ทุกๆวันที่นี่แสนจะน่าเบื่อฉันคงอยู่ที่นี่ไม่ได้ ทีวีดูได้แค่เที่ยง ทุกช่องปิดรายการหมด กว่าจะได้ดูทีวีอีกทีก็4โมงเย็น ตำนานรักดอกเหมย ฉันยังขำตัวเอง
ห้องฉันที่บ้านแม่ มีทีวีแต่ไม่เคยเปิดเลย มีรายการดูได้ทั้งวัน แต่อยู่ที่นี่ใจจดใจจ่อให้ถึงบ่าย2โมง
ช่วงเที่ยงไปกินข้าวกับแม่บ้านก็ฟังวิทยุกับแม่บ้าน
แม่บ้านชอบเปิดละครในวิทยุมีแต่เสียงต้องใช้จินตนาการเอา ก็สนุกดี แต่ก็ เหงาอยู่ดี
วายฟายจ๋าอยู่ไหน คิดถึงจัง.....บางครั้งก็แอบชะเง้อมองว่าเมื่อไรเขาจะกลับมาปานว่าเป็นแฟนเขา นี่ถ้าอยู่ยุคปัจจุบันก็คงส่งข้อความแชทคุยกันได้แล้ว บางครั้งก็สงสัยว่าวัยรุ่นยุคนี้ถ้าอยู่ไกลกันจะคุยกันยังไง...ว้าวุ่นใจน่าดู 4โมงเย็นแล้ว อีก1ชั่วโมงเขาจะกลับแล้ว ฉันดูซีรี่ย์จีนกำลังภายในรอเขาทุกวัน อย่าเข้าใจผิดนะฉันรอกินข้าวต่างหากเพราะเขาต้องกลับมาทำอาหาร
"ป้าๆ..ป้าเคยทำอาหารให้คุณดิวกินมั๊ย?"
"เคยสิ ตอนเขาป่วยน่ะทำแค่ข้าวต้มแต่ถ้าเขาดีๆเขาจะทำเองเขาชอบทำอาหาร"
ป้ากลับบ้านแล้วป้าบอกว่าไม่ต้องรอ บางวันเขากลับดึกให้กินอะไรไปก่อน เหมือนฉันติดรสอาหารของเขารอดีกว่า
ฉันนอนรอที่โซฟา จนเผลอหลับไป
"นี่เธอ...เธอ...เธอ...เฮ้อขี้เซาชะมัด คนอะไรเหมือนหมาเลยนึกจะนอนตรงไหนก็นอน แล้วนี่มานอนบนพื้นทำไมโซฟาก็มี"
"ฟุดฟิด...ฟุดฟิด อือหือหอมจัง เขากลับมาแล้วสินะ"
"เออเธอนี่ปลุกให้ตื่นได้ด้วยกลิ่นอาหารจริงๆชั้นเรียกคอแทบแตก"
"ฉันรอคุณอยู่นะนี่ทำไมกลับดึกจัง...?"
"วันนี้ซ้อมเตรียมขึ้นคอนเสิร์ต..."
"คุณเป็นนักร้องหรือ..?"
"ดิวกับดรีมไงไม่รู้จักหรือ?...อย่างว่าแหละเธอไม่ใช่คนยุคนี้จะไปรู้ได้ไง"
ฉันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกนี่คือ ไอดอลของแม่เลยฉันได้เห็นตัวเป็นๆได้สัมผัส...เยอะด้วย...แม่อิจฉาแน่ถ้ารู้ ว่าแล้วเชียวคุ้นๆ
"แม่ฉันชอบคุณมากชั้นร้องเพลงคุณได้ด้วยนะแม่เปิดทุกวัน"
"แล้วทำไมตอนแรกจำชั้นไม่ได้...?"
"ก็ไม่ได้สนใจ...แต่ก็คุ้นๆอยู่"
"งั้นตอนนี้สนใจรึยัง?"
"สนสิ...ก็ฉันต้องฝากท้องไว้กับคุณนี่"
"มีความหมายแค่เป็นคนทำอาหารแค่นั้นเอง...?"
"หิวแล้วอ่ะงับ...ขอกินข้าวหน่อยงับ"
"งับอะไร..นี่ภาษาคนรึ?"
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนเจ้าหญิงมากมีเจ้าชายคอยดูแลคิดแล้ว...โชคดีจริง
"นี่เธอ...เพี้ยนจริงยิ้มคนเดียว..คนอะไรหลับในตอนกินข้าวก็ได้..นิ่งเป็นหลับขยับเป็นกิน"
"ยอมรับ..เพราะฉันชอบกิน"
"ไม่ต้องลุกมานะ...ชั้นเก็บเอง...อย่าทำซึ้ง..ถ้าขาเธอหายเมื่อไร...เธอต้องทำหน้าที่นี้"
"ทำได้อยู่แล้ว...ทำได้มากกว่าล้างจานอีก"
เขาหันมายิ้มแล้วก็เดินไปล้างจาน ฉันดูรูปในโทรศัพท์เหมือนเขาจะสนใจโทรศัพท์ของฉันมาก เขาล้างจานเสร็จ จึงเดินมาหาแล้วพููดว่า
"ดีจริง...เราสามารถพกความทรงจำที่ดูได้ตลอดเวลา"
"ก็ไม่ตลอดหรอกนี่แบตเตอรี่จะหมดแล้วความทรงจำจะหายไปแล้วฉันไม่สามารถหาที่ชาร์จในยุคนี้ได้"
เราคุยกันนานเท่าไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ดึกแล้ว...ฉันจึงลุกขึ้นเพื่อจะไปนอนแต่ขาเป็นตะคริวเพราะเจ็บขาขวาตอนนั่งจึงลงน้ำหนักที่ข้างซ้าย นานเกินไป ฉันเผลออีกแล้วเผลอลงน้ำหนักขาที่เจ็บ เขาคว้าแขนฉัน ฉันเสียหลักลงไปนั่งตักเขา โอ๊ะ..แม่เจ้า ตักผู้ชายทำไมรู้สึกดีจัง หอมด้วย ขนาดมีเหงื่อเพราะร้อนตอนทำอาหาร เขาใช้น้ำหอมแบรนด์อะไรนะ
"นี่เธอ..เธอ นานไปมั๊ย ผมก็รู้สึกหนักนะ"
"ก็ไหนคุณบอกฉันตัวเล็กไง เชอะ?"
ฉันลุกขึ้นแล้วก็ลากสังขารเข้าห้องไปนอนแต่ก็นอนไม่หลับ...ทีวีก็ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว ทำไมฉันต้องตื่นเต้นทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา ฉันคงต้องลากสังขารออกไปข้างนอกแล้วล่ะ ฉันเดิน3ขาออกไปสูดอากาศ ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าทำไมยุคนี้ดาวเยอะจัง หรือที่จริงแล้วมันก็มีเท่าเดิมแหละแต่ฉันไม่เคยสนไม่เคยมองดาวพวกนี้เลย ฉันยืนดูดาวอยู่พักใหญ่จึงหันหลังกลับ เขามาอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ฉันชนเขาเข้าอย่างจัง เขากลัวฉันจะล้มแขนสองข้างของเขาโอบที่เอวฉันไว้ เขาจ้องหน้าฉัน
แสงจันทร์สาดส่องเห็นใบหน้าของเขาสลัวๆ เราสบตากันอยู่พักหนึ่ง อีกแล้วหัวใจเลี้ยงไม่เชื่องควบคุมไม่ได้เลยมันช่างดื้อดึงนัก ไม่ได้ ฉันจะมาชอบคนยุคนี้ไม่ได้เพราะฉันยังมีความหวังที่จะกลับบ้านอยู่ ผู้ก็อยากได้ บ้านก็อยากกลับ ฉันจะเลือกทางไหนดี
"คุณคะ..ปล่อยเถอะค่ะ"
"ไม่ได้ปล่อยไม่ได้"
"อ้าว..ทำไมคะ?"
"ก็เธอ...กอดฉันอยู่น่ะสิ"
"อ้าว...เหรอ..ขอโทษค่ะ"
ตรูไปกอดเขาตอนไหนเนี่ย...ความเปิ่นความแปลกแบบนี้โดนแม่ว่าหลายครั้งแล้ว เขาพามาส่งที่ห้อง
"เออคุณคะ..ฉันว่าจะไปบ้านยายที่นนทบุรีพาไปหน่อยได้มั๊ยคะ "
"อ้าว...เขาจะจำเธอได้เหรอ เธอมาจากอนาคตนะเท่ากับว่าเธอยังไม่เกิด พวกเขาไม่รู้จักเธอหรอก สุ่มสี่สุ่มห้าเข้าใบบอกเขา เขาจะหาว่าบ้าน่ะสิ"
"จะลองดูน่ะถ้าเขาเชื่อ ฉันจะได้ไม่เป็นภาระคุณไง"
"ใครบอกว่าเธอเป็นภาระ "
"ก็ตอนแรก คุณบอกว่าไม่ชินกับการอยู่กับคนอื่นนี่"
"แต่ตอนนี้ชินแล้ว...จะอยู่นานเท่าไรก็ได้"
เขายิ้มให้สายตาอบอุ่น...ว๊ายเขิล
ฉันมัวแต่ม้วนอาย อีกแล้วเผลอลืมลงน้ำหนักที่ขาข้างเจ็บอีกแล้ว เขารีบคว้าแต่ไม่ทันล้มลงทั้งคู่ปากเขาชนกับปากฉัน
"โอ๊ย...โอ๊ย..."
แตกสิครับไม่เห็นเหมือนในซีรีย์เกาหลีเลยฉากแบบนี้ฟินจิกหมอนทุกเรื่อง
"นี่เธอ..อีกแล้ว..เลือดเลยนี่ ปากบวมขนาดนี้จะไปทำงานยังไงพรุ่งนี้มีสัมภาษณ์สดด้วยสิ"
เขาเดินไปโทรศัพท์คุยกับผู้จัดการ
"ฮัลโหลพี่เกิดอุบัติเหตุปากบวมมากพรุ่งนี้ทำยังไงดีครับ"
"โอย ปากบวมจะมาออกรายการได้ยังไงรอให้หายก่อนเดี๋ยวจะให้เขาเลื่อนนัดไปก่อนไปทำอีท่าไหนเนี่ย คราวหลังระวังตัวด้วยสิ"
"นอนเถอะ...ก็ดีเหมือนกันจะได้พักบ้าง เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปเลย"
"ไปทำไม่เลย?"
"นี่มุขใช่มั้ย?"
"มุขอะไร?"
"จะพาไปนนทบุรีเลย...เลยพูดสั้นๆก็เราพึ่งคุยกันเรื่องนี้เมื่อกี้เนี่ย ใครจะรู้ว่าเธอขี้ลืม"
"ขอบคุณนะ..แต่รีบพาไปเพราะเห็นฉันเป็นตัวซวยรึเปล่า
อยู่ใกล้ฉันทีไรมีแต่เรื่อง "
"ไม่หรอก ไม่มีหรอกตัวซวย ตัวมันเป็นยังไง?"
"งั้นนอนก่แนนะคะ รีบนอน ดีกว่า"
เช้าวันรุ่งขึ้น
ปิ๊งป่อง ปิํงป่อง"!?
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 30
Comments