออ

เสียงถอนหายใจลากยาวของชินอิจิดังขึ้นภายในห้องเรียนสี่เกลี่ยมที่เต็มไปด้วยนักเรียนโรงเรียนเทตัน

"ชินอิจิเป็นอะไรรึเปล่า ดูท่าทางไม่ค่อยร่าเริงเลยนะ"เสียงของโมริรันเพื่อนสมัยเด็กเอ่ยถามขึ้นเพราะความเป็นห่วงเมื่อเห็นเพื่อนตัวดีเอาแต่นั่งมองนอกหน้าต่างอย่างเดียว

"อ่า ป่าวหรอกรัน"ถ้าถามสาเหตุก็เป็นเพราะอีกคนนั้นแหละทำเอาเค้าแทบบ้าแนะ ตอนที่กำลังเดินขึ้นบันไดก็ล้มเพราะข้ามผิดขั้นแล้วไปโดนขาตัวเองถ้าไม่ได้รันช่วยไว้เจาคงล้มหน้าทึมบันไดแล้ว

ให้ตายสิ มันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะเจ้าหมอนั้นทำอะไรใส่เขารึเปล่าเนี่ย

"ไม่ใช่ว่านายกำลังคิดถึงใครอยู่รึเปล่าล่ะ"เสียงของเซระมาสึมิที่เป็นนักสืบหญิงเอ่ยขึ้นมาในวงการคุยของเขาและเพื่อนสมัยเด็ก

"ไม่ใช่สักหน่อย"

"หรอแต่สายตานายมันบอกแบบนั้นนี้หน่า"เซระเอ่ยขึ้นมาเพราะเขาเห็นเพื่อนคนนี้มองออกไปยังนอกหน้าต่างและอีกอย่างอีกฝ่ายไม่เคยขับรถมาโรงเรียนแบบนี้มีแค่ไม่กี่อย่างคือขี้เกียจแต่คนแบบนี้ไม่มีทางหรอกส่วนท่ามีใครมาส่งก็ต้องเห็นนี้ออกจากรถมาแค่คนเดียวส่วนอย่างสุดท้ายต้องไปส่งใครสักคนมา

"เอาเป็นว่าไม่มีอะไรหรอกหน่า"ชินอิจิเอ่ยตัดจบไปเพราะไม่อยากให้ตนเองหลุด

เขาเห็นรันทำหน้าตาเหมือนสงสัยเขาเพราะดูเขามีพิรุจมากๆก็คงจะเป็นอย่างงั้นแหละเขาแค่ยังไม่แน่ใจหรอกนะว่าอะไรเขาถึงเป็นแบบนี้แต่ก็มีคำว่าคิดถึงจริงๆ

|\\|

 [ดูหลงนะตัวเธอ]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***