อดีตของโอเมก้าตัวน้อย 3/1

หลังจากทานมื้อค่ำที่บ้านตระกูลแบล็กเสร็จ คาร์ไลล์ก็ตัดสินใจเดินทางกลับเพนต์เฮาส์ของตัวเองทันที ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะนอนค้างที่บ้านใหญ่สักคืน แต่พอมาเจอเรื่องน่าหงุดหงิดอย่างนี้ เขาก็ไม่มีอารมณ์อยากนอนพักผ่อนดี ๆ แล้ว

อัลฟ่าหนุ่มเดินไปยังโรงจอดรถโดยมีโอเมก้าตัวน้อยสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่เดินต้อย ๆ ตามมาด้วย

“ฉันเป็นคนขับรถของนายหรือไง” เสียงทุ้มต่ำแข็งกระด้างดังขึ้นทันทีที่เบลคเดินไปที่ประตูรถด้านหลัง

ความจริงเขาก็รู้ว่ามันเสียมารยาทที่จะไม่นั่งคู่กับคนขับทั้งที่อีกฝ่ายก็ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านาย แต่เพราะรู้ว่าคนตัวโตไม่ชอบโอเมก้าและคงจะรังเกียจกลิ่นของเขามาก เมื่อนึกถึงครั้งแรกตอนเจอกันที่ภัตตาคารแล้วอีกฝ่ายไล่ให้เขาไปยืนห่าง ๆ เด็กหนุ่มจึงคิดจะไปนั่งข้างหลังแทน ทว่ายังไม่ทันจะเอื้อมมือไปถึงประตูก็ถูกดุเสียจนสะดุ้งเฮือก ตกใจจนขวัญบินกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว

“ขอโทษครับ” โอเมก้าตัวน้อยเอ่ยคำขอโทษออกมาเบา ๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปที่ประตูของที่นั่งด้านข้างคนขับ

หลังจากขึ้นรถได้เบลคก็นั่งกอดกระเป๋าสะพายใบใหญ่ของตัวเองแน่นเมื่อต้องขึ้นรถมากับอัลฟ่ากลิ่นดอกไม้หอมหวานตามลำพัง ทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้ยินดีและเต็มใจให้เขาติดตามมาด้วยเลยสักนิด คงจะเป็นเพราะว่าขัดความต้องการของคุณเควินไม่ได้

บรรยากาศในรถเงียบสงัดราวกับสุสานร้าง เบลคแทบจะนั่งสิงประตู พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดและเก็บซ่อนฟีโรโมนของตัวเองให้มิดชิดที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะรู้ว่าคาร์ไลล์ไม่ชอบ เขาแทบจะกลั้นลมหายใจเมื่ออัลฟ่าตัวโตแผ่ฟีโรโมนออกมาบาง ๆ แม้มันจะไม่ใช่ฟีโรโมนกดข่ม แต่มันก็อึมครึมมืดหม่นเสียจนรู้สึกว่าแทบจะหายใจไม่ออก รอบตัวของคาร์ไลล์ในตอนนี้ไม่ใช่อะไรที่น่าเข้าใกล้เลยสักนิด

เมื่อไปถึงตึกคอนโดมิเนียมใหญ่โตหรูหราแห่งหนึ่งใจกลางเมือง หลังจากที่คาร์ไลล์จอดรถในชั้นจอดรถส่วนตัวที่มีรถหรูจอดเรียงรายอยู่หลายคันเรียบร้อยแล้ว โอเมก้าตัวเล็กก็เดินตามอีกฝ่ายขึ้นลิฟต์ส่วนตัวไปเงียบ ๆ จนถึงชั้นบนสุดของตึกซึ่งทั้งชั้นมีเพียงห้องเดียวเท่านั้น

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในเขตที่พักเบลคก็ได้กลิ่นดอกลิลลีแห่งหุบเขาที่แผ่กระจายอยู่ทั่วอาณาเขตของอัลฟ่าตัวโต ที่รู้สึกว่าแปลกก็คือนอกจากมันจะไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกกดดันที่ต้องเข้ามาอยู่ในถิ่นของพวกจ่าฝูงแล้ว เขายังรู้สึกปลอดภัยมากอีกด้วย

“นายอยู่ห้องเล็กนั่น มีหน้าที่ทำความสะอาดก็ทำไป ยกเว้นห้องทำงานของฉัน ถ้าจะให้ทำเมื่อไหร่เดี๋ยวจะบอกเอง แล้วก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าถ้าไม่จำเป็น” คาร์ไลล์ชี้ไปยังห้องนอนอีกห้องที่ว่างอยู่ จากนั้นเขาก็ชี้ให้อีกฝ่ายดูห้องทำงานของเขาที่ถือว่าเป็นเขตหวงห้ามยิ่งกว่าห้องนอน พลางอธิบายกฎการอยู่ร่วมกันไปด้วย

เมื่อเห็นว่าโอเมก้าตัวน้อยรับคำก็เป็นอันว่าทั้งสองคนทำความตกลงกันจบแล้ว อัลฟ่าหนุ่มจึงเดินเข้าห้องนอนของตัวเองโดยไม่สนใจคนผู้มาอาศัยอีก

เบลคเดินเข้าห้องที่ตัวเองต้องอาศัยนอนตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่อยู่ที่นี่ แม้อีกฝ่ายจะเรียกมันว่าห้องเล็ก แต่ความจริงแล้วมันกว้างกว่าห้องเช่าเดิมของเขาเกินสองเท่า และห้องนี้แทบจะไม่มีกลิ่นฟีโรโมนเจ้าของเพนต์เฮาส์ คาดว่าคาร์ไลล์คงไม่ได้เหยียบย่างเข้ามาในห้องนี้สักเท่าไหร่

พอเปิดเข้าไปดูในห้องน้ำยิ่งต้องอึ้ง เพราะมันยิ่งใหญ่อลังการมากเลยทีเดียว ในห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่สามารถให้คนตัวโตสองคนลงไปแช่ได้อย่างสบาย นี่เป็นโลกของคนรวยที่โอเมก้าจน ๆ อย่างเขาไม่คิดว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสได้เข้ามาสัมผัส ขนาดเข้ามาอยู่ในฐานะคนทำความสะอาดยังได้อยู่ดีแบบนี้ ชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสครั้งที่สองอีกแล้ว

เบลคเปิดฮีทเตอร์ก่อนจะถอดเสื้อกันหนาวออกจากตัวแขวนไว้อย่างเรียบร้อย จากนั้นก็ลงมือจัดข้าวของที่นำมาด้วยให้เข้าที่เข้าทาง ซึ่งทั้งหมดนั้นก็ใช้เวลาเพียงไม่นาน เพราะเขามีเพียงของใช้ส่วนตัวในชีวิตประจำวันและพวกเสื้อผ้าไม่กี่ชุดกับสมุดโน้ตวิชาเรียนอีกไม่กี่เล่ม

เด็กหนุ่มไม่มีสมบัติล้ำค่าอะไรติดตัวเพราะตั้งใจทำงานเก็บเงินไว้เรียนต่อให้จบปริญญาตรีเพื่ออนาคตจะได้หางานดี ๆ ที่มั่นคงทำ ทรัพย์สินมีค่าจึงมีเพียงเงินเก็บอยู่ในธนาคารที่ได้มาจากประกันชีวิตที่บลูเบลล์ทำเอาไว้ให้ กับเงินที่เขาพยายามทำงานและประหยัดอดออมสะสมไว้เพียงเท่านั้น

เมื่อเก็บของเข้าที่เรียบร้อยโอเมก้าตัวเล็กก็ออกมาเดินสำรวจบริเวณทั้งหมดของเพนต์เฮาส์หลังนี้ เพราะจากนี้ไปเขาจะต้องเป็นคนดูแลทำความสะอาด

ห้องใหญ่ที่กินบริเวณเกือบทั้งชั้นของอาคารนี้ด้านในแบ่งแยกออกเป็นห้องอีกหลายห้อง ทั้งห้องโถงรับแขก ห้องน้ำสำหรับแขก โซนครัวทันสมัยที่มีอุปกรณ์ปรุงอาหารครบครัน ห้องดูหนัง ห้องฟิตเนส ห้องทำงานของคาร์ไลล์ และห้องนอนอีกสองห้อง ซึ่งรวมทั้งหมดแล้วไม่ใช่พื้นที่น้อย ๆ เลยทีเดียว นอกจากนั้นเขายังเห็นว่าที่ดาดฟ้าด้านนอกยังมีสระว่ายน้ำส่วนตัวขนาดใหญ่อีกด้วย ไม่รวยจริงคงซื้อเพนต์เฮาส์หรูหราแบบนี้อยู่ไม่ได้

หลังจากสำรวจครบทุกห้อง (ยกเว้นห้องทำงานกับห้องนอนของคาร์ไลล์ที่เขาแทบจะไม่กล้าเดินผ่าน) อย่างที่ตั้งใจแล้ว โอเมก้าตัวน้อยก็กลับเข้าห้องพักของตัวเองเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวพักผ่อน

แม้จะเห็นว่าในห้องมีอ่างอาบน้ำ และเขาก็อยากจะลองแช่น้ำอุ่นดูสักครั้งในชีวิตว่ามันจะสบายขนาดไหน แต่พอคิดว่ามันค่อนข้างสิ้นเปลือง และเขาเองก็เป็นเพียงผู้มาอาศัยเท่านั้น เด็กหนุ่มจึงปัดความคิดนั้นทิ้งไป เขาเปิดฝักบัวให้สายน้ำอุ่นรินรดผิดกาย และใช้ครีมอาบน้ำราคาถูกที่ใช้เป็นประจำขัดถูร่างกายจนสะอาด

เมื่อขึ้นมานอนบนเตียงหนานุ่มราวกับมาร์ชเมลโลเรียบร้อยแล้ว เบลคก็วางแผนบริหารการทำงานว่าเขาจะทำความสะอาดห้องทั้งหมดพวกนี้ได้อย่างไรในวันเดียว ช่วงนี้ปิดเทอมอยู่ก็ไม่ใช่เรื่องยากเพราะเขามีเวลาทั้งวัน แต่ถ้าเปิดเทอมแล้วคาดว่าเขาจะทำไม่ทันเป็นแน่ หรือไม่ก็อาจจะต้องตื่นเช้าสักหน่อยเพื่อมาทำความสะอาดสักสองสามห้องก่อนไปเรียน พอเลิกเรียนกลับมาค่อยมาทำห้องที่เหลือ ถ้าเขายังคิดจะเรียนไปด้วยพร้อมกันจริง ๆ นี่คงเป็นวิธีการที่ดีที่สุดแล้ว

ถามว่าชีวิตเด็กหนุ่มเดินทางมาถึงจุดที่ต้องมาเป็นคนทำความสะอาดบ้านให้กับอัลฟ่าที่แสนจะน่ากลัวในวันนี้ได้อย่างไร ก็คงต้องย้อนไปตั้งแต่เมื่อสี่ปีที่แล้ว

แม่ของเบลคเป็นโอเมก้าชายที่เลี้ยงเขามาเพียงลำพัง โอเมก้าตัวน้อยจำได้ว่าเคยถามแม่ครั้งหนึ่งตอนเด็ก ๆ หลังจากเห็นเพื่อน ๆ มีพ่อไปรับที่โรงเรียนว่า เขาไม่มีพ่อเหมือนกับคนอื่น ๆ หรือ เพียงเท่านั้นบลูเบลล์ก็ร้องไห้ออกมา นั่นทำให้เขาไม่เคยถามแม่อีกเลย และถึงจะไม่มีพ่อเบลคก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไร เพราะว่าแม่เป็นทุกอย่างให้เขาแล้ว

จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อเขาอายุสิบห้าปี หลังจบการศึกษาภาคบังคับเบื้องต้น แม่ล้มลงทั้งยืนในวันที่มารอดูความสำเร็จของเขา เด็กหนุ่มและครูช่วยกันพาแม่ส่งโรงพยาบาล ก่อนที่เขาจะได้รู้ว่าแม่ป่วยเรื้อรังมานานจนร่างกายอ่อนแอ และยังฝืนทำงานหนักมาตลอดเพื่อส่งเสียให้เบลคได้เรียนหนังสือ เพราะบลูเบลล์รู้ว่าโอเมก้าที่ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่ได้เกิดเป็นทายาทตระกูลดัง หรือไม่มีคนใหญ่คนโตคอยหนุนหลังจะต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากเพียงใดหากโตขึ้นโดยไร้การศึกษาเป็นใบเบิกทาง

เบลคตัดใจเรื่องคิดที่จะเรียนต่อ เขาไปขอทำงานที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่แม่เคยทำอยู่ คุณแฮริสันที่เป็นทั้งผู้จัดการและเจ้าของร้านยอมรับเขาไว้ช่วยงานในครัวเพราะความสงสาร ทั้งที่เขาอายุยังไม่ถึงกำหนดให้ทำงานได้ และหนึ่งปีหลังจากนั้นเบลคก็ได้เจอกับคุณเควิน

ตอนนั้นเบลคอายุสิบหกปี เขาต้องหางานทำเพื่อไว้เป็นค่ารักษาพยาบาล ค่าอาหาร และค่าเช่าบ้าน วันนั้นเด็กหนุ่มลงจากรถไฟฟ้าและเดินไปทำงานที่ร้านอาหารตามปกติในช่วงเช้า ระหว่างที่กำลังจะเดินผ่านหน้าร้านกาแฟข้างทางเขาเห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่มีเรือนผมสีเงินสว่างคนหนึ่งเดินออกมาจากร้านพร้อมกาแฟแก้วหนึ่งในมือ

ผู้ชายคนนั้นเดินไปหยุดอยู่ริมถนนเพื่อรอข้ามไปยังอีกฝั่ง ระหว่างที่กำลังยืนรอสัญญาณไฟเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมารับสายใครบางคน จึงไม่ทันได้ระวังว่าจะมีรถยนต์ขับพุ่งตรงมาทางตัวเองที่ยืนอยู่บนฟุตบาทด้วยความเร็วสูง

เบลคเห็นอย่างนั้นจึงพุ่งเข้าไปผลักอีกฝ่ายสุดแรงจนทั้งสองคนล้มลงไปด้วยกัน รถยนต์คันนั้นพลาดจากร่างสูงใหญ่ของอัลฟ่าผมสีบรอนซ์เงินไปเฉี่ยวรั้วเสาที่ตั้งกั้นทางจนเสียงเสียดสีของโลหะดังสนั่น ก่อนจะขับหนีไปอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายคนที่เขาช่วยไว้โดยบังเอิญก็คือ เควิน แบล็ก คุณตาของคาร์ไลล์นั่นเอง

หลังจากที่คุยกันแล้วได้รู้ว่าเขาไม่ได้เรียนต่อเพราะต้องทำงานเพื่อหาเงินมารักษาแม่ที่ป่วยหนัก คุณเควินจึงตามเขาไปเยี่ยมบลูเบลล์ที่โรงพยาบาลครั้งหนึ่ง วันถัดมาเจ้าตัวก็ย้ายแม่เขาไปที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง และบอกกับหมอที่ทำการรักษาว่าให้ทำการรักษาอย่างสุดความสามารถ ไม่ว่าค่ารักษาและค่ายาจะแพงขนาดไหนก็ไม่มีปัญหา อีกฝ่ายจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการรักษาจนกว่าแม่ของเขาจะหายดี

ตอนนั้นเบลคทั้งตกใจและดีใจ เด็กหนุ่มรู้ดีว่าเงินค่ารักษานั้นไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เขาจึงอดสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เมื่อถามออกไปก็ได้รับคำตอบมาว่า อัลฟ่าตัวโตคือคนดังตระกูลแบล็กที่รวยติดอันดับหนึ่งในห้าของประเทศนั่นเอง

เขาไม่ค่อยมีเวลาไปสนใจข่าวสารที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองมากนัก เพราะว่าวัน ๆ ต้องทำแต่งานเพื่อให้มีกิน ดังนั้นถึงแม้จะพอได้ยินคนที่ร้านพูดถึงตระกูลแบล็กกันอยู่บ้าง แต่เขาไม่รู้ว่าคนดังตระกูลนี้หน้าตาเป็นอย่างไร รู้แต่เพียงว่าหากวันไหนหลานชายตระกูลแบล็กมาที่ร้านพร้อมกับครอบครัว บริกรที่มีเพศรองเป็นโอเมก้าทั้งหมดห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวที่ห้องนั้นเด็ดขาด แต่นั่นไม่เกี่ยวข้องกับเบลคอยู่แล้ว เพราะตอนนั้นเด็กหนุ่มยังคงช่วยงานอยู่ในครัว

และสิ่งที่เบลคจินตนาการไว้กับสิ่งที่ได้เห็นมันช่างแตกต่างกันมากเหลือเกิน

โอเมก้าตัวน้อยคิดว่าที่มาของนามสกุล ‘แบล็ก’ อาจจะเป็นเพราะเอกลักษณ์บางอย่าง เช่น อาจจะมีดวงตาหรือว่ามีเรือนผมสีดำ ทว่าคุณเควินกลับมีดวงตาสีน้ำเงินกระจ่างราวกับไพลินที่เจียระไนจนเปล่งประกาย เรือนผมและคิ้วดกเข้มสีบรอนซ์เงินสว่างไสว แม้จะดูเย็นชาอยู่ไม่น้อยแต่กลับหล่อเหลางดงามและโดดเด่นเป็นอย่างมาก ทั้งที่อีกฝ่ายก็ค่อนข้างมีอายุมากแล้ว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนเป็นหนุ่มเขาจะเป็นที่หมายปองของผู้คนมากมายเพียงใด

ไม่เพียงแค่ออกเงินค่ารักษาพยาบาลให้แม่เขาเท่านั้น คุณเควินยังต้องการจ่ายค่าเทอมที่โรงเรียนไฮสกูลชื่อดังแห่งหนึ่งให้เขาจนจบสามปี และค่าใช้จ่ายจำเป็นต่าง ๆ ให้จนกว่าเขาจะเรียนจบ ทว่าตอนนั้นเบลคยืนกรานปฏิเสธอย่างหนักแน่น เพราะลำพังแค่ค่ารักษาที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้นมันก็มหาศาลสำหรับเขาแล้ว

คุณเควินเกลี้ยกล่อมต่าง ๆ นานา แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมรับความช่วยเหลืออื่นอีก จึงยื่นข้อเสนอให้เขาไว้ว่าหลังจากนั้นอีกสี่ปี เมื่อเบลคอายุครบยี่สิบปีแล้ว ให้เขามาที่บ้านตระกูลแบล็กเพื่อทำงานตอบแทนค่าเล่าเรียนต่าง ๆ ที่อีกฝ่ายส่งเสียให้ก่อน โอเมก้าตัวน้อยจึงยอมประนีประนอมในที่สุด

ทว่าหลังจากทำการรักษาอยู่เพียงปีกว่า บลูเบลล์ที่มีสภาพร่างกายอ่อนล้าเต็มทีก็จากไปอย่างสงบที่โรงพยาบาล โดยคำสั่งเสียสุดท้ายก็คือให้เขารักตัวเองให้มาก ๆ และตั้งใจเรียนเพื่อที่อนาคตจะได้ไม่ลำบาก

เบลคไม่คิดว่าเขาจะสามารถหาเงินมาซื้อที่ดินในสุสานฝังแม่ได้อย่างที่ต้องการ แต่ด้วยความเมตตาช่วยเหลือของคุณเควิน ในสุสานที่กว้างใหญ่และสงบเงียบแห่งหนึ่งจึงมีป้ายหลุมศพในชื่อบลูเบลล์ บุตเชอร์ ปรากฏอยู่

เขากลายเป็นเด็กกำพร้าและอยู่ตัวคนเดียวนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

เบลคยังคงทำงานพิเศษต่อไปในช่วงเย็นหลังเลิกเรียนเพื่อหาค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน เพราะไม่อยากรบกวนผู้มีพระคุณจนเกินไป และเรียนต่อจนจบไฮสกูลที่คุณเควินให้คนจัดการเรื่องการสมัครเรียนให้ด้วยคะแนนอันดับดีมาก เป็นรองเพียงแค่อัลฟ่าจากตระกูลใหญ่ไม่กี่คนเท่านั้น

เขาสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับหนึ่งของประเทศได้ และใช้เวลาว่างที่มีมากขึ้นกว่าช่วงเรียนไฮสกูลทำงานพิเศษเพื่อหารายได้ส่งตัวเองเรียน

เป็นเพราะเขาหยุดเรียนไปช่วงหนึ่งที่แม่ป่วย เบลคจึงอายุมากกว่าเพื่อนเรียนรุ่นเดียวกันเล็กน้อย ตอนเขาเรียนจบชั้นปีที่หนึ่งก็อายุยี่สิบปีแล้ว เมื่อถึงวันเปิดเทอมในอีกประมาณหนึ่งเดือนถัดจากนี้เขาก็จะขึ้นปีสอง

ทั้งหมดคือเหตุผลที่เขามานอนอยู่บนเตียงนุ่มในเพนต์เฮาส์สุดหรูของหลานชายของคุณเควินในตอนนี้

คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเริ่มง่วง เบลคจึงคว้าหมอนอีกใบที่ว่างอยู่มากอดและหลับตาลง จากนั้นไม่นานเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด

เพราะปกติเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้ว แม้ว่าที่นอนหนานุ่มจะดึงดูดให้อยากทิ้งตัวเพียงใด แต่เวลาตีห้าเบลคก็ลืมตาตื่นและขยับลุกจากเตียงอย่างเสียดายนิด ๆ ไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน

เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มก็เตรียมอุปกรณ์ทำความสะอาดและเครื่องดูดฝุ่นเข้าไปในห้องดูหนังก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็เข้าไปทำความสะอาดห้องครัวเป็นห้องต่อไป แต่เพราะห้องนี้ดูสะอาดมากอยู่แล้ว ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ล้วนจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เบลคจึงทำเพียงปัดกวาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ให้มีฝุ่น

พอเห็นว่ายังมีเวลาก่อนที่คาร์ไลล์จะออกไปทำงาน โอเมก้าตัวเล็กจึงเปิดตู้เย็นสำรวจดูว่าพอจะมีอะไรมาทำเป็นมื้อเช้าได้บ้าง

แม้คุณเควินจะบอกว่างานของเขาคือดูแลทำความสะอาดบ้านให้หลานชายของอีกฝ่ายเท่านั้น แต่เบลคที่ได้คุยกับป้าแมรีก็รู้ว่า ในวันที่เธอเข้ามาทำความสะอาดก็จะทำอาหารเช้าและเย็นในวันนั้นให้คาร์ไลล์ด้วย เพราะเจ้านายหนุ่มของเธอไม่ชอบทานอาหารนอกบ้าน เด็กหนุ่มจึงคิดว่าเขาทำอาหารเช้าให้คาร์ไลล์ด้วยก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงอะไร เพราะดูจากวัตถุดิบในตู้เย็นที่มีหลากหลาย หากปล่อยไว้ก็กลัวว่าจะเน่าเสียโดยเปล่าประโยชน์ จึงตัดสินใจโดยพละการว่าจะทำมื้อเช้าในวันนี้ให้เจ้าของบ้าน ถ้าคนตัวโตไม่ยอมทานอาหารที่เขาทำให้ วันพรุ่งนี้เด็กหนุ่มก็จะไม่ทำให้เสียของอีก

ในตอนเช้าวันต่อมาเมื่อคาร์ไลล์เดินออกมาจากห้องนอนก็ได้กลิ่นหอมโชยออกมาจากโซนครัว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้อยู่ตามลำพังอีกแล้ว แม้คิดว่าจะไม่สนใจแต่เท้ากลับก้าวไปตามต้นทางของกลิ่นกาแฟและกลิ่นหอมลุ่มลึกของไม้บางชนิดอย่างลืมตัว

“อะ...อรุณสวัสดิ์ครับ ผมไม่ทราบว่าปกติคุณชอบทานอะไรเป็นมื้อเช้า เลยทำจากของที่มีแช่อยู่ในตู้เย็น ขอโทษด้วยที่ผมใช้ห้องครัวโดยพละการ” ก็เขาไม่กล้าเข้าไปขออนุญาตอีกฝ่ายตั้งแต่เช้ามืดนี่นา

เมื่อเห็นว่าอัลฟ่าตัวโตเอาแต่ยืนอยู่ตรงทางเข้าไม่ยอมก้าวเข้ามา เบลคจึงนึกออกว่าคาร์ไลล์บอกเอาไว้เมื่อคืนว่าถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องไปให้อีกฝ่ายเห็นหน้า จึงได้รีบถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้แล้วก้มหน้าก้มตาเดินออกจากห้องครัวไป

คาร์ไลล์ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะลุกมาทำอาหารเช้าให้เขาด้วยจึงแปลกใจไม่น้อย

ตอนนี้โอเมก้าตัวเล็กเดินออกไปจากห้องครัวแล้ว แต่กลับหลงเหลือกลิ่นหอมจาง ๆ ไว้ในห้อง กลิ่นหอมสะอาดชวนให้ผ่อนคลาย ไม่ใช่กลิ่นชวนคลื่นไส้น่ารังเกียจเหมือนกับโอเมก้าคนอื่นที่เขาเคยเจอมา เด็กคนนี้เป็นโอเมก้าคนแรกที่เขาได้กลิ่นแล้วไม่รู้สึกสะอิดสะเอียน

แม้จะขัดใจอยู่บ้างที่กลิ่นของโอเมก้าดวงตาสีมรกตมีผลกับเขามากขนาดนี้ แต่คาร์ไลล์ก็ไม่อยากทิ้งขว้างอาหารที่ปรุงพร้อมทานเรียบร้อยแล้วให้เสียของ

ตอนเขายังเด็กที่บ้านคุณตาไม่ได้ร่ำรวยเหมือนอย่างตอนนี้ อเลชาสอนให้เขารู้คุณค่าของทุกอย่างเสมอโดยเฉพาะอาหาร เพราะว่าตอนนั้นครอบครัวค่อนข้างจะลำบากไม่น้อย ชายหนุ่มจึงนั่งลงที่โต๊ะอาหาร หยิบกาแฟหอมกรุ่นขึ้นมาจิบเล็กน้อย และก็พบว่ามันเป็นรสชาติแบบที่เขาชอบ คาร์ไลล์จึงลงมือทานมื้อเช้าพร้อมกับกาแฟจนหมดแก้วก่อนจะเตรียมตัวออกไปทำงาน

เบลคที่กำลังทำความสะอาดโถงรับแขก เมื่อเห็นคนตัวโตเดินออกมาจากห้องครัวก็รีบหลบเข้าไปล้างห้องน้ำทันที เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายเห็นหน้าเขาเข้าแล้วจะอารมณ์เสียแต่เช้า

เมื่อเจ้าของห้องออกไปแล้ว โอเมก้าตัวเล็กก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก และเริ่มลงมือทำความสะอาดห้องที่เหลือต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ

เบลคกลับไปที่ห้องครัวอีกครั้งตอนเกือบสิบโมงเช้าก็พบว่า บนโต๊ะไม่มีจานอาหารและแก้วกาแฟที่เขาเตรียมไว้ให้คาร์ไลล์วางอยู่แล้ว ภาชนะทุกชิ้นวางรวมกันอยู่ในอ่างล้างจาน

เมื่อเปิดฝาถังขยะมองดูด้านในก็ไม่พบว่ามีอาหารที่เขาทำถูกเททิ้งไว้แต่อย่างใด นั่นทำให้ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข และตั้งใจว่าพรุ่งนี้ก็จะลุกมาเตรียมมื้อเช้าให้คนตัวโตเหมือนเดิม

เด็กหนุ่มทำอาหารเช้าอย่างง่าย ๆ ทาน โดยใช้วัตถุดิบในตู้เย็นของชายหนุ่ม เพราะเขาไม่สะดวกจะออกไปหาซื้ออะไรข้างนอก และถ้าออกไปเขาคงกลับเข้ามาไม่ได้เพราะไม่รู้รหัสเปิดห้อง

เมื่อทานเสร็จก็จัดการล้างเครื่องครัวรวมไปถึงจานและแก้วที่วางกองรวมกันอยู่ในอ่าง จากนั้นก็ทำความสะอาดครัวอีกรอบ ก่อนจะหิ้วเครื่องดูดฝุ่นไปยังห้องนอนของคาร์ไลล์

เพราะลุกขึ้นมาทำความสะอาดตั้งแต่ตีห้า ทำให้วันนี้เบลคทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยตอนสิบเอ็ดโมงเท่านั้น ห้องสุดท้ายที่เขาเลือกทำและตั้งใจสุด ๆ ก็คือห้องนอนของคาร์ไลล์ที่มีประตูเชื่อมไปถึงห้องทำงานที่อยู่ติดกัน แต่เด็กหนุ่มไม่คิดจะเปิดเข้าไปแม้แต่น้อยหากไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ เพราะอัลฟ่าคนนั้นหวงห้องทำงานมาก

ที่ตั้งใจกับห้องนอนมากเป็นพิเศษไม่ใช่เป็นเพราะอยากจะเอาอกเอาใจอัลฟ่าตัวโตแต่อย่างใด แต่เพราะไม่อยากถูกต่อว่าหากมันไม่สะอาดมากพอต่างหาก

จากนั้นเด็กหนุ่มก็กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและนอนพักที่ห้องตัวเอง ระหว่างที่นอนพักก็ขบคิดเรื่องในอนาคตไปด้วย

แม้จะเหลือเวลาอีกเกือบเดือนกว่าจะเปิดเทอม แต่ถ้าวัดจากปริมาณงานที่ต้องทำในเพนต์เฮาส์ เบลคคิดว่าช่วงหนึ่งปีที่ทำงานอยู่ที่นี่เขาคงจะเรียนไปด้วยพร้อมกันไม่ไหวแน่ เพราะถ้าจะไปเรียนเขาต้องมีรายได้สำหรับค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นค่าเดินทาง ค่าเทอม ค่ากิจกรรม ค่าอุปกรณ์การเรียน ค่าอาหารการกิน แม้พอจะมีเงินเก็บอยู่บ้างพอสมควร แต่เบลคก็อยากเก็บไว้ยามฉุกเฉินมากกว่า

และถ้าจะให้เรียนและทำงานพิเศษด้านนอกไปด้วย โอเมก้าตัวน้อยก็กลัวว่าเขาจะทำทุกอย่างได้ไม่มีประสิทธิภาพ โดยเฉพาะการทำความสะอาดเพนต์เฮาส์ของคาร์ไลล์ที่เขายึดถือไว้เป็นอันดับหนึ่ง

เด็กหนุ่มจึงคิดว่าเขาจะไปดร็อปเรียนในปีนี้เอาไว้ก่อน แต่ช่วงที่ว่างหลังจากทำความสะอาดห้องของอีกฝ่ายแล้วก็จะขออนุญาตคาร์ไลล์ออกไปทำงานพิเศษ เพื่อสะสมเงินไว้เป็นทุนการศึกษา และนำมาใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน เพราะเขามาอาศัยอยู่ที่นี่ในฐานะลูกจ้าง แค่ให้ที่นอนก็เพียงพอแล้ว เบลคไม่คิดจะเบียดเบียนอัลฟ่าหนุ่มในเรื่องอื่นอีก

นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น เด็กหนุ่มรีบลุกจากที่นอนไปที่ห้องโถงทันที เมื่อมองที่จอก็พบว่ามีชายแปลกหน้าวัยกลางคนยืนอยู่ เขาจึงถามออกไปว่ามาพบใคร

“ผมเอาอาหารมาสดส่งครับ” ชายคนนั้นตอบกลับมาพร้อมชูข้าวของให้กล้องเห็นชัดเจน เบลคจึงนึกเรื่องที่ป้าแมรีบอกกับเขาได้ว่า ทุกวันจันทร์และวันศุกร์จะมีคนนำวัตถุดิบสำหรับประกอบอาหารมาส่งให้ที่หน้าห้อง เขาต้องรับของและจัดเข้าตู้เย็นให้เรียบร้อย

เบลคเปิดประตูห้องและรับของหลายถุงเข้ามาวางด้านใน จากนั้นอีกฝ่ายก็จากไปโดยไม่คิดจะขอเข้ามาด้านในเลยสักนิด นั่นทำให้โอเมก้าตัวน้อยค่อนข้างโล่งใจ เพราะในระหว่างที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ เขาก็ไม่ยินดีจะให้ใครเข้ามาโดยพละการเพราะรู้ว่าอัลฟ่าคนนั้นหวงอาณาเขตมากเพียงใด

เบลคขนของทั้งหมดเข้าครัว ซึ่งดูจากปริมาณที่ได้รับมาแล้วมันมากเกินกว่าจะทานคนเดียวหมดภายในสี่วัน เด็กหนุ่มจึงเดาเอาว่าเจ้าของบ้านคงสั่งมาเผื่อในส่วนของเขาด้วย แม้จะดูเย็นชาและเจ้าอารมณ์ไปสักหน่อย แต่คาร์ไลล์ก็ยังเอาใจใส่ในเรื่องเล็กน้อยนี้ ถือว่าเป็นเจ้านายที่ใจกว้างกับลูกจ้าง โอเมก้าตัวน้อยจึงรู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก

เบลคล้างทำความสะอาดผักที่ล้างได้และพักไว้ให้แห้ง ส่วนผักที่ไม่ควรล้างก่อนเขาก็ห่อแยกประเภทไว้ก่อนจัดใส่กล่อง ส่วนวัตถุดิบจำพวกเนื้อสัตว์เขาตัดเป็นชิ้นกะปริมาณว่าเพียงพอในการใช้ทำอาหารในแต่ละครั้ง และจัดแยกใส่ถุงซิปล็อคให้สะดวกต่อการนำออกมาใช้งาน พวกอาหารทะเลก็แบ่งปริมาณใส่ถุงและแยกประเภทไว้เช่นกัน จากนั้นก็จัดเรียงทุกอย่างเข้าตู้เย็นขนาดใหญ่อย่างเป็นระเบียบ

กว่าจะทำทุกอย่างเสร็จก็เกือบจะบ่ายสองแล้ว เบลครู้สึกหิวจึงทำมื้อกลางวันง่าย ๆ เป็นเบอร์เกอร์หมูประกบด้วยขนมปังโฮลวีตและผักสด หลังจากทานเสร็จเขาก็เก็บล้างอุปกรณ์ที่ใช้งานและกลับเข้าห้องนอน

อาจจะเป็นเพราะต้องตื่นแต่เช้ามืดและเหนื่อยมาตลอดครึ่งวัน เมื่อคิดตกแล้วบวกกับความนุ่มเด้งของเตียงที่เขาไม่เคยนอนมาก่อน โอเมก้าตัวน้อยก็เคลิ้มหลับไปอย่างง่ายดาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***