ความจริงที่ต้องยอมรับ

ฉันตื่นมาได้ยินแม่บ้านทำงานบ้านฉันหิวเลยออกไปหาอะไรกิน เขาไม่อยู่แล้ว...โล่งอกไปที

ฉันกินข้าวเสร็จแล้วก็ไม่รู้จะทำอะไรเปิดทีวีเก่าๆในห้องดูผู้ประกาศข่าวรายงานข่าวว่า

"อีกไม่กี่เดือนจะเข้าปีคริสต์ศักราชที่2,000 เข้าสหัสวรรษที่2 ตามคำทำนายโลกจะถึงกาลวิบัติ

น้ำจะท่วมโลก โลกจะแตกจะจริงหรือไม่เรามานับถอยหลังกันค่ะ"

ฉันดูข่าวแล้วตกใจ นี่มันอะไรกัน ฉันลากสังขารออกมาจากห้องอีกครั้ง

"ป้า วันนี้วันที่เท่าไรเดือนอะไรปีอะไรคะป้า?"

"วันนี้วันที่15 มิถุนายน พ.ศ.2542 นั่นน่ะปฏิทิน"

ป้าชี้ปฏิทินให้ดู 

นี่มันอะไรกันนี่ฉันยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นไปได้ยังไง

ฉันย้อนเวลามายุค90  ข้ามเวลามา21ปี  โทรศัพท์เครื่องนั้นแน่ๆพาฉันมา ฉันนั่ง อยู่สวนหลังบ้านเวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรเลย ฉันจะมีชีวิตอยู่ในยุคนี้ได้อย่างไร ไวฟายไม่มี  โซเชียลไม่มี เพื่อนไม่มี  ฉันจะทำอย่างไรดี ฉันอยากกลับบ้าน

ฉันตื่นขึ้นมามองเห็นเพดานห้อง ฉันอยู่ในสวนนี่นา ใช่แล้ว เย้ๆ แค่ฝันไปน่ะเอง  หืมหอมจัง สงสัยแม่ทำอาหารเย็นอยู่แน่ๆ  เย้ๆ ฉันลุกขึ้นมา  อ้าว  ห้องเดิม ทีวีเก่าเครื่องเดิม ฉันยังฝันอยู่รึนี่ 

"เพี๊ยย...โอ๊ย..ไม่ได้ฝัน"

แล้วฉันกลับมาห้องยังไง ฉันเดินตามกลิ่นอาหารไปอย่างทุลักทุเล เพราะขาใส่เฝือกนี่แหละ โธ่เอ้ย..เขากลับมาตอนไหนนะ อย่างกับแม่ศรีเรือนกลับมาทำอาหาร

"ตื่นแล้ว...ปลุกเท่าไรไม่ตื่น...นี่สินะวิธีปลุกเธอให้ตื่นก็ต้องใช้กลิ่นอาหาร "

"ฉันกลับมาได้ไง?"

"ชั้นอุ้มเธอมา.."

"อ้าวทำไมไม่ปลุกล่ะฉันปลุกง่ายจะตาย"

"พูดมาได้..ปลุกง่ายเหลือเกิน...ชั้นกลัวยุงจะหามไปเสียก่อนเลยต้องอุ้มมา "

"ขอโทษค่ะฉันรู้สึกไม่ดีน่ะ "

"คิดออกยังว่าบ้านอยู่ไหน?"

"ฉันคงกลับบ้านไม่ได้แล้ว"

"อยู่นี่ไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวก็นึกขึ้นได้เองแหละ...ปะกินข้าว"

การกินข้าวกับผู้ชายหน้าตาดีที่ไม่ใช่แฟนเรามันก็อึดอัดนะ ถ้าเป็นแฟนเราคงดี หล่อฟ้าประทานขนาดนี้

"เธอนี่กินเก่งนะ...กินเยอะกว่าชั้นอีก ชั้นตัวใหญ่กว่าแต่กินนิดเดียว เธอตัวนิดเดียวแต่กินเยอะ"

"จะว่าตะกละก็ว่ามาเถอะ...แม่ว่าฉันประจำเปลืองของ  กินแล้วไม่โต แต่ฉันชอบกิน กินได้ทั้งวัน"

"อืมดีจริงกินแล้วไม่อ้วน...กินเถอะกินเยอะๆ ชั้นชอบทำอาหาร บางทีกินไม่หมดก็แบ่งๆให้คนระแวกนี้ไปบ้าง

ชั้นชอบดูเวลาเธอกินเพลินดีดูน่าอร่อยดี"

เอ๊ะๆ หรือว่าจะแอบชอบเราแหมๆพึ่งเจอกันเอง แอบบอกเป็นนัยๆว่าชอบแน่เลย

"นี่ยิ้มอะไร...คนอะไรกินข้าวยังหลับในได้...หมดทุกอย่างแล้วเนี่ยไม่เหลืออะไรให้กินแล้ว เดี๋ยวชั้นเก็บจานไปล้างก่อน"

"ฉันช่วย"

"ไม่ต้องเดี๋ยวจานชั้นแตก"

แหมแค่นี้ต้องดุ ฉันนั่งดูรูปในโทรศัพท์มือถือที่มีแบตฯแค่20%ไม่มีสัญญาณแน่ล่ะสิยุคนี้ไวฟายยังไม่เกิดนี่นา

เขาล้างจานเสร็จเหมือนจะสนใจสิ่งที่ฉันเล่นอยู่

"ไอเครื่องดำๆนี่คืออะไรไม่เคยเห็นเลย?"

"โทรศัพท์มือถือ"

"8210 ที่แบตหมดก็ของเธอเหรอ?"

"อันนั้นของพ่อให้มา"

"ฉันมาจากโลกอนาคตอีก21ปีข้างหน้า..โลกที่มีการพัฒนามากกว่านี้"

"เธอ..สมองมีปัญหาแน่เลย"

ฉันคิดอยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางเชื่อฉันแน่ฉันเลยเปิดโทรศัพท์ให้ดูสิ่งที่อยู่ในนั้นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นฉันชอบถ่ายรูปอย่างที่บอกฉันเก็บรูปไว้ในโทรศัพท์เยอะมาก

"ไม่อยากเชื่อเลย...เคยเห็นแต่ในหนัง...เธอมาได้เพราะอะไร..อะไรนำพาเธอมา..?"

"8210โทรศัพท์เครื่องนั้นมันพามา"

ฉันทำหน้าเศร้าแล้วถามเขาว่า

"ถ้าฉันกลับบ้านไม่ได้...คุณจะไล่ฉันไปมั๊ยตอนนี้ฉันไม่มีที่ไปจริงไปแล้ว"

"ไม่..ถ้ากลับไม่ได้ก็อยู่ที่นี่แหละฉันดูแลเธอได้..ขนาดหมา แมวหลงมา ฉันก็เลี้ยงมันเอาบุญตั้งหลายตัว มันเดินเล่นอยู่แถวๆนี้แหละ"

เกือบจะดีอยู่แล้วเชียวเปรียบฉันกับหมาแมวซะนี่ ดึกแล้ว

ฉันดูทีวีตรงห้องรับแขก จากที่เขาไม่ค่อยพูดตอนแรก

แต่เหมือนเจาจะสนใจโลกอนาคตเจาถามนู่นนี่นั่น

"ฮ้าววว..."

"ง่วงแล้วหรือ...ไปชั้นช่วยพยุงให้ ...อีกสัก2วันคงหายเจ็บแล้วล่ะคงไม่เจ็บเท่าไร"

เขาพยุงฉันเข้าห้อง...พอถึงห้องเขาก็พยุงฉันไปที่เตียงแต่ ฉันเผลอลงแรงที่เท้าข้างที่หัก ทำให้เสียหลักล้มลงบนเตียงทั้งคู่ ฉันทับบนตัวเขาจมูกโด่งคมสันสัมผัสเข้ากับแก้มป่องของฉัน  ตัวร้อนหน้าร้อนผ่าวอีกแล้ว สงสัยจะมีไข้ ฉันพยายามลุกแต่ขา ไม่อำนวยความสะดวกเลย  ด้วยความที่พยายามลุกลี้ลุกลนจะยืนให้ได้  

ทำให้หัวเข่าฉันไปสัมผัสกับบางสิ่งที่มันอยู่ตรงเป้าเขาพอดี ตอนนี้เหมือนมันจะมีชีวิต มันดุกดิกได้ ฉันตกใจมาก เขาเหมือนเห็นท่าไม่ดีจึงบอกให้ฉันอยู่นิ่งๆเขาจะลุกเอง  เขาจับเอวฉันไว้แล้วพลิกตัวฉันเบาๆให้ฉันนั่งอยู่บนเตียงแล้วเขาก็รีบออกจากห้องไปทันที

ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนนึกถึงถึงเหตุการณ์เมื่อตอนค่ำ

"เป็นอะไรวะนี่...นอนไม่หลับเลย มันคืออะไรหว่า...

เพราะแม่เลยชอบกักขังหน่วงเหนี่ยวไม่ให้ออกไปใช้ชีวิตกับเพื่อนเลยไม่มีประสบการณ์...ให้ได้รู้เลยอาการแบบนี้คืออะไร หรือว่าเราจะชอบเขา หรือว่าแค่เคลิ้มกับความหล่อ ไม่ได้ ...ไม่ได้เราจะมาชอบคนยุคนี้ไม่ได้...ถ้าเรากลับบ้านได้ล่ะ...เพราะฉะนั้นห้ามชอบแต่อืมมม...ฟินจัง..."



***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***