คิดถึงโลก...โซเชียล

ทุกๆวันที่นี่แสนจะน่าเบื่อฉันคงอยู่ที่นี่ไม่ได้ ทีวีดูได้แค่เที่ยง ทุกช่องปิดรายการหมด กว่าจะได้ดูทีวีอีกทีก็4โมงเย็น ตำนานรักดอกเหมย ฉันยังขำตัวเอง

ห้องฉันที่บ้านแม่ มีทีวีแต่ไม่เคยเปิดเลย มีรายการดูได้ทั้งวัน แต่อยู่ที่นี่ใจจดใจจ่อให้ถึงบ่าย2โมง

ช่วงเที่ยงไปกินข้าวกับแม่บ้านก็ฟังวิทยุกับแม่บ้าน

แม่บ้านชอบเปิดละครในวิทยุมีแต่เสียงต้องใช้จินตนาการเอา ก็สนุกดี แต่ก็ เหงาอยู่ดี

วายฟายจ๋าอยู่ไหน คิดถึงจัง.....บางครั้งก็แอบชะเง้อมองว่าเมื่อไรเขาจะกลับมาปานว่าเป็นแฟนเขา นี่ถ้าอยู่ยุคปัจจุบันก็คงส่งข้อความแชทคุยกันได้แล้ว บางครั้งก็สงสัยว่าวัยรุ่นยุคนี้ถ้าอยู่ไกลกันจะคุยกันยังไง...ว้าวุ่นใจน่าดู 4โมงเย็นแล้ว อีก1ชั่วโมงเขาจะกลับแล้ว ฉันดูซีรี่ย์จีนกำลังภายในรอเขาทุกวัน อย่าเข้าใจผิดนะฉันรอกินข้าวต่างหากเพราะเขาต้องกลับมาทำอาหาร

"ป้าๆ..ป้าเคยทำอาหารให้คุณดิวกินมั๊ย?"

"เคยสิ ตอนเขาป่วยน่ะทำแค่ข้าวต้มแต่ถ้าเขาดีๆเขาจะทำเองเขาชอบทำอาหาร"

ป้ากลับบ้านแล้วป้าบอกว่าไม่ต้องรอ บางวันเขากลับดึกให้กินอะไรไปก่อน เหมือนฉันติดรสอาหารของเขารอดีกว่า

ฉันนอนรอที่โซฟา จนเผลอหลับไป

"นี่เธอ...เธอ...เธอ...เฮ้อขี้เซาชะมัด คนอะไรเหมือนหมาเลยนึกจะนอนตรงไหนก็นอน แล้วนี่มานอนบนพื้นทำไมโซฟาก็มี"

"ฟุดฟิด...ฟุดฟิด อือหือหอมจัง เขากลับมาแล้วสินะ"

"เออเธอนี่ปลุกให้ตื่นได้ด้วยกลิ่นอาหารจริงๆชั้นเรียกคอแทบแตก"

"ฉันรอคุณอยู่นะนี่ทำไมกลับดึกจัง...?"

"วันนี้ซ้อมเตรียมขึ้นคอนเสิร์ต..."

"คุณเป็นนักร้องหรือ..?"

"ดิวกับดรีมไงไม่รู้จักหรือ?...อย่างว่าแหละเธอไม่ใช่คนยุคนี้จะไปรู้ได้ไง"

ฉันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกนี่คือ ไอดอลของแม่เลยฉันได้เห็นตัวเป็นๆได้สัมผัส...เยอะด้วย...แม่อิจฉาแน่ถ้ารู้ ว่าแล้วเชียวคุ้นๆ

"แม่ฉันชอบคุณมากชั้นร้องเพลงคุณได้ด้วยนะแม่เปิดทุกวัน"

"แล้วทำไมตอนแรกจำชั้นไม่ได้...?"

"ก็ไม่ได้สนใจ...แต่ก็คุ้นๆอยู่"

"งั้นตอนนี้สนใจรึยัง?"

"สนสิ...ก็ฉันต้องฝากท้องไว้กับคุณนี่"

"มีความหมายแค่เป็นคนทำอาหารแค่นั้นเอง...?"

"หิวแล้วอ่ะงับ...ขอกินข้าวหน่อยงับ"

"งับอะไร..นี่ภาษาคนรึ?"

ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนเจ้าหญิงมากมีเจ้าชายคอยดูแลคิดแล้ว...โชคดีจริง

"นี่เธอ...เพี้ยนจริงยิ้มคนเดียว..คนอะไรหลับในตอนกินข้าวก็ได้..นิ่งเป็นหลับขยับเป็นกิน"

"ยอมรับ..เพราะฉันชอบกิน"

"ไม่ต้องลุกมานะ...ชั้นเก็บเอง...อย่าทำซึ้ง..ถ้าขาเธอหายเมื่อไร...เธอต้องทำหน้าที่นี้"

"ทำได้อยู่แล้ว...ทำได้มากกว่าล้างจานอีก"

เขาหันมายิ้มแล้วก็เดินไปล้างจาน ฉันดูรูปในโทรศัพท์เหมือนเขาจะสนใจโทรศัพท์ของฉันมาก เขาล้างจานเสร็จ จึงเดินมาหาแล้วพููดว่า

"ดีจริง...เราสามารถพกความทรงจำที่ดูได้ตลอดเวลา"

"ก็ไม่ตลอดหรอกนี่แบตเตอรี่จะหมดแล้วความทรงจำจะหายไปแล้วฉันไม่สามารถหาที่ชาร์จในยุคนี้ได้"

เราคุยกันนานเท่าไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ดึกแล้ว...ฉันจึงลุกขึ้นเพื่อจะไปนอนแต่ขาเป็นตะคริวเพราะเจ็บขาขวาตอนนั่งจึงลงน้ำหนักที่ข้างซ้าย นานเกินไป ฉันเผลออีกแล้วเผลอลงน้ำหนักขาที่เจ็บ เขาคว้าแขนฉัน ฉันเสียหลักลงไปนั่งตักเขา โอ๊ะ..แม่เจ้า ตักผู้ชายทำไมรู้สึกดีจัง หอมด้วย ขนาดมีเหงื่อเพราะร้อนตอนทำอาหาร เขาใช้น้ำหอมแบรนด์อะไรนะ

"นี่เธอ..เธอ นานไปมั๊ย ผมก็รู้สึกหนักนะ"

"ก็ไหนคุณบอกฉันตัวเล็กไง เชอะ?"

ฉันลุกขึ้นแล้วก็ลากสังขารเข้าห้องไปนอนแต่ก็นอนไม่หลับ...ทีวีก็ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว ทำไมฉันต้องตื่นเต้นทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา ฉันคงต้องลากสังขารออกไปข้างนอกแล้วล่ะ ฉันเดิน3ขาออกไปสูดอากาศ ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าทำไมยุคนี้ดาวเยอะจัง หรือที่จริงแล้วมันก็มีเท่าเดิมแหละแต่ฉันไม่เคยสนไม่เคยมองดาวพวกนี้เลย ฉันยืนดูดาวอยู่พักใหญ่จึงหันหลังกลับ เขามาอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ฉันชนเขาเข้าอย่างจัง เขากลัวฉันจะล้มแขนสองข้างของเขาโอบที่เอวฉันไว้ เขาจ้องหน้าฉัน

แสงจันทร์สาดส่องเห็นใบหน้าของเขาสลัวๆ เราสบตากันอยู่พักหนึ่ง อีกแล้วหัวใจเลี้ยงไม่เชื่องควบคุมไม่ได้เลยมันช่างดื้อดึงนัก ไม่ได้ ฉันจะมาชอบคนยุคนี้ไม่ได้เพราะฉันยังมีความหวังที่จะกลับบ้านอยู่ ผู้ก็อยากได้ บ้านก็อยากกลับ ฉันจะเลือกทางไหนดี

"คุณคะ..ปล่อยเถอะค่ะ"

"ไม่ได้ปล่อยไม่ได้"

"อ้าว..ทำไมคะ?"

"ก็เธอ...กอดฉันอยู่น่ะสิ"

"อ้าว...เหรอ..ขอโทษค่ะ"

ตรูไปกอดเขาตอนไหนเนี่ย...ความเปิ่นความแปลกแบบนี้โดนแม่ว่าหลายครั้งแล้ว เขาพามาส่งที่ห้อง

"เออคุณคะ..ฉันว่าจะไปบ้านยายที่นนทบุรีพาไปหน่อยได้มั๊ยคะ "

"อ้าว...เขาจะจำเธอได้เหรอ เธอมาจากอนาคตนะเท่ากับว่าเธอยังไม่เกิด พวกเขาไม่รู้จักเธอหรอก สุ่มสี่สุ่มห้าเข้าใบบอกเขา เขาจะหาว่าบ้าน่ะสิ"

"จะลองดูน่ะถ้าเขาเชื่อ ฉันจะได้ไม่เป็นภาระคุณไง"

"ใครบอกว่าเธอเป็นภาระ "

"ก็ตอนแรก คุณบอกว่าไม่ชินกับการอยู่กับคนอื่นนี่"

"แต่ตอนนี้ชินแล้ว...จะอยู่นานเท่าไรก็ได้"