ไอ่ต้าว...ยุค90

"ปิ๊งป่อง...ปิ๊งป่อง"

เสียงกดออดที่ประตูหน้าบ้าน เขาเดินไปเปิดแล้วก็กลับมาพร้อมกับคู่หูของเขา

"5555..ปากเป็นครุฑทั้งคู่เลย ยังไง ยังไง จูบกันยังไงให้ปากแตกร้อนแรงนะนี่ "

"จูบเจิบที่ไหนกัน ชนกัน ยัยนี่ซุ่มซ่าม ทำชั้นเจ็บตัวทุกครั้งที่อยู่ใกล้   วันนี้เราจะพาเขาไปหาแม่เขา"

"อ้าวจำได้แล้วหรือว่าบ้านอยู่ไหน ?"

ดรีมขับรถพาฉันกับดิวไปนนทบุรี ยุคนี้บนถนนรถไม่เยอะเหมือนปัจจุบัน หลังบ้านยายอยู่ริมแม่น้ำนน หน้าบ้านขายของชำ ตอนเด็กๆแม่พาไปบ้านยายบ่อย 

ถึงบ้านยายแล้ว ฉันเดินลงไปอย่างตื่นเต้นดีใจ จะพูดกับพวกเขายังไงดี ให้พวกเขาเชื่อ ฉันเดินเข้าไปในบ้านเห็นแม่นั่งฟังซาวเบ้าของรักของหวงของแม่ปัจจุบันก็ยังอยู่แต่ใช้งานไม่ได้แล้วแม่เก็บไว้เป็นที่ระรึกเพราะมีลายเซ็นไอดอลของแม่



"ดวงใจมาขายของ...!"

ยายเรียกแม่เสียงดังพร้อมดึงซาวเบ้าออกจากหูแม่  

"ฟังแต่ไอ้นี่จะได้ยินลูกค้าสั่งของมั๊ย?"

คำพูดของแม่ผุดขึ้นมาในหัวทันทีแล้วก็นึกขำ

"แกนี่ดื้อเหมือนใคร...พูดอะไรไม่ค่อยจะฟังย้อนแม่เถียงแม่ทุกคำ"

ที่แท้ดื้อได้แม่นี่เอง ยายด่าแม่ แม่ก็เถียงยาย  ฉันยืนดูอยู่พักหนึ่ง รอจังหวะ

ยายหันมาเห็นฉันยายถามฉันว่า

"เอาอะไรจ๊ะหนู...เอ๊ะทำไมหน้าตาเหมือนดวงใจ..หรือว่า..!?"

"หนูเป็น..หนูเป็น..."                                            .               

ยังไม่ทันจะบอกเสียงยายก็ตะโกนด่าตาว่า

"ไอ้แก่...มึงไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนออกมาดูผลงานเลย"

เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นเพราะความเข้าใจผิดแล้วก็ไม่มีใครฟังฉันสักคนเลยกรรมจริงๆทะเลาะกันไปให้พอ

"โอย..เหนื่อยแล้ว..มาเธอเป็นใครบอกมาเป็นลูกของไอ้แก่นี่ใช่มั้ย?"

"ไม่ใช่จ่ะ"

"อ้าว..ทำไมไม่บอกแต่แรก"

"ไอ้แก่เป็นไงบ้างตายห่าละตาบามปากเจ่อ...หัวแตกด้วยนี่..ข้าขอโทษ..ปะไปหาหมอกัน"

"อะอะอ้าว..และ..และ...แล้วจะบอกใครละใครจะฟังหนู¡ล่ะ?"

"เธอไม่ใช่ลูกที่พ่อไปไข่ทิ้งไว้แล้วทำไมเธอหน้าเหมือนชั้น..บอกมา"

"หนูลูกแม่ไง..หนูมาจากอนาคต หนูจะมาขออยู่กับแม่จนกว่าจะหาหางกลับโลกอนาคตได้"

"บ้าป่าวเนี่ย..หลุดออกมาจากศรีธัญญาแน่เลย?"

"แม่ชอบนักร้อง ดิวกับดรีมไง แม่แต่งงานกับพ่อชื่อเด่น

มีลูกชื่อดิวกับดนตรี "

"ยุคนี้ใครไม่ชอบบ้างดิวกับดรีมเขาก็ชอบกันทั้งนั้นแหละ

แล้วก็ไม่มีวันที่ชั้นจะแต่งงานกับไอ้เด่นนักดนตรีกระจอกนั่น..เธอออกไปเถอะก่อนชั้นจะเรียกตำรวจนะ"

"ขอโทษครับ..พอดีเพื่อนผมสมองได้รับการกระทบกระเทือน..จำผิดจำถูก..ผมขอพาเธอกลับบ้านนะครับ"

"กรี๊ดดดดด...ดิว..ดิว..ตัวเป็นๆ..ดิวตัวจริง..ขอลายเซ็นต์หน่อยค่ะ"

แล้วแม่ก็ยื่นซาวเบ้าให้เขาเซ็นต์โดยไม่สนใจฉันเลย ฉันสิ้นหวัง ฉันจะกลายเป็นคนเถื่อน ในยุคนี้ไม่มีตัวตนไม่มีหลักฐานอะไรเลยฉันจะอยู่ยังไง ฉันเหมือนหมาหลงทางจริงๆแล้วคราวนี้ ฉันร้องไห้..ร้องไห้..แล้วก็ร้องไห้ นานเท่าไรไม่รู้ ร้องจนหลับไป  ตื่นขึ้นมาอีกที

"ซ่าาา...ซ่าาา..เอ๊ะเสียงอะไรสงสัยฝัน"

"ถึงแล้ว...ถึงทะเลแล้ว...ไปเล่นน้ำกันเถอะ"

คือพาคนขาเป๋มาทะเลแล้วตรูจะเล่นน้ำยังไงก่อน 

"555..ปากก็บวมตาก็บวม"

"ไอ้ดรีม..ปากหมาจริงมึง..ถือว่ามาพักผ่อนช่วงนี้นะจะได้สบายใจขึ้นไม่ต้องห่วงนะถ้าเธอกลับบ้านไม่ได้จริงๆ ชั้นจะเลี้ยงเธอเอง ชั้นรวยนะ"

คำพูดแค่ไม่กี่คำทำให้ฉันผ่อนคลายมีความสุขได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ลืมสิ่งที่เกิดขึ้น ลืมโลกโซเชียลที่รัก  ลืมเพื่อนที่รัก ดรีมลากดิวลงทะเล อืม..ลืมเถอะโลกอนาคต..เราคงต้องอยู่กับยุค90ให้ได้...ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ฉันลืมทุกอย่างได้จริงๆ...อืม..ฟิน..



ไม่ว่าจะยืนจะเดินหรือนั่ง

คือดูดีไปซะหมด...คนไร

"นี่เธอ...ดิวมันไปจองห้องแล้วนะเดี๋ยวมาเราจะค้างกันที่นี่3วัน3คืนสบายใจขึ้นยัง...เอ่อเธอเป็นลูกเมียน้อยหรือ?"

"ไม่ใช่.."

"อ้าวชั้นเห็นทะเลาะกันยกใหญ่แล้วก็ไล่เธอด้วย"

"ฉันมาจากอนาคต..ไม่เชื่อล่ะสิไปก็แน่ล่ะใครจะไปเชื่อ ฉันยังไม่อยากเชื่อ"

"พิสูจน์สิเผื่อชั้นจะเชื่อ"

"อ่ะ..นี่ไงสิ่งที่พิสูจน์"

ฉันยื่นโทรศัพท์เครื่องใหญ่จอดำพร้อมกับเปิดรูปให้ดูซึ่งฉันปิดมันไว้ตลอดกลัวแบตหมด เขาดูรูปนู้นรูปนี้แล้วก็ถาม..ถาม..แล้วก็ถาม..สิ่งที่อยู่ในเครื่องมันตื่นตาตื่นใจเขามาก แล้วแบตเตอรี่ก็หมด ฉันยื่นบัตรประชาชน กับธนบัตรที่มีรูปพระเจ้าอยู่หัวฯยุคปัจจุบันให้ดูเขายิ่งตกใจมากกว่าเดิม

"นี่เรื่องจริงใช่มั๊ยนี่?"

"นี่คุยไรกัน..มึงนอนกับกู"

"ส่วนเธอ..นอนคนเดียวถัดไปอีก5ห้อง เกือบได้นอนด้วยกันทั้ง3คนแล้ว"

"อ้าว..ทำไม่ไม่นอนรวมกันเลยล่ะ?"

"นี่เธอ..เธอเป็นผู้หญิงมันจะดูไม่ดี..โชคดีที่ห้องนั้นคนจองเขาไม่มา"

เสียดายจริงอุตส่าห์คิดว่าจะได้ดูกล้ามเป็นมัดๆตอนอาบน้ำสักหน่อย..คริคริ..

"นี่ๆ..ยิ้มกรุ่มกริ่มอะไร ดรีมมะกี้คุยอะไรกัน"

"เธอมาจากอนาคต..กูนี่ยังคิดไม่ถึงเลยตกใจไม่หาย..มึงมึงเชื่อปล่าว?"

"กูเชื่อ.."

"อ้าว..ทำไมเชื่อง่าย?"

"กูรู้ตั้งนานแล้ว..ก็ตกใจอยู่แต่มันเป็นไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้ต้องอยู่กับมันให้ได้..เข้าใจมั๊ยเธอ?"

"ล็อตเตอรี่..ล็อตเตอรี่"

"อ้าว..ไม่ฟังเลย.."

ฉันรู้วิทีเอาตัวรอดในยุคนี้แล้ว ขอบคุณคุณยายที่จดเลขไว้ ฉันจะรวย

"386411 มีมั๊ยถ้ามีเอาหมด"

"คุณๆยืมตังค์หน่อย"

"แล้วเธอจะเอาที่ไหนคืนชั้นล่ะ"

"เถอะน่ามันถูกชัวร์"

"ก็เห็นเป็นแบบนี้ทุกคนบอกว่าถูกชัวร์ ถูกชัวร์หวยออกมาหน้าหงอยเหมือนหมาเหงาทุกราย"

"ได้5ใบเอาหมดมั๊ย?"

"เอาหมดค่ะป้า...น่านะนะขอแค่ครั้งเดียว"

"ฉันจะได้30ล้าน 5×6\=30...555ฉันจะรวย"

"ตกเลขหรือถ้าถูกเธอจะได้ 15 ล้าน ใบละ3ล้าน"

"อ้าว..6ล้านไม่ใช่หรือ"

"3ล้านไปเอาแต่ไหน6ล้าน"

"ก็...เออช่างเถอะ3ก็3...ยังไงก็ได้กำไรอยู่ดี"

"เออเมื่อกี้เห็นรูปในโทรศัพท์นั่น..ทำไมคนยุคเธอถึงใส่หน้ากากกันทุกคนเลยล่ะใส่ทำไม?"

 "ใช่ตอนนี้นที่เธอเปิดโทรศัพท์ให้ดูชั้นก็เห็นแต่ไม่ได้ถาม"

ทั้งคู่เขยิบเข้ามาใกล้เพราะอยากรู้

"ก็มันเกิดโรคระบาดชนิดหนึ่งชื่อโควิด19 ร้ายแรงมากคนตายหลายล้านทั่วโลก มันติดกันได้ทางอากาศ  ทางเดินหายใจ ฉันต้องใส่แมสตลอดทั้งวันตอนออกนอกบ้าน

เรียนก็เรียนอยู่บ้าน"

"อ้าว..เรียนอยู่บ้านเรียนยังไง?"

"เรียนออนไลน์..เรียนกับโทรศัพท์อันใหญ่จอดำนั่นแหละ"

"โอ๊ย..งงไม่เข้าใจ"

"แล้ว..เธอรอดมาได้ไง?"

"ใครบอกว่ารอดฉันติด.."

เล่ายังไม่ทันจบทั้งสองก็ถอยกรูดออกห่าง...ห่างมาก

"โอ๊ยย...หายแล้ว โรคนี้หายได้ ใครไม่มีโรคประจำตัวแข็งแรงก็รอด  คนที่ไม่แข็งแรงก็ตาย..แต่ฉันก็เกือบตายมันทรมารมาก"

"ไปเย็นแล้วไปหาอะไรกินที่โรงแรมกัน"

"ความคิดดีหิวแล้วด้วย"

ทั้งสองคนให้ฉันเกาะไหล่คนละข้างหิ้วคนขาเป๋กลับห้อง

ก็มีความสุขดี สุดท้ายแล้วเราก็จำเป็นต้องปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมให้ได้ ต้องอยู่ให้ได้ วันข้างหน้าช่างมันเถอะเราจะใช้ชีวิตให้เต็มที่อย่างที่เราอยากทำ...อย่างที่เราไม่เคยได้ทำ...เพราะแม่เข้มงวดมาก...

"นี่เธอ....อันนี้มันคอกเทลนะมีแอลกอฮอล์..เมานะ"

"เมาก็เมาสิฉันจะใช้ชีวิตให้เต็มที่เลย...แต่อร่อยจัง"

"ช่างเถอะ..เดี๋ยวถ้าเมาเราก็ช่วยกันแบกเธอไปก็ได้..เอ้าชนแก้ว..."

นี่สินะอาการเมามันสนุกแบบนี้นี่เองมึนๆเบรอๆแม่ไม่เคยให้ไปงานวันเกิดเพื่อนเลยเพราะกลัวฉันจะแอบไปดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์  ขาก็ไม่สามัคคีกันเลยขัดกันอยู่นั่น ขาเป๋ก็ลำบากมากพอแล้วยังจะเมาอีกควบคุมไม่ได้เลย กินที่ปากทำไมมาเมาที่ขาวะไม่เข้าใจ

"ดิวอีกนิดเดียวถึงห้องเขาแล้วมึงไปส่งเขานะกูไม่ไหวแล้ว อยากอ้วกขอเข้าห้องก่อนนะ.."

"อ้าว...มึงนี่ใหนบอกจะช่วยกัน"

ดิวพาฉันมาส่งที่ห้อง เขาพาฉันไปส่งที่เตียงนอนฉันเหมือนควบคุมสิ่งที่คิดไม่ได้เลยคิดอะไรก็ทำตามที่คิดเลย ฉันใช้แขน2ข้างโน้มคอเขาลงมา เขาก็ลงมาตามแรงโน้ม ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของฉัน

เป็นจูบแรกที่หอมหวานและน่าจดจำมากถึงแม้ว่าฉันจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็เถอะ..อืมม..ฟิน..

"โอยปวดหัวจัง...เมื่อคืน..ฝันบ้าอะไรไม่รู้น่าอายชะมัดฝันว่าจูบกับเขาอย่างดูดดื่มซะด้วยร้อนแรงเชียว"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***