ฉันอยู่ไหน

ฉันอยู่โรงพยาบาล ขาหักต้องใส่เฝือก  ฉันคิดว่ารอบตัวมีบางอย่างแปลกๆผู้คนแต่งตัวแปลกทั้งๆที่วัยเดียวกันกับฉัน        หรือว่าฉันตกเทรนด์เห็นเขาว่ากันว่า                 แฟชั่นยุค90กำลังมา 

"เธอ...เธอชื่ออะไร" 

"ฉันชื่อดิว'

"เฮ้ย...!"

"นั่นมันชื่อชั้น"     "สมองเสื่อม"   

"มึงเขาสมองเสื่อม"

"ออกจากโรงพยาบาลวันนี้แล้วจำทางกลับบ้านได้มั๊ย?"

"จำได้แม่พาชั้นมาโรงพยาบาลนี้ประจำ"

"เฮ้ออ..ค่อยดีหน่อยนึกว่าสมองเสื่อม"

"ทำไม่ชื่อดิว..ชื่อเหมือนเพื่อนชั้นเลยนั่นน่ะคนที่ยืนเต๊ะหล่ออยู่นั่นน่ะ  ชั้นชื่อ ดรีมนะ ถ้าเธอจำบ้านได้ก็



"ไปกันเลยชั้นจะขับรถไปส่ง"   คนชื่อดรีมคุยตลอด      ถาม นู่น นี่ นั่น  

ดรีมเข็นรถมาที่หน้าโรงพยาบาลเขาขับรถมาจอดรับ

"นี่..นี่มันอะไรกันนี่ ปกติจะมีมินิมาร์ทอยู่ตรงนี้มันหายไปไหน โรงพยาบาลพึ่งสร้าง แม่เคยบอกว่าโรงพยาบาลนี้สร้างมา20กว่าปีแล้วนี่ คืออะไร หรือว่าฉันฝันไป สิ่งแปลกๆทำให้ฉัน งงงวย อาจจะเบลอยาแหละ

เขาขับรถ ตลอดถนนหนทางสภาพแวดล้อมไม่คุ้นตาเอาซะเลย เบลอแหละเบลอยา ฉันคิดบวกไว้ก่อน

คงไม่มีอะไรแปลกไปกว่าตัวฉันแล้วล่ะ ฉันนี่แปลกสุดและ แต่เอ๊ะขับมานานแล้วน่าจะถึงหมู่บ้านแล้วนี่แต่ทำไมมี่แต่ป่า ถนนลาดยางก็จริง ตรงนั้นก็มีโรงงานก็ผ่านมาแล้วต่อไปต้องเป็นหมู่บ้านแม่สิ บ้านแม่อยู่ปทุมธานีต้องเจริญกว่านี้สิทำไมเป็นป่า ฉันไม่เข้าใจ หรือว่าสมองได้รับความกระทบกระเทือนจึงเห็นสภาพแวดล้อมผิดแผกไป

"เธอ...ไหนบ้านเธอ ไหนบอกว่า10นาทีนี่มันเลย10นาทีแล้วนะ"       คนชื่อดิวถาม

"คุณเห็นป่ามั๊ย"

"เห็นสิ..."

"คุณเห็นหมู่บ้านมั๊ย..ตรงนี้คือหมู่บ้าน บ้านแม่อยู่ตรงนี้"

"สมองเสื่อม...!"  ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน

"แม่...แม่..แม่..อยู่ไหน พ่ออยู่ไหน ดนตรี พี่ขอโทษ

นี่คำขอของชั้นเป็นจริงหรือนี่ ฮือๆๆ...ๆๆ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ลูกขอโทษ เอาบ้านเอาแม่เอาน้องกลับมาเถอะลูกขอถอนคำพูด...ช่วยด้วยหนูอยากกลับบ้าน"

"ทำไงดี...เธอสมองเสื่อม..มึงต้องรับผิดชอบมึงขับรถชนเขา"

"ไอ้ดรีมมึงจะมาโยนให้กูแบบนี้ไม่ได้เพราะมึงให้กูขับมาทางนี้"

"แต่มึงเป็นคนชนดิวมึงพาเขาไปพักอยู่บ้านมึงก่อนเดี๋ยวครอบครัวก็ประกาศหาตามหนังสือพิมพ์หรือไม่ก็ทีวีแหละลูกทั้งคนนี่"

"บ้านมึงไง อยู่หลายคนไม่น่าเกลียดกูอยู่คนเดียวจะให้อยู่กัน2ต่อ2ได้ไงผู้ชายผู้หญิง"

"ไอโง่ใครถามก็บอกคนรับใช้หรือญาติก็ได้ ที่บ้านมึงก็มีแม่บ้านนี่"

"แม่บ้านอยู่แค่กลางวันแต่กลางคืนกูต้องอยู่กับเธอแค่2คนนะ"

"ไงมึงกลัวผู้หญิงตัวเล็กๆข่มขืนมึงรึไง ไม่รู้แหละมึงชนมึงรับผิดชอบบ้านกูไม่สะดวกแม่รู้กููโดนด่าแน่"

ทั้งสองเถียงกันในขณะที่ฉัน ฉงนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนหมาหลงทางไม่รู้จะไปทางไหนดี

พวกเขาขับรถมาที่บ้านไม้ทรงไทยหลังใหญ่มีอานาเขตกว้างใหญ่ไพศาลมีสวนผลไม้ล้อมบ้านไปหมด เขาจอดรถ ทั้งสองพยุงฉันเข้าบ้านฉันเหลือบไปเห็นรถจอดอยู่ที่โรงรถน่าจะเป็นของคนชื่อดิว  รถรุ่นเดียวกับของพ่อ

พ่อบอกเลิกผลิตมาเป็น10ปีแล้วแต่ที่จอดอยู่ป้ายแดงพึ่งออกใหม่ 

"กูกลับก่อนนะ..ไปล่ะ"

"เฮ้ย..ทิ้งกูอยู่กับกูก่อนสิกูไม่เคยอยู่กับคนอื่นกูทำตัวไม่ถูก" 

"เธออยู่ห้องนี้นะ...ห้องรับรองแขกชั้นล่างมีห้องน้ำอยู่ในห้องจะได้สะดวก ไม่มีใครอยู่ครอบครัวชั้นไปอยู่เมืองนอกกันหมดมีชั้นคนเดียวไม่ไป   ชั้นชอบที่นี่ ชั้นให้แม่บ้านเตรียมชุดให้แล้วเป็นชุดของน้องสาวชั้นเอง...เธออยากได้อะไรบอกแม่บ้านได้เลยแม่บ้านจะอยู่แค่5โมงเย็น

ชั้นจะลงมาทำอาหารให้นะตอน5โมงเย็น"

"อ้าว..มีแม่บ้านทำไมไม่ให้เขาทำให้ล่ะ?"

"ไม่ชั้นชอบทำกินเอง...ชั้นชอบทำอาหาร"

เห็นเขาไม่ค่อยพูดแต่เวลาพูดดูเขาใจดีอยู่เหมือนกัน

ฉันหลับไปนานเท่าไรไม่รู้รู้ตัวอีกทีตอนได้กลิ่นอาหาร

ฉันเดินออกไปเห็นเขากำลังทำอาหารอยู่ พระเจ้า ชีวิตในฝันชัดๆ มีผู้ หล่อๆมาทำอาหารให้กิน ฟินลืมบ้านเลย

ฉันใช้ไม้เท้าพยุงสังขารออกมาตามกลิ่นอาหารหิวท้องจะขาด 

"หิวหรือยัง?"

ฉันพยักหน้า เขาให้นั่งรอที่โต๊ะ อาหาร3-4อย่างได้ฉันคิดว่าอยู่2คนจะทำเยอะทำไม

"ปกติชั้นทำแค่กินคนเดียวแต่เธอมาอยู่ด้วยไม่รู้กินเยอะแค่ไหนเลยทำเผื่อไว้เหลือไม่เป็นไรพรุ่งนี้แม่บ้านมาจะให้เขาอุ่นไว้ให้เธอ"       เขาดูอ่อนโยนดี  แต่ไม่อยากจะบอกฉันตัวเขมือบต่อให้มีอีกชั้นก็กินหมด

"ชั้นไม่ค่อยคุ้นกับการกินข้าวกับคนอื่นแลดูปลกๆ"

"แต่ชั้นไม่คุ้นกับการกินข้าวแค่2คนเพราะที่บ้านมี4คนแย่งกันกินสนุกดี"

พอพูดจบน้ำตามันมาจากไหนไม่รู้ชั้นคิดถึงบ้าน...คิดถึงแม่  ฉันอยู่ไหนฉันก็ไม่รู้ 

"ไม่อร่อยเหรอ..ร้องไห้ทำไม?"

"อร่อย..แต่ คิดถึงแม่?

"เอาเถอะ..ถ้าเธอจำทางกลับบ้านได้เดี๋ยวก็ได้กลับเอง"

กินข้าวเสร็จแล้วเขาไล่ให้ฉันไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนในห้องมีทีวีอยู่แต่รุ่นเก่ามากยังใช้กันอยู่อีกหรือ

ฉันทุลักทุเลกับการอาบน้ำมาก ถ้าจะซักแห้งก็กลัวคนรอบข้างจะเหม็น เอาขาพาดที่สูงไม่ให้โดนน้ำดีที่ยังมีอ่างอาบน้ำแต่จะลุกยังไงก่อนช่างเถอะอาบเสร็จค่อยว่ากัน

"พลั๊กกก...โครม...โอ๊ย..."  นั่นไงนั่นไงว่าแล้วเชียวขณะที่ฉันตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั้น เขาเอาผ้ามาคลุมตัวให้ฉันแล้วอุ้มขึ้นมา

"กรี๊ดดดดด....เข้ามาทำไมเข้ามาได้ไงชั้นล็อกประตูนะ

แล้ว..แล้วชั้นโป้นะ..เห็นหมดเลย"

"เธออยู่บ้านชั้น..ชั้นต้องดูแลเธอ เป๋ข้างนึงอยากเป๋อีกข้างรึไง ชั้นไม่มีอารมณ์กับคนพิการหรอก"

ฉันอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนเขาวางฉันบนเตียง

อยากกลับบ้านซะเดี๋ยวนี้เลย ลองคิดสภาพดูสิ

คนหล่อมาเห็นเราในสภาพทุเรศโอย...พรุ่งนี้จะมองหน้าเขายังไง

"ใส่เองได้นะ..รึจะให้ใส่ให้..ระวังด้วย"

"ทำได้ออกไปเถอะ...ขอบคุณค่ะ"

"ทำไมรู้สึกร้อนวูบวาบหรือจะเป็นไข้หว่า"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***