Episode 2 II

เขารีบตอบรับผู้เป็นพ่อก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่างและไปทางบ้านของด็อกเตอร์อากาสะที่อยู่ข้างบ้านกัน

ชักอยากจะเห็นหน้าหมอนั้นแล้วแหะ

ร่างสูงของชินอิจิตอนนี้ยืนอยู่หน้าบ้านของด็อกเตอร์อากาสะที่ออกไปพักร้อนกับไฮบาระเมื่อวานมือหนาเอื่อมไปเปิดประตูหน้าบ้านก่อนที่จะเดินไปหน้าประตูก่อนที่ก้าวเข้าไปในบ้าน

??

เอ๋? ร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูกับภาพตรงหน้าที่มีพ่อกับแม่ของเขานั่งจิบน้ำชากันอยู่ เฮ้ยๆแล้วคนที่พ่ออยากให้ผมเจอล่ะ หงัยมาเจอแค่พ่อกับแม่เนี่ย

สายตาของยูซากุพ่อของชินอิจิมองมาเมื่อเห็นการมีอยู่ของเขาก่อนที่จะให้เขาเดินไปหาและนั่งลงข้างๆผู้เป็นพ่อ เขาทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นแค่ท่านสองคนที่เขาคิดว่าน่าจะอยู่กับคนคนนั้นแล้ว

"พ่อแม่แล้วคนที่อยากให้ผมเจอล่ะ"

"555 จ๊ะๆ รายนั้นคงยังไม่มาหรอกแต่ตอนนี้กำลังเดินทางอยู่แหละจ๊ะ รอก่อนนะ"ผู้เป็นแม่อย่างคุโด้ยูกิโกะเอ่ยขึ้นก่อนที่จะหันไปจิบชาเหมือนเดิมก่อนที่พ่อเขาจะเอ่ยขึ้นเพิ่มบทสนทนากันไปเกือบๆ สี่นาที

ตู๊ดด ตู๊ดด

เสียงโทรศัพท์ตัดบทสนทนาของครอบครัวที่ไม่ได้เจอกันนาน มันมาจากโทรศัพท์ของพ่อ

"ฮโหล ถึงแล้วหรอ อืม เข้ามาได้เลย"พ่อเขาเอ่ยขึ้นก่อนจะว่างโทรศัพท์และบอกกับเขาว่าคนที่อยากขะให้เจอมาถึงแล้ว แถมยังอายุเท่ากันด้วยคงจะเป็นเพื่อนกันได้ ส่วนแม่ของเขาก็จะดูตื่นเต้นมากๆ ด้วยแหะ

เขาอยากจะเห็นแล้วจริงๆ นะเนี่ย อายุเท่ากันงั้นหรอถ้าเป็นเพื่อนกันได้ก็ต้องมีอะไรเหมือนกันสิพ่อของเขาบอกว่ามีหน้าตาเสียงรูปร่างเหมือนกันอย่างกับแกะแต่ตัดที่นิสัยที่จะดูขี้เล่นส่วนฝ่ายนั้นยังเป็นลูกชายของอดีตเพื่อนสนิทด้วย แต่กลับไม่นอมบอกนะสิ

มีความลับรึไงกันดูพวกท่านจะมีอะไรที่ยังไม่บอกเขาหรือแค่เจอกันบ่อยจนชินแต่ก็คงแค่กับพ่อเขาเนี่ยแหละคุณแม่ก็ดูตื่นเต้นเหมือนเดิม เฮ้อออ

เดินมามันนานเกินไปหน่อยแหะ เดินมาจากดาวพลูโตรึไงเจ้าหมอนั้นนะ

ร่างสูงเริ่มคิดเรื่องของอีกคนเรื่อยๆ ข้ามเวลาเพราะว่าอีกฝ่ายเดินทางมานานเกินไป เกินนาทีแล้วมั้งเนี่ยเขาเลยว่าจะขอพ่อออกไปเดินหาเพื่ออีกฝ่ายจะหลงแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงเปิดประตู

แกร็ก

หรือว่าจะมาแล้วงั้นหรอ

"อ้าว ไคโตะคุงมาแล้วหรอจ๊ะ"ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผู้มาเยือนใหม่ตรงหน้า ผู้ชายคนนึงที่อยู่หน้าประตูบ้านรูปร่างที่ดูจะบางกว่าเาหน่อยๆหน้าตาที่ติดจะหวานและขี้เล่นพ่อบอกว่าเหมือนเขา มันเหมือนจริงๆ ถ้ามองแค่เผินๆเท่านั้นแหละถึงจะเหมือนแต่มันก็ต่างสำหรับเขา ร่างโปร่งของชายคนนั้นเดินมานั่งข้างแม่เขา มาอยู่ใกล้ๆก็หน้าตาคล้ายกันอย่างกับแกะเลยแหะ

ร่างโปร่งที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาหันมายิ้มให้เขาพร้อมกับสายตาที่ดูเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน พอลองนึกดูแล้วเจ้าตัวดูเหมือนคิดงั้นหรอ?

สายตาคมมองไปยังคนข้างหน้าอย่างนึกแอะใจเขามองฝ่ายตรงข้ามอย่างละเอียดไม่สนใจสายตามองใครทั้งนั้นแหละเขาอยากจะเก็บลายละเอียดให้มากที่สุด ถึงจะมองกี่ครั้งกี่ครามันก้เหมือนเดิมส่วนคิดเคยได้ยินมาจากสารวัตรนากาโมริว่ามีรูปร่างเหมือนเด็กมอปลายเหมือนเขาแถมรูปร่างยังเหมือนเลยแต่แค่ไม่เห็น

เฮ้ออ แค่ถอนหายใจในใจเท่านั้นแหละจะให้เอาลายนิ้วมือไปตรวจก็ไม่ได้มันไม่เคยเหลือแม้แต่ล่องลอยเอาไว้เลยพูดกับตัวเองหลายครั้งแล้วนะเนี่ย ให้ตายสิอย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร

"เฮ้ ชินอิจิแนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักสิ"เสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลูกตนเองเอาแต่จ้องเพื่อนที่อายุเท่ากันอยู่นั้นแหละก็รู้พึ่งเคยเจอกันแต่ก็คงยังไม่รู้ว่าเคยเจอกันตั้งหลายครั้งหลายครา

"ค...ครับ หวัดดีฉันชื่อคุโด้ชินอิจิ"ร่างสูงที่ได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยออกมาอย่างติดๆขัดๆเพราะยังไม่ได้ตั้งตัวเสียงของผู้เป็นพ่อก็เอ่ยมาขัดความคิดเขาเสียงแล้วแต่พอเขาหันหน้าไปมองคนที่นั้วข้างหน้าก็ดุเหมือนจะตกใจแหะทำไมล่ะตอนนั้นยังยิ้มให้เขาอยู่เลย เอ๋พึ่งเห็นหน้าชัดๆไม่นึกว่าจะเป็นพ่อยอดนักสืบคนนั้น!--ความคิดของไคโตะ

"เช่นกันนะ ฉันชื่อคุโรบะไคโตะนะ"ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นเมื่อตั้งสติได้ก็ปั้นหน้าและเสียงให้เป็นปกติก่อนที่จะยิ้มเจ้าเลห์แบบที่เคยทำตอนที่เป็นจอมโจรคิด หน้าของร่างสูงเริ่มสับสนเมื่อเห็นคนตรงหน้ายิ้มแบบที่รอยยิ้มขิงคิดไม่มีผิด

พวกเขานั่งคุยกันอย่างปกติแต่ที่ไม่ปกติก็คงเป็นพ่อยอดนักสืบกับจอมโจรที่อยู่ในร่างนักเรียนมอปลายธรรมดา ร่างสูงพึ่งรู้ว่าพ่อรู้จักกับคุณคุโรบะโทอิจิที่เป็นนักมายากลชื่อดังและหายสาปสูญไปเมื่อแปดปีก่อนพอดีกับจอมโจรชื่อดังอย่างจอมโจรคิดที่หายไปด้วยและปรากฏตัวขึ้นเมื่อไม่นานมานี้แถมพ่อเขายังเป็นเพื่อนสนิทกันด้วย

แต่ดูเหมือนว่าเขากับไคโตะจะไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่เพราะคนนึงก็ขี้เก๊กอีกคนนึงก็ขี้เล่นกวนประสาท

"อ่า คุยกันมานานแล้วล่ะถึงเวลาที่พ่อกัแม่จะไปแล้วนะลูกคุยกันดีๆล่ะ"เสียงของแม่เขาเอ่ยขึ้นเมื่อก้มมองเวลาในมือก่อนที่จะเดินมาหาเขาแล้วกอดส่วนพ่อเขาก็ตบบ่าปุ๊ๆส่วนคนที่นั่งข้างหน้าเขาก็กล่าวบอกลาทั้งสองท่าน

เมื่อคู่รักเดินออกไปจากบ้านและเสียงเครื่องรถยนต์ที่หายไป ตอนนี้ในบ้านของด็อกเตอร์อากาสะเงียบเหมือนป่าช้ายังไงอย่างงั้นทั้งสองคนที่นั่งอยู่ข้างหน้ากันและกันไม่มีใครยอมเปิดปากพูดทำลายความเงียบเลยสักนิดทั้งคู่ต่างอึดอัดไม่แพ้กันแต่ก็ไม่ยอมพูดคุยกันเลย

เป็นการเจอกันในร่างจริงที่ติดลบสุดๆ

ติ๊ด!

เสียงทีวีเปิดทำลายความเงียบแต่มีสิ่งที่แปลก ไอที่แปลกน่ะก็พวกเขาไม่ได้เป็นคนเปิดต่างหากนี้สินั่งนิ่งกันเป็นหินพระอิฐพระปูนเลยทีเดียว พวกเราหันมามองหน้ากันก่อนที่เสียงทีวีจะดังขึ้นเผยให้เห็นข่าวประจำวันทีมีนักข่างคนนึงเอ่ยขึ้น

"วันนี้เรามีข่าวเรื่องอัญมณีสีฟ้าครามที่มาจากประเทศฝรั่งเศษค่ะ"

"ใช้ครับ แถมวันนี้ยังมีจดหมายจากจอมโจรคิดี่จะมาขอไปเมื่อเช้านี้เองครับ"เสียงของนักข่าวเอ่ยขึ้นและมีภาพหน้าจอที่ฉายให้เห็นสารวัตรนากาโมริกินโซมาให้สัมภาษณ์อีกด้วย จะมาขโมยในวันพรุ่งนี้งั้นหรอ

"ไอเจ้าคิดคงจะเห็นข่าวนี้แล้วสินะ แกฟังฉันให้ดีฉันจะไม่ให้แกเอามันไปเด็ดขาดด!"เสียงของสารวัตรนากาโมริเอ่ยขึ้นเมื่อไมค์ถึงเขา สารวัตรพูดคำนี้มาเป็นรอบที่ร้อยล้านแล้วมั้งเนี่ยพูดแบบนั้นก็ยังจับไม่ได้

หึ

เสียงหัวเรอะของคนข้างๆดังขึ้นมาเมื่อเห็นภาพบนหน้าจอ หน้าของเจ้านันดูเจ้าเล่ห์แต่เขาก็ไม่แอะใจอะไเท่าไหร่จะหาว่าเป็นคิดก็ไม่ได้อีกนะสิเพราะว่าไม่มีหลักฐานแถมยังเจอกันครั้งแรกอีกด้วยแต่ก้คงอดสงสัยไม่ได้ว่าไอคนมี่นั่งข้างๆมันหัวเรอะอะไรทำตัวน่าสงสัยซะจริง

"นายหัวเรอะอะไรน่ะ"ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าขอวอีกฝ่ายเพื่อหาความจริงในแววตาขี้เล่นที่แฝงอะไรอยู่ยังไม่ทราบเลย

ร่างโปร่งที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดี ที่ไม่ได้มองหน้าของอีกคนเลยสักนิดว่าอยากที่จะเด็ดหัวเขาออกไปขนาดไหนได้เจอพ่อยอดนักสืบคนนี้ในร่างจริงมันก็อึดอัดจะตายไปแถมยังต้องเก็บความลับของตัวเองไว้มิดดินเลยทีเดียว

ยิ้มอะไรของมันว่ะ

"ป่าวสักหน่อยแต่ฉันขอตัวก่อนนะ แล้วเจอกันพ่อยอดนักสืบพ่อยอดนักสืบ"

ห๊ะ คำว่าพ่อยอดนักสืบคำนั้นมันจะบ้ารึไงกลับไปนอนต่อดีกว่าแต่เจ้าหมอนั้นเนี่ยน่าสงสัยแบบเปลี่ยกๆแหะ จะตามติดชีวิตดีรึเปล่าเขาจะมองว่าโรคจิตนี้สิเฟย

|\\|

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***