Episode 4 IV

ท้องฟ้าในค่ำคืนนี้มืดมิดแต่มีความสว่างสไหวเหมือนเดิมร่างสูงบอกให้ด็อกเตอร์อากาสะมาทำแผลให้กับร่างของอีกคนที่นอนแน่นิ่งเพราะโดนพิษยาสลบของด็อกเตอร์อากาสะ

เขาเผลอหลับไปด้วยความเหนือหน่ายที่วันนี้เจออะไรมาเยอะแยะเหลือเกินทั้งเรื่องเมื่อเช้าที่โดนรันพาไปนู้นไปนี้เพราะเขาที่พึ่งกลับมาจากต่างประเทศแต่มันไม่ใช้ความจริงหรอกแถมยังเรื่องตอนกลางวันที่เขาต้องทำงานที่ค้างมาเป็นปีคิดออกก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องเลยแล้วก็ยังมีเรื่องของเจ้าจอมโจรคิดอีก เฮ้ออ นอนตายตาหลับแน่

ร่างสูงผลอยหลับไปไม่นานก็อยู่ในห้วงแห่งความฝันเสียแล้วโดยที่ลืมเรื่องที่จะดูหน้าของอีกคน

8:36

ร่างโปร่งที่เมื่อวานนอนหลับสนิทที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวนอนอยู่บนเตียงสีขาวนุ่ม โดยที่ไม่รู้เรื่องว่ามีร่างของใครบางคนอยู่ด้วย

เขาตื่นมาเพราะรู้สึกถึงลมอุ่นๆ ที่รินรดต้นคอของตนอยู่เลยได้สติ ร่างโปร่งคอยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วปรับโฟกัสสายตาของตนเองให้เป็นปกติก่อนที่จะรู้ว่า... เอ๊ะ...

นี้มันไม่ใช่ห้องของผ๊มม!!

ร่างโปร่งที่เมื่อกี้ยังนอนอยู่บนเตียงก็ตกเตียงลงไปนั่งบนพื้นพร้อมกับเสียงร้องโอ้ดโอยเพราะความเจ็บแปล๊บที่ก้น ก่อนที่จะเห็นผ้าพันแผ้ที่พันอยู่ตรงแขนตนเอง เอ๋ เมื่อวานเขาโดนยิ่งนี้หน่าแล้วที่สลบก็เพราะไอพ่อยอดนักสืบนั้น

หน๊อยจะคิดว่าเจ้านั้นเอาคืนเขาก็ไม่แปลกวันนั้นเจ้านั้นก็โดนยาสลบของเขาเข้าไปเต็มๆ รู้สึกว่าจะกลับเป็นตายเลยหนี้หน่า ฮิฮิ

"นายตื่นแล้วเหรอ แล้วทำลงไปนั่งตรงพื้น"เสียงงัวเงียของคนที่โดนขัดจากความฝันให้ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องของใครบางคนที่นอนข้างเขา

"เออตื่นแล้ว—เฮ้ย!! "เขาเผลอตอบกลับเสียงของใครบ้างคนอย่างชินอิจิ แต่พอตั้งสติได้ก็รีบเอาหมวกทรงสูงมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้ก่อนที่จะขยับถอยออกไปจากปลายเตียง

ร่างสูงที่กำลังปรับโฟกัสตาของตนเองให้เป็นปกติเพราะว่าจะได้เห็นหน้าของอีกคนที่จริงเขากลับมาก็นอนเลยเพราะความเพลียที่สะสมมาทั้งวันแต่พอปรับโฟกัสได้ก็เห็นว่าอีกคนจะเอาหมวกที่ดูจะสุดที่รักปิดหน้าไว้

เขาหน้าจะมีสติกว่านี้นะเนี่ยจะได้เอาหมวกออกจากตัวอีกฝ่ายเลยทำให้ไม่เห็นหน้าชัดๆ อย่างที่หวัง

"นี้นายไม่คิดจะเปิดหน้าหน่อยรึไง"ชินอิจิเอ่ยก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายที่ตอนนี้นั่งแน่นิ่งเพราะกลัวว่าเขาตะเอาหมวกออกเขาฝากให้ด็อกเตอร์หาข้อมูลอีกฝ่ายจากรอยนิ้วมือตั้งแต่เมื่อวานแต่ก็คงยังไม่ได้เพราะตอนนี้มันเช้าเกินไป

"..."อีกฝ่ายยังคงเงียบเขาเลยเอื่อมมือไปหยิบหมวกออกเบาๆ ก่อนที่จะชักออกอย่างรวดเร็วถึงหมอนี้จะเป็นนักมายากลที่มือไวแต่ก็คงจะมีมุมทีเผลอบ้างแหละ

หมวกทรงสูงมาอยู่ในกำมือของเขาแล้ว ร่างสูงเงยหน้าจากหมวกมองมายังอีกคน

"ห หื้ม!!! "ร่างสูงที่ตอนนี้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายแล้วก็ต้องนิ่งเงียบเพราะตรงหน้าของเขาคือคนที่กำลังสงสัยอยู่นายคนนี้คนที่เขาเจอเมื่อวานเป็นลูกของนักมายากลชื่อดังอย่างคุโรบะโทอิจิแต่เขากับลืมชื่อของอีกฝ่ายสนิทเลยล่ะ

อีกคนก็นั่งช็อคเพราะไม่คิดว่าร่างสูงจะชักมือมาคว้าหมวกของเขาไปอุสาห์จับแน่นมากแล้วแท้ๆ ชินอิจิเลือกที่จะมองและสำรวจใบหน้าและร่างกายของอีกฝ่ายเพื่อความแน่ใจ

ร่างสูงเอือมมือไปดึงใบหน้าของอีกคนที่ได้ชื่อว่าจอมโจรชื่อดังในญี่ปุ่นประเทศที่เขาอาศัยอยู่เขาคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเอาใบหน้าของคนคนนั้นมาใส่ไว้แน่ๆ

"อ โอ๊ย ทำบ้าอะไรของนายเนี่ยมันเจ็บนะเฟ่ย"ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้มือปัดมือของคนตรงหน้าออกแล้วลูบหน้าเพื่อบรรเทาความเจ็บไอพ่อยอดนักสืบนี้แค้นอะไรเขารึเปล่าล่ะเนี่ย

"ห๊า นี้นายเป็นจอมโจรคิดจริงๆ หรอเนี่ย"เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนตรงหน้าจะเป็นจอมโจรคิดจริงๆ แต่ก็ต้องเชื่อเพราะความจริงไม่เคยโกหกเรานอกจากเราจะโกหกตัวเอง

"ขนาดนี้แล้วนี้หน่าจะให้ฉันแถอะไรอีกเล่า"

ครับ ความจริง

"นายชื่ออะไร"

"เฮ้ นี้พ่อยอดนักสืบความจำเสือมรึไง"ร่างโปร่งเอ่ยแล้วทำท่ากอดอกด้วยหน้าตากวนประสาทที่เขาทำให้เพื่อนสนิทอย่างอาโอโกะประจำ

ไอท่าทางกวนประสาทนี้มันใช้เลยแหะไม่ผิดแน่ๆ ลูกชายของนักมายากลชื่อดังเป็นจอมโจรคิดมิหน่าละเรียกคุณหนูท่าทางกวนประสาทขนาดนี้ลุงคนนั้นเลี้ยงได้ไงเนี่ยแต่ช่างเถอะเขาไม่อะไรอยู่แล้ว

"ก็ตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจฟังนี้หว่าตกลงจะบอกไหม"

"คุโรบะไคโตะ แต่ที่ฉันจำได้นายก็เคยเรื่องชื่อฉันนี้หน่า"

"เห้ตอนไหน? "ร่างสูงของชินอิจิทำหน้างงเพราะเขาจำได้ว่าไม่เคยนี้หน่า

"นึกดีๆ ดิคุณนักสืบ"ไคโตะเอ่ยอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้างงเมื่อเขาพูดแบบนั้น ร่างสูงที่ตอนนี้กำลังใช่ความคิดว่าเขาเคยเรียกอีกฝ่ายงั้นเหรอ

ปิ๊งป๊อง💡

เขานึกออกแล้วที่ตอนนั้นเขายังเป็นเด็กที่ชื่อว่าเอโดงาว่าโคนันตอนนั้นเขากับขบวนการนักสืบเยาวชนโดนให้มาเป็นนักสืบมาไข้เรื่องเส้าเขากิเลนที่หายไป ตอนนั้นเขาเรียกเจ้าจอมโจรคิดว่าไคโตะคิดเพราะว่าไคโตะในภาษาญี่ปุ่นมาจากคำว่าโจร

"นึกออกแล้วหรอ"

"อืม แต่ตอนนั้นฉันยังแค้นนายอยู่นะที่เอาไฟฟ้าช็อดมาช็อดฉันนะ"เขาจำได้ว่าเจ้าตัวเอาไฟฟ้าช็อดเขาจนสลบ

"อะไรๆ นายก็เอาคืนฉันแล้วหนิแตะลูกบอลอัดจนเกือบโดนจับได้นะ"เขาเองก็จำได้ว่าพ่อยอดนักสืบแตะลูกบอลมาอัดหลังเขาเต็มๆ แถมยังติดการ์ดข้างหลังเขาบอกตำรวจที่อยู่แถวนั้นให้เห็นด้วยแล้งยังตะโกนอีกคนที่คนจะเจ็บใจควรเป็นผมนะ

"555สมควรแล้วล่ะ"ชินอิจิหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงภาพที่หมอนั้นวิ่งเผ่นราบไปทั่วป่ากว่าจะหลุดพ้นออกมาได้เหมือนเจ้าแมวตัวสีขาวที่วิ่งหนีแม่น้ำเลยแหะ

"หน๊อยไอพ่อยอดนักสืบ"ไคโตะยังทำท่ากอดอกเหมือนเดิมแต่เปลี่ยนใบหน้าที่ยียวนกวนประสาทเป็นโกรธพร้อมกับการยู่ปากแล้วก็ขมวดคิ้ว

หึ น่ารักเป็นบ้า ให้ตายสิ

"นายนี้หน่า~"ชินอิจิเอื่อมมือไปบี้มแก้มนิ่มๆ ของคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวว่าตนเองน่ารักแค่ไหนเจ้าตัวก็ได้แค่ร้องเสียงหลงเพราะยังไม่ได้ตั้งตัว

ก๊อก ก๊อก

"ชินอิจิฉันเอาข้อมูลที่ได้มาจากลายนิ้วมือมาให้ล่ะนะ"เสียงของด็อกเตอร์อากาสะโผ่ลหัวเข้ามาก่อนที่จะพูดเรื่องที่เขาขอให้ทำไว้เมื่อคืน

ร่างกายของทั้งสองคนหยุดชะงักและผลักออกจากกันอย่างรวดเร็วแต่ก็คงไม่ทันเพราะด็อกเตอร์อากาสะดูจะตาไวเหมือนกันเลยได้เห็นภาพที่ชินอิจิบี้มแก้มของไคโตะอย่างจัง พวกเขาได้ยินเสียงหัวเรอะ ฮิฮิ ของด็อกเตอร์อากาสะ

คนอื่นคงเขินนะแค่สำหรับเขาแล้วมันก็นิดหน่อยแต่ดูเหมือนว่าจอมโจรคนนี้จะอ่อนไหวไม่เหมือนตอนที่โจรกรรมเลยตอนนั้นดูท่าทางมั่นใจหลักแหลมเหมือนเขาแต่ดูตอนนี้สิน่าเอ็นดูด็อกเตอร์น่าจะคิดเหมือนกันแหละ

"สนิทกันเร็วจังหน่า วัยรุ่นสมัยนี้"ด็อกเตอร์อากาสะเอ่ยจบก็ว่างเอกสารแล้วรีบเดินออกไปจากห้องของเขา

ร่างสูงเดินไปหยิบเอกสารแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน ร่างโปร่งที่เห็นดังนั้นเลยลุกขึ้นจากพื้นแล้วเดินไปนั่งหัวเตียงเขาอยากรู้ว่าจะมีข้อมูลอะไรบ้างจากลายนิ้วมือของเขา

แต่เอ็ะเสื้อผ้าที่เขาใส่ทำไมมีแต่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินผูกไทกางเกงสีขาวแล้วเสื้อคลุมเขาล่ะ!

"นี้พ่อยอดนักสืบ เสื้อฉันอยู่ไหน"

"หึ :-) "ร่างสูงที่ได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่ยิ้มกรุ่มกริ่มเอาไงดีล่ะเนี่ย

"ยิ้มอะไรของนาย บอกมาได้แล้ว"

"ฉันเอาไปเก็บไว้ที่ที่นึงน่ะนายไม่รู้หรอกเอาเป็นว่าฉันอยากได้ข้อมูลจากนายก่อน"ชินอิจิเอ่ยพร้อมกับก้มลงมองเอกสารแล้วไล่ตาอ่านข้อมูลอย่างละเอียดคราวๆ

เฮ้ มีแบบนี้ด้วยหรอเนี่ยไม่น่าเชื่อแฮะ

"คุโรบะไคโตะเด็กมอปลาย เล่นสเก็ตน้ำแข็งไม่เป็น ชอบเล่นสกีมายากล ฯลฯ และไม่ชอบปลา"ชินอิจิแน้นคำสุดท้ายอย่างกวนประสาทคนที่อยู่ข้างหน้า

ร่างโปร่งนิ่งเขาไม่คิดว่าจะหาข้อมูลมากมายนี้มาจากลายนิ้วมือเพียงแค่นี้ก็รู้เกือบหมดเลยเหรอด็อกเตอร์คนนี้มันอัจฉริยะเกินไปแล้วนะ!

ชินอิจิมองอีกคนที่ตอนนี้เลิกลั่กถ้าให้เขาคิดคงจะกลัวว่าเขาจะแกล้งหรือเอามันมาให้กลัวล่ะมั้งเห็นแบบนี้แล้วหมอนี้คงกลัวปลาเอามากๆ เลยล่ะมั้งเนี่ย

"เอาเถอะ เราออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า"ชินอิจิเอ่ยขึ้นเพราะอยากให้อีกคนเลิกล่กลั่กสักทีเขาไม่อยากแกล้งคนน่ารักตอนนี้หรอกนะอยากจะแกล้งตอนที่เจ้านี้เผลอคงจะได้เห็นมุมน่ารักๆ

"อ่า เออ"

"ก่อนอื่นนายไปเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่านะ"ชินอิจิเอ่ยขึ้นดูเหมือนว่าร่างโปร่งก็ทำตามอย่างว่าง่ายเขาเลือกที่จะพาไคโตะไปหาอะไรกินเพราะว่าตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยแทบไม่มีอะไรตกถึงท้อง

เวลาผ่านไปไม่นานไคโตะที่เปลี่ยนชุดใส่เสื้อยืดสีน้ำเงินและกางเกงสีขาวที่มีอยู่ในตู้เสื้อผ้าของเขาใส่อะไรก็เหมาะแฮะ

"ป่ะไปกัน แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะส่งนายเอง"

"ห๊านายจะไปส่งฉันยังไงรู้ที่อยู่บ้านฉันรึไง"เขาไม่ตอบไม่ใช้ว่าเขาไม่รู้เพราะเขาแอบไปถามด็อกเตอร์มาแล้วแต่ก็สงสัยเหมือนกันว่ารู้ได้ยังแต่กลับไม่ตอบ

เอาเถอะได้ที่อยู่บ้านแหละเนอะ อิอิ

วันนี้คิดซะว่าเลี้ยงเด็กวันนึงแล้วกัน

-talk-

"เดี๋ยวก่อน"ชินอิจิเอ่ยพร้อมกับดันจานข้าวของไคโตะมาทางเขา

"อะไรของนายเนี่ย"ไคโตะเห็นอย่างนั้นก็นึกโมโหไม่ได้เขายังไม่ได้กินอะไรเลยนะเฟ่ย

"นายต้องตอบคำถามของฉันให้ได้ก่อน"มันมีการเล่นแบบนี้ด้วยหรอฟ่ะ

"ว่ามา"

"ทำไมนายต้องมาขโมยของแบบนี้ด้วยทุกครั้งที่ขโมยก็เอามาคืนหรือไม่ก็ถิ้งนายคงจะไม่ได้ขโมยเล่นๆ หรอกนะ"ชินอิจิเอ่นลากยาวเขาแค่สงสัยเท่านั้นแหละเพราะที่ได้ยินข่าวมามันต้องมีอะไรในก้อไผ่แน่ๆ

"ม ไม่บอกสักเรื่องได้ม่ะ"

"ไม่ได้"ชินอิจิเอ่ยเสียงเด็ดขาด

"งั้นก็ไม่ต้องรู้"ไคโตะเอ่ยเสร็จก็ใช้วิชามือไวของนักมายากลเอาจานข้าวมาทางตนแล้วจัดการกินอย่างรวดเร็ว

"นายนี้หน่าดื้ออีกแล้ว"คงต้องคิดวิธีปราบบ้างแล้วล่ะการปราบเด็กดื้อนะ😊

|\\|

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***